Σε πρώτο πρόσωπο: Γιώργος Ζυγούρης, ηθοποιός

Πρώτα ήταν η θεατρική ομάδα του πανεπιστημίου και ένα χρόνο μετά το 2012 άνοιξε η δραματική σχολή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Πάτρας και θέλησα να δοκιμάσω. Εκεί μπορώ να πω ότι στάθηκα πολύ τυχερός γιατί η σχολή αυτή με τον τρόπο που δημιουργήθηκε από τον τότε διευθυντή και δάσκαλο, τον Θοδωρή Αμπαζή, ήταν πραγματικά υποδειγματική και χρωστάω πολλά στους καθηγητές μου.

Δεν ξέρω αν έχουν όλοι οι ηθοποιοί κάποια τέτοια στιγμή ή είναι κάτι που μπορείς να το πεις πολλά χρόνια μετά.

Και είναι αυτοί από τους οποίους θα πάρω έμπνευση. Ύστερα επιθυμώ να ασχολούμαι κάθε φορά με κάτι διαφορετικό.

Σε αυτό το έργο με συγκινεί η συμπύκνωση της δράσης σε πολύ μικρές φράσεις και λέξεις. Με το που το διαβάζει κανείς μπορεί να υποψιαστεί ότι το κενό που κρύβεται ανάμεσα στις λέξεις, είναι πολύ πιο τρομακτικό από αυτό που ειπώνεται. Το λεξιλόγιο είναι τόσο απλό και σχεδόν καθημερινό και όμως καταφέρνει να μιλήσει τόσο βαθιά για την αγάπη και για το πως έχουμε μάθει να την εκφράζουμε.

Από την παράσταση «Λεωφορείο ο Πόθος», που ανεβαίνει στο Θέατρο Προσκήνιο, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά

Αντιλαμβάνεται την σκηνοθεσία με πολύ προσωπικά αισθητικά κριτήρια. Νιώθω ότι όσες φορές έχω δουλέψει με τον Δημήτρη αυτό που έχει ζητηθεί από τον ηθοποιό είναι να συγκεντρώσει ένα σωρό σκηνικά ερεθίσματα και σκέψεις και συναισθήματα και όλα αυτά να περάσουν από μια πολύ μικρή τρύπα με την μέγιστη δυνατή φροντίδα, χωρίς να τραυματιστεί τίποτα από αυτά.

Αυτό είναι αναπόφευκτο ακόμα και όταν εμπλέκονται οικονομικοί όροι που αφορούν τον παραγωγό. Από παραστάσεις που αγγίζουν πολιτικά θέματα μέχρι παραστάσεις που μιλούν για την διατήρηση της ευαισθησίας μας. Είναι προνόμιο της τέχνης να μπορούμε να μιλάμε για αυτά που μας προβληματίζουν σήμερα και να προβληματιζόμαστε για αυτά που έχουμε πει στο χτες. Και αυτό είναι μια μορφή αντίστασης.

Το μόνο που θα πω είναι ότι το μεγαλύτερο βάρος δεν το είχα εγώ αλλά όλοι οι συνάδελφοι μου, που έπρεπε να συνεχίσουν την ίδια δουλειά με άλλον συμπαίκτη. Για εμένα ήταν ούτως ή άλλως άγνωστο τοπίο όταν μπήκα σε αυτήν δουλειά ή όπως μπορώ πλέον να την αποκαλώ οικογένεια.

Ο Γιώργος είναι καταπληκτικός στην δουλειά του, δεν χρειάζεται να πω εγώ κάτι για αυτό, είναι γνωστό. Ό,τι γράφει έχει την ιδιότητα να είναι επίκαιρο, να έχει πολιτικό και κοινωνικό σχόλιο και ταυτόχρονα να κρατάει μια ελαφράδα. Εξάλλου μόνο έτσι μπορούν να ειπωθούν βαριές αλήθειες.

Πλέον αυτό το θέμα λύνεται για τα καλά, όπως θα έπρεπε δηλαδή να γίνεται και στην πραγματικότητα, και περισσότερο με την ζωή του Οδυσσέα στις Σέρρες και ό,τι αυτό συνεπάγεται. Με λίγα λόγια, μπαμπάδες, θείοι, πεθεροί θα φάνε τα μουστάκια τους.

Για την ίδια την φύση της δουλειάς που ήταν μπροστά σε κάμερα και το πόσο λιγότερο συνηθισμένο είναι αυτό για την πιο θεατρική εκπαίδευση που έχουμε λάβει σχεδόν όλοι οι Έλληνες ηθοποιοί, για τη δουλειά σαν συνέχεια μιας περσινής επιτυχίας, για τον μεγάλο όγκο του ρόλου και της συνέπειας που θα έπρεπε να φροντίσω, για τις σχέσεις που θα έπρεπε να δημιουργήσω και πολλές άλλες τέτοιες υποκριτικές αναζητήσεις. Ώσπου μια μέρα στο γύρισμα άρχισα να παρατηρώ δίπλα μου τον φωτιστή, τον ηλεκτρολόγο, το σκριπτ που φροντίζει για τα ρακόρ, τους σκηνογράφους που διόρθωναν λεπτομέρειες μέχρι την τελευταία στιγμή, τους ηχολήπτες που αγχώνονταν για τους θορύβους, τους φροντιστές, τον Νίκο τον Σγουράκη, μετέπειτα τον μοντέρ, τον άνθρωπο που θα κάνει το κόλορ της σειράς, το μιξάζ, τον γραφίστα, τον σκηνοθέτη που η σειρά έχει γίνει πλέον η πρώτη του σκέψη, τον σεναριογράφο που έστελνε συμπληρωματικά κείμενα ή διορθώσεις όπου χρειαζόταν, τους υπόλοιπους συναδέλφους μας. Και παρατηρώντας τα όλα αυτά ήταν η πρώτη φορά που βρισκόμουν σε ένα τέτοιο κινηματογραφικό περιβάλλον και συνειδητοποιούσα ότι το άγχος μου μοιραζόταν και είναι τελικά ευθύνη όλων μας. Και όπως μοιράζεται το άγχος έτσι μοιράζεται και η προσμονή.

Αυτό που έχει σημασία είναι ο άνθρωπος που έρχεται να δει θέατρο και πληρώνει εισιτήριο, να φύγει έχοντας πάρει κάτι. Εμείς από την θέση μας κάνουμε την δουλειά μας που μας ενδιαφέρει πολύ και ελπίζουμε να ενδιαφέρει και κάποιον άλλον. Και ύστερα είναι και το θέμα του βιοπορισμού. Αυτό ξέρουμε να κάνουμε. Αυτό μας δίνει χρήματα να ζήσουμε.

Backstage από τα γυρίσματα του 2ου κυκλου της τηλεοπτικής σειράς “Σέρρες”

Πότε δεν είχα και δεν νομίζω να έχω. Πέρα από το σινεμά το οποίο έχω κάνει ελάχιστα, γιατί έχω μεγάλη μύτη μάλλον.

…γιατί πλέον συζώ με το αγαπημένο μου παστρικό άτομο στο κόσμο, φροντίζω τα οικόσιτα ζωντανά μου, πηγαίνω για μπάλα πού και πού, Ζιου ζίτσου συχνότερα, κρατιέμαι σε μια φόρμα σωματικά και ψυχικά και τέλος προσπαθώ να τελειώσω το πανεπιστήμιο.