ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
07
ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Αν κυκλοφορείς στο κέντρο της Αθήνας ίσως να είχες προσέξει πριν από 1-2 μήνες μια αινιγματική κόκκινη αφίσα, με την εικόνα μιας κοπέλας που έμοιαζε να έχει εξαφανιστεί και το μήνυμα “Μήπως την είδες;”. Δεν ξέρω τι πίστεψαν όσοι την είδαν και δεν σκάναραν το σχετικό barcode, αλλά όσοι ακολουθούμε το Παιδί Τραύμα στα social media και πιάναμε τα hints του, είχαμε ενθουσιαστεί με το ευρηματικό promo, που γέννησε και τον αντίστοιχο λογαριασμό LookingForDiana. Ας κάνω τα πράγματα ακόμα πιο ξεκάθαρα: Η Ντιάνα είναι η μυστηριώδης ηρωίδα του νέου δίσκου, που κυκλοφόρησε την περασμένη εβδομάδα το Παιδί Τραύμα, με τίτλο “Δεύτερη Ζωή”.
Η Ντιάνα είχε μια φυσιολογική, ήρεμη ζωή, έκανε ο,τι έκαναν όλοι οι άνθρωποι της ηλικίας της, της άρεσαν οι εκδρομές και οι καρτ ποστάλ. Μία μέρα, χωρίς καμία προειδοποίηση φαινομενικά, αποφάσισε να αφήσει πίσω της τη ζωή της, την οικογένεια, τους φίλους, τη δουλειά της. Να εξαφανιστεί. Στο μοναδικό σημείωμα που άφησε, έγραφε: «Δε θέλω να με βρει κανένας. Θέλω να ζήσω μια Δεύτερη Ζωή». Δέκα χρόνια αργότερα, το μόνο σημείο ζωής που έχει δώσει είναι μερικές φωτογραφίες από τη ζωή της στην Παταγονία – “τίποτα πια πίσω της δεν έχει σημασία”.
Αυτό είναι άλλο ένα σύμπαν που χτίζει το Παιδί Τραύμα, κατά κόσμον Τάσος Καρτέρης, του οποίου κάθε δισκογραφικό βήμα έχει και ενα διαφορετικό concept. Στο ντεμπούτο του “Μυστικές Χορευτικές Κινήσεις” μάς υπέδειξε όλες τις απαραίτητες κινήσεις για να αποκτήσουμε κι εμείς μια υπερφυσική δύναμη. Το “Θα καταστρέψω τον κόσμο” βασισμένο σε ένα φρικτό έγκλημα που συνέβη τη δεκαετία του ’90 στην Αθήνα. Και προφανώς δεν ξεχνώ τον αγαπημένο μου, “Μέινστριμ” – ο πρώτος δίσκος του αφού αποκάλυψε το πρόσωπο πίσω από το Παιδί Τραύμα – με θέμα μια δυσλειτουργική οικογένεια και όλους τους δεσμούς που τελικά μας καθορίζουν.
Έχοντας αγαπήσει κάθε πρότζεκτ του μέχρι τώρα (συμπεριλαμβανομένης της μουσικής για τον Άτλα), ακριβώς αυτό είναι που εκτιμώ στο Παιδί Τραύμα• οι δουλειές του λένε πάντα μια ιστορία, που μπορεί να μοιάζει παράξενη ή υπερβολικά προσωπική, κρύβουν όμως κομμάτια όλων μας και βρίσκουν τη θέση τους στην καρδιά όσων δεν έχουν βρει ακόμα την απάντηση στην “Εξίσωση”.
Έτσι και στη “Δεύτερη Ζωή” – έχοντας εξελίξει την έτσι κι αλλιώς χαρακτηριστική story telling ικανότητά του – μπορεί να αφηγείται την ιστορία της Ντιάνα, όμως θα βρεις κι εσύ κομμάτια που σε αγγίζουν, που τα έχεις σκεφτεί, ακόμα και κρυφά, ακόμα κι αν δεν τα κάνεις πράξη.
Το εξώφυλλο του δίσκου, Δεύτερη Ζωή.
“Λες πως μάλλον είναι δυνατά η μουσική κι από την Αθήνα θες να φύγουμε, μα τον ίδιο στίχο τραγουδάμε μια ζωή: άκου τον πάλι από την αρχή” τραγουδά το Παιδί Τραύμα στο, ομώνυμο με τον δίσκο, track και – πες την αλήθεια – αν έχεις τάσεις φυγής, κι εσύ ταυτίστηκες. Απλά, η Ντιάνα το έκανε πράξη.
Ο δίσκος, εντωμεταξύ, ξεκινά με το πιο κατάλληλο, για την εισαγωγή στο σύμπαν του δίσκου, κομμάτι, το “Κανένας”. “Αυτο δεν κάνει, το άλλο δεν μου φτάνει, δεν έχω ανασάνει για κάμποσο καιρό” είναι το πρώτο πράγμα που ακούς το Παιδί Τραύμα να λέει, πατώντας play. Και εκεί που νομιζεις ότι μεταφέρει τα λόγια της Ντιάνα ή ίσως κάποιου άλλου που νιώθει πως είναι ο “Κανένας”, ακούς και τις δικές του, προσωπικές, ίσως αναπόφευκτες για έναν δημιουργό, σκέψεις. Απο την αρχή πιάνεις το νόημα, ότι αυτή η “Δεύτερη Ζωή” κρύβεται στις σκέψεις όλων μας.
Όσο προχωρά ο δίσκος, το Παιδί Τραύμα αφηγείται την ιστορία, άλλοτε σαν παρατηρητής, άλλοτε σαν μέρος του σύμπαντος αυτού. Κάθε τραγούδι ρίχνει κι άλλο φως στους λόγους που η Ντιάνα θέλησε να τα παρατήσει όλα. “Κάθε φορά” βρίσκεις όλο και περισσότερο την Ντιάνα, εκείνον, αλλά και τον εαυτό σου.
“Βιάζομαι πρέπει να φύγω” λέει η ηρωίδα του, στο αμέσως επόμενο κομμάτι, με τίτλο “Τα Μάγουλά σου”, για να φτάσουμε περίπου στα μισά του δίσκου, σε ένα από τα highlights του δίσκου, το “Ένα μέρος για μένα”, με τη συμμετοχή της Δήμητρας Γαλάνη. Ίσως στο πιο τρυφερό και μελαγχολικό κομμάτι της “Δεύτερης Ζωής”, αναγνωρίζεις την ανάγκη σου να ανακαλύψεις ένα μέρος για εσένα, κάπου που θα σε καταλαβαίνουν.
“Ακριβώς αυτό θα ‘κανα κι εγώ” τραγουδά το Παιδί Τραύμα στην “Έξοδο”, λίγο πριν το φινάλε του δίσκου. Φτάνεις στο τέλος, σε εκείνο το “Πρωινό” και ξέρεις με σιγουριά ότι δεν είσαι μόνος σου σε όλο αυτό. Υπάρχουν πολλοί εκεί έξω, που η μία ζωή δεν τους αρκεί, που νιώθουν ότι ο κόσμος αυτός δεν τους χωρά. Και δεν κατηγορείς την Ντιάνα. Την καταλαβαίνεις και ίσως την ζηλεύεις.
Όπως πάντα με ολοκληρωμένο όραμα για αυτό που θέλει να κάνει, το Παιδί Τραύμα δεν έγραψε έναν απλό δίσκο, δεν αφηγήθηκε απλά μια ενδιαφέρουσα ιστορία (εντάξει, το έκανε κι αυτό), έγραψε τις δικές του (και ίσως πολλές από τις δικές σου) σκέψεις σε ένα χαρτί και σε πήρε μαζί του σε ένα ταξίδι φυγής και συγχώρεσης.
Υ.Γ: Την περασμένη εβδομάδας, το Παιδί Τραύμα είχε δώσει δυο intimate συναυλίες για όσους τυχερούς είχαν προλάβει τα story του ή την προπώληση, πριν βγουν sold out. Στις 12 Δεκεμβρίου, λοιπόν, θα δώσει άλλο ένα live στο ΠΛΥΦΑ, το οποίο όμως δεν θα είναι μια απλή συναυλία. Κι αυτό γιατί θέλει να μας βάλει για τα καλά στον κόσμο της Ντιάνα, να μας δώσει άλλον έναν τρόπο να ανακαλύψουμε τις σκέψεις της, τα κίνητρά της, όλα αυτά που μπορεί να σε κάνουν να την καταλάβεις. Και ποιος ξέρει. Ίσως τολμήσεις κι εσύ να ζήσεις “Δεύτερη Ζωή”.
