Μετά τη μεγάλη επιτυχία του Ριχάρδου ΙΙΙ* που παίχτηκε για δύο σεζόν στο Σύγχρονο Θέατρο η σκηνοθέτης Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη ανεβάζει με τον ίδιο ανατρεπτικό τρόπο τον Άμλετ* σε μια συμπαραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης, του ΔΗΠΕΘΕ Σερρών και της Animatheater, που θα συζητηθεί. Από τις 12 Δεκεμβρίου στο Θέατρο ΕΛΕΡ.

Πρόκειται για μεταγραφή του κλασικού αριστουργήματος του Ουίλιαμ Σαίξπηρ «Άμλετ», από τον Ανδρέα Φλουράκη. Η δράση μεταφέρεται από τα ανάκτορα της Δανίας στα γραφεία και στα υπόγεια μιας σύγχρονης πολυεθνικής εταιρείας, διατηρώντας τη βασική πλοκή και τα πρόσωπα της ιστορίας.

Στον κόσμο αυτό, οι μηχανορραφίες, οι συμμαχίες και οι προδοσίες δεν διαδραματίζονται πια σε θρόνους και παλάτια, αλλά σε διοικητικά συμβούλια και σε υπουργεία ξένων χωρών. Ο Άμλετ καλείται να αντιμετωπίσει όχι μόνο τον θάνατο του πατέρα του και τον γάμο της μητέρας του με τον Κλαύδιο, αλλά και την αποκάλυψη πως ο ίδιος ο πατέρας του δολοφονήθηκε για να καλυφθούν πιθανά εγκλήματα στα οποία ήταν μπλεγμένη η κατασκευαστική τους εταιρεία.

Με αναφορές στη σημερινή κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα, η μεταγραφή φωτίζει τα διαχρονικά ερωτήματα του έργου: την αλήθεια και το ψέμα, την ευθύνη και τη συνενοχή, την προσωπική ηθική απέναντι στο δράμα του συνανθρώπου, τη λογική και την τρέλα. Ο Άμλετ του Φλουράκη παλεύει μέσα σε έναν κόσμο όπου η εξουσία εξαγοράζει συνειδήσεις και οι φανταστικές φιγούρες μπερδεύονται με τις ενοχές των ζωντανών.

Η σκηνοθεσία της Ρουμπίνης Μοσχοχωρίτη αναδεικνύει το πώς το σαιξπηρικό δράμα παραμένει επίκαιρο, δίνοντας νέα πνοή σε ένα κείμενο που συνεχίζει να συνομιλεί με τους αγώνες του σήμερα. Ένα έργο για τον κυνισμό, τον αμοραλισμό και την ανάγκη για αλήθεια, σε μια τολμηρή θεατρική ανάγνωση που συνδυάζει την κλασική τραγωδία με το σύγχρονο πολιτικό θέατρο.

Ιδιαίτερα ελκυστική για το νεανικό κοινό, η παράσταση προσφέρει έναν Άμλετ κοντά στις ανησυχίες των εφήβων: την ανάγκη για ταυτότητα και δικαιοσύνη, την αγωνία τους για το μέλλον. Η σημερινή γλώσσα, το αιχμηρό χιούμορ, οι αιφνιδιαστικές ανατροπές και τα σύγχρονα σκηνικά καθιστούν το έργο προσιτό και οικείο, δημιουργώντας μια θεατρική εμπειρία που μπορεί να αποτελέσει αφορμή για προβληματισμό των ενηλίκων, αλλά και για γόνιμο διάλογο με τη νέα γενιά.