ΔΕΥΤΕΡΑ
03
ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Η Ύδρα είναι ένα νησί που μαγεύει, ξελογιάζει. Διαχρονικός, διεθνής πόλος έλξης για καλλιτέχνες και λάτρεις κάθε μορφής τέχνης, «μάγεψε» και την βρετανοαυστραλή Amanda Palmer που βρέθηκε εκεί για γυρίσματα ξένης παραγωγής. Ήταν το νησί, οι άνθρωποί του και … οι γάτες του, και ειδικά η Lillycat που την επέλεξε ως σωτήρα της, οι παράγοντες που έκαναν την Αμάντα να επιστρέφει στο νησί για όλο και περισσότερο, να εμπνευστεί το ArtCinema και να διοργανώνει το ετήσιο ArtCinema Hydra. Μια συνάντηση για την τέχνη, τη δημιουργικότητα, τη δικτύωση και τη συνεργασία μεταξύ δημιουργών και υποστηρικτών της τέχνης απ’ όλον τον κόσμο.
Όπως μας λέει η ίδια: «Το 2008 ήμουν υπεύθυνη ψυχαγωγίας στο Al Jazeera και έκανα την εκπομπή ‘48’. Ήρθα στην Ύδρα που θεωρούνταν εμβληματικός τόπος με ιστορική και πολιτιστική σημασία. Εκείνες οι 24 ώρες είχαν μεγάλη επίδραση επάνω μου. Αργότερα, τον Ιούνιο 2019 γύριζα ταινία και ήρθα στο νησί για λίγο περισσότερες ημέρες. Τότε δούλευα στην κινηματογραφική βιομηχανία του LA και όλα ήταν επικεντρωμένα στο επιχειρηματικό κομμάτι, μου έλειπε η ουσιαστική αγάπη για το σινεμά και την τέχνη και αυτό το ένιωσα στην Ύδρα. Το 2023 ήταν αποφασιστική χρονιά, είχα χάσει τη μητέρα μου στην Αυστραλία, είχα αντιμετωπίσει αρκετές δυσκολίες και χρειαζόμουν τη θεραπευτική δύναμη του τόπου. Είναι δυνατό συναίσθημα να βουτάς στα βαθιά και να βγαίνεις ζωντανός. Γιόρτασα εδώ τα γενέθλιά μου και οι δύο εβδομάδες, έγιναν μήνες. Δεν ήθελα όμως να είμαι αλεξιπτωτιστής τουρίστας, νοιάζομαι για το μέρος που μένω, τους ανθρώπους, τον τόπο, τη φύση, τα ζώα του. Ήταν μια νέα φάση και νόημα ζωής. Έτσι ήρθε το artcinema».
Amanda Palmer
Η Αμάντα δημιούργησε τη μη κερδοσκοπική ArtCinema, έναν πολιτιστικό οργανισμό και πλατφόρμα καλλιτεχνών αφιερωμένη στη στήριξη και ανάδειξη ανεξάρτητων δημιουργιών στον κινηματογράφο και τις τέχνες. Μέσω της διαρκούς εκπαίδευσης στη δημιουργική βιομηχανία, των πολιτιστικών ανταλλαγών και προγραμμάτων καλλιτεχνικών φιλοξενιών και της διασύνδεσης με υποστηρικτικά-χρηματοδοτικά προγράμματα και ειδικές εκδηλώσεις, το ArtCinema δίνει τη δυνατότητα σε καλλιτέχνες και κινηματογραφιστές να κάνουν πραγματικότητα το όραμά τους.
Το δε ArtCinema Hydra είναι ένα τριήμερο κορύφωσης αλλά και αφετηρίας των ετήσιων πρωτοβουλιών του οργανισμού. Ήδη χτίζονται συνεργασίες και δράσεις για όλη τη χρονιά με ανθρώπους που βρέθηκαν εκεί αυτές τις μέρες.
Ο δημοφιλής Ινδός ηθοποιός Abhay Deol στην Ύδρα (photo credit: Hisham Abahusain)
Τo 2024, το πρώτο ArtCinema Hydra περιλάμβανε πολλές και ενδιαφέρουσες προβολές, όπως την ελληνική πρεμιέρα της ταινίας La Cocina με παρόντα τον πρωταγωνιστή Raul Brionas, το ντοκιμαντέρ The Warhol Effect, για τον τρομερό Άντι Γουόρχολ, την προβολή του So Long, Marianne σε μια εκπληκτική βραδιά στο Καμίνι, καλλιτεχνικά εργαστήρια και επισκέψεις σε στούντιο καλλιτεχνών που ζουν στην Ύδρα, αλλά και ένα αξέχαστο απόγευμα με τον Marcin Masecki, τον καταξιωμένο πιανίστα και συνεργάτη του Pawel Pawlikovski, στο Old Carpet Factory.
Από προβολή στο Καμίνι το 2024
To 2025 η δεύτερη έκδοση του ArtCinema Hydra πήγε πολύ παραπέρα. Κινηματογράφος, εικαστικά, μουσική, masterclasses, ποίηση, περφόρμανς και θεατρικό εργαστήρι, εργαστήρια για παιδιά, μόδα, meet&greet με δημιουργούς, αλλά και μια κινηματογραφική παραγωγή του ArtCinema απόλυτα συνδεδεμένη με την Ύδρα, ήταν τα highlights του φετινού τριημέρου.
Έτσι, φέτος απολαύσαμε εκθέσεις δύο καλλιτεχνών που ήρθαν από μακριά ως fellows στα προγράμματα φιλοξενίας (art residencies) που είχε εξασφαλίσει το ArtCinema: O Stephen Appleby-Bar, καναδός ζωγράφος που ζει στο Λονδίνο, έμεινε στην Ύδρα και μέσα σε μια εβδομάδα ζωγράφισε τις περίφημες γάτες της, αντλώντας έμπνευση και από τη Lillycat που έκανε την Αμάντα να μείνει στην Ύδρα. Το πορτραίτο της μάλιστα το ονόμασε ο ίδιος Μόνα Λίζα της Ύδρας! Επτά πορτραίτα γατών περίμεναν τους επισκέπτες στη σάλα του πανέμορφου και πάντα φιλόξενου ξενοδοχείου Υδρούσα (πρώην Ξενία).
Ο Stephen Appleby-Bar με την πραγματική Lillycat!
Τα έσοδα από τις πωλήσεις θα διατεθούν, προκειμένου να μπορέσει κάποια στιγμή να δημιουργηθεί ένα κτηνιατρείο στο νησί. Όπως μας είπε ο Stephen: «Ανταποκρίθηκα στο κάλεσμα της Αμάντα, γιατί με ενδιέφερε η πρωτοβουλία της και ήθελα να στηρίξω. Ήξερα ότι έχω μια εβδομάδα στο residency για να δημιουργήσω κάτι, αλλά δεν είχα αποφασίσει τι θα ήταν αυτό. Το πρώτο που μου τράβηξε την προσοχή εδώ ήταν οι γάτες, που τις αγαπώ πολύ. Επίσης με εντυπωσίασε η πέτρα της Ύδρας, το πώς αντανακλά τη θάλασσα και λούζεται από το υπέροχο φως».
Stephen Appleby-Bar & Amanda Palmer παρουσιάζοντας τα έργα προς πώληση
Επίσης fellow resident ήταν η ινδικής καταγωγής Annu Yadav από το Ρατζαστάν που ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη. Η έκθεσή της Interruption-II σε ένα ερειπωμένο διώροφο οίκημα στο κέντρο της Ύδρας που διαμορφώθηκε σε εργαστήρι και εκθεσιακό χώρο ειδικά για το ArtCinema, εντυπωσίασε κάθε επισκέπτη.
Η Annu Yadav στην ετοιμασία του χώρου
Η Annu δημιούργησε στην Ύδρα δύο εντυπωσιακά νέα έργα καθώς και ένα ‘ζωντανό’ πλάσμα που, καθώς ήταν διαμορφωμένο από αλεύρι, ανέπνεε, άλλαζε μορφή, φούσκωνε και ξεφούσκωνε συμβολίζοντας τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στο τίποτα και τη μορφή, στο δεδομένο αλλά και την επισφάλεια, στην επιβίωση και την κατάρρευση.
Η Annu Jadav πριν τα εγκαίνια
Μέρος του έργου αναπτύχθηκε σε συνεργασία με παιδιά του νησιού που δημιούργησαν έργα με βάση το αλεύρι, μετατρέποντας ένα υλικό επιβίωσης σε σύμβολα φαντασίας και ανθεκτικότητας. Δουλεύοντας μέσα από ζωγραφική, γλυπτική και εγκαταστάσεις, η Yadav αντλεί έμπνευση από τελετουργικές, λαϊκές μυθολογίες και ονειρικά μοτίβα για να εξετάσει πώς η καταπίεση, η επιθυμία και η βία αφήνουν σημάδια στο σώμα και στον τόπο.
Δάκης Ιωάννου, Amanda Palmer και Annu Yadav
Τις εκθέσεις επισκέφθηκε ο συλλέκτης Δάκης Ιωάννου που βρέθηκε εκείνες τις μέρες στην Ύδρα. «Ήταν πολύ σημαντικό να τον συστήσω προσωπικά στους καλλιτέχνες και το έργο τους και να μοιραστώ μαζί του την εμπειρία των πρώτων βημάτων του ArtCinema στην επιμέλεια, την υποστήριξη των καλλιτεχνών και την υποστήριξη των προγραμμάτων καλλιτεχνικής φιλοξενίας στην Ύδρα», λέει η Αμάντα. «Με έχει ήδη εμπνεύσει να κατανοήσω την πραγματική αξία της χορηγίας – ότι δεν είναι μόνο μια απλή απόκτηση έργων, αλλά πολύ περισσότερο η προσφορά υποστήριξης, πόρων και δικτύων και η αλληλεπίδραση με καλλιτέχνες με τρόπους που τους βοηθούν να δημιουργήσουν το καλύτερο έργο τους».
Abhay Deol και Faraz Arif Ansari
Η μακρινή Ινδία ήρθε λίγο πιο κοντά μας στην Ύδρα στη διάρκεια του τριημέρου. Ίσως δεν είναι τυχαίο, αφού έχουν προηγηθεί κινήσεις και μνημόνια μεταξύ των δύο χωρών για επιχειρηματική συνεργασία που αφορά και τον κινηματογράφο, ενώ η Aegean θα ξεκινήσει νέα δρομολόγια προς Ινδία το 2026. Η Ινδία με το 1,5 δις κατοίκων έχει μια τεράστια οπτικοακουστική βιομηχανία, η αξία της οποίας αγγίζει τα 80 δις δολάρια και απευθύνεται σε 500 εκ ανθρώπους. Από την Ινδία λοιπόν ήρθε ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Faraz Arif Ansari και ο πολύ δημοφιλής εκεί ηθοποιός Abhay Deol, για την προβολή της ταινίας έναρξης Bun Tikki στο αγαπημένο θερινό σινεμά Γαρδένια που γνωρίσαμε από την ψυχή της κινηματογραφικής λέσχης Ύδρας, Λάκη Χρηστίδη.
Λάκης Χρηστίδης και Amanda Palmer στο σινέ Γαρδένια
Η ταινία μιλούσε για ένα δύσκολο θέμα, την ταυτότητα φύλου και μάλιστα σε μικρές ηλικίες, που μάλλον δεν πολυσυζητείται στην Ινδία. Ήταν δοσμένο ωστόσο με ένα τόσο γλυκό και τρυφερό ύφος που συγκίνησε πολλούς θεατές στο σινεμά προκαλώντας εκτενή συζήτηση και θερμά σχόλια. «Σε μια εποχή που όλοι μιλάνε για δύναμη, εγώ θέλησα να μιλήσω για την πιο επαναστατική δύναμη, την αγάπη. Η αγάπη και η ευγένεια είναι οι δυνάμεις που χρειαζόμαστε», είπε ο σκηνοθέτης μετά την προβολή, αναφερόμενος και σε δικές του εμπειρίες μεγαλώνοντας ως κουήρ αγόρι, αλλά και στην ευθύνη των καλλιτεχνών να μιλάνε και να παίρνουν θέση, ιδίως σε δύσκολες κοινωνικοπολιτικές συγκυρίες».
Η αφίσα της προβολής Bun Tikki
Ο Faraz έκανε και σεμινάρια σεναρίου και σχολίασε ενθουσιασμένος: «Το να είμαι προσκεκλημένος στο ArtCinema Hydra με το Bun Tikki να ανοίγει το φεστιβάλ για την πρεμιέρα του στην Ελλάδα, ήταν μια πολύ ξεχωριστή εμπειρία. Ως Ινδός σκηνοθέτης, σημαίνει πολλά να βλέπω την ταινία να συνδέεται με ανθρώπους σε ένα εντελώς διαφορετικό μέρος του κόσμου – μου θυμίζει πώς οι ιστορίες μπορούν να ταξιδέψουν πέρα από τον τόπο που γεννήθηκαν και να εξακολουθούν να είναι οικείες. Η φιλοξενία των εργαστηρίων σεναριογραφίας στην Ύδρα ήταν ένα ακόμη σημαντικό γεγονός – το νησί έχει μια τόσο ήσυχη μαγεία που σε κάνει να θέλεις να γράψεις, να ακούσεις, να ονειρευτείς. Όλη αυτή η εμπειρία ήταν βαθιά προσωπική – σαν μια υπενθύμιση του γιατί λέμε ιστορίες εξαρχής.»
Q&A Bun Tikki
Η Αμάντα συνεχίζει: «Ο Faraz, όπως και άλλοι καλεσμένοι δημιουργοί, δεν παραβρέθηκαν απλώς για την προβολή του έργου τους, αλλά ήταν μες στην κοινότητα του νησιού, συμμετείχαν ενεργά σε δράσεις, διοργάνωσαν εργαστήρια και masterclasses, αντάλλαξαν απόψεις, διασυνδέθηκαν, έδωσαν και πήραν τεχνογνωσία και καλές πρακτικές. Εμπνεύστηκαν και ήδη σχεδιάζουν κι άλλα πρότζεκτς. Μπορούμε να τα ξεκινήσουμε με ή χωρίς βοήθεια από το κράτος, αλλά σίγουρα χρειάζονται συνεργασίες, επενδυτές και συμμαχίες. Έχω ζήσει στο Χόλυγουντ για 7 χρόνια, όπου κάθε επαφή είναι συνδεδεμένη με συμφωνία για 5%. Κάθε επαφή κοστολογείται και μεταφράζεται σε χρήματα. Κάπως αρχίζεις να χάνεις την καρδιά σου. Καθένας παίρνει ένα κομμάτι μπίζνες. Φυσικά πρέπει κανείς να πληρωθεί, αλλά η Τέχνη χρειάζεται πολύ μεγαλύτερη προσφορά από ποτέ άλλοτε. Οι δημιουργοί περνούν δύσκολα και χρειάζονται χρόνο και βοήθεια για να κάνουν καλύτερη δουλειά και επαφές για να προχωρήσουν.
Meet & Greet
Η δε ανεξάρτητη κινηματογραφική παραγωγή είναι μορφή Τέχνης που πρέπει να συνεχίσουμε να την κάνουμε, αλλά δεν μπορούμε να υπολογίζουμε σε μεγάλη απόδοση επενδύσεων. Ας ενθαρρύνουμε λοιπόν τους επενδυτές να είναι μέρος κάτι όμορφου, να επενδύσουν για τη χαρά να δουν ένα καλό φιλμ που θα αφήσει κάτι πίσω του. Το ότι κάνεις μια ταινία δεν θα σε κάνει εκατομμυριούχο, αλλά μπορεί να συμβάλεις σε ένα πολιτιστικό και καλλιτεχνικό τοπίο ιστοριών που δεν θα είχαν ειπωθεί αλλιώς σε ένα περιβάλλον με αλγόριθμους, στατιστικά, προοπτικές πωλήσεων και αποδόσεων. Μπορούμε όλοι να είμαστε οικονομικά υπεύθυνοι για το πώς επενδύουμε στο σινεμά και τις τέχνες, αλλά ας αρχίσουμε να συνδυάζουμε προσδοκίες με την πραγματικότητα, κάτι που απαιτεί μια διαφορετική οπτική για το πώς διαθέτουμε πόρους και τι περιμένουμε να πάρουμε πίσω».
Στιγμιότυπο από το Meet & Greet
«Η Τέχνη είναι φορέας αλλαγών. Όσο περισσότερους ανθρώπους βλέπουμε να εκπροσωπούνται, τόσο μεγαλύτερη κατανόηση θα υπάρχει μέσω Τέχνης και δημιουργικότητας. Μ’ ενδιαφέρουν οι προοπτικές, η ενσυναίσθηση, οι συζητήσεις, γέφυρες και σχέσεις που δημιουργούν ευκαιρίες για παραπάνω δράσεις. Να μετρηθώ για την επίδραση όσων κάνουμε, όχι για το μπίζνες κομμάτι ενός φεστιβάλ ή μια απλή συγκέντρωση ανθρώπων. Στο φινάλε μετρά το τι δημιουργούμε και πόσες ζωές αλλάξαμε. Αυτή είναι η απόδοση στην Τέχνη».
Το Παιδί και το Δελφίνι, προβολή στο Μανδράκι
Highlight του φετινού ArtCinema ήταν και η Σοφία Λόρεν και ειδικότερα η σημασία της ταινίας Το Παιδί και το Δελφίνι για το νησί. Ήταν η πρώτη χολιγουντιανή παραγωγή που γυρίστηκε στο νησί με τη Σοφία Λόρεν στον πρώτο της αγγλόφωνο ρόλο. Η προβολή έγινε στον γραφικό κόλπο Μανδράκι με πλήθος κόσμου.
Ο κόσμος της Ύδρας είχε έρθει και για άλλον ένα λόγο: Πριν την ταινία προβλήθηκε το ντοκιμαντέρ Ύδρα και Σοφία: ο απόηχος του δελφινιού (Hydra and Sophia: Echoes of a Dolphin), σε παραγωγή ArtCinema-Amanda Palmer, σκηνοθεσία Αντώνη Σωτηρόπουλου και σενάριο Γεωργίας Ανδρέου, που προκάλεσε συγκίνηση αλλά και γέλιο, καθώς περιέχει πρωτότυπες μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν τα γυρίσματα της θρυλικής ταινίας το 1956 και που συνδέθηκαν άρρηκτα με αυτά.
Γεωργία Ανδρέου, Αντώνης Σωτηρόπουλος και Amanda Palmer στην προβολή του ντοκιμαντέρ
Όπως μας είπε ο Αντώνης Σωτηρόπουλος: «Η υποδοχή της ταινίας και η αντίδραση των κατοίκων ήταν συγκινητική. Ξέσπασαν σε χειροκροτήματα, κάποιοι έκλαιγαν. Και τελικά η ταινία μας απέδειξε ότι η τέχνη και ο κινηματογράφος μπορούν να αλλάξουν την ιστορία ενός τόπου. Η ταινία είναι βασισμένη σε μία ιδέα της Αμάντα. Έπειτα από επαφή της με ένα ντόπιο κάτοικο, τον κύριο Γιάννη Γαβαλά, αντιλήφθηκε πως η Σοφία Λόρεν και η ταινία Το Παιδί και το Δελφίνι άλλαξαν για πάντα τη ζωή των Υδραίων. Ο ένας μας οδήγησε στον άλλον, Σύντομα οι μαρτυρίες έγιναν εννιά.
Στιγμιότυπο από τα γυρίσματα του ντοκιμαντέρ με τον Γιάννη Γαβαλά
Με τον καθένα έγινε μία προ-συνέντευξη, άλλους τους βρήκαμε μέσα από την έρευνα. Από μία φωτογραφία βρεθήκαμε σε ένα κατάστημα, από κει οδηγηθήκαμε σε ένα δεύτερο κατάστημα και συναντήσαμε την ανιψιά της κυρίας Βέτιμη που μας υποδέχθηκε στο σπίτι της Κυριακή μεσημέρι. Μας είχε αφήσει την πόρτα ανοιχτή και αυτό μας έκανε εντύπωση. Όπως εντύπωση μας έκανε και η λαχτάρα των Υδραίων να μιλήσουν για τον τόπο τους και την επαφή τους με την Loren και τα γυρίσματα της ταινίας. Ο κύριος Στέφανος Ντούσκος συγκινήθηκε, όταν του ζητήσαμε να κάνει ένα κάλεσμα στην Σοφία Λόρεν. Ο Παντελής Λεμπέσης θυμήθηκε την θητεία του στο Βιετνάμ. Η Ντίνα Αδαμοπούλου μας μίλησε για την ιστορία του νησιού και τον κινηματογραφιστή της ταινίας Βασίλη Μάρο. Ο Κώστας Αναστόπουλος μας έδωσε φωτογραφίες από τα γυρίσματα backstage και θυμήθηκε την συμμετοχή του Θανάση Βέγγου ως τεχνικού».
Στιγμιότυπο από τα γυρίσματα του ντοκιμαντέρ με τον Στέφανο Ντούσκο
Για την ταινία υπάρχουν σχέδια και υλικό, για να γίνει ωριαίο ντοκιμαντέρ και να κάνει το ταξίδι της σε φεστιβάλ. «Υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον από διεθνή τηλεοπτικά δίκτυα και πλατφόρμες, καθώς είναι από τα πρώτα – αν όχι το πρώτο – ντοκιμαντέρ που χρησιμοποιεί τεχνητή νοημοσύνη για δραματοποίηση», διευκρινίζει ο Αντώνης.
Alberto Amadei, υπεύθυνος Πολιτιστικών και Επικοινωνίας και Γραμματέας Α’ της Πρεσβείας της Ιταλίας στην Ελλάδα
Νικόλ Αλεξανδροπούλου, Βασίλης Ζούλιας, Δωροθέα Μερκούρη και Alberto Amadei
«Μιλώντας λοιπόν για αποδόσεις, στο ντοκιμαντέρ αυτό ήξερα ότι δεν θα βγάλω χρήματα, αλλά θα δώσω ευκαιρία σε πρωτοεμφανιζόμενη γυναίκα σεναριογράφο και σε νέο, ταλαντούχο σκηνοθέτη να πουν μια ιστορία που δεν είχε ειπωθεί» σχολιάζει η Αμάντα. «Δεν ήταν οικονομική επένδυση, αλλά επένδυση στην κοινότητα, στην αξία της Τέχνης και στις επόμενες γενιές. Υπάρχει μεγάλη Ιστορία και πολλοί νέοι δεν την γνωρίζουν, όπως πχ δεν γνωρίζουν ότι αυτή η ταινία γυρίστηκε στην Ύδρα και τη μεγάλη σημασία που είχε για το νησί και την επισκεψιμότητά του.
Προβολή στο Μανδράκι
Παρατηρούσα το πόσο διασκέδαζαν και οι μικρότεροι με τις αφηγήσεις στο Μανδράκι. Ελπίζω ότι το artcinema θα κάνει πιο προσβάσιμη την ανεξάρτητη καλλιτεχνική δημιουργία, μπορούμε να το κάνουμε, ειδικά για τη νέα γενιά που ζει εδώ».
Προβολή στο Καμίνι
Ταινίες animation, παιδικές ταινίες και η ταινία Muse του Pawel Pawlikowski προβλήθηκαν στο Καμίνι και η νέα ταινία του Λυκ Μπεσόν, Dracula: A Love story είχε την τιμητική της αργά το βράδυ στο Γαρδένια, ενώ η νύχτα συνεχόταν κάθε φορά στο Amalur ή στο νέο, υπέροχο L’Americano, όπου οι συζητήσεις, τα πηγαδάκια, οι συνεργασίες, τα γέλια και τα τραγούδια έδιναν κι έπαιρναν.
Ποιητικό πρωινό
Το πρωί όμως ξυπνούσαμε εγκαίρως για τα masterclasses για σενάριο και σκηνοθεσία, για επισκέψεις σε στούντιο καλλιτεχνών κρυμμένα ψηλά στις πλαγιές του νησιού ή για ποιητικό πρωινό με τον Υδραίο μουσικό και ποιητή, Γιάννη Γαβαλά και τον Αμερικανό ποιητή, John L. Holgerson.
Αλέκος Ρούπας
Η μουσική ήταν επίσης κυρίαρχη στο τριήμερο: Το ηλιοβασίλεμα, πριν τις προβολές στο Καμίνι απολαύσαμε τα υπέροχα, μπιτάτα κρουστά του Αλέκου Ρούπα, ενώ μυσταγωγική ήταν η συναυλία του Αυστραλού μαέστρου και κιθαρίστα, Kyran Daniel στο Old Carpet Factory, όπου είχε ηχογραφηθεί ένα σημαντικό μέρος της δουλειάς του πριν από δύο χρόνια εμπνευσμένο από την Ύδρα. Το έργο του γεφυρώνει τον ήχο, την αφήγηση και τον τόπο και ο ίδιος δήλωσε βαθιά συγκινημένος που το έργο επέστρεψε στον τόπο δημιουργίας του.
Ο Kyran Daniel στο Old Carpet Factory
Αξέχαστη εμπειρία ήταν το εργαστήριο Υποκριτικής του διάσημου Giles Foreman, ηθοποιού, σκηνοθέτη, συγγραφέα και ιδρυτή του Giles Foreman Acting Centre στο Λονδίνο, αλλά και η ηχητική περφόρμανς της Julija Castellucci, Horizontal. Η σερβικής καταγωγής καλλιτέχνιδα που ζει στο Μιλάνο ενσωματώνει στη δουλειά της ήχο, φωνή, βίντεο και παρεμβάσεις στο χώρο και το χρόνο δημιουργώντας ηχοτοπία.
Εργαστήριο Υποκριτικής του Giles Foreman
Όσοι τυχεροί βρεθήκαμε στο πολιτιστικό κέντρο της Ύδρας, απολαύσαμε ο καθένας μας προσωπικά μια μοναδική εμπειρία με την Julija να τραγουδά μόνο για εμάς με την εξωπραγματική φωνή της σε μια ακατανόητη γλώσσα εμπνευσμένη από ένα γιαπωνέζικο νανούρισμα. Για την Julija που έχει δημιουργήσει απίστευτες ηχητικές εγκαταστάσεις, η Ύδρα είναι η «διαγαλαξιακή της πύλη», όπου έρχεται σ’ επαφή «με την υψηλότερη νοημοσύνη που λέγεται φύση». Όπως μας λέει, «Αν επρόκειτο να ονομάσω ή να προσδιορίσω τι κάνω, θα έλεγα, προς το παρόν, ότι είμαι καλλιτέχνης της κατάστασης — δημιουργώ καταστάσεις, ηχητικές καταστάσεις σαν δομές, σαν γλυπτά, μερικές φορές ηχητικές θεωρητικές μυθοπλασίες, ανώνυμα θραύσματα, περιβάλλοντα, εμπειρίες.
Julija Castellucci
Μπορεί να είναι κάτι που έχει μια συγκεκριμένη συμπαγή, μια εφήμερη μορφή ύπαρξης, ζωής, όπως ο ήχος. Προσπαθώ η δουλειά μου να περιέχει λιγότερη αφήγηση και περισσότερο ένα συναισθηματικό, αισθητηριακό τοπίο. Προχωρώ μέσα από πεδία, κλάδους και πρακτικές αναζητώντας τη δική μου γλώσσα — αυτή μέσω της οποίας επικοινωνώ. Το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς μου ξεκινά από την κατανόηση του σώματος ως μέσου, του ήχου ως εκδήλωσης και του χώρου ως εμπειρίας. Όταν μπαίνω σε ένα έργο —δηλαδή στον κόσμο που δημιουργώ— καθώς περπατάω σε αυτόν τον κόσμο, η ίδια η πράξη του περπατήματος γίνεται έργο μου και αυτό μου δίνει ένα είδος δομής. Μέσα από τη δουλειά μου, εξερευνώ πώς βλέπουμε, πώς ακούμε, πώς η βιολογία μας, η ιστορία μας, το σώμα μας διαμορφώνουν την αντίληψή μας, την κατανόησή μας για τον εαυτό μας και τον κόσμο. Με ενδιαφέρουν οι σχέσεις που έχουμε μεταξύ μας, με τη φύση, με την ύπαρξη, μέσα από άυλες πτυχές».
Η αφίσα της περφόρμανς με την Julija Castellucci
«Η Ύδρα είναι μαγνήτης για ανθρώπους του πολιτισμού και της δημιουργίας και για όσους αγαπούν τη φύση», καταλήγει η Amanda. «Μπορείς να εργάζεσαι εδώ εξ αποστάσεως και να συναντάς διαρκώς συναρπαστικούς ανθρώπους. Όντας σε απόσταση ελάχιστης ώρας από την Αθήνα, δεν νιώθεις απομόνωση. Ζητώ μάλιστα και από ανθρώπους να έρθουν να κάνουμε συναντήσεις και δουλειά εδώ και όταν φτάνουν, είναι εντελώς διαφορετικοί απ’ ό,τι θα ήταν στην Αθήνα. Η Ύδρα είναι μια συνεχής υπενθύμιση, ότι όταν δενόμαστε με το περιβάλλον μας και αφοουγκραζόμαστε τη φύση, εμπνεόμαστε».
Περισσότερες πληροφορίες στην ιστοσελίδα ArtCinema Hydra και στο προφίλ https://www.instagram.com/artcinemasocial/
