Για έξι χρόνια μελετούσα σε καθημερινή βάση σχεδόν τον εθνικισμό και τις διαδικασίες διαμόρφωσης της εθνικής ταυτότητας. Αυταπάτες λοιπόν δεν τρέφω: όταν κερδίζει η Εθνική Ελλάδος ή διακρίνεται κάποιος Έλληνας αθλητής χαίρομαι, αλλά δεν νιώθω «υπερήφανος ως Έλληνας», ούτε θεωρώ ότι η επιτυχία δείχνει κάτι για τον χαρακτήρα των Ελλήνων ή τον δικό μου. Χαίρομαι με τον ίδιο τρόπο που χαίρομαι και όταν κερδίζει ο Παναθηναϊκός.Του Νικηφόρου Μαλεβίτη
Για να σας προλάβω, παραδέχομαι ότι όσα θα γράψω παρακάτω εύκολα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ανοησίες. Βασίζονται όμως στην εμπειρία μου ύστερα από αρκετά χρόνια ζωής στο εξωτερικό (στη Βρετανία και στο Βέλγιο). Πριν με λιθοβολήσετε λοιπόν, διαβάστε με, μέχρι το τέλος. Και εν πάση περιπτώσει, τριήμερο είναι, μια κάποια ελαφρότητα ίσως συγχωρείται.Του Νικηφόρου Μαλεβίτη
Για να σας προλάβω, παραδέχομαι ότι όσα θα γράψω παρακάτω εύκολα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ανοησίες. Βασίζονται όμως στην εμπειρία μου ύστερα από αρκετά χρόνια ζωής στο εξωτερικό (στη Βρετανία και στο Βέλγιο). Πριν με λιθοβολήσετε λοιπόν, διαβάστε με, μέχρι το τέλος. Και εν πάση περιπτώσει, τριήμερο είναι, μια κάποια ελαφρότητα ίσως συγχωρείται.Του Νικηφόρου Μαλεβίτη
Λόγω επαγγέλματος επισκέφθηκα πρόσφατα το Δουβλίνο και τη Μαδρίτη, «σημεία μηδέν» της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους. Η Ιρλανδία βρίσκεται στον έκτο χρόνο λιτότητας, το δημόσιο χρέος της έχει εκτιναχθεί από 40% σε 120% του ΑΕΠ, η ανεργία βρίσκεται «μόλις» στο 15%, μόνο και μόνο επειδή η πρώτη γλώσσα του εργατικού της δυναμικού είναι τ' αγγλικά κι έτσι μπορούν οι καταρτισμένοι εργαζόμενοί της να μεταναστεύσουν εύκολα οπουδήποτε στον κόσμο.
