Ο εξερευνητής των παραστάσεων – Ικέτιδες του Αισχύλου, για το Φεστιβάλ Αθηνών
Η πιθανόν αρχαιότερη και απλούστερη -όπως έχει χαρακτηριστεί- τραγωδία του Αισχύλου εξιστορεί την ιστορία των Δαναΐδων, που καταφεύγουν στο Άργος μαζί με τον πατέρα τους προκειμένου να γλιτώσουν από τον αιμομικτικό γάμο με τα ξαδέρφια τους, τους γιους του Αίγυπτου. Ο Αργείος βασιλιάς Πελασγός βρίσκεται σε δίλημμα καθώς πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στη μικρότερη δυνατή απώλεια: την επίθεση του Αίγυπτου ή την οργή του Δία. Μπροστά στην απειλή των γυναικών για αυτοχειρία και κατά συνέπεια το μίασμα στην πόλη, παροτρύνει τον λαό να επιλέξει. Οι Δαναΐδες τελικά δέχονται άσυλο από την πόλη. Ο ύμνος στη δημοκρατία και την αξιοπρέπεια των γυναικών έχει επιτευχθεί.
Μια τραγωδία που σπανίως παρουσιάζεται επί σκηνής, αποτέλεσε το βάπτισμα του πυρός για τον βραβευμένο ηθοποιό Χρήστο Στέργιογλου, που ανέλαβε τη σκηνοθεσία. Ο χορός, αποτελούμενος από 9 νεαρά κορίτσια, μόνος και κυρίαρχος πρωταγωνιστής της παράστασης, γεγονός που ενίοτε δημιουργούσε θέματα συντονισμού, αφού ο -μη γνώστης της υπόθεσης- θεατής δυσκολευόταν να παρακολουθήσει την ιστορία μέσα από βασικούς πρωταγωνιστές και αντ’ αυτού έβλεπε μέλη του χορού να εμπλέκονται στο σύνολο των ρόλων. Σκηνοθετικά πρωτότυπη ιδέα, πρακτικά όμως δημιουργούνταν προβλήματα στη συνοχή της παράστασης.
Η παράσταση στο σύνολό της δεν είχε χαρακτήρα ξεκάθαρο καθώς κινούνταν ανάμεσα σε αρχαία και σύγχρονα στοιχεία. Κοστούμια λιτά, μοντέρνα, με στοιχείο αρχαιοπρέπειας τον μανδύα, κομμώσεις προχωρημένες , κείμενο απλό, όπου ακούγονταν όμως κάπου-κάπου και σκόρπιες αρχαίες λέξεις. Ορισμένες από τις ερμηνείες, κυρίως ως προς την έκφραση, φάνταζαν υπερβολικές. Ενδιαφέρον το σκηνικό με τις πλάκες που τοποθετούνταν ανάλογα με την περίσταση.
Σκηνοθετικά έξυπνη και πρωτότυπη η ιδέα διεξαγωγής μέρους του δρωμένου ανάμεσα στο κοινό. Από τις πιο ωραίες η τελευταία σκηνή, όπου ο θίασος στο σύνολο του απλώνεται ανάμεσα στους θεατές για να «ολοκληρώσουν» μαζί τη δραματική πράξη.
Συμπερασματικά, ήταν μια δουλειά που σίγουρα δεν χαρακτηρίζεται πρόχειρη, -ίσως λίγο επιπόλαια- αλλά φιλότιμη που επιδέχεται βελτιώσεων. Μας δημιούργησε μια θετική πρώτη εντύπωση τόσο για τον Στέργιογλου ως σκηνοθέτη, όσο και για τις νεαρές ηθοποιούς-μαθήτριές του χάρη στη φιλότιμη προσπάθεια που κατέβαλαν.
