Hot or Not #197: Όλα όσα μας άρεσαν (ή μας χάλασαν) αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε πήγαμε θέατρο και σινεμά, ακούσαμε μουσική, διαβάσαμε βιβλία, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και όσα κρατήσαμε θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

Ποιος θα το φανταζόταν πως ένα κείμενο των πρώτων χρόνων του περασμένου αιώνα, που μιλάει για βοσκούς και βοσκοπούλες, για τσέλιγκες κι ευτυχισμένους γάμους, θα μπορούσε να προκαλέσει αυθεντική συγκίνηση, θα κατόρθωνε να κάνει να αναβλύσει μέσα από τις γραμμές του ποίηση ατόφια, ικανή να μαγέψει όχι πια τον αναγνώστη αλλά τον θεατή της παράστασης της ομάδας bijoux de kant; Κι όμως, αυτό συμβαίνει στον «Μαγεμένο βοσκό», του Σπυρίδωνος Περεσιάδη, μια ερωτική ιστορία με αίσιο τέλος, μετά τα βάσανα που από τα μάγια –τα μάγια του έρωτα– θα υποστεί ο πρωταγωνιστής της…

Χρησιμοποιώντας εμβόλιμα αποσπάσματα από την «Γκόλφω», που τοποθετεί επί σκηνής για να θυμίσει πως ο έρωτας θα έχει πάντα και μια σκοτεινή πτυχή, που τον κάνει αδερφό με τον θάνατο, ο Γιάννης Σκουρλέτης μαγεύει τους θεατές που γεμίζουν το bijoux de kant HOOD artspace, την ώρα που ο «μαγεμένος» Άγγελος Αλαφογιάννης, συστρέφοντας διαρκώς το σώμα του, σε κάνει να πιστέψεις πως πράγματι είναι ένα ζώο που ελεύθερο κινείται στις ανοιχτωσιές των βουνών. Ανάλογη μαγεία δημιουργεί, με το σώμα του και τη φωνή του, κι ο Κωνσταντίνος Γιουρνάς, στον ρόλο του τσέλιγκα πατέρα, ενώ στον ίδιο τόνο  ακολουθούν και οι Μελίνα Πολυζώνη, Αλέξανδρος Πιεχόβιακ, Άννια Λεμπεντένκο. Ο βοσκός του Γιάννη Σκουρλέτη θα παραμένει… μαγεμένος και τον Ιανουάριο, για οκτώ ακόμα παραστάσεις. Συνεπώς, σπεύσατε!
Σπύρος Κακουριώτης

Τη Δευτέρα το βράδυ βρέθηκα να περπατάω στην Πειραιώς, σχεδόν να τρέχω για να προλάβω βασικά, μία από τις παραστάσεις της εβδομάδας της «Λήθης» του Δημήτρη Δημητριάδη στο θέατρο του BIOS. Η όλη ιδέα και εκτέλεση της σκηνοθέτριας και χορογράφου Εύας Σταυρογιάννη εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τα σώματα και τις λέξεις των τριών ηθοποιών που γεμίζουν τη σκηνή σε αυτό το έργο. Η Νίκη Σερέτη, η Λένα Μποζάκη και η Μαγδαληνή Σπίνου πάλλονται σαν τις χορδές ενός μουσικού οργάνου, κοντραμπάσου ίσως, σε κάθε σκέψη που θυμίζει τη μνήμη. Η παράσταση, αφαιρετική και εννοιολογική, προσπαθεί να εξηγήσει ή να δώσει μορφή στην ίδια τη συνθήκη της λήθης. Να προσπαθείς να ξεχάσεις και να μη μπορείς, να θέλεις να θυμάσαι και να μην σε αφήνεις. «Ό,τι ξεχνιέται είναι πιο δυνατό από τη μνήμη, λες και η λήθη είναι αμνησία» θα ακουστεί χαρακτηριστικά στην παράσταση. Ένα συνονθύλευμα κίνησης, σωμάτων, υφών – πράγμα πρωτότυπο, που σε βάζει κατευθείαν στη συνθήκη να αισθανθείς αυτό που βλέπεις – και λέξεων μπλέκεται για 70 λεπτά σε έναν χορό που οδηγεί στη λύτρωση. Ένα από τα επόμενα Δευτερότριτά σας προτείνω να βρεθείτε στον εξαιρετικά γοητευτικό και κουλ χώρο του BIOS, με καθαρό μυαλό και ηρεμία στη σκέψη, έτσι ώστε να κατορθώσετε να φτάσετε στη «Λήθη», να νιώσετε και να θαυμάσετε σίγουρα τρεις ηθοποιούς που καταθέτουν ψυχή και σώμα, γιατί «μόνο με τις αισθήσεις φτάνεις όπου είναι να φτάσεις», όπως ειπώθηκε και εκείνο το βράδυ.
Μαρία Βαλτζάκη

Η Disney φέτος επιστρέφει με κάτι που δεν περίμενα: μια ολοκαίνουρια χριστουγεννιάτικη περιπέτεια με πρωταγωνιστές… τους Jonas Brothers. Τα τρία αδέρφια –πλέον μεγάλοι, με οικογένειες και εντελώς διαφορετικές ζωές– ξανασυναντιούνται στη μεγάλη οθόνη μετά από χρόνια, αυτή τη φορά όχι συναυλία. Στο A Very Jonas Christmas Movie, ο Κέβιν, ο Τζο και ο Νικ βρίσκονται στο Λονδίνο για μια τελευταία γιορτινή εμφάνιση πριν τα Χριστούγεννα, με μοναδική επιθυμία να γυρίσουν έγκαιρα στις οικογένειες τους για τις γιορτές. Όμως, κάθε προσπάθεια τους να επιστρέψουν στη Νέα Υόρκη συναντά απίθανες αναποδιές, που ξεφεύγουν εντελώς από τον έλεγχο τους και μετατρέπουν το ταξίδι της επιστροφής σε χριστουγεννιάτικη οδύσσεια. Οι οικογενειακές στιγμές, οι αστείες σκηνές και τα τραγούδια κρατούν ευχάριστη παρέα για την επόμενη μια ώρα, ενώ οι εμφανίσεις-έκπληξη από τον Will Ferrell, την Priyanka Chopra, τον KJ Apa και τα παιδιά των Jonas Brothers κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Πρόκειται για μια feel-good ταινία που σε βάζει στο γιορτινό κλίμα από τα πρώτα κιόλας λεπτά και, ας το παραδεχτούμε, δεν είναι ακριβώς αυτό που αναζητάμε κάθε Δεκέμβρη;
Γιώτα Ευθυμούδη Μηνούδη

Κωνσταντίνος Ασπιώτης και Αλεξάνδρα Αϊδίνη.

Τα δράματα φυλακής, υπήρξαν πάντα «ελκυστικά» προς τους θεατές – θεατρικούς και κινηματογραφικούς – κυρίως γιατί παρουσιάζουν μια ανθρώπινη κατάσταση έξω από την «κανονικότητα» και σίγουρα έξω από την κοινωνία. Ο Γαλλο-Βρετανός συγγραφέας Αλέξις Μιχάλικ  στο “Intra Muros” προσθέτει σε αυτήν την εξίσωση το παρηγορητικό στοιχείο του θέατρου που χρησιμοποιείται εκτεταμένα ως μια μέθοδος κοινωνικοποίησης και πίστης στον εαυτό του κρατούμενου.

Η ιστορία ξεκινάει όταν ένας καταξιωμένος θεατρικός σκηνοθέτης – η καριέρα και η προσωπική ζωή του οποίου έχει πάρει την κάτω βόλτα – πείθεται από μια νεαρή κοινωνική λειτουργό να κάνει μαθήματα θεάτρου στους τρόφιμους ενός σωφρονιστικού καταστήματος της γαλλικής επαρχίας. Στο εργαστήρι τελικά συμμετέχουν μόνο δύο κρατούμενοι, εκ των οποίων ο ένας λειτουργεί προστατευτικά για τον άλλον, ως πατέρας.

Ο ψυχικός εγκλεισμός των κρατουμένων αντιπαρατίθεται με την αποδοχή του εαυτού που καλλιεργεί η θεατρική τέχνη σε ένα ταχύτατο μπαράζ αλλαγής χαρακτήρων, ανατροπών στην πλοκή όπου τα αληθινά πρόσωπα γίνονται ρόλοι και η αλήθεια επιπλέει χάρη στο θέατρο. Οι σύντομες κινηματογραφικές σκηνές, η καλή ροή αφήγησης που υιοθετεί η σκηνοθεσία του Παντελή Δεντάκη και η πενταμελής ομάδα των πρωταγωνιστών – Γιώργος Συμεωνίδης, Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Αμαλία Νίνου και Νικόλας Δροσόπουλος – συνθέτουν ένα καλοφτιαγμένο αποτέλεσμα – αν και από την παράσταση λείπουν οι συναισθηματικές κορυφώσεις.
Στέλλα Χαραμή

Σαν να μην έφταναν οι διαρκείς ανακατατάξεις που έχουν μετατρέψει το Χόλιγουντ σε τεράστιο χρηματιστηριακό πείραμα, τώρα βλέπουμε τη Warner Bros να γίνεται το τρόπαιο σε μια μάχη που κανείς δεν ζήτησε. Το Netflix εμφανίζεται πρώτο, με μια πρόταση περίπου 83 δισ. δολαρίων, έτοιμο να προσθέσει άλλο ένα στούντιο στο αχόρταγο οικοσύστημά του, όπου οι ταινίες καταλήγουν συχνά θαμμένες μέσα σε έναν ατελείωτο κατάλογο και οι κινηματογραφικές αίθουσες αντιμετωπίζονται ως… ρομαντικό κατάλοιπο περασμένων δεκαετιών.

Και πριν προλάβουμε να αγχωθούμε για το μέλλον των franchises, εμφανίζεται η Paramount με 108 δισ., λες και η λύση είναι απλώς περισσότερα χρήματα και ένα πιο «παραδοσιακό» στούντιο, το οποίο όμως έχει το δικό του ιστορικό διοικητικών αναταράξεων, blockbusters-καρμπόν και πολιτικών διαδρομών που θα προτιμούσε κανείς να μη σκαλίσει.

Και έτσι, ενώ οι αριθμοί μεγαλώνουν και τα deals σπάνε ρεκόρ, εμείς παραμένουμε θεατές σε ένα θέατρο εταιρικής αλαζονείας. Το μόνο που φαίνεται σίγουρο; Είτε με Netflix είτε με Paramount, η Warner Bros δεν πρόκειται να δει την ησυχία της… απλώς θα αλλάξει χέρια για να γίνει άλλη μια ντουζίνα ψηφιακών και εμπορικών στατιστικών.
Δάφνη Τζώρτζη