Για τον Τζώνυ Θεοδωρίδη, η τρίτη ηλικία έχει άγχη που δεν έχουμε δει ποτέ σοβαρά

Η παράσταση «Καπούτ» επιστρέφει για δεύτερη χρονιά στο θέατρο Αλκμήνη, φέρνοντας ξανά στη σκηνή μια ιστορία που μιλάει κατευθείαν στην καρδιά. Με χιούμορ, τρυφερότητα και αφοπλιστική απλότητα φωτίζει τη ζωή δύο ηλικιωμένων ανδρών. Ανθρώπων που, παρ’ όσα κουβαλούν, συνεχίζουν να παλεύουν με τη μοναξιά, τον χρόνο που βαραίνει πάνω τους και την ανάγκη για μια αληθινή ανθρώπινη σύνδεση.

Ο Τζώνυ Θεοδωρίδης, ένας από τους δύο πρωταγωνιστές, ένσαρκώνει φέτος τον χαρακτήρα που την περσινή σεζόν ερμηνευσε ο Δημήτρης Πετρόπουλος και για τις ανάγκες του ρόλου “μεταμορφώνεται” σε κάθε παράσταση σε έναν 76χρονο άνδρα. Ο ίδιος λέει πως τον απασχολούν τα προβλήματα της τρίτης ηλικίας γι’ αυτό και τον τράβηξε η θεματική της παράστασης, και πως είδε ως πρόκληση το να δώσει κάτι δικό του σε έναν ρόλο που είχε ήδη ερμηνευτεί από άλλον συνάδελφο: «Το να αντικαθιστάς έναν καλό συνάδελφο είναι δύσκολο, αλλά και όμορφο, προσπαθείς πάντα να φέρεις κάτι δικό σου», λέει.

Ο Τζώνυ Θεοδωρίδης κατά τη διαδικασία της “μεταμόρφωσής” του στον ηλικιωμένο ήρωα

Ο τίτλος «Καπούτ», λέξη γερμανικής προέλευσης που σημαίνει «τελειωμένος» ή «χαλασμένος», στην Ελλάδα έχει ταυτιστεί περισσότερο με το τέλος, ακόμη και με τον θάνατο. Κι όμως, στην παράσταση αυτό το «τέλος» γίνεται αφορμή για μια νέα αρχή: για να ειπωθούν αλήθειες που συχνά μένουν κρυφές, για να έρθουν στο φως φόβοι, απωθημένα και ανείπωτες επιθυμίες.

Το έργο βασίζεται στο “Three on the Bench” του Ιταλού Άλντο Νικολάι. Παρότι ο συγγραφέας είναι γνωστός για τις κωμωδίες του με δόσεις λεπτής ειρωνείας, εδώ μάς παραδίδει κάτι διαφορετικό και πρωτοποριακό για την εποχή του. Με τρεις ηλικιωμένους ως κεντρικούς ήρωες, ο Νικολάι τολμά να στρέψει το βλέμμα στη «δύση» της ζωής, όχι με μελοδραματισμό, αλλά με μια γλυκόπικρη αίσθηση συμφιλίωσης.

Οι χαρακτήρες του δεν φοβούνται μόνο το αναπόφευκτο τέλος, τους τρομάζει εξίσου η σκέψη ότι ίσως δεν έζησαν όπως τους άξιζε. Κι αυτή η απορία, η τόσο ανθρώπινη και τόσο οικεία, είναι που κάνει το «Καπούτ» μια παράσταση βαθιά συγκινητική και παράλληλα απίστευτα αληθινή.

Η ιστορία μάς μεταφέρει στην Ιταλία, εκεί όπου δύο ηλικιωμένοι άνδρες συναντιούνται τυχαία στο ίδιο παγκάκι. Μέσα σε λίγα μόλις λεπτά αντιλαμβάνονται πόσο διαφορετικά μπορεί να μοιάζει η ζωή, ανάλογα με το βλέμμα που της ρίχνεις. Και οι δυο παλεύουν με τις ίδιες σκιές: το βάρος του χρόνου, τα απωθημένα, τις μικρές ή μεγάλες απογοητεύσεις που άφησαν πίσω τους. Όπως λέει ο Τζώνυ Θεοδωρίδης, «νομίζω ότι όταν φτάσω στα 76 χρόνια θα  έχω την ίδια τρέλα που έχει και αυτός ο ρόλος», αναδεικνύοντας έτσι την ανθρώπινη πλευρά του χαρακτήρα και τη σχέση του ηθοποιού με την ηλικία και την εμπειρία των ηρώων.

Ο ηθοποιός Τζώνυ Θεοδωρίδης στα παρασκήνια της παράστασης «Καπούτ».

Στην παρέα τους προστίθεται μια ηλικιωμένη γυναίκα που αναζητά την χαμένη γάτα της, μα στην πραγματικότητα αναζητά και εκείνη μια θέση ανάμεσα στους άλλους· μια αφορμή για συντροφικότητα. Οι συζητήσεις τους, άλλοτε αστείες και άλλοτε βαθιά ανθρώπινες, θυμίζουν αυτό που μας είπε ο ηθοποιός: πως το γέλιο και η συγκίνηση βρίσκονται πάντα δίπλα-δίπλα, αφού «το δράμα βγαίνει μέσα από την κωμωδία».

Ο Νικολάι δεν ωραιοποιεί τις ζωές τους, αλλά ούτε και τις βουλιάζει στη μιζέρια. Με λεπτή ισορροπία, αφήνει τους ήρωες να δείξουν την αλήθεια τους. Τη σκηνοθεσία της παράστασης υπογράφει ο Γιάννης Διαμαντόπουλος, ο οποίος –όπως επισημαίνει και ο Θεοδωρίδης– έχει την ικανότητα «να μεταδίδει πράγματα που τα καταλαβαίνεις αργότερα». Με μια λιτή αλλά στοχευμένη προσέγγιση που δημιουργεί εκείνες τις σιωπηλές συγκινήσεις που δεν ξεχνιούνται.

Η παράσταση «Καπούτ» δεν περιορίζεται απλώς στην προσωπική ιστορία των τριών ηλικιωμένων χαρακτήρων, φέρνει στο προσκήνιο και σημαντικά κοινωνικά ζητήματα που αγγίζουν τη σύγχρονη πραγματικότητα. Μέσα από τις συζητήσεις και τις αλληλεπιδράσεις των ηρώων, αποκαλύπτονται τα άγχη, οι ανάγκες και οι ανείπωτες δυσκολίες της τρίτης ηλικίας – μια πλευρά της ζωής που συχνά αγνοούμε ή υποτιμούμε. Όπως τονίζει ο Τζώνυ Θεοδωρίδης, «το μόνο πράγμα που θα ήθελα να κρατήσει το κοινό φεύγοντας από την παράσταση είναι: παιδιά, βοηθήστε, βοηθήστε την τρίτη ηλικία. Βοηθήστε τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Είναι πολύ σημαντικό να βοηθάμε».

Ο Τζώνυ Θεοδωρίδης στη σκηνή του θεάτρου Αλκμήνη.

Η παράσταση θέτει επίσης μια παρατήρηση για την εποχή μας και την κοινωνία γενικότερα. Ο Τζώνυ Θεοδωρίδης παρατηρεί ότι εκτός από τον ηλικιακό ρατσισμό, υπάρχει και γενικός ρατσισμός, κάτι που στις δεκαετίες του ’80 και του ’90 δεν ήταν τόσο έντονο. «Αυτή ήταν η μαγεία εκείνης της εποχής, ελπίζω να αλλάξουν κάποια στιγμή τα πράγματα», λέει χαρακτηριστικά.

Μέσα από αυτή τη γλυκόπικρη αίσθηση, η παράσταση υπενθυμίζει ότι η τρίτη ηλικία κουβαλάει φόβους, απογοητεύσεις και ανάγκες για κοινωνική αναγνώριση, τις οποίες σπάνια βλέπουμε σοβαρά. Το έργο λειτουργεί ως κάλεσμα για ανθρωπιά και αλληλεγγύη, προσκαλώντας το κοινό να δει πέρα από τη δική του καθημερινότητα και να αφουγκραστεί την πραγματική αξία της ζωής των ηλικιωμένων γύρω μας.