ΚΥΡΙΑΚΗ
07
ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ
Την εβδομάδα που πέρασε πήγαμε θέατρο και σινεμά, ακούσαμε μουσική, διαβάσαμε βιβλία, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και όσα κρατήσαμε θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!
(+) Ένα κάποιο κενό που κάνει «θόρυβο»
Παρακολούθησα την παράσταση «Ένα κάποιο κενό», το νέο έργο της Βαλέριας Δημητριάδου που κοιτάζει κατευθείαν την καρδιά της ανθρώπινης μοναξιάς. Επτά ιστορίες, επτά ζωές που κυλούν παράλληλα, με το κενό τους να γίνεται κοινό έδαφος. Στο λιτό, γκρι σκηνικό του Θεάτρου Εμπορικόν, οι καρέκλες των ηρώων λειτουργούν σαν τόποι εξομολόγησης: ο νέος που μια στιγμή τον σημαδεύει για πάντα, η γυναίκα που ανακαλύπτει ξανά τον έρωτα μετά από τριάντα χρόνια γάμου, ο άνδρας που κρύβεται πίσω από οθόνες και πάθη, τα παιδιά που ψάχνουν τη δική τους φωνή, η μητέρα που πνίγεται στις απαιτήσεις της νέας της ζωής, ο ταξιτζής που βρίσκει τυχαία αυτό που του έλειπε… Μέσα σε έναν φανταστικό κόσμο όπου ο πληθυσμός διογκώνεται και όλα μοιάζουν να ξεφεύγουν, οι ήρωες παλεύουν με το ίδιο ερώτημα: Ποιος είναι ο εκλεκτός του καθενός και ποιες είναι οι πραγματικές μας προτεραιότητες;
Με χιούμορ, τρυφερότητα και αποστομωτική ειλικρίνεια, η παράσταση φωτίζει εκείνη τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στη ρουτίνα και την περιπέτεια, στο θάρρος και τον φόβο. Κι αφήνει χώρο για σκέψη, μα κυρίως για σύνδεση.
Ευδοκία Βαζούκη
@Ελίνα Γιουνανλή
Οι σκηνοθεσίες του Στάθη Λιβαθινού έρχονται ως επαλήθευση της συλλογικότητας, του συντονισμού και της ομοψυχίας της ομάδας στη σκηνή. Μια αξία που επαληθεύεται και στο ανέβασμα του «Τρίτου Στεφανιού», ενός έργου πολυπρόσωπου που εδώ μεταφέρεται από 16μελή θίασο – σπάνια συνθήκη για ιδιωτική παραγωγή. Το μυθιστόρημα του Κώστα Ταχτσή είναι το πορτρέτο μιας Ελλάδας σε διαρκή πολεμική κρίση από τα χρόνια του Μακεδονικού Αγώνα και των Βαλκανικών Πολέμων έως το Μεσοπόλεμο, τη Δικτατορία Μεταξά, τη Γερμανική Κατοχή και τον Εμφύλιο. Η χώρα ούτε που ανασαίνει από την μια κοινωνική κατάρρευση στην άλλη, μεταβαίνοντας από θρήνο σε θρήνο. Κύριος φορέας αφήγησης είναι η Εκάβη – διόλου τυχαίο το όνομα που της δίνει ο Ταχτσής, ορμώμενος από την πιο κατατρεγμένη ηρωίδα της αρχαίας γραμματείας, την Εκάβη της Τροίας, η οποία από βασίλισσα γίνεται προσφύγισσα χωρίς δικαιώματα.
Γι’ αυτό και θα σταθώ στην ερμηνεία της Εκάβης από τη Μαρία Σαββίδου που, μέσα στον σκηνικό πυρετό της, καθρεφτίζει την εγχώρια ιστορία, τις ελπίδες ενός τόπου που ποτέ δεν ευοδώθηκαν, τις υποσχέσεις που μονίμως προδίδονταν, μια χώρα που ισορροπούσε (και εξακολουθεί) ανάμεσα σε ήρωες της καθημερινότητας και οπορτουνιστές που την ξεψάχνιζαν μέχρι το κόκκαλο. Η Μαρία Σαββίδου δίνει μια ερμηνεία αιχμής στο ρόλο της Εκάβης γιατί αντανακλά όλες αυτές τις ποιότητες με τις οποίες έχουμε ανατραφεί, με παλμό και ακατάπαυστο συναίσθημα. Και γιατί, σε δεύτερη ανάγνωση, δεν αναδεικνύει μόνο τη θέση της χώρας αλλά και τη θέση της γυναίκας – μια παράμετρο του έργου που φροντίζει και η σκηνοθεσία του Στάθη Λιβαθινού.
Συμπρωταγωνιστούν οι: Βασίλης Ανδρέου, Αντώνης Γιαννακός, Γιώργος Δάμπασης, Βασίλης Ζαφειρόπουλος, Νίκος Καρδώνης, Στάθης Κόικας, Ανδρέας Λαμπρόπουλος, Πάρης Λεόντιος, Άννα Μάγκου, Λίλλυ Μελεμέ, Πολυξένη Παπακωνσταντίνου, Ερατώ Πίσση, Βιργινία Ταμπαροπούλου, Άρης Τρουπάκης.
Στέλλα Χαραμή
Πριν από περίπου έναν χρόνο, με το Challengers και τη Zendaya να παίζει τους τενίστες-συντρόφους της στα δάχτυλα, για λίγο αρκετοί πίστεψαν πως το πιο hot χόμπι που μπορεί να αποκτήσει κανείς είναι ένα σετ ρακέτες. Τώρα όμως έρχεται το Heated Rivalry στο Crave/HBO Max και αλλάζει το vibe: το χόκεϊ παίρνει επίσημα το στέμμα του “πιο καυτού” αθλήματος. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Η σειρά, βασισμένη στο βιβλίο της Rachel Reid, ακολουθεί δύο ανερχόμενους παίκτες που έχουν μια ανταγωνιστική σχέση… λίγο πιο έντονη απ’ ό,τι περιμένεις. Θυμίζει λίγο κάτι από Art και Patrick του Challengers, αλλά εδώ το πράγμα είναι πιο ωμό, πιο άμεσο, και με πολύ λιγότερα προσχήματα. Τα πρώτα δύο επεισόδια έχουν ήδη κάνει τα socials και τις κριτικές να παίρνουν φωτιά…και όχι άδικα.
Ένας βασικός λόγος; Η χημεία των πρωταγωνιστών ανάβει τον πάγο πριν καν προλάβουν να φορέσουν παγοπέδιλα. Κι αν αυτό δεν αρκεί, το γεγονός ότι πίσω από την κάμερα βρίσκεται ένας queer σκηνοθέτης δίνει στη σειρά μια αυθεντική, παιχνιδιάρικη ενέργεια που κάνει κάθε σκηνή να χτυπάει πιο αληθινά. Το αποτέλεσμα; Το χόκεϊ μόλις απέκτησε θερμοκρασία που θα ζήλευε ακόμη και ο ήλιος του καλοκαιριού.
Δάφνη Τζώρτζη
Photo: Sean Murphy
Τρία χρόνια μετά το φοβερό Mild Conquest, οι Steams επέστρεψαν με νέο δίσκο, με τίτλο Vile Wonders – ο οποίος για εκείνους κλείνει και την “τριλογία” των τριών πρώτων δίσκων τους. Το καλοκαίρι είχαμε πάρει μια πρώτη γεύση από τον δίσκο, μέσα από το εξαιρετικό Arcadia – το οποίο με είχε ενθουσιάσει, μεταξύ άλλων λόγω της anadolu psychedelic επιρροής του, που ταίριαξε απίστευτα με τον ήχο τους. Αυτό το κομμάτι, λοιπόν, με έκανε να ανυπομονώ για τη συνέχεια – και να, που ήρθε η ώρα να ακούσουμε το Vile Wonders, σε όλο του το μεγαλείο. Με πολύ χαρά διαπίστωσα ότι ο ήχος των Steams παραμένει σταθερός, έχοντας όμως δεχτεί πολύ ωραίους πειραματισμούς. Πέρα από το Arcadia, νομίζω ότι το αγαπημένο μου κομμάτι είναι το επικό και άκρως ψυχεδελικό ομώνυμο κομμάτι. Κρατά πάνω από επτά λεπτά και κάθε λεπτό που περνούσε ένιωθα να με συναρπάζει ακόμα περισσότερο – ακόμα και τώρα που το έχω ακούσει τόσες φορές, συνεχίζει να με ενθουσιάζει. Αλλά και το Iron Sea είναι μια αποκάλυψη, με το ελληνικό στοιχείο στο δεύτερο μέρος του να κολλάει απίστευτα. Ολόκληρο το άλμπουμ βασικά αποτελείται από πολύ δυνατά κομμάτια, που γουστάρεις να τα ακούς, ενώ οι πειραματισμοί τους δίνουν μια πολύ ενδιαφέρουσα διάσταση στον ήχο τους. Να ένας ωραίος δίσκος για να κλείσει καλά η χρονιά για την εγχώρια σκηνή.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου
Ένα σύγχρονο πρωτότυπο έργο που θίγει πολιτικά και ηθικά ζητήματα. Έτσι θα χαρακτήριζα τη θεατρική παράσταση «Μόνο Αλήθειες», ένα έργο που γράφτηκε και σκηνοθετήθηκε από τον Σπύρο Σουρβινό και που ανεβαίνει στο Θέατρο Πλύφα. Οι εξαιρετικές ερμηνείες των δύο ηθοποιών – της Μάρας Βλαχοπούλου και της Ηλέκτρας Σαρρή – φώτισαν τη θεατρική αίθουσα αναδεικνύοντας τα προβλήματα που θίγονται στο έργο. Μια δημοσιογράφος που παρουσιάζει ένα τηλεοπτικό late night show και η Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, έρχονται αντιμέτωπες με τον εαυτό τους αλλά και η μια με την άλλη, μπροστά στα μάτια των τηλεθεατών που τις παρακολουθούν ζωντανά. Παράλληλα μια πορεία διαμαρτυρίας οδεύει προς το στούντιο για να λιντσάρει την Υπουργό, η οποία φέρει ευθύνη για την δολοφονία δεκάδων διαδηλωτών από την ελληνική αστυνομία. Προπαγάνδα, γρήγοροι διάλογοι, συναισθηματικές αλλαγές και αγωνία, είναι μερικά από τα στοιχεία που με κράτησαν ως θεατή. Είναι σημαντικό να δημιουργούνται πρωτότυπα έργα που αφορούν τη ζωή μας στη σύγχρονη κοινωνία και που καταδικάζουν την αδικία, ενώ παράλληλα αμφισβητούν τα όρια της πολιτικής εξουσίας.
Ελεάνα Μιχάλη
Φέτος, το Αγγέλων Βήμα παρουσιάζει ένα ιδιαίτερο δραματουργικά πρόγραμμα που έχει ως στόχο να φέρει το ελληνικό κοινό σε επαφή με το αυστραλιανό θέατρο και έτσι την εβδομάδα που μάς πέρασε βρέθηκα εκεί για την παράσταση «Wonnangatta» του Άνγκους Τσερίνι σε σκηνοθεσία Αλέξιου Κοτσώρη. Θα ήθελα να σταθώ στο ίδιο το έργο του Τσερίνι, ένα ιδιότυπο γουέστερν στο οποίο δύο άντρες, το 1918, ξεκινούν ένα ταξίδι στην αυστραλιανή ενδοχώρα αναζητώντας απαντήσεις για ένα αποτρόπαιο έγκλημα.
Αυτό που με εντυπωσίασε είναι ο τρόπος που ο συγγραφέας χρησιμοποιεί το αυστραλιανό τοπίο και την ιστορία του ως ισότιμο πρωταγωνιστή δημιουργώντας μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα έντονης υπαρξιακής αγωνίας. Το τοπίο -αν και απέραντο- σου δίνει την εντύπωση πως κλείνει γύρω από τους ήρωες αφιλόξενο, ερημικό, άγριο, εχθρικό, εκδικητικό, εγκλωβίζοντας τους σε μια συνθήκη όπου καλούνται να αναμετρηθούν με τους ίδιους τους εαυτούς τους, τα όρια της ψυχικής και σωματικής τους αντοχής, τα πιστεύω και τη θεώρηση του κόσμου τους, τα σκοτεινά μυστικά και τα ένστικτά τους. Ως θεατής μπορούσες να αισθανθείς το αμείλικτο της φύσης, την τραχύτητα του εδάφους, την απειλή των ακραίων καιρικών φαινομένων, τον άνεμο να λυσσομανάει, με τα στοιχεία αυτά να γίνονται η αντανάκλαση της εσωτερικής μοναξιάς των ηρώων και η αλήθεια από την οποία προσπαθούν απεγνωσμένα να κρυφτούν και η οποία αποδεικνύεται στην “άβυσσο” που απογυμνώνει την ανθρώπινη υπόσταση τους.
*Παίζουν: Κώστας Φαλελάκης, Αλέξιος Κοτσώρης
Αριστούλα Ζαχαρίου
