Το μικρό αφιέρωμα ξεκινά με το διασημότερο ίσως έργο της ιταλικής κωμικής όπερας του 19ου αιώνα, τον Κουρέα της Σεβίλλης του Gioachino Rossini, και συγκεκριμένα με την Εισαγωγή, εξίσου δημοφιλή και ζωηρή, καθώς δίνει μια αίσθηση νευρικότητας και ανυπομονησίας προετοιμάζοντας τον ακροατή γι αυτό που θα ακολουθήσει…
…Μια σκηνή υπνοβασίας για τη συνέχεια, από τη semiseria ( ημι-σοβαρή) όπερα Η Υπνοβάτιδα του Vincenzo Bellini. Οι στίχοι «Α, δεν πίστευα πως τόσο γρήγορα θα μαραθείτε, άνθη του γάμου μου/ πως θα μαραθείτε σαν την αγάπη μας/ που κράτησε μόνο μια μέρα…» στους οποίους κορυφώνεται ο θρήνος της Αμίνα για τη δυσάρεστη τροπή που πήρε ο γάμος της με τον Ελβίνο, είναι γραμμένοι πάνω στον τάφο του συνθέτη.
«Non piu andrai, farfallone amoroso» τραγουδά ο Φίγκαρο παρακάτω, απευθυνόμενος στον Κερουμπίνο, λέγοντάς του πως δε θα μπορεί πια να ερωτοροπεί με όμορφες κυρίες, προετοιμάζοντάς τον για να καταταγεί στο στρατό. Πρόκειται για τη τελευταία άρια της πρώτης πράξης από τους Γάμους του Φίγκαρο του Wolfgang Amadeus Mozart, μία από τις πιο γνωστές όπερες όλων των εποχών παρόλο που λογοκρίθηκε έντονα, σε λιμπρέτο Lorenzo da Ponte και βασισμένο στη κωμωδία του Pierre Beaumarchais Ο γάμος του Φίγκαρο ή η τρελή μέρα.
Ακολουθεί η περίφημη άρια της Βασίλισσας της νύχτας από τον Μαγικό αυλό του ίδιου συνθέτη, μία από τις δυσκολότερες άριες του λυρικού ρεπερτορίου και σταδιακά γίνεται η μετάβαση στα μελοδράματα με έναν κουβανέζικο χωρό του 19ου αιώνα, τη διάσημη Habanera από την όπερα που έτυχε τις περισσότερες παραγωγές παγκοσμίως, τη Κάρμεν του Georges Bizet, έναν ύμνο στον έρωτα, που «…είναι αντάρτικο πουλί/…/Νομίζεις πως τον άρπαξες, ξεφεύγει/ θέλεις εσύ να του ξεφύγεις; Σε αρπάζει αυτός/…»
Πάλι σε χωρό αλλά σε βαλς αυτή τη φορά και μάλιστα στο Παρίσι, Το βαλς της Μουζέτας (επίσης γνωστό και ως «Quando me’n vo»), από την όπερα Μποέμ του Giacomo Puccini, ένα βάλς που χωρεύει η Μουζέτα για να κάνει τον μποέμ φίλο της Μάρκελο να ζηλέψει και να την ποθήσει ξανά.
Ακολουθούν οι τρεις τελευταίες άριες της συναυλίας, που προέρχονται και οι τρεις από όπερες του Giuseppe Verdi, η άρια «Caro nome che il mio cor» της Τζίλντα, κόρης του Ριγολέτου από την ομώνυμη όπερα βασισμένη στο έργο Ο βασιλιάς διασκεδάζει του Βίκτορα Ουγκώ, στην οποία η Τζίλντα ανυποψίαστη για το τραγικό τέλος που την περιμένει, τραγουδά τον έρωτα που μόλις ένιωσε, η άρια του Ροντρίγκο από τη σκηνή του θανάτου του «Son’io Carlo…Per me giunto…io morro» από το τετράπρακτο αριστούργημα Δον Κάρλο και η άρια «Ah, fors’è lui» από τη Τραβιάτα στην οποία η Βιολέτα αναρωτιέται αν ο Αλφρέντο θα μπορούσε να είναι ο άντρας της ζωής της…
Η συναυλία κλείνει όπως ξεκίνησε, με ένα ορχηστρικό θέμα, το Κουαρτέτο από τον Ριγκολέτο.
Συντελεστές της παράστασης:
Φλώρα Τζίνη, υψίφωνος
Νίκη Χαζιράκη, υψίφωνος
Πέτρος Σαλάτας, βαρύτονος
Κουιντέτο χάλκινων πνευστών Melos Brass
