Απίθανες γιαγιάδες κάνουν τόπλες στο Rabbithole

Τι θέλουν δύο ηλικιωμένες κυρίες σε μια παραλία γυμνιστών; Γιατί δύο μεσόκοποι άνδρες γυμνιστές τις προσκαλούν σε ραντεβού – την ίδια μέρα κιόλας; Τι θα συμβεί κατά τη συνάντηση τους σ’ ένα απομονωμένο beach bar; Το σήμα που εκπέμπει η φετινή παράσταση του Rabbithole και της ομάδας Νοσταλγία έρχεται από το σύμπαν της κωμωδίας με το έργο «Αι γυμνισταί».

Έχει περάσει καιρός – κοντά έξι χρόνια, αν θυμηθούμε την «Σημασία του να είναι κανείς σοβαρός» του Όσκαρ Γουάιλντ – από την τελευταία νότα ‘ελαφράδας’ στο θεατρικό στέκι της οδού Γερμανικού· πόσο μάλλον όταν προκύπτει με ένα νέο έργο που φέρει την υπογραφή του ηθοποιού και σκηνοθέτη Γιώργου Σίμωνα. (και κυκλοφορεί ήδη από τις εκδόσεις Βακχικόν). «Στις αρχές του περασμένου καλοκαιριού βρεθήκαμε προ εκπλήξεως όταν όλα τα σχέδια μας για το φετινό χειμώνα, ναυαγούσαν το ένα μετά το άλλο. Στη διάρκεια φιλικών συζητήσεων με το συνεργάτη μου και ηθοποιό Γιώργο Τζαβάρα, έπεσε η ιδέα για το θέμα του γυμνισμού. Βρήκα αμέσως τον τίτλο και αυτό μου φάνηκε αρκετό. Μέσα σε 20 ημέρες είχα γράψει το κείμενο· κι ενώ στην αρχή σκεφτόμασταν να το πάμε σε περιοδεία, τελικά αποφασίσαμε να αποτελέσει τη χειμερινή μας παραγωγή», εξηγεί ο Γιώργος Σίμωνας, περιγράφοντας μια κωμωδία με παραδοσιακή δομή, ένα έργο βατό, ελαφρύ, αστείο «που έχει έντονο φαρσικό χαρακτήρα, με πολλές ανατροπές, ευτράπελα αλλά και μια ατμόσφαιρα του κινηματογράφου των Κοέν να το περιβάλλει».

Το νέο έργο του Γιώργου Σίμωνα “Αι Γυμνισταί” μόλις ανέβηκε στο Rabbithole και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις “Βακχικόν”.

Ήρωες του έργου, δύο απίθανες «γιαγιάδες», η Λεβάντα και η Λουίζα, δύο περιπετειώδεις τύποι, ο Ήφαιστος και ο Λορέντζο και μια σερβιτόρα που σιωπηλή παρατηρεί τα, μεταξύ τους, τεκταινόμενα: από το κολύμπι στην παραλία γυμνιστών, την τυχαία γνωριμία με τους δύο άνδρες μέχρι το ραντεβού γνωριμίας. Τους πέντε ρόλους θα ερμηνεύσουν τρεις ηθοποιοί αφού ο Γιώργος Σίμωνας και ο Γιώργος Τζαβάρας θα μπαινοβγαίνουν στα ρούχα (λέμε τώρα) και των ηλικιωμένων ηρωίδων και των ανδρών που τις… φλερτάρουν. Μαζί τους, η σταθερή συνεργάτιδα του θεάτρου, Ματίνα Περγιουδάκη θα υποδυθεί το ρόλο της βουβής σερβιτόρας, το ραντάρ της οποίας θα καταγράψει τα πάντα.

Το έτερο μέλος της «Νοσταλγίας» η Τώνια Ράλλη αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία του έργου, αναγνωρίζοντας σε αυτήν «μια ευκαιρία να ξαναμιλήσω για ένα θέμα που με απασχολεί χρόνια τώρα: να ζει κανείς όπως του αρέσει, χωρίς ηθικούς περιορισμούς, με προσωπικές ελευθερίες. Επίσης, με ελκύει το χάσμα γενεών που θέτουν οι ‘Γυμνισταί’ αλλά περισσότερο από όλα η πρόκληση να κάνω τους θεατές να γελάσουν. Νομίζω ότι είναι ό,τι πιο απαιτητικό μπορεί να σου ζητήσει το θέατρο. Και, βαθιά μέσα μου, αν είχα το θάρρος θα γινόμουν stand up comedian», λέει.

Τώνια Ράλλη: Με ελκύει πρόκληση να κάνω τους θεατές να γελάσουν. Νομίζω ότι είναι ό,τι πιο απαιτητικό μπορεί να σου ζητήσει το θέατρο

Με τους βασικούς οδηγούς επιβίωσης στην κωμωδία, η Ράλλη θα επενδύσει στο καλό timing, στο ρυθμό του αστείου και στην διατήρηση του αυθορμητισμού των ερμηνευτών της, καθώς παραδέχεται πως «το χιούμορ είναι ένα βασικό στοιχείο που μας ενώνει ως ομάδα. Παρότι, είμαστε διαφορετικοί με το Γιώργο, γελάμε με τα ίδια πράγματα». Το κλειδί, ωστόσο, της ανάγνωσης της θα επιδιώξει να είναι η ανάδειξη της παραδοξότητας του κειμένου. «Ο τρόπος που εκθέτει και γιορτάζει τα κλισέ που διέπουν τις σχέσεις των ανθρώπων, ο τρόπος που ακούμε ή δεν ακούμε καθόλου τον συνομιλητή μας και τελικά το πως το χιούμορ θεραπεύει όλα τα παραπάνω».

Η Τώνια Ράλλη σκηνοθετεί την παράσταση, δίνοντας βάρος στην κωμική παραδοξότητα του.

Ακόμα και ο ίδιος ο συγγραφέας του έργου, ο Γιώργος Σίμωνας παραδέχεται πως δεν συνδέεται τόσο με την καθαυτή κωμωδία, όσο με την έννοια ενός κόσμου που διαστρεβλώνεται. «Η πραγματικότητα που ζούμε – όχι μόνο τώρα, αλλά πάντα είναι όσο αστεία άλλο τόσο πικρή, γλυκιά έως και μανική. Αν κάτι μένει απαράλλαχτο είναι η τρέλα της ύπαρξης. Πριν πούμε ‘τι ζούμε πάλι Παναγία μου’, ας μην ξεχάσουμε πως είμαστε ζωντανοί. Το χιούμορ είναι αντίδοτο σε όλα αυτά τα μικρά και μεγάλα προβλήματα. Γι’ αυτό και στο θέατρο περισσότερο με απασχολεί αν ο θεατής αντιληφθεί τη διαστροφή του βίου, παρά για το αν θα γελάσει στιγμιαία».

Από την ίδρυση της ομάδας «Νοσταλγία», οι δύο τους, η Τώνια Ράλλη και ο Γιώργος Σίμωνας, συναντώνται ως συνεργάτες για πολλοστή φορά. Λένε πως ανάμεσα στις 50 παραστάσεις των τελευταίων 25 χρόνων ίσως οι δρόμοι τους δεν έχουν διασταυρωθεί στην ίδια παράσταση σε ένα ελάχιστο ποσοστό. «Αν δεν συνεργαστούμε θα μας πιάσουν τύψεις», λέει χαριτολογώντας ο δεύτερος. Κι έτσι στους «Γυμνιστές», ο πρώτος εκτός από συγγραφέας και πρωταγωνιστής θα είναι και ο σκηνογράφος της παράστασης ενώ η Τώνια Ράλλη εκτός από τη σκηνοθεσία αξιοποιεί και τη μουσική της καταγωγή υπογράφοντας τον μουσικό σχεδιασμό (μαζί με τη Ματίνα Περγιουδάκη).

Γιώργος Σίμωνας: Για εμάς δεν έχει σβήσει η ανάγκη της εξερεύνησης, δεν θέλουμε να περιοριζόμαστε στην τυπική ταξινόμηση των πραγμάτων και όσα χρόνια κι αν περάσουν

Αυτή η πυκνότητα καθηκόντων που, πολύ συχνά, αναλαμβάνει ο καθένας και η καθεμιά σε ένα μόνο παραστατικό εγχείρημα ή η διαρκής εναλλαγή ρόλων από παράσταση σε παράσταση είναι ένα από τα πιο έντονα και ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά του Rabbithole. Οι ίδιοι περιορίζονται να το ονομάζουν «ως καλό καταμερισμό εργασίας». «Ακόμα και πριν την τυποποίηση τους ως σκηνοθέτες, υπάρχουν πολλές αυθεντίες του θεάτρου μας που, την εποχή όπου ίδρυαν τις δικές τους ομάδες έκαναν τα πάντα. Για εμάς δεν έχει σβήσει η ανάγκη της εξερεύνησης, δεν θέλουμε να περιοριζόμαστε στην τυπική ταξινόμηση των πραγμάτων και όσα χρόνια κι αν περάσουν, βλέπουμε πως αυτό δεν έχει πάψει να λειτουργεί», υπογραμμίζει ο Γιώργος Σίμωνας. Η Τώνια Ράλλη αισθάνεται πως μεταξύ άλλων, και γι’ αυτόν τον λόγο «το Rabbithole συντηρεί ένα τοπίο έρευνας που κινδυνεύει να χαθεί. Και δεν το εκτιμώ όταν το κοιτάζω εμάς, το χειροκροτεί όταν το διαπιστώνω και σε άλλους θύλακες».

Είναι εξάλλου, ένας ανανεωτικός τρόπος να συνυπάρχεις μέσα στο ομαδικό σχήμα – αφού τα 25 χρόνια που μετράει η συνεργασία τους είναι υπολογίσιμο διάστημα. «Νιώθω ότι είμαστε τυχεροί που μπορούμε να ανακαλύπτουμε ο ένας δημιουργικές πτυχές του άλλου. Άλλοτε εγώ να σχεδιάζω τα σκηνικά, άλλοτε ο Γιώργος να σκηνοθετεί κ.ο.κ. Κάθε παράσταση είναι κι ένα καινούργιο κεφάλαιο για εμάς».

Τα δύο μέλη της ομάδας Νοσταλγία συνεργάζονται από 2000, εδώ στο Rabbithole όπου στεγάζονται από 2011.

Ωστόσο, ο Γιώργος Σίμωνας δεν παραλείπει να πει ότι αυτή η πρακτική βρίσκει και μιμητές σε όλους όσοι μπαίνουν ως συνεργάτες στο χώρο του Rabbithole. «Σαν να έχουμε βάλει με τον εαυτό μας ένα στοίχημα: να υπάρχει πάντα ένα στοιχείο έκπληξης. Η πιο ωραίa φιλοφρόνηση που άκουσα πρόσφατα από συνάδελφο μας είναι το ‘για να δούμε τι θα δούμε φέτος’. Αυτό είναι ένα βασικό ταυτοτικό στοιχείο του θεάτρου που παρασύρει κι άλλους μαζί του». Οπότε, στο ερώτημα αν οι πρωταγωνιστές της παράστασης «Αι γυμνισταί» υπακούσουν στους όρους του γυμνισμού, δεν μπορούν παρά να απαντήσουν: «έκπληξη!».