Μια υπαρξιακή κωμωδία για τις σχέσεις εξουσίας ανάμεσα σε δύο γυναίκες είναι το νέο θεατρικό έργο του Ανδρέα Στάικου που παρουσιάζεται στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης από τις 8 Μαΐου και για 12 μόνο παραστάσεις.

Από τους πιο αξιόλογους θεατρικούς συγγραφείς της χώρας, σπουδαίος μεταφραστής και πεζογράφος, ο Ανδρέας Στάικος γράφει και σκηνοθετεί το έργο «Η Λέλα και η Λέλα», ακολουθώντας τη δική του ιδιότυπη θεατρική γραφή.

Αποτέλεσμα της δυναμικής των προβών, τόσο το κείμενο όσο και η σκηνοθεσία, δημιουργούν ένα δικό τους θεατρικό σύμπαν, στο οποίο η σκηνοθεσία γεννά τη γραφή και η γραφή τη σκηνοθεσία.

Μια παράξενη αγγελία εργασίας από μια εκκεντρική γυναίκα και μια επεισοδιακή συνέντευξη οδηγούν στην πρόσληψη μιας φαινομενικά αθώας, νεαρής κοπέλας για να ασκήσει το επάγγελμα …της Λέλας. Μέσα σε σχέσεις που αγγίζουν τα όρια της εξάρτησης και της αλλοτρίωσης, οι ρόλοι αντιστρέφονται και το ψέμα αναδεικνύεται ως η μοναδική αλήθεια. «Η Λέλα και η Λέλα» μπαίνουν τότε στο ατέρμονο παιχνίδι της ζωής και της ύπαρξης.

Η παράσταση φιλοξενείται στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο του Υπογείου, κάθε Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο στις 21:30.

Σημειώνεται ότι τη Δευτέρα 5 Μαΐου στις 21:30 θα πραγματοποιηθεί στον χώρο του Κινηματογράφου, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, η προβολή του ντοκιμαντέρ «Ανδρέας Στάικος: ο σκηνοθέτης της γραφής», για τον τρόπο που ο σημαντικός θεατρικός συγγραφέας γράφει τα έργα του: Η δημιουργία ενός θεατρικού έργου μέσα από τη διαδικασία της πρόβας με την καίρια και αναπόδραστη συμβολή του ηθοποιού.  Το ντοκιμαντέρ δημιουργήθηκε από την Εμμανουέλα Κοντογιώργου και επιχορηγήθηκε από το ΥΠΠΟΑ το 2021. Είσοδος ελεύθερη. Διάρκεια: 60 λεπτά.

«Δύο γυναίκες, δύο διαφορετικοί κόσμοι. Αντιθετικές εκκινήσεις σε μία ατέρμονη αναζήτηση ταυτότητας και ύφους. Η τύχη τις βρίσκει αντιμέτωπες σε ένα επίσης ατέρμον, οδυνηρό όσο και διασκεδαστικό παιχνίδι εξουσίας που αγγίζει την εξάρτηση, την αποβολή των ταυτοτήτων, την αλλοτρίωση, έως ότου οι όροι του παιχνιδιού αντιστρέφονται.

Στο μικρό τους δωμάτιο χώρεσαν τη φύση, τον χρόνο, το σύμπαν ολόκληρο. Το μικρό τους δωμάτιο είναι η σκηνή τους, η σκηνή της διασκέδασης, της φθοράς, της αντίθεσης και της πλήρους ταύτισης. Γεμίζουν με παιχνίδι το σύντομο και ακατανόητο κενό της ζωής τους, παιχνίδι μέχρι θανάτου».  Ανδρέας Στάικος