ΠΕΜΠΤΗ
18
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ
Τώρα που το καλοκαίρι τελειώνει, τα απογεύματα αρχίζουν να μικραίνουν και όλοι γύρω σου εύχονται «καλό χειμώνα», σκέφτομαι πως υπάρχουν βραδιές που κρατάνε το καλοκαίρι μέσα τους – κι αυτό δεν θα αλλάξει ο,τι κι αν δείχνει το ημερολόγιο. Είναι βραδιές που τις κουβαλάς μαζί σου, μέχρι τη στιγμή που θα χρειαστείς ξανά λίγη ζεστασιά. Μια τέτοια βραδιά ήταν και αυτή που μας χάρισε ο Πάνος Βλάχος στη συναυλία του στο Θέατρο Βράχων. Εκεί, «στη σκιά των βράχων», βρεθήκαμε άνθρωποι με την ίδια ανυπομονησία. Να κρατήσουμε όλοι μαζί το καλοκαίρι λίγο παραπάνω.
Ο Πάνος Βλάχος, μετά από μια απαιτητική θεατρική σεζόν με τον Δον Ζουάν και μια σειρά από sold out εμφανίσεις στο VOX, ανέβηκε στο Θέατρο Βράχων τη Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου, για μια συναυλία γεμάτη ενέργεια, χιούμορ και λίγη από την αγαπημένη του αναρχία.
Εμφανίστηκε στη σκηνή με ορμή, όχι μόνο με το σώμα αλλά και με την ενέργειά του. Κι όταν ξεκίνησε το «Ένα Τυχαίο Γεγονός», ήταν σαν να άνοιξε η βραδιά διάπλατα. Από την πρώτη στιγμή, παιδιά, έφηβοι, άτομα μεγαλύτερης ηλικίας ξεχύθηκαν σε χορό και το θέατρο γέμισε με φωνές. Σαν να μας καλούσε να ξεχάσουμε για λίγο τα προβλήματα της καθημερινότητας, να τραγουδήσουμε και να περάσουμε καλά μαζί του.
Ακολούθησαν τραγούδια που όλοι έχουμε αγαπήσει «Ο Πρίγκιπας», η «Jane», «Όταν είμαι θλιμμένος». Με την ιδιαίτερη σκηνική του παρουσία, κατάφερε να τα αναδείξει με έναν μοναδικό τρόπο, κάνοντάς τα να ζωντανέψουν ξανά μπροστά μας. “Δεν ξέρω τι συμβαίνει μέσα σας, αλλά γι’ αυτό, θα το τραγουδήσω”, είπε πριν ξεκινήσει το «Μαρία», κι όταν οι πρώτες νότες πλημμύρισαν τον χώρο, ένιωσες πως δεν τραγουδούσε μόνο για τον εαυτό του, αλλά για κάθε έναν από εμάς εκεί, για όλα τα συναισθήματα που κουβαλούσαμε μέσα μας.
Αυτό που κατάλαβα εκείνο το βράδυ είναι πως ο Πάνος Βλάχος έχει μια σπάνια ικανότητα. Να αλλάζει ατμόσφαιρα, συναισθήματα και ρυθμό μέσα σε μια στιγμή, χωρίς ποτέ να χάνεται η σύνδεση μαζί μας. Το ρεπερτόριο άλλαζε από έντεχνα σε λαϊκά (κάνοντας μία μίξη από τη «Γκλίτσα», «Με τι φράγκα», «Μια μοντέρνα απ’ την Αθήνα», «Το μαντίλι», «Όλα πάνε καλά», και πολλά άλλα). Εκεί ήταν που ξεκίνησαν να σχηματίζονται κύκλοι από τον κόσμο, άνθρωποι που πιάνονταν χέρι χέρι και άρχισαν τους χορούς. Ήταν μια στιγμή που θύμιζε παραδοσιακό, αυθεντικό γλέντι.
Κάπου στη μέση της βραδιάς, ο Πάνος Βλάχος υποδέχθηκε στη σκηνή τον Μίλτο Πασχαλίδη, έναν καλλιτέχνη που φέτος κλείνει 30 χρόνια προσωπικής δισκογραφίας και που έχει εμπνεύσει γενιές με τη μουσική και τους στίχους του. Ήταν μια μικρή έκπληξη, όμως σίγουρα ευπρόσδεκτη. Οι δυο τους τραγούδησαν την «Πυξίδα», ένα κομμάτι που έχουν γράψει μαζί, και μετά ακούσαμε και τις «Κακές Συνήθειες». Η φωνή του Μίλτου έδεσε πολύ με το πάθος του Πάνου και έδωσε μια επιπλέον αίσθηση συντροφικότητας. Σαν να παρακολουθούσες δύο παλιούς φίλους να θυμούνται τα παλιά, να γελούν και να μοιράζονται στιγμές που μόνο αυτοί καταλαβαίνουν. Η αγκαλιά τους, το βλέμμα τους, η αλληλεπίδρασή τους πάνω στη σκηνή ζωντάνευαν μπροστά μας το ίδιο το νόημα της μουσικής: να ενώνει, να σμίγει καρδιές, να δημιουργεί παρέες.
Και σε αυτήν την παρέα, ο Πάνος βρήκε τη στιγμή να στείλει ένα μήνυμα. Αφιέρωσε το «Συμπτώματα», το τραγούδι που ερμηνεύει με τη Νεφέλη Φασούλη, «σε όσους έχουν ανάγκη». Με μια απλή φράση είπε: «Βοηθήστε αυτούς που έχουν ανάγκη, όπως τα παιδιά στη Γάζα» – τα εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά που είτε έχουν χάσει τη ζωή τους, είτε μετά από 23 μήνες πολέμου, ζουν καθημερινά υπό τον τρόμο, την πείνα και τη βία. Η μουσική δεν είναι μόνο διασκέδαση, μας κάνει να κοιτάξουμε πέρα από τον εαυτό μας, να συνειδητοποιήσουμε τι συμβαίνει γύρω μας, να σκεφτούμε, έστω μικρές, πράξεις αλληλεγγύης – όπως ένα τραγούδι, σαν εκείνο του Πάνου.
Άλλη μια αξέχαστη στιγμή ήταν και το «πάντρεμα» του «Another Brick in The Wall» των Pink Floyd με το «Οι 7 Νάνοι Στο S/S Cyrenia» του Θάνου Μικρούτσικου. Δύο κομμάτια τόσο διαφορετικά, κι όμως, έδεσαν με έναν τρόπο που μόνο ο Πάνος Βλάχος θα μπορούσε να φανταστεί. Κι αμέσως μετά, ακολούθησε μια πολύ δυναμική ερμηνεία του «The Show Must Go On» των Queen από την Αντωνία Τσολάκη, την μπασίστρια στην καλοκαιρινή του περιοδεία.
Θα ήταν, όμως, άδικο να μιλήσω για αυτή τη βραδιά χωρίς να σταθώ λίγο σε εκείνους: τους μουσικούς του. Τον παλμό της συναυλίας. Από τον Αλέξανδρο Κούρο στα drums, τον Λάμπη Κουντουρόγιαννη στη κιθάρα, τον Φοίβο Μπόζα στο σαξόφωνο, τον Χρήστο Σπηλιόπουλο στο τρομπόνι, τον Κώστα Φόρτσα στα πνευστά και τον Βασίλη Γκορίτσα στα keyboards και το ακορντεόν, ο καθένας έδινε το χρώμα του, φτιάχνοντας όλοι μαζί έναν ήχο δεμένο, ζωντανό, γεμάτο ενέργεια. Μάλιστα, σε μια από τις πιο απρόσμενες στιγμές της βραδιάς, ο Λάμπης Κουντουρόγιαννης τραγούδησε το «Μάλιστα κύριε» του Γάννη Ζαμπέτα, όπου ξεσπάσαμε όλοι σε χειροκρότημα, γελώντας και τραγουδώντας μαζί του.
Δεν θα μπορούσαν βέβαια να λείψουν και οι στιγμές αυτοσαρκασμού, τα αστεία του Πάνου ανάμεσα στα τραγούδια, το βλέμμα που πέφτει κάπου στο κοινό και η επαφή μαζί του. Αυτή η αμεσότητα – όταν μιλά για κάτι σημαντικό, όταν σταματά να τραγουδά και μας κοιτάζει στα μάτια, όταν ξεφεύγει ένας αυθορμητισμός που δεν έχει σενάριο, είναι που δένει το κοινό μαζί του. Και τον ακολουθεί σε όλες του τις παραστάσεις. Ένας καλλιτέχνης που μιλάει για εσένα, με εσένα, και με τρόπους που σε κάνουν να θες να αγαπήσεις λίγο πιο πολύ, να προσπαθήσεις λίγο περισσότερο, να νοιάζεσαι λίγο πιο βαθιά.
Η βραδιά έκλεισε όπως άρχισε: με δύναμη και χαρά. Ξανακούσαμε το «Ένα Τυχαίο Γεγονός», το «Λαχείο», το «Πιστεύω», ένα ντουέτο με τη Νατάσα Μποφίλιου. Κι αυτή τη φορά τα τραγουδούσαμε όλοι μαζί ακόμη πιο δυνατά.
Έχοντας γυρίσει (κυριολεκτικά) όλη την Ελλάδα με παραστάσεις και συναυλίες, ο Πάνος Βλάχος δεν χάνει ίχνος από την χαρακτηριστική του ενέργεια, στήνοντας κάθε φορά μια διαφορετική γιορτή. Ο Πάνος Βλάχος, εξάλλου, εκτός από τραγουδιστής, είναι και ψυχαγωγός. Χοροπηδούσε, χόρευε, μιλούσε με το κοινό, έπαιζε κιθάρα, μπαγλαμά… και κάθε φορά έμοιαζε να ξεκινά κάτι καινούριο. Όντως «με χωρίς πρόγραμμα». Κι ίσως αυτός να είναι ο λόγος που οι παραστάσεις του γεμίζουν, που γίνονται sold out ξανά και ξανά – γιατί ο κόσμος διψά για αυθεντικότητα και για βραδιές που δεν χωρούν σε πρόγραμμα.
