66ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: Αυτές είναι οι ταινίες των διαγωνιστικών τμημάτων

Η ανακάλυψη νέων ταλέντων και δημιουργών που ανανεώνουν την οπτική μας παραμένει στον πυρήνα του φεστιβάλ. Φέτος, στο 66ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (30 Οκτωβρίου-9 Νοεμβρίου 2024), ταινίες από όλο τον κόσμο που προβάλλονται στα διαγωνιστικά τμήματα Διεθνές Διαγωνιστικό, Meet the Neighbors+ και >>Film Forward μάς προτρέπουν να ζήσουμε συναρπαστικές και βαθιά ανθρώπινες κινηματογραφικές εμπειρίες.

Το Διεθνές Διαγωνιστικό φιλοξενεί 12 ταινίες νέων σκηνοθετών από όλο τον κόσμο, ανάμεσά τους και τρεις ελληνικές.

Την κριτική επιτροπή του Διεθνούς Διαγωνιστικού απαρτίζουν οι: Έλεγκανς Μπράτον (σκηνοθέτης, σεναριογράφος, παραγωγός και ηθοποιός), Θάνια Δημητρακοπούλου (υπεύθυνη πωλήσεων στη The Match Factory), Φρέντρικ Ελμς (διευθυντής φωτογραφίας)

Οι ταινίες του Διεθνούς Διαγωνιστικού Προγράμματος διαγωνίζονται για τα εξής βραβεία:

– Χρυσός Αλέξανδρος «Θόδωρος Αγγελόπουλος» – Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Μεγάλου Μήκους, που συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 10.000 ευρώ.
– Αργυρός Αλέξανδρος – Βραβείο Σκηνοθεσίας, που υποστηρίζεται με χρηματικό έπαθλο 5.000 ευρώ από την COSMOTE TELEKOM.
– Βραβεία Ανδρικής και Γυναικείας Ερμηνείας.
– Βραβείο Σεναρίου ή Καλλιτεχνικής Επίτευξης.
Επίσης, η κριτική επιτροπή θα μπορεί να απονείμει, εάν το επιθυμεί, έως δύο ειδικές μνείες.

Αρκουδότρυπα
Χρυσιάννα Παπαδάκη, Στέργιος Ντινόπουλος
Ελλάδα-Ηνωμένο Βασίλειο, 2025, 127΄
Η Αργυρώ και η Αννέτα είναι δύο κολλητές που ζουν στο ορεινό χωριό της Τύρνας. Όταν η Αννέτα αποκαλύπτει πως είναι έγκυος και σκοπεύει να φύγει με τον μπάτσο γκόμενό της, η Αργυρώ, συντετριμμένη, την προκαλεί να πάνε μια πεζοπορία στη θρυλική Αρκουδότρυπα.

Μπιτσκόμπερ
Αριστοτέλης Μαραγκός
Ελλάδα, 2025, 92΄
Ο Ηλίας ονειρεύεται να χτίσει ένα καράβι από παλιοσίδερα, υπό τη σκιά της ναυτικής κληρονομιάς του πατέρα του. Καθώς όμως ο μύθος που έχτισε γύρω από τον εαυτό του καταρρέει, αναγκάζεται να αντιμετωπίσει την πραγματική του φύση.

Gorgonà
Εύη Καλογηροπούλου
Ελλάδα-Γαλλία, 2025, 96΄
Σε ένα άχρονο δυστοπικό μέλλον, σε μια πατριαρχική πόλη-κράτος που μαστίζεται από τη βία και την περιβαλλοντική μόλυνση, δύο γυναίκες επαναστατούν και αγωνίζονται για την ελευθερία και την ταυτότητά τους, μετατρέποντας εαυτές σε σύμβολα αντίστασης και μεταμόρφωσης.

Αλλόκοτο ποτάμι
Τσάουμε Κλάρετ Μουσάρτ
Ισπανία-Γερμανία, 2025, 105΄
Δύο αγόρια και οι γονείς τους ξεκινούν τις καλοκαιρινές διακοπές τους ποδηλατώντας παραπλεύρως του Δούναβη. Ο μεγάλος, έφηβος από καιρό, συναντιέται αναπάντεχα με ένα μυστηριώδες αγόρι και αυτή η γνωριμία θα αποβεί καθοριστική για την εξέλιξη του ταξιδιού, ενόσω ο μικρός παρατηρεί. Το μεγάλου μήκους ντεμπούτο του Τσάουμε Κλάρετ Μουσάρτ ξεχωρίζει από όλα τα coming-of-age δράματα για την «ησυχία» του και την προσεκτική αποφυγή του σκοπέλου των γλυκερών διδακτισμών. Μπολιασμένο με αυτοβιογραφικά στοιχεία, αθόρυβο, γεμάτο παύσεις και κορεσμένα χρώματα, αυτό το Αλλόκοτο ποτάμι είναι μια αλληγορία για το τέλος της αθωότητας, τις εφηβικές (ονειρο)φαντασιώσεις και τα σκοτάδια των ψυχολογικών μεταπτώσεων. Περνά στο διάβα του από το Call Me by Your Name και το σινεμά του Ντέιβιντ Λιντς, το Close και το Love, Simon, για να εκβάλει σε μια πανέμορφη τελική σεκάνς που θα σας γυρίσει πίσω σε εκείνο το καλοκαίρι των 16 χρόνων, τότε που δεν θέλατε τίποτε άλλο παρά να βρίσκεστε κάπου αλλού.

Ένα φως που δεν σβήνει
Λάουρι-Μάτι Παρπέι
Φινλανδία-Νορβηγία, 2025, 111΄
Στον απόηχο μιας προσωπικής κρίσης, ανήμπορος να διαχειριστεί το βάρος των προσδοκιών προς το πρόσωπό του, ο 29χρονος Πάουλι, ταλαντούχος και επιτυχημένος φλαουτίστας, επιστρέφει στο πατρικό του σε μια μικρή πόλη της Φινλανδίας. Εκεί, παρά τη θέλησή του σχεδόν, θα συνδεθεί με μια ομάδα νεαρών μουσικών που, αυτοσχέδια, με καύσιμο μια υπέροχη λοξότητα, παρίες στο ασφυκτικό επαρχιακό περιβάλλον, συνθέτουν πειραματική μουσική. Ντεμπούτο του Φινλανδού Λάουρι-Μάτι Παρπέι και «μία από τις πιο ενδιαφέρουσες ταινίες των φετινών Καννών» σύμφωνα με τον Guardian, το Ένα φως που δεν σβήνει ξεδιπλώνει μια θαυμάσια, λυτρωτική παραβολή για την αξία της απόρριψης του ψεύτικου εαυτού και την αποδοχή της αδυναμίας, της ευθραυστότητας και της αληθινής μας φύσης. Ισορροπώντας τρυφερά μεταξύ χαμηλόφωνου δράματος και ενός πλάγιου, αλλόκοτου χιούμορ, η ταινία οδηγεί τον κεντρικό της χαρακτήρα, και μαζί τους θεατές της, στο άσβεστο, παρηγορητικό φως μιας καθαρτήριας φωτιάς, από την οποία αναγεννάται κανείς διαφορετικός, νέος και ανοιχτός στη ζωή.

Ευχαρίστηση
Άλεξ Μπουρουνόβα
ΗΠΑ-Ελλάδα-Ουκρανία-Ιταλία, 2025, 97΄
Η σχέση της Λόλα και του Φίλιπ, δυο νεαρών Βρετανών συνθετών, καταρρέει. Περνώντας τις διακοπές τους στην Αντίπαρο, οι δυο τους πασχίζουν να ξαναβρούν τον βηματισμό τους ως ζεύγος, αλλά και να ανακτήσουν τη χαμένη τους δημιουργική διάθεση. Ωστόσο, παρά το μαγευτικό κυκλαδίτικο τοπίο και τη ραθυμία του καλοκαιριού, κάτι αδιόρατο αλλά βαρύ πλανάται στην ατμόσφαιρα. Κι όταν η Λόλα γνωριστεί με μια μυστηριώδη, σκοτεινή, γοητευτική Ελληνίδα, οι ισορροπίες θα ανατραπούν, φέρνοντας στο φως απωθημένα τραύματα – αλλά και την ελπίδα για την υπέρβασή τους. Αξιοποιώντας εκπληκτικά το αιγαιοπελαγίτικο φως, καθώς και τους όγκους και τη γεωμετρία της κυκλαδίτικης αρχιτεκτονικής, το εντυπωσιακό ντεμπούτο της Άλεξ Μπουρουνόβα είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ που ψηλαφεί με τόλμη το σκοτάδι πίσω από τη φωτογενή επιφάνεια. Με τρεις από τους ικανότερους ηθοποιούς της νεότερης γενιάς στο καστ του –την Έμα Λερντ, τον Φιν Γουάιτχεντ και τη Ζαρ Αμίρ Εμπραχιμί–, η ταινία ανοίγεται σε μια σειρά από κρίσιμα ζητήματα –από την τοξικότητα μιας κακοποιητικής σχέσης ως την παραδοχή του πένθους, τη ρευστότητα της σεξουαλικής ταυτότητας και τη χειραφετητική υπόσχεση του έρωτα–, ώσπου η ηρωίδα να βρει το πραγματικό φως, εντός της.

Η βασίλισσα του βαμβακιού
Σουζάνα Μιργκάνι
Γερμανία-Γαλλία-Παλαιστίνη-Κατάρ-Σαουδική Αραβία-Σουδάν, 2025, 94’
Η νεαρή Ναφίσα ζει σ’ ένα χωριό στο Σουδάν, στις όχθες του Νείλου. Εγγονή της επονομαζόμενης «Βασίλισσας του βαμβακιού», μιας ηλικιωμένης –αιωνόβιας σχεδόν– που έχει λάβει μυθικές διαστάσεις λόγω της αντίστασής της εναντίον των Βρετανών και της θρυλούμενης ικανότητάς της να προβλέπει το μέλλον, η Ναφίσα είναι σε ηλικία γάμου. Προς το παρόν, δουλεύει στα χωράφια της γιαγιάς της μαζεύοντας βαμβάκι, βουτάει στο ποτάμι και είναι ερωτευμένη μ’ έναν νεαρό. Όμως η άφιξη ενός πλούσιου επιχειρηματία από το Λονδίνο ανατρέπει τα πάντα, και όλοι –οι γονείς και η γιαγιά της– κάνουν, ερήμην της, σχέδια για λογαριασμό της. Μεταξύ κριτικής της αποικιοκρατίας και ανατολίτικου παραμυθιού, μεταξύ ρεαλισμού και μαγικού ρεαλισμού, η ταινία ξεδιπλώνεται ως σχόλιο για την αντιπαράθεση παράδοσης και νεωτερικότητας, πρωτίστως όμως ως μια ιστορία για την καταπίεση της γυναικείας επιθυμίας στην Αφρική – προτού οδηγηθεί σε μια πύρινη, καθαρτήρια κορύφωση. Χαμηλότονη, βραδύκαυστη, ευφυώς ελλειπτική, η Βασίλισσα του βαμβακιού της Σουζάνα Μιργκάνι, που εντυπωσίασε στη φετινή Βενετία, είναι ένα από τα αρτιότερα ντεμπούτα της χρονιάς.

Κάρλα
Κριστίνα Τουρνατζή
Γερμανία, 2025, 105’
Μόναχο, 1962. Σε μια κοινωνία όπου κυριαρχεί η σιωπή και η ντροπή, η 12χρονη Κάρλα παίρνει μια σπουδαία, αλλά και ασυνήθιστη απόφαση: στέλνει τον κακοποιητικό πατέρα της στο δικαστήριο. Αρνούμενη να σιωπήσει, επιμένει να διηγηθεί την ιστορία της με τον δικό της τρόπο, επιλέγοντας τι θα αποκαλύψει και τι θα μείνει ανείπωτο. Βασισμένη σε πραγματική ιστορία, η ταινία αποκαλύπτει τόσο το θάρρος ενός παιδιού που αναζητά δικαιοσύνη όσο και τα κοινωνικά ταμπού που συνωμοτούν για να την κρατήσουν σιωπηλή. Η ταινία της Κριστίνα Τουρνατζή αποτυπώνει με συγκράτηση και συναισθηματική ακρίβεια την ιστορική αυτή δικαστική υπόθεση, μετατρέποντάς τη σε μια βαθιά ανθρώπινη διερεύνηση του τραύματος, της αλήθειας και της δράσης. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο υποδύεται με ιδιαίτερο βάθος η Ελίζε Κριπς, κόρη της διεθνούς σταρ Βίκι Κριπς, προσωποποιώντας υποδειγματικά την ήσυχη ανυπακοή της Κάρλα.

Στη θάλασσα
Έλεν Γουόλς
Ηνωμένο Βασίλειο, 2025, 111΄
Σ’ ένα χωριό στις ομιχλώδεις ακτές της Ουαλίας, όπου η ζωή ορίζεται από τα ίδια επί αιώνες συντηρητικά, πατριαρχικά ήθη, ένας άνδρας θα έρθει αίφνης αντιμέτωπος με τη μικρή κοινωνία και, το σημαντικότερο, με τον εαυτό του: στα 48 του, παντρεμένος και πατέρας ενός ατίθασου εφήβου, ο Τζακ, ένας ψαράς που βγάζει από τη θάλασσα μύδια ακολουθώντας την οικογενειακή παράδοση, θα συνδεθεί ερωτικά μ’ έναν γοητευτικό νεαρό που θα φτάσει στην περιοχή ως εποχικός εργάτης. Ό,τι ακολουθεί θα φέρει στην επιφάνεια ανομολόγητες, απωθημένες επιθυμίες, αλλάζοντας για πάντα τον ίδιο και την οικογένειά του. Δεύτερη ταινία της σκηνοθέτριας και μυθιστοριογράφου Έλεν Γουόλς, με φόντο το χειμέριο και υγρό τοπίο της Ουαλίας, το Στη θάλασσα ξεδιπλώνεται ως ένα στιβαρό, υψηλής φόρτισης και συγκινητικό δράμα, που κινείται με επιδεξιότητα μεταξύ κοινωνικού πορτρέτου και μιας βαθιά ανθρώπινης ερωτικής ιστορίας. Υπαινικτικό και χαμηλότονο, με την αφήγηση να αξιοποιεί στο έπακρο βλέμματα, χειρονομίες, νεύματα αλλά και την υποβλητική φύση της Ουαλίας, το Στο θάλασσα συγκινεί τον θεατή με τον τρόπο που η υγρασία νοτίζει το δέρμα: ανεπαίσθητα, διακριτικά.

Τα πρώτα δόντια
Μιχάι Μιντσάν
Ρουμανία-Γαλλία-Δανία-Ελλάδα-Βουλγαρία, 2025, 104΄
Ρουμανία, 1989. Τις τελευταίες ημέρες της δικτατορίας του Τσαουσέσκου, σε μια μικρή, απομονωμένη πόλη, η δεκάχρονη Μαρία γίνεται η τελευταία μάρτυρας της μυστηριώδους εξαφάνισης της αδερφής της. Συγκλονισμένη από την απώλεια, προσπαθεί να βρει νόημα σε αυτή τη νέα, τρομακτική πραγματικότητα. Κλείνεται στον εαυτό της και αρνείται να μιλήσει. Έχει χάσει τη φωνή της ή απλώς δεν βρίσκει τα κατάλληλα λόγια; Ένα ατμοσφαιρικό πορτρέτο της παιδικής ηλικίας στο κατώφλι μιας ιστορικής αλλαγής αλλά και μιας προσωπικής μεταμόρφωσης. Μέσα από το βλέμμα ενός παιδιού που έχει παγιδευτεί στα ερείπια ενός καθεστώτος που καταρρέει, η ταινία αποτυπώνει την τρομακτική ομορφιά τού να μεγαλώνεις όταν αλλάζουν τα όρια του κόσμου σου. Μια ιστορία ενηλικίωσης χαραγμένη στο σκοτάδι και στην ελπίδα, αλλά και μια ηχηρή διαβεβαίωση πως το προσωπικό δεν μπορεί παρά να είναι πολιτικό.

Maysoon
Νάνσυ Μπινιαδάκη
Γερμανία-Ελλάδα, 2025, 122΄
Μια σχέση διαλύεται, ένα διαβατήριο λήγει – και ξαφνικά τα πάντα βρίσκονται σε κίνδυνο. Η Αιγύπτια αρχαιολόγος Μαϊσούν ζει στο Βερολίνο με τον σύντροφό της, τον Τόμπι, και τα δύο παιδιά τους όταν το παρελθόν της επανέρχεται στο προσκήνιο: επειδή υπήρξε πολιτικά ενεργή πριν από την Αραβική Άνοιξη, η επιστροφή στην Αίγυπτο ενδέχεται να της κοστίσει την ελευθερία της. Φοβούμενη ότι θα χάσει το σπίτι της, την οικογένειά της και τον έλεγχο στη ζωή της, η Μαϊσούν ξεκινά τον δικό της αγώνα.

Pillion
Χάρι Λάιτον
Ηνωμένο Βασίλειο, 2025, 106΄
Ο Χάρι Λάιτον διασκευάζει τη νουβέλα Box Hill του Άνταμ Μαρς-Τζόουνς και παραδίδει μια queer ιστορία ενηλικίωσης τόσο απροσδόκητη όσο και αφοπλιστικά ρομαντική. Ο Κόλιν (Χάρι Μέλινγκ), ένας ντροπαλός νεαρός στη βρετανική επαρχία, ζει μια σχεδόν ασήμαντη ζωή μέχρι τη στιγμή που γνωρίζει τον Ρέι (Αλεξάντερ Σκάρσγκαρντ), έναν μυστηριώδη μηχανόβιο που τον εισάγει σε μια σχέση υποταγής και κυριαρχίας. Το φιλμ παρακολουθεί αυτή τη σχέση χωρίς ηθικολογίες, με ψύχραιμη ματιά, τρυφερότητα και κατανόηση, με χιούμορ και αλήθεια, μετατρέποντας μια υποτιθέμενα «σοκαριστική» δυναμική σε αφορμή για μια βαθιά διερεύνηση της επιθυμίας, της μοναξιάς, της εμπιστοσύνης, της άρνησης κάθε σιγουριάς και της ανάγκης του ανήκειν. Χτίζοντας χωρίς στερεότυπα και με δημιουργική αυτοπεποίθηση μια φαινομενικά ασύμμετρη ερωτική σχέση, η ταινία ανακαλύπτει, πάνω απ’ όλα, μια ακραιφνώς ρομαντική ιστορία, καταγράφοντας παράλληλα με απόλυτη ειλικρίνεια μια πλευρά της queer εμπειρίας που σπάνια συναντάμε στη μεγάλη οθόνη.

Το ενισχυμένο Meet the Neighbors+ περιλαμβάνει Διαγωνιστικό τμήμα για πρώτες ή δεύτερες ταινίες νέων δημιουργών που επιχειρούν να μας προσφέρουν μεγαλύτερη κατανόηση για τη ζωή, τους ανθρώπους και την κατάσταση των πραγμάτων στην ευρύτερη περιοχή μας ή που κοιτάζουν τον κόσμο πέρα από «τη γειτονιά μας» με μια ξεχωριστή και νεωτερική καλλιτεχνική ματιά. Περιλαμβάνει 12 ταινίες, ανάμεσά τους και τρεις ελληνικές.

Την κριτική επιτροπή του Meet the Neighbors+ απαρτίζουν οι: Αλί Αμπάσι (σκηνοθέτης), Σοφία Κόκκαλη (ηθοποιός), Κίρστεν Νίχους (ειδική σε θέματα χρηματοδότησης κινηματογραφικών έργων)

Οι ταινίες του Meet the Neighbors+ διαγωνίζονται για τα εξής βραβεία:

-Χρυσός Αλέξανδρος «Μισέλ Δημόπουλος» που συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 10.000 ευρώ.
-Αργυρός Αλέξανδρος
-Βραβείο Σκηνοθεσίας που συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 5.000 ευρώ.
-Βραβεία Ανδρικής και Γυναικείας Ερμηνείας.
-Βραβείο Σεναρίου ή Καλλιτεχνικής Επίτευξης.
Επίσης, η κριτική επιτροπή θα μπορεί να απονείμει, εάν το επιθυμεί, έως δύο ειδικές μνείες.

Νόβακ
Χάρης Λαγκούσης
Ελλάδα-Ελβετία, 2025, 110΄
Ο Δρ. Νόβακ, πρώην νευροεπιστήμονας από την Κροατία, ζει στην καρδιά της Αθήνας απομονωμένος από τον κόσμο, στοιχειωμένος από ένα μυστηριώδες παρελθόν. Όταν μια ομάδα ιδεαλιστών νέων επιστημόνων αναβιώνει το ξεχασμένο έργο του, παρασύρεται από τη συλλογικότητά τους καθοδηγούμενος από μια τολμηρή αποστολή: να ζήσει σε έναν κόσμο προστατευμένο από τις αόρατες δυνάμεις της ηλεκτρομαγνητικής ρύπανσης.

Σμαράγδα
Αιμίλιος Αβραάμ
Κύπρος, 2024, 99΄
Με περιβαλλοντικές ανησυχίες, αποτυχημένες σχέσεις και μια καριέρα που έχει βαλτώσει, η 46χρονη Σμαράγδα αναζητά τον σκοπό της. Απελπισμένη για αλλαγή, μπαίνει δυναμικά στα social media, ψυχαγωγεί παιδιά σε τουριστικό θέρετρο και αναχωρεί για ένα απρόσμενο ταξίδι αυτογνωσίας.

Life in a Beat
Αμέρισσα Μπάστα
Ελλάδα-Κύπρος-Βουλγαρία-Βόρεια Μακεδονία-Μαυροβούνιο-Γαλλία, 2025, 93΄
Η Λένα είναι μια 20χρονη γυναίκα που ζει στην Αθήνα, εργάζεται σε ένα τοπικό σούπερ μάρκετ και ζει με την οικογένειά της. Καθώς το σπίτι τους είναι φτωχό, πάντα ακατάστατο και γεμάτο ένταση, θέλει να φύγει και να ξεκινήσει μια δική της ζωή. Όλα αλλάζουν για τη Λένα όταν απολύεται από τη δουλειά της και ταυτόχρονα ανακαλύπτει ότι είναι έγκυος.

Γλύκα μου
Μαργκερίτα Σπαμπινάτο
Ιταλία, 2025, 93΄
Ο μικρός Νίκο αφήνει για λίγο τη μεγαλούπολη και τις ανέσεις που του προσφέρει η τεχνολογία και πηγαίνει στη Σικελία για να περάσει το καλοκαίρι του, στο σπίτι της θείας του: μια γυναίκα θρησκευόμενη, που ζει σε ένα παλιό σπίτι περνώντας τον χρόνο της με τις συνομήλικες φίλες της και την ανώδυνη, μα γλυκιά καθημερινότητά τους. Η προσαρμογή στην αρχή μοιάζει δύσκολη και συγκρουσιακή, σαν παραδειγματική μελέτη του φαινομένου που ακόμα αποκαλείται «χάσμα των γενεών». Σταδιακά, όμως, τα κοινά βιώματα και οι μικρές συγκινήσεις γεφυρώνουν το κενό, αναδεικνύοντας τη μοναδική ομορφιά κάθε απρόσμενης σχέσης. Ένα λεπταίσθητο ντεμπούτο γεμάτο ατόφιο συναίσθημα, το οποίο συνδέει με μαεστρία θέματα αχανή και ανεξάντλητα – όπως η οικογένεια, η παιδική ψυχοσύνθεση και η μετάβαση σε διαφορετικές κουλτούρες. Το στοιχείο του παραδοσιακού, σχεδόν μυθικού κόσμου της θείας έρχεται αντιμέτωπο με τον ταχύ και κυνικό ρυθμό του σύγχρονου παιδιού, δημιουργώντας ένα γόνιμο πεδίο σύγκρισης και συναισθηματικής σύνδεσης. Η φωτογραφία του Κλαούντιο Κοφραντσέσκο ενισχύει το απόκοσμο και σχεδόν πνευματικό κλίμα της ταινίας, λούζοντας στο ζεστό μεσογειακό φως τις εξαιρετικές ερμηνείες ενός φρέσκου καστ, ενώ το μοντάζ –το οποίο υπογράφει η ίδια η σκηνοθέτρια– κρατά την ισορροπία ανάμεσα στη στοχαστικότητα και τη ζωντάνια, με την αλληλεπίδραση των χαρακτήρων να χαρίζει βάθος και δυναμική στην αφήγηση.

Ένα τελευταίο για τον δρόμο
Φραντσέσκο Σοσάι
Ιταλία-Γερμανία, 2025, 100΄
Ένα συγκινητικό, γλυκόπικρο παραμύθι που διασχίζει τα ομιχλώδη τοπία της ιταλικής περιφέρειας του Βένετο, κουβαλώντας ρετρό ζεστασιά, σιωπηλή μελαγχολία, καυστικό χιούμορ, και νοσταλγική γοητεία. Η ταινία Ένα τελευταίο για τον δρόμο ακολουθεί δύο μεσήλικες που σμίγουν για την ιεροτελεστία της απόλαυσης ενός ποτού στο τέλος της ημέρας. Περνούν τις μέρες τους από μπαρ σε μπαρ, από ποτό σε ποτό κι από ιστορία σε ιστορία, ώσπου συναντούν έναν ντροπαλό φοιτητή αρχιτεκτονικής και τον παίρνουν μαζί τους για ένα αφηρημένο, μεθυστικό προσκύνημα σε αλλιώτικους τόπους λατρείας. Γυρισμένο με τόλμη αλλά και με μια οπτική «από το πίσω κάθισμα» (κυριολεκτικά και μεταφορικά), αξιοποιώντας ξεχασμένα καρούλια φιλμ, αυτός ο φόρος τιμής στη χρυσή εποχή της commedia all’italiana μάς συστήνει μια larger-than-life αγία τριάδα. Απολαύστε το υπεύθυνα, με σύνεση, γουλιά γουλιά και με το βλέμμα στραμμένο σε ό,τι μοιάζει, αδίκως, να είναι μισοάδειο.

Ένας άλλος άνδρας
Νταβίντ Μοράγας
Ισπανία, 2025, 100΄
Είναι νέοι, ωραίοι, ερωτευμένοι, ζουν μαζί σε μια πολύβουη συνοικία της Βαρκελώνης και σκέφτονται να μετακομίσουν σε μεγαλύτερο σπίτι γιατί το καζανάκι της τουαλέτας στάζει συνεχώς και δεν λέει να διορθωθεί. Όταν στο μπαλκόνι της απέναντι πολυκατοικίας εμφανιστεί ο σέξι καινούργιος τους γείτονας, οι ισορροπίες της σχέσης τους θα ανατραπούν με κρότο. Σπάνια το queer cinema δίνει μια τόσο ψύχραιμη και ειλικρινή αναπαράσταση της ομοκανονικότητας και όσων καθορίζουν τη σύγχρονη αστική queer ταυτότητα, μέσα από ένα ζευγάρι δύο ανδρών, κυριολεκτικά της διπλανής πόρτας, οι οποίοι βιώνουν καταστάσεις απολύτως γνώριμες και ρεαλιστικές. Ανάλαφρη χωρίς να γίνεται γλυκερή, καίρια ακόμα και όταν αγγίζει τα δύσκολα ζητήματα του γονεϊκού τραύματος, της αυτοχειρίας και της μονογαμίας, αισιόδοξη με τρόπο που δεν έχουμε συνηθίσει –ειδικά σε ομοερωτικές ιστορίες–, αυτή η μικρή καταλανική αποκάλυψη υπενθυμίζει με τον καλύτερο τρόπο ότι η ζωή είναι γεμάτη με γλυκόπικρες στιγμές.

Μη μ’ αφήσεις να πεθάνω
Αντρέι Επουρέ
Ρουμανία-Βουλγαρία-Γαλλία, 2025, 108΄
Μια γυναίκα περιπλανιέται στους έρημους νυχτερινούς δρόμους μιας πόλης. Δεν γνωρίζουμε από πού έρχεται ή πού πηγαίνει. Καταλήγει στην είσοδο μιας πολυκατοικίας, χτυπάει ένα κουδούνι και βγάζει μερικούς ακατάληπτους ήχους. Το επόμενο πρωί οι ένοικοι τη βρίσκουν νεκρή στο κατώφλι. Κανείς τους δεν μπορεί να ερευνήσει τι συνέβη, όλοι έχουν δουλειές. O «κλήρος» πέφτει στη Μαρία, τη μοναχική γειτόνισσα της νεκρής, που αναλαμβάνει να φροντίσει τα διαδικαστικά της κηδείας. Αυτή είναι μόνο η αρχή ενός καφκικού εφιάλτη, γεμάτου με εκρήξεις άβολου χιούμορ, χαρακτήρες που μοιάζουν να έχουν ξεπηδήσει από το σινεμά του Καουρισμάκι και ένα στοιχειωτικό cameo από τη μούσα του Χαλ Χάρτλεϊ, Ελίνα Λόουενσον, στο μεγάλου μήκους ντεμπούτο του Ρουμάνου Αντρέι Επουρέ που φιλοδοξεί να βρει το σημείο τομής του ρουμάνικου νέου κύματος με το ελληνικό Weird Wave, από το οποίο αντλεί άμεσες επιρροές.

Ο Θεός δεν θα βοηθήσει
Χάνα Γιούσιτς
Κροατία-Ιταλία-Ρουμανία-Ελλάδα-Γαλλία-Σλοβενία, 2025, 137΄
Στη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της, η Κροάτισσα σεναριογράφος και σκηνοθέτρια Χάνα Γιούσιτς δημιουργεί ένα ιστορικό δράμα που διαδραματίζεται στις ορεινές περιοχές της Κροατίας των αρχών του 20ού αιώνα. Μια Χιλιανή γυναίκα, η Τερέσα, φτάνει ξαφνικά σε μια απομακρυσμένη οικογένεια βοσκών, ισχυριζόμενη ότι είναι η χήρα του μεγαλύτερου αδερφού τους, του Μάρκο, ο οποίος μετανάστευσε πριν από χρόνια. Μιλώντας μόνο ισπανικά, αντιμετωπίζει την καχυποψία και τη σιωπή, ενώ προσπαθεί να ενταχθεί στον καθημερινό ρυθμό της οικογένειας, όπου αναδύονται κρυμμένα τραύματα, και οράματα νεκρών. Με τον αυστηρό ρυθμό και την υποβλητική της ατμόσφαιρα, η ταινία της Γιούσιτς είναι μια εντυπωσιακή εξερεύνηση της έννοιας του «ανήκειν», των εμποδίων στην επικοινωνία που θέτει η θρησκεία, η γλώσσα και άλλες ανθρώπινες κατασκευές, αλλά και της δύσκολης συνάντησης μεταξύ παράδοσης και ετερότητας.

Σαν στο σπίτι τους
Γκάμπορ Χόλταϊ
Ουγγαρία, 2025, 124΄
Μια γυναίκα πέφτει θύμα απαγωγής από μια οικογένεια που ισχυρίζεται ότι είναι η χαμένη κόρη τους. Για να επιβιώσει υποδύεται αυτή την άλλη γυναίκα, ενώ προσπαθεί να βρει έναν τρόπο να ξεφύγει από τον εφιάλτη. Καθώς ξετυλίγει ασθμαίνοντας το νήμα της ιστορίας, ο Ούγγρος σκηνοθέτης Γκάμπορ Χόλταϊ δημιουργεί ένα κλειστοφοβικό ψυχολογικό θρίλερ όπου η οικογενειακή θαλπωρή εναλλάσσεται διαρκώς με μια αίσθηση υποβόσκουσας απειλής, κρατώντας το κοινό σε μια πρωτόγνωρη διέγερση. Μια ιστορία επιβίωσης, μια ανατριχιαστική αλληγορία για την (έτσι κι αλλιώς αγωνιώδη) αίσθηση του ανήκειν, αλλά και μια εμβριθής μελέτη για το πώς οι οικογένειες και οι ρόλοι που επιβάλλουν μπορούν να προσφέρουν καταφύγιο, αλλά και να καταδικάσουν σε ασφυξία.

Στη χώρα του Αρτό
Ταμάρα Στεπανιάν
Γαλλία-Αρμενία, 2025, 105΄
Η Σελίν ταξιδεύει στην επαρχιακή Αρμενία αναζητώντας τα ίχνη του αυτόχειρα συζύγου της στο χωριό του, ώστε τα παιδιά τους, που ζουν μαζί της στη Γαλλία, να αποκτήσουν και τη δική του υπηκοότητα. Το οδοιπορικό της θα την οδηγήσει στην καρδιά μιας χώρας σε εν εξελίξει πολεμική σύρραξη, όπου θα βρεθεί αντιμέτωπη με καλά κρυμμένα μυστικά από το παρελθόν. Η ταινία της Ταμάρα Στεπανιάν, που προβλήθηκε στην Piazza Grande ως ταινία έναρξης του φετινού Φεστιβάλ του Λοκάρνο, χρησιμοποιεί τα γνώριμα μοτίβα του αφελούς Δυτικού που έρχεται σε επαφή με μια άγνωστη κουλτούρα και της επαγωγής από το προσωπικό στο συλλογικό τραύμα για να μιλήσει με τον πιο ήσυχο και κινηματογραφικά εύγλωττο τρόπο για τις αλήθειες της πρόσφατης σύγκρουσης ανάμεσα στην Αρμενία και το Αζερμπαϊτζάν. Οι Καμίγ Κοτέν και Ζαρ Αμίρ Εμπραχιμί επιβεβαιώνουν ότι είναι δύο από τις πιο συναρπαστικές ηθοποιούς του καλλιτεχνικού κινηματογράφου παγκοσμίως σήμερα, ενώ ο Ντενί Λαβάν επιφυλάσσει ένα από τα πιο αναπάντεχα cameos της χρονιάς.

Fantasy
Κούκλα
Σλοβενία, Βόρεια Μακεδονία, 2025, 98΄
Τρεις εικοσάχρονες κολλητές φίλες που ζουν στη Σλοβενία, αγοροκόριτσα που αρνούνται να συμμορφωθούν με το συντηρητικό πλαίσιο που τις περιβάλλει, συναντούν τη Φάνταζι, μια τρανσέξουαλ γυναίκα, κι ο κόσμος τους ανατρέπεται. Μαζί, ξεκινούν ένα ταξίδι που ανατέμνει τις πολυπλοκότητες του φύλου, του πόθου και της αυτοανακάλυψης. Η ταινία βασίζεται στη βραβευμένη μικρού μήκους Sisters της Κούκλα, επεκτείνοντας έτσι την εξερεύνηση της σκηνοθέτριας πάνω στα ζητήματα της γυναικείας φιλίας και ταυτότητας. Στο Φάνταζι, όπου οι περισσότεροι ρόλοι ερμηνεύονται από πρωτοεμφανιζόμενες ηθοποιούς, η σκηνοθέτρια δημιουργεί ένα ζωντανό, γεμάτο ενσυναίσθηση πορτρέτο της queer αυτοανακάλυψης και αλληλεγγύης.

Roqia
Γιάνις Κουσίμ
Γαλλία-Αλγερία-Κατάρ-Σαουδική Αραβία, 2025, 94΄
Μετά από ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο, ένας άνδρας επιστρέφει στο σπίτι και την οικογένειά του με το πρόσωπό του καλυμμένο από επιδέσμους, και έχοντας πάθει αμνησία. Ο μικρός του γιος τον φοβάται και δεν τον αναγνωρίζει, ενώ μια φωνή στο κεφάλι του τον τρομοκρατεί επαναλαμβάνοντας λέξεις σε μια άγνωστη γλώσσα. Καθώς τα μυστηριώδη και απειλητικά γεγονότα συσσωρεύονται, ο άνδρας υποπτεύεται πως είναι δαιμονισμένος. Υιοθετώντας μια αναπάντεχη προσέγγιση στο υποείδος της ταινίας τρόμου με εξορκισμούς, αυτό το καταπληκτικό, αφηγηματικά περίτεχνο και έντονα υποβλητικό ντεμπούτο μάς θυμίζει ότι το Κακό συνήθως κρύβεται εκεί που σπανιότερα κοιτάμε: μέσα μας. Διατηρώντας μια θαυμαστή τονική ισορροπία ανάμεσα στο ψυχολογικό θρίλερ και το οικογενειακό δράμα, το Roqia αναπτύσσει την ανατριχιαστική αλληγορία του για τα δαιμόνια του (θρησκευτικού και ιδεολογικού) φανατισμού που καταβροχθίζουν ανοχύρωτες ψυχές, προκειμένου να μιλήσει για μία απ’ τις πιο μαύρες σελίδες της σύγχρονης ιστορίας της Αλγερίας. Ταυτόχρονα, διερωτάται τι βαραίνει περισσότερο στη συγκρότηση του εαυτού: οι πράξεις ή οι αναμνήσεις;

To ρηξικέλευθο τμήμα >>Film Forward φιλοξενεί 12 ταινίες –ανάμεσά τους και τρεις ελληνικές– από τολμηρούς δημιουργούς που αμφισβητούν τις κινηματογραφικές συμβάσεις.

Την κριτική επιτροπή του >>Film Forward απαρτίζουν οι: Κοστάνζα Μάκρας (χορογράφος), Χρήστος Μασσαλάς (σκηνοθέτης), Βαλέρια Βάγκνερ (επιμελήτρια κινηματογραφικού προγράμματος)

Οι ταινίες του τμήματος θα διεκδικήσουν τον Χρυσό Αλέξανδρο >>Film Forward – Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Μεγάλου Μήκους, που συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 8.000 ευρώ, καθώς και τον Αργυρό Αλέξανδρο >>Film Forward – Βραβείο Σκηνοθεσίας, που προσφέρει χρηματικό έπαθλο 4.000 ευρώ. Επίσης, η κριτική επιτροπή θα μπορεί να απονείμει, εάν το επιθυμεί, βραβείο Σεναρίου ή Καλλιτεχνικής Επίτευξης και έως δύο ειδικές μνείες.

Θηλυκό
Κωνσταντίνος Μενελάου
Ελλάδα, , 2025, 81΄
Η Αλίκη υπήρξε μια εμβληματική μορφή του κινηματογράφου και του θεάτρου, ένα αινιγματικό φαινόμενο της ποπ κουλτούρας, μια γυναίκα εγκλωβισμένη ανάμεσα στη δημόσια εικόνα και στην προσωπική της πραγματικότητα. Μέσα από μια πολυδιάστατη προσέγγιση, η ταινία αναδεικνύει την αλήθεια που κρύβεται πίσω από την επιμελώς κατασκευασμένη περσόνα της και διερευνά τις αντιφάσεις και την κοινωνική δυναμική που καθόρισε τη διαδρομή της.

Ζηλωτής
Στέλιος Ρεπάνης
Ελλάδα, 2025, 83΄
Ο Ιωσήφ και η Βίκη πηγαίνουν στο εγκαταλειμμένο πατρικό του για να το καθαρίσουν. Στην αυλή βρίσκουν τον Αντώνη, με τον οποίο ο Ιωσήφ αναπτύσσει μια φιλική, αλλά γεμάτη ένταση, σχέση.

Regan
Πάνος Κατσιμπέρης
Ελλάδα, 2025, 84΄
Μια νεαρή κοπέλα, καλλιτέχνις και ζωγράφος, γεννά ένα παραμορφωμένο βρέφος, αποτέλεσμα μιας ανεπιθύμητης και καταναγκαστικής εγκυμοσύνης. Τώρα πρέπει να ζήσει ανάμεσα σε δύο πραγματικότητες, αντιμέτωπη με τον ίδιο της τον εαυτό.

Αγών
Τζούλιο Μπερτέλι
Ιταλία-ΗΠΑ-Γαλλία, 2025, 100΄
Πώς οι αθλητές κατασκευάζουν και παρουσιάζουν τον εαυτό τους υπό το βλέμμα των προπονητών, των ιδρυμάτων και των θεατών; Το Αγών παρακολουθεί τρεις αθλήτριες του τζούντο, της ξιφασκίας και της σκοποβολής, καθώς προετοιμάζονται για τους πλασματικούς Αγώνες Ludoj 2024. Ο σκηνοθέτης συνδυάζει την αμεσότητα της ντοκιμαντερίστικης παρατήρησης με στυλιζαρισμένες, ψηφιακά βελτιωμένες σκηνές, σε μια μίξη που ο ίδιος ορίζει ως «τεχνορεαλισμό». Δημιουργεί έτσι ένα αγωνιώδες και συναρπαστικό πορτρέτο του ανταγωνισμού, όπου η σωματική πειθαρχία συγκρούεται με την αμφιβολία, τη θυσία και την εύθραυστη ταυτότητα.

Βαλεαρίδες
Γιον δε Σόσα
Ισπανία-Γαλλία, 2025, 74΄
Κανένας χώρος στην ιστορία της έβδομης τέχνης δεν υπήρξε τόσο ειδυλλιακός και ταυτόχρονα απειλητικός, τόσο φορτωμένος με συμβολισμούς και ελεγχόμενη κοινωνική κριτική όσο η πισίνα. Αυτή είναι η αστείρευτη δεξαμενή από την οποία αναβλύζει η μοναδική ενέργεια της ταινίας Βαλεαρίδες, που έχει ως βατήρα εκτόξευσης μια σεκάνς κομμένη από ταινία τρόμου: μια παρέα φωτογενών εφήβων από εργατικές οικογένειες, οι οποίοι τρυπώνουν σε μια εγκαταλελειμμένη βίλα, κάνουν μπάνιο στην πισίνα και βυθίζονται στο ντελίριο όταν μανιασμένα κυνηγόσκυλα τους επιτίθενται από το πουθενά και κομματιάζουν ένα ανυποψίαστο κορίτσι. Ένα βίαιο cut μάς προσγειώνει εν μέσω ενός κοκτέιλ πάρτι μιας μεγαλοαστικής οικογένειας της Ισπανίας γύρω από το νερό, το οποίο εκτυλίσσεται με μια υπόκωφη πλην ανεξήγητη μεταφυσική αγωνία, ενώ μερικά χιλιόμετρα μακριά ένα δάσος τυλίγεται στις φλόγες. Λοξοκοιτώντας το σινεμά του Ρούμπεν Έστλουντ, το ντεμπούτο της Λουκρέσια Μαρτέλ, αλλά και τον Εξολοθρευτή άγγελο του Λουίς Μπουνιουέλ, το αξιοθαύμαστο αυτό φιλμ μάς προσκαλεί να κάνουμε μια βουτιά σε έναν αφηγηματικό κόσμο που εν πρώτοις μοιάζει αυστηρά οριοθετημένος, αλλά στην πορεία αποδεικνύεται αστείρευτος, σαν πύλη που οδηγεί σε μια άλλη διάσταση. Πέρα από τα όρια της παραβολής, της ταξικής ανάλυσης και της αγνής διασκέδασης, η ταινία Βαλεαρίδες μάς υποδέχεται σε ένα δικό της κινηματογραφικό οικοσύστημα.

Βασίλειο
Μίχαου Τσεκόμσκι
Πολωνία, 2025, 112΄
«Και τώρα τι θα γενούμε χωρίς βαρβάρους. / Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.»: Οι στίχοι που κλείνουν το εμβληματικό ποίημα του Κ.Π. Καβάφη ανοίγουν το κινηματογραφικό ντεμπούτο ενός σαρωτικού νέου ταλέντου από την Κεντρική Ευρώπη. Στη μελαγχολική επικράτεια του Βασιλείου, η σχέση ανάμεσα σε δύο αδερφούς δοκιμάζεται, ενώ γύρω από την οικογένεια σφίγγει ο κλοιός του πολέμου. Ο μεγαλύτερος γιος απολύεται από μία από τις λίγες επιχειρήσεις που έχουν μείνει στην έρημη χώρα, ενώ ο μικρότερος γίνεται μέλος μιας παραστρατιωτικής οργάνωσης, ταγμένης να προστατεύσει τα εδάφη από τον εχθρό – όποιος κι αν είναι αυτός. Αλλά ο μικρός αδερφός τραυματίζεται και ο πρωτότοκος παίρνει τη θέση του στους κόλπους αυτής της μικρής ριζοσπαστικοποιημένης κοινωνίας που υπακούει σ’ έναν χαρισματικό ηγέτη, κι εκεί θα γνωρίσει μια πρωτόγνωρη αίσθηση προορισμού, ακόμα κι αν νιώθει πως «το μέλλον δεν υπάρχει». Σαν cyberpunk παραλλαγή κάποιου πίνακα του Ιερώνυμου Μπος, σαν βιβλική ιστορία που μαθαίνουμε να διαβάζουμε από την αρχή με νέο αλφάβητο, σαν εθιστικό εκκωφαντικό industrial κομμάτι που χορεύουμε ως το τέλος της Ιστορίας: αυτό το εντυπωσιακό θρίλερ αναζητά νέους εικαστικούς και αφηγηματικούς τρόπους να μιλήσει για τον φανατισμό, τη βία, την αρρενωπότητα, τη μισαλλοδοξία και την αίσθηση ματαίωσης μιας ολόκληρης γενιάς.

Η χρονολογία του νερού
Κρίστεν Στιούαρτ
Γαλλία-Λετονία-ΗΠΑ, 2025, 128΄
Στη Χρονολογία του νερού, η Κρίστεν Στιούαρτ περνά πίσω από την κάμερα για να ζωντανέψει –με όλη τη σημασία της λέξης– τα ομότιτλα απομνημονεύματα της Λίντια Γιούκναβιτς. Σε αυτά, η Αμερικανίδα συγγραφέας είχε μιλήσει θαρραλέα για τον κακοποιητή πατέρα της, όλα όσα επισκίασε το τραύμα της, αλλά, κυρίως, το πώς κατάφερε να πλοηγηθεί στη ζωή παρά ταύτα. Το νερό, δομικό στοιχείο του φιλμ, άχρονο και φευγαλέο μαζί, φορτίζεται σημειολογικά με όσα η Γιούκναβιτς είδε να καθρεφτίζονται στην επιφάνειά του απ’ όταν ήταν παιδί και φέρελπις κολυμβήτρια. Με βατήρα την καταλυτική παρουσία της Βρετανίδας ηθοποιού Ίμοτζεν Πουτς στον πρωταγωνιστικό ρόλο και μια αφηγηματική προσέγγιση που λειτουργεί ως συνειρμός και δίνει τόνο και σώμα στο βίωμα της ηρωίδας, όλα εδώ καταλήγουν σε μια υποκειμενική διάσταση της αλήθειας που πετάγεται από την οθόνη σαν πίδακας. Ένα σκηνοθετικό ντεμπούτο μεστό κι επίκαιρο, ένα φιλμ-εμπειρία για το σώμα και την παραβιασμένη αυτονομία του, την υπόσταση ενός θρυμματισμένου εαυτού που δεν χάνει την πίστη και τον τρόπο να βρει αντίδραση, ένα οικουμενικής διάστασης βλέμμα πάνω στη γυναίκα και εν γένει το γυναικείο, σε οποιοδήποτε σημείο του ηλικιακού φάσματος κι αν αυτό εκφράζεται.

Μην αφήνεις τον ήλιο
Ζακλίν Τσουντ
Ελβετία-Ιταλία, 2025, 98΄
Μια καθηλωτική, δυστοπική ιστορία, που διαδραματίζεται σε μια έρημη, φουτουριστική πόλη χωρίς όνομα. Καθώς η αμείλικτη ζέστη του ήλιου αναγκάζει τους ανθρώπους να ζουν μόνο τη νύχτα, η απομόνωση βαθαίνει, αντηχώντας τόσο τη μοναξιά των περιοριστικών μέτρων λόγω της πανδημίας, όσο και τις κλιματικές καταστροφές που κατακλύζουν τα σημερινά πρωτοσέλιδα. Σε αυτόν τον αφιλόξενο κόσμο, ο Τζόνα εργάζεται για μια εταιρεία που παρέχει υποκατάστατα σχέσεων, προσφέροντας παρηγοριά σε αγνώστους που λαχταρούν την ανθρώπινη επαφή. Όταν του ζητείται να αναλάβει τον ρόλο του πατέρα για την εννιάχρονη Νίκα, η προσεκτικά οργανωμένη ζωή του αρχίζει να καταρρέει. Μέσα από λιγοστούς διαλόγους, εντυπωσιακά νυχτερινά τοπία και μια λεπτή ισορροπία ρεαλισμού και αλληγορίας, η σκηνοθέτρια Ζακλίν Τσουντ διερευνά τους εύθραυστους ανθρώπινους δεσμούς και την πιθανότητα της ελπίδας σε έναν κατά τ’ άλλα απαισιόδοξο κόσμο.

Πριν και μετά
Μανουέλ Ντουπόντ
Βέλγιο, 2025, 79΄
Δύο τριαντάρηδες loners συνειδητοποιούν, έπειτα από την τυχαία γνωριμία τους, ότι μοιράζονται την επιθυμία να δουν αλλιώς το είδωλό τους στον καθρέφτη και αποφασίζουν να ταξιδέψουν μαζί από το Βέλγιο στην Κωνσταντινούπολη (τις μέρες της πρόσφατης επανεκλογής του Ερντογάν) για να κάνουν μεταμόσχευση μαλλιών. Ο ιατρικός τουρισμός συναντά τη μετενσάρκωση και εντέλει την ανάγκη για επικοινωνία και σύνδεση μεταξύ δύο νεαρών αντρών που θέλουν απλώς να νιώσουν ξανά καλά με τον εαυτό τους. Στην πορεία αναπτύσσουν ένα εφήμερο αλλά πολύ τρυφερό (b)romance, σε αυτό το πρωτότυπο, ακατάτακτο μεγάλου μήκους ντεμπούτο. Λουσμένη με μια παράξενη ομορφιά μέσα στην απλότητα και στο εντελώς μη κινηματογραφικό θέμα της, η ταινία τεστάρει, μεταξύ άλλων, τα όρια της μυθοπλασίας με την ακραιφνώς ντοκιμαντεριστική υφή της, καθώς θέτει τους δύο ερασιτέχνες πρωταγωνιστές της να υποβάλλονται στ’ αλήθεια στη συγκεκριμένη αισθητική επέμβαση. Ειδική μνεία στο Κάρλοβι Βάρι.

Χθες το βράδυ κατέκτησα τη Θήβα
Γκαμπριέλ Αθορίν
Ισπανία-Πορτογαλία, 2025, 111΄
Τα Ρωμαϊκά Λουτρά τoυ Μπάντε, που ήταν κάποτε βυθισμένα κάτω από μια δεξαμενή, βγήκαν πάλι στην επιφάνεια και ξεκίνησαν να προσελκύουν επισκέπτες που ανυπομονούν να γίνουν αυτόπτες μάρτυρες αυτής της σπάνιας και ιστορικής αποκάλυψης. Την ημέρα ο χώρος συγκεντρώνει πλήθος θεατών, αλλά τη νύχτα μετατρέπεται στον τόπο όπου η επιθυμία, η αγάπη και τα ίχνη του παρελθόντος διασταυρώνονται. Μια παρέα Πορτογάλων διασχίζει τα σύνορα της Ισπανίας για να περιπλανηθεί στα ερείπια. Καθώς βαδίζουν μέσα από χωράφια και βαλτοτόπια, η συζήτησή τους περνάει από τα παιχνιδιάρικα πειράγματα στα παιχνίδια πολέμου που παίζουν διαδικτυακά, όπου αρχαίες μάχες αναπαρίστανται σε ψηφιακά τοπία. Αργότερα, ο Αντόνιο και ο Χότα βουτούν στα θερμά νερά υπό το φως των αστεριών και παρασύρονται από μια μεταμεσονύκτια συζήτηση και την πηγαία οικειότητά της. Τα σύνορα μεταξύ του παρόντος και του παρελθόντος διαβρώνονται και οι Ρωμαίοι στρατιώτες Αυρήλιος και Πομπήιος ξεπροβάλλουν. Ανάμεσα στους ατμούς και στο λυκόφως, οι φωνές των ζωντανών μπερδεύονται με την ηχώ των νεκρών, τα νεύματα γίνονται εξομολογήσεις, οι φόβοι που παρέμεναν ανείπωτοι εκφράζονται και η έλξη πλανάται εκεί όπου ξεκινάει η επαφή. Ένα νυχτερινό λυρικό ποίημα, μια τρυφερή και ανοχύρωτη σπουδή στην οικειότητα μεταξύ ανδρών, την ευαλωτότητα και την επιθυμία, όπου μύθος και ανάμνηση συνυφαίνονται και ο χρόνος μοιάζει να χάνεται.

Χίλια και ένα καρέ
Μεχρνούς Αλιά
ΗΠΑ-Ιράν, 2025, 87΄
Ένας διάσημος Ιρανός σκηνοθέτης διοργανώνει casting για τον ρόλο της Σεχραζάντ σε μια νέα κινηματογραφική διασκευή του Χίλιες και μία νύχτες – της πιο διάσημης αραβικής συλλογής στον δυτικό κόσμο. Από την κάμερά του παρελαύνουν οι υποψήφιες για τον ρόλο, μεταξύ τους και η πρώην γυναίκα του, της οποίας η καριέρα καταστράφηκε μετά το διαζύγιο. Όσο περνά η ώρα, ο σκηνοθέτης, τον οποίο δεν βλέπουμε ποτέ, γίνεται όλο και πιο παραβιαστικός, αποκαλύπτοντας σταδιακά τις αληθινές προθέσεις του. Το μεγάλου μήκους ντεμπούτο της Ιρανοαμερικανής Μεχρνούς Αλιά, που γυρίστηκε χωρίς άδεια στο Ιράν και με ερασιτέχνες ηθοποιούς, είναι ένα πρωτότυπο mockumentary πειραματικής φόρμας και έρχεται στον απόηχο του #MeToo και των πρόσφατων κατηγοριών για λογοκλοπή που βαραίνουν μερικούς από τους πιο φημισμένους άντρες σκηνοθέτες της χώρας. Λειτουργώντας ως ένα έξοχο σχόλιο για την εκ των πραγμάτων εξουσιαστική σχέση σκηνοθέτη-ηθοποιού, τους διαρκείς ρόλους που αναγκάζονται να υποδύονται οι Ιρανές και την καταπίεση που υφίστανται ακόμα και στους καλλιτεχνικούς, θεωρητικά προοδευτικότερους κύκλους, η ταινία υπόσχεται μια συναισθηματική κλιμάκωση και ένα λυτρωτικό plot twist που θα θυμάστε για καιρό.

Barrio Triste
Στιλζ
Κολομβία-ΗΠΑ, 2025, 89΄
Ο Στιλζ, η αινιγματική περσόνα πίσω από βιντεοκλίπ κορυφαίων ονομάτων της μουσικής βιομηχανίας όπως ο Bad Bunny και η Rosalía, κάνει ένα εμφατικό πέρασμα στο σινεμά, με ένα ντεμπούτο DIY υφής και παραισθησιογόνου δυναμικής, που συνδυάζει μοναδικά το found-footage με την επιστημονική φαντασία και την ταινία (μιας χαμένης από χέρι) ενηλικίωσης. Στο Μεδεγίν της Κολομβίας, στα τέλη των 80s, μια παρέα νεαρών παραβατικών αρπάζει την κάμερα ενός ρεπόρτερ την ώρα που αυτός μεταδίδει μαρτυρίες κατοίκων για κάτι παράξενες λάμψεις που εμφανίζονται στον ουρανό. Από εκείνη τη στιγμή καταγράφουν ανελλιπώς τη ζωή τους στη φαβέλα και τις βίαιες καταστάσεις στις οποίες μπλέκουν. Εμβόλιμα τους βλέπουμε να πασχίζουν να βρουν λέξεις για όσα νιώθουν ή τι τους συμβαίνει, σε κάτι αγνώστου προελεύσεως τετ-α-τετ με τον φακό, που περισσότερο μοιάζουν με εξομολόγηση παρά με ανάκριση. Προικισμένο με το ψυχεδελικό μουσικό άγγιγμα της Arca και σε παραγωγή Χάρμονι Κορίν, το τριπαριστό και απολύτως υποβλητικό Barrio Triste επιμένει να αναζητά την ελπίδα στα πιο απροσδόκητα μέρη. Και μεταδίδει το σήμα της από την αναλογική εποχή του VHS κατευθείαν στην καρδιά της ψηφιακής εποχής.