Είδαμε τα πρώτα επεισόδια του “Ριφιφί” – και σε προετοιμάζουμε για την καλύτερη σειρά του Σωτήρη Τσαφούλια

Πριν από αρκετούς μήνες, είχα βρεθεί σε μία “μάντρα” στην Καλλιθέα, για να παρώ μια γεύση από τα γυρίσματα της νέας σειράς της COSMOTE TV, σε σκηνοθεσία Σωτήρη Τσαφούλια και σενάριο Βασίλη Ρίσβα και Δήμητρας Σακαλή, το πολυαναμενόμενο – από τότε – “Ριφιφί”. Τότε δεν γνωρίζαμε πολλά για τη σειρά και μπορώ να πω ότι λόγω του τίτλου, περίμενα μια δραματοποιημένη αναπαράσταση του πολύ διάσημου “ριφιφί του αιώνα”, της μεγάλης ληστείας τράπεζας, που σόκαρε την Ελλάδα τη δεκαετία του ’90. Όμως έκανα λάθος. Από την πρώτη στιγμή, ο Σωτήρης Τσαφούλιας τόνισε ότι η σειρά αυτή δεν θα είναι βασισμένη, αλλά εμπνευσμένη από αληθινά γεγονότα. Όσο μιλούσαμε με τους ηθοποιούς, τόσο πιο ξεκάθαρο γινόταν ότι θα βλέπαμε μια εντελώς διαφορετική ιστορία – όχι μια heist σειρά, αλλά μια ανθρωποκεντρική μυθοπλασία.

Περιττό να πω ότι αυτή η πρώτη γεύση με είχε κάνει να ανυπομονώ ακόμα περισσότερο για την πρεμιέρα του Ριφιφί – ειδικά μετά τον ενθουσιασμό των συναδέλφων μου στην πρώτη προβολή της σειράς στο 66ο ΦΚΘ. Μετά από πολλά re-watch του επίσημου trailer και ένα μικρό deep dive στην αληθινή υπόθεση, να λοιπόν, που η στιγμή αυτή επιτέλους έφτασε. Το Monopoli βρέθηκε στην προβολή των πρώτων επεισοδίων της σειράς, παρουσία του σκηνοθέτη, αλλά και των πρωταγωνιστών του (Ευαγγελία Μουμούρη, Χρήστο Χατζηπαναγιώτη, Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, Πανό Βλάχο, Προμηθέα Αλειφερόπουλο, Βλαδίμηρο Κυριακίδη – απουσίαζε ο Δήμος Γιγαντάκης) και εγώ είχα την ευκαιρία να δω τα δύο πρώτα επεισόδια της καλύτερης σειράς που έχει μέχρι τώρα υπογράψει ο Σωτήρης Τσαφούλιας.

Αρχικά, θα χρειαστεί να αναφέρω ότι στη σκοτεινή αυτή αίθουσα, για δύο περίπου ώρες, δεν ένιωσα ότι έβλεπα σειρά, αλλά ταινία. Προφανώς, το επίπεδο της παραγωγής ήταν υψηλό – θα έλεγα όπως πάντα, αλλά αυτή τη φορά νομίζω ότι ξεπέρασαν τον εαυτό τους. Η σειρά διαδραματίζεται στην Αθήνα των 90s, κάτι που σημαίνει ότι όλα, μα όλα, φώναζαν 90ίλα. Από τα πράσινα παλιά λεωφορεία, μέχρι τους δρόμους της Αθήνας, από τα ρούχα και τις κομμώσεις μέχρι το μακιγιάζ, από τα έπιπλα και τις συσκευές μέχρι και τα τάπερ!

Για τον Σωτήρη Τσαφούλια, αυτή ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση: “Κάναμε, κατά τη γνώμη μου, την πιο δύσκολη σειρά από αυτές που χρειάστηκε εγώ να διαχειριστώ. Είναι πολύ πιο εύκολο να κάνεις μια σειρά του 1800-1900 από το να κάνεις μια σειρά του 1992 ή του 1995, που όλοι έχουν εκείνες τις μνήμες από αυτή την Αθήνα και που όλα υπήρχαν, αλλά ήταν αλλιώς. Το στοίχημα ήταν πάρα πολύ μεγάλο, για να μην χάσει η σειρά την επαφή με το σύμπαν της, δηλαδή με τον χρόνο στον οποίο διαδραματίζεται” μάς είπε μετά την προβολή των επεισοδίων. Αξίζει, νομίζω, να σημειωθεί επίσης ότι η σειρά δεν γυρίστηκε σε στούντιο, αλλά σε φυσικές τοποθεσίες, κάτι που επίσης προσδίδει στο εντυπωσιακά αληθοφανές αποτέλεσμα.

Δεν είναι μόνο η παραγωγή κινηματογραφικού επιπέδου, όμως. Η σκηνοθεσία, το σενάριο, οι εξαιρετικές ερμηνείες, όλα συνωμότησαν για να έχουμε τελικά εμείς στις οθόνες μας αυτό το φοβερό αποτέλεσμα.

Η ιστορία έχει ως εξής: Στην Αθήνα των 90s η Όλγα ζει “μηχανικά” με μοναδικό κίνητρο την εκδίκηση. Είχε χάσει την οικογένειά της για άγνωστο σε εμάς ακόμα λόγο – σύμφωνα με τον σκηνοθέτη, η ιστορία της είναι εμπνευσμένη από μια ακόμη αληθινή υπόθεση που θυμόμαστε όλοι από τις αρχές της δεκαετίας, την οποία θα καταλάβουμε όσο προχωρούν τα επεισοδια.

Η Όλγα, την οποία υποδύεται με ευαλωτότητα αλλά και δυναμισμό η Ευαγγελία Μουμούρη, είναι η «εγκέφαλος» της ληστείας. Εκείνη οργανώνει το τέλειο έγκλημα, αναζητώντας συνεργούς με κοινή έχθρα για την τράπεζα και το σύστημα αυτό, που ρημάζει τις ζωές των ανθρώπων. Και τους βρίσκει. Έτσι εκκινεί το σχέδιο, όχι για τα χρήματα, αλλά για να χτυπήσει – έστω λίγο – το σύστημα αυτό. “Συνεργοί” της ο πρώην συνέταιρος του συζύγου της, Μανώλης (Χρήστος Χατζηπαναγιώτης), ο μηδενιστής νέος Βάκης (Πάνος Βλάχος), ο πρόσφατα φυλακισμένος Μιχάλης (Προμηθέας Αλειφεροπουλος), ο Νίκος (Βασίλης Χαραλαμπόπουλος) που έχασε τη γυναίκα του, το απίστευτο δίδυμο Αντώνης και Αργύρης (Βλαδίμηρος Κυριακίδης και Δήμος Γιγαντάκης).

Νομίζω ότι αν κάτι κάνει τη σειρά να ξεχωρίζει είναι πραγματικά οι ερμηνείες του παραπάνω all-star cast. Όπως και οι ίδιοι ανέφεραν, ο Σωτήρης Τσαφούλιας και η συνθήκη αυτή τους επέτρεψε να λάμψουν, όπως σε ένα κινηματογραφικό set ή μια θεατρική σκηνή. Όπως υπέροχα το έθεσε ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης: “Λένε ότι ο κινηματογράφος και η τηλεόραση είναι η αναπαράσταση της ζωής και το θέατρο είναι ο αντίλαλος. Στη συγκεκριμένη σειρά υπάρχει ένα μυστικό. Μαζευτήκαμε άνθρωποι που γνωριζόμαστε μεταξύ μας και αυτομάτως γίναμε οικογένεια. Αυτή η ανθρωπιά και η ζεστασία που έβγαινε μεταξύ μας, βγήκε και στο αποτέλεσμα. Γι’ αυτό το αποτέλεσμα έχω να πω ένα μεγάλο μπράβο στο Σωτήρη – γιατί αυτό που είδα αποσύρει αυτό που είπα στην αρχή. Ο Σωτήρης έχει καταφέρει να κάνει αντίλαλο. Έχει τεράστια διαφορά ο αντίλαλος από την αναπαράσταση. Είναι ζωή. Ουσιαστικά, είδαμε τηλεοπτικό κινηματογραφικό δρώμενο, χαρακτήρες που αναπνέουν και είναι ανάγλυφοι”.

Πράγματι, οι πρωταγωνίστριες δεν θα μπορούσαν να είναι πιο “αληθινοί”. Μέσα σε δύο μόλις επεισόδια, είχα ήδη δεθει, είχα επενδύσει στις ιστορίες τους, στην ανάγκη να πετύχει το σχέδιό τους. Γέλασα, έκλαψα, προβληματίστηκα, ταυτίστηκα με τους ανθρώπους αυτούς που βρέθηκαν σε αυτή την απελπισμένη θέση από τύχη – ή μάλλον από την αδιαφορία ενός συστήματος που δεν νοιάζεται για τον άνθρωπο.

Όμως και οι “δεύτεροι” ρολόι ξεχώρισαν: Η Έλη Δρίβα ως η “υπεύθυνη”, φροντιστική αδερφή του Βάκη (Πάνος Βλάχος), Χριστίνα. Ο Αχιλλέας Ζέρβας, ο οποίος ως Θέμης, ο ευγενικός σερβιτόρος του ζαχαροπλαστείου που σερβίρει καθημερινά στην Όλγα την πάστα αμυγδάλου της, ανέλαβε μία ιδιαίτερη πρόκληση, αφού ο ρόλος του τραυλίζει – όπως και ο ίδιος στην πραγματική ζωή, όχι όμως όταν καλείται να ερμηνεύσει. Μετά από απαιτητικές προσπάθειες στα γυρίσματα, όπως μας αποκάλυψε ο σκηνοθέτης, τελικά τα κατάφερε και είμαι σίγουρη ότι το αποτέλεσμα τον δικαιώνει – ανυπομονώ να δω την εξέλιξη του χαρακτήρα του στα επόμενα επεισόδια.

Οι παραπάνω χαρακτήρες εν τω μεταξύ αποδεικνύουν πόσο πραγματικά αληθοφανής είναι σειρά, πόσο αποτυπώνει στην ολότητά της την κοινωνία. Για παράδειγμα περιλαμβάνει έναν χαρακτήρα σε αναπηρικό αμαξίδιο, έναν χαρακτήρα με τραυλισμό, έναν με νανισμό – άτομα δηλαδή που υπάρχουν και βλέπουμε παντού γυρω μας στην “κανονική” ζωή, χωρίς όμως να τους δίνεται ανάλογο βήμα στην οθονη. “Οι άνθρωποι αυτοί δεν επελέγησαν για την ιδιαιτερότητά τους ή για την αναπηρία τους. Επιλέχθηκαν γιατί ήταν πολύ καλοί ηθοποιοί και μάλιστα προσάρμοσα πράγματα στη σειρά, γιατί τους ήθελα πάρα πολύ, γι’ αυτό που μου έδειξαν ερμηνευτικά” ξεκαθάρισε ο Σωτήρης Τσαφούλιας. “Είναι άνθρωποι που τους είχε ανάγκη η σειρά και άξιζαν να είναι στη σειρά, ανεξάρτητα με το αν είχαν ιδιαιτερότητες ή όχι” εξήγησε και μπορώ να πω ότι με εξέπληξε αυτή η φρέσκια απάντηση. Στη χώρα μας, υπάρχουν πάρα πολλοί – εξαιρετικοί – ηθοποιοί με αναπηρίες και είναι πολύ σημαντικό να τους βλέπουμε σε τόσο μεγάλες παραγωγές – όχι ως “token” συμπεριληπτικότητας, αλλά γιατί είναι πραγματικά πολύ καλοί. Όπως δηλαδή, συμβαίνει και στην περίπτωση του Ριφιφί.

Υπάρχουν πολλά να πεις για τη σειρά αυτή, όμως δεν θα ήθελα να κάνω ούτε μισό spoiler – δεν χρειάζεται, εξάλλου, ξέρω ότι στις 15 Δεκεμβρίου θα συντονιστειτε στην COSMOTE TV. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι σκεπτόμενη όσα είδα, αυτό που με συγκλόνισε είναι ότι η σειρά αυτή “μιλά” ακόμη στο σήμερα – κι ας είναι τοποθετημένη στα 90s. Παράλληλα, είναι μια ιστορία πέρα για πέρα “ανθρώπινη”.

Όπως ανέφερε και ο πρωταγωνιστής του, Πάνος Βλάχος: “Δεν είναι εύκολος ο τρόπος που Σωτήρης αναδεικνύει τον άνθρωπο σε αυτές τις σειρές τις οποίες επιλέγει να κάνει. Η COSMOTE TV κάνει ένα τρελό άλμα στο να γίνονται σειρές οι οποίες δεν έχουν εύκολα “αγορά”. Μένει ένα αποτύπωμα ανθρώπων και ενός καλλιτέχνη, ο οποίος φωτίζει αυτή την ιστορία χτυπώντας ένα “σύστημα”, στο οποίο βάζει στο κέντρο τον άνθρωπο”.

Δεν είναι τόσο σίγουρη ότι δεν υπάρχει αγορά. Από την εμπειρία μου – και κρίνοντας πόσο έχουν αγαπηθεί όλες οι δουλειές του Σωτήρη Τσαφούλια – θα έλεγα ότι το κοινό διψά για τέτοιες δουλειές. Για ιστορίες που μιλούν για τον άνθρωπο, την ανάγκη μας για σύνδεση, για συλλογικότητα, για ταύτιση.