Για τον Βαγγέλη Μουλαρά, δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα απ’ το να γελάνε με τα αστεία σου

Ο Βαγγέλης Μουλαράς παρουσίασε μόλις πέρσι την πρώτη του stand up παράσταση, παρ’ όλο που ήταν κοντά μια δεκαετία στον χώρο. Ο τίτλος της πρώτης αυτής παράστασής του ήταν “Δέκα με τόνο” – ναι, καλά καταλαβες ήταν ο τέλειος μαθητής που έπαιρνε σε όλα 10 (με τόνο).

Η παράσταση έχει ανέβει στο YouTube και πραγματικά αξίζει να την δεις – ακόμα κι αν δεν ήσουν κι εσύ αριστούχος, θα βρεις σίγουρα κάτι να ταυτιστείς και ακόμα πιο σίγουρα θα γελάσεις. Και αφού την δεις και “ξεκλειδώσεις” τα πρώτα επίπεδα του lore του Βαγγέλη Μουλαρά, κάτι μου λέει ότι θα θέλεις να δεις και την δεύτερη παράστασή του, με τον επίσης αποκαλυπτικό τίτλο “Ναι μεν αλλά”, η οποία ανεβαίνει από αυτή την Πέμπτη 6 Νοεμβρίου και κάθε Παρασκευή στο Θέατρο Ελεύθερη Έκφραση. Εκεί ο Βαγγέλης Μουλαράς θα ανοίξει το κεφάλαιο “σύνδρομο μεσαίου παιδιού”, μέσα από τα μάτια ενός ανθρώπου, του οποίου η go to φράση είναι “Ναι μεν, αλλά” – όπως είναι και ο τίτλος της παράστασης.

Και ναι μεν καλά σας τα λέμε εμείς, αλλά καλύτερα να τα ακούσετε από τον ίδιο, στην παρακάτω συζήτησή μας.

Η ταυτότητα λέει ότι γεννήθηκα στο Πανόραμα αλλά πρακτικά μεγάλωσα σε ένα μικρό χωριό στα ανατολικά της Θεσσαλονίκης, την Λακκιά. Από τα παιδικά μου χρόνια με θυμάμαι να χαίρομαι παίζοντας με ρομπότ των Power Rangers αλλά σε κάτι πιο σχετικό να πω ότι το χωριό μου είχε μόνο δημοτικό. Γυμνάσιο και Λύκειο πηγαίναμε στο ΓΕΛ του διπλανού χωριού. Και για να πάμε εκεί ερχόταν και μας έπαιρνε ένα λεωφορείο. Και θυμάμαι ότι καθόμασταν πίσω στην γαλαρία και λέγαμε ανέκδοτα κι όποιος έπαιρνε το πιο μεγάλο γέλιο ήταν ξαφνικά ο πιο γαμάτος άνθρωπος στον κόσμο. Θυμίζει λίγο stand up η συνθήκη.

Έβλεπα stand up στα φοιτητικά μου χρόνια – αλλά μόνο αμερικάνους κωμικούς. Ξεκίνησα κατεβάζοντας το Live On Broadway του Robin Williams σε ίντερνετ καφέ – σε δέκα part στο Limewire, παρακαλώ. Αχ, μύρισε 2008. Μετά είδα παράσταση με έλληνες κωμικούς, τρελάθηκα και είπα ότι θέλω να το δοκιμάσω αυτό, οπωσδήποτε. Ε και το 2018 που το έκανα ήδη κάποια χρόνια, πήρα την απόφαση να μετακομίσω Αθήνα για να το κάνω επαγγελματικά. Κι από τότε, δεν κοίταξα πίσω. ΟΚ, κοίταξα μόλις τώρα – αλλά εσείς μου το ζητήσατε για την συνέντευξη.

Το χιούμορ ήταν βασικός μηχανισμός άμυνας και επικοινωνίας, πολύ πριν ασχοληθώ με την κωμωδία

Νομίζω πως ήταν ο βασικός μηχανισμός άμυνας και επικοινωνίας που είχα πολύ πριν ασχοληθώ με την κωμωδία. Είμαι και λίγο people pleaser οπότε πάντα μου άρεσε να κάνω τους άλλους να γελάω, ένιωθα ότι με αποδεχόταν. Οπότε δεν θα πω ότι ξεκίνησα στο μαιευτήριο αλλά νηπιαγωγείο σίγουρα, ήμουν πολύ αστείος όταν πήγαινα μεγάλα νήπια.

Πω, ναι, αυτό θα λέω. Ευχαριστώ. Ήταν πολλοί παράγοντες, μωρέ. Σίγουρα έπαιξε ρόλο και η τελειομανία μου αλλά για να φτάσεις να κάνεις παράσταση πρέπει να νιώθεις ότι έχεις μια ώρα υλικού που ο άλλος αξίζει να δώσει τα σκληρά δουλεμένα λεφτά του για να την δει κι επίσης να υπάρχει αρκετό κοινό που σε ακολουθεί για να γεμίσει το θέατρο. Ε, εμένα αυτό μου πήρε δέκα χρόνια για να το κατακτήσω. Και να νιώσω έτοιμος ως writer και performer. Και θα ήταν λίγο βλακεία η παράσταση που λέγεται Δέκα Με Τόνο να βγει στα εννιά χρόνια. Δεν ακούγεται καλά.

Α, θα θυμάμαι το άγχος. Πολύ άγχος. Γιατί ήταν η πρώτη μου φορά. Πρώτη φορά σόλο παράσταση σε θέατρο, πρώτη φορά βιντεοσκόπηση, πρώτη φορά ανέβασμα στο YouTube και είμαι αγχώδης τύπος γενικά οπότε άγχος, άγχος, άγχος. Αυτό θα θυμάμαι. Αλλά είμαι πολύ περήφανος για το τελικό αποτέλεσμα οπότε άξιζε ο κόπος. Και το άγχος.

Ο τίτλος μου έσκασε πολύ νωρίς, όταν ξεκίνησα να την γράφω. Και βασικά έτσι προέκυψε: με γράψιμο, καθημερινά. Και δοκιμές. Και work in progress. Και ήταν η πρώτη φορά που έπρεπε να γράψω καινούργια ώρα γιατί το Δέκα Με Τόνο περιείχε κείμενα ακόμα και από τα πρώτα χρόνια της καριέρας μου. Το διασκέδασα να πω την αλήθεια – και όσο την έγραφα, και όσο την έπαιζα. Και νομίζω φαίνεται αυτό και στην σκηνή. Οψόμεθα.

Νιώθω πιο ώριμος ως writer και performer

Να περιμένετε την ιστορία ενός μεσαίου παιδιού που είναι καταδικασμένο να βρίσκεται πάντα στην μέση. Αυτό θα πω μόνο. Νομίζω ότι το σίκουελ θα ξεπεράσει το ορίτζιναλ αρχικά γιατί μου το λένε τα άτομα που εμπιστεύομαι αλλά και γιατί νιώθω πιο ώριμος ως writer και performer. Επίσης νιώθω ότι έχει περισσότερη συνοχή ως κείμενο. Θα δούμε τι θα γράψουν οι κριτικές, βέβαια. Ναι μεν τα πιστεύω όλα αυτά, αλλά μπορεί να είναι στο μυαλό μου.

Όχι απλά την χρησιμοποιώ, την βιώνω 24/7. Ακόμα και η ψυχολόγος μου μού είπε ότι “σε αυτό το θέμα είσαι λίγο ναι μεν αλλά”. Και όταν της είπα ότι έτσι λέγεται η παράστασή μου, μου απάντησε “ναι, βγάζει νόημα”. Οπότε, ναι.

Α, πάντα λάτρευα το Daily Show με τον Jon Stewart, είναι ένα από τα κωμικά μου είδωλα. Και στην διάρκεια της καραντίνας είχα αρκετό χρόνο στα χέρια μου οπότε έμαθα μοντάζ και ξεκίνησα την εκπομπή. Και είχε πολύ θετική απόκριση οπότε συνεχίστηκε. Ναι μεν μετά σταμάτησε, αλλά τώρα επανήλθε. Είδατε; “Ναι μεν αλλά” παντού.

Η μόνη διαφορά είναι η κλίμακα. Στην Αθήνα μπορείς να ζήσεις ως κωμικός, υπάρχουν αρκετές παραστάσεις. Στην Θεσσαλονίκη αυτό είναι πιο δύσκολο. Αυτό θυμάμαι τουλάχιστον γιατί είμαι αρκετά χρόνια Αθήνα. Θα ρωτήσω τον πατέρα μου που με παρακαλάει να γυρίσω πώς είναι η σκηνή πάνω και θα σας ενημερώσω.

Να λέω αστεία κι ο κόσμος να γελάει. Δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα

Η ώρα της παράστασης. Πάνω στην σκηνή. Να λέω αστεία κι ο κόσμος να γελάει. Δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα. Ακούγεται κλισέ, αλλά είναι αλήθεια. Ετοιμάζομαι τώρα για την πρεμιέρα στην Αθήνα και δεν μπορώ να περιμένω. Αλήθεια.

Με σπέσιαλ στο Νέτφλιξ, σειρά στην τηλεόραση, ένα μυθιστόρημα και μια συλλογή διηγημάτων. Και παντρεμένος με δύο παιδιά. Και δεν το λέω αυτό γιατι θα διαβάσει την συνέντευξη ο πατέρας μου, έτσι; Το εννοώ. Θυμίστε μου να διαβάσω ξανά αυτήν την συνέντευξη σε δέκα χρόνια. Πλάκα θα έχει.