ΤΕΤΑΡΤΗ
22
ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ
Την εβδομάδα που πέρασε πήγαμε θέατρο και σινεμά, ακούσαμε μουσική, διαβάσαμε βιβλία, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και όσα κρατήσαμε θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!
(+) Ταιριάζουμε; Ή όταν οι “Περασμένες ζωές” της Σελίν Σονγκ απέκτησαν ένα αδερφάκι με κλισέ
Αν κανείς περίμενε από την Σελίν Σονγκ να επαναλάβει τη ρομαντική μυσταγωγία του “Past lives” (που την έφτασε απόλυτα δικαιολογημένα στις υποψηφιότητες των Όσκαρ) με Χολυγουντιανούς όρους, μάλλον παραήταν ονειροπόλος.
Η ΝοτιοΚορεάτισσα σκηνοθέτιδα που μεγάλωσε στον Καναδά, επιμένει μεν στο είδος του ρομαντικού δράματος, ενδεχομένως την απασχολούν παρόμοιοι προβληματισμοί για όσα φέρνουν τους ανθρώπους κοντά, παρόλα αυτά στο “Ταιριάζουμε;” – κακή μετάφραση του πρωτότυπου τίτλου “Υλιστές” – εξετάζει τη θεματική της με επιφανειακό τρόπο.
Αντλεί και αυτή τη φορά από την προσωπική της ζωή – είχε και η ίδια εργαστεί σε γραφείο συνοικεσίων – καθώς βαφτίζει ως πρωταγωνίστρια μια new age προξενήτρα στους κόλπους της ανώτερης, αν όχι ανώτατης κοινωνικής τάξης της Νέας Υόρκης. Είναι η Λούσι και την υποδύεται η Ντακότα Τζόνσον. Η δουλειά αυτή την έχει γλιτώσει από τη φτώχεια, είναι ιδιαίτερα επιτυχημένη σε αυτό που κάνει, έχει υιοθετήσει ένα ανάλογο life style και, όπως και οι πελάτες, έχει εθιστεί στη νοοτροπία του γάμου ως μια καλή συναλλαγή, όπου ο έρωτας δεν είναι ανάγκη να υπάρχει στην εξίσωση. Γι’ αυτό και όταν γνωρίζει ένα γοητευτικό ζάμπλουτο (Πέδρο Πασκάλ) σκέφτεται να “βολευτεί” μαζί του.
Η Σονγκ σχολιάζει τις υπερβολικές προσδοκίες των σύγχρονων ανθρώπων στις διαπροσωπικές σχέσεις που διέπονται από κυνισμό και μια εμμονή για οικονομική αποκατάσταση, καυτηριάζει τα “τέλεια” πρότυπα στα οποία εστιάζουν οι νεότερες γενιές, προσπερνώντας τον ψυχικό πλούτο. Κι ενώ όλα αυτά μοιάζουν εύστοχες παρατηρήσεις, ο τρόπος που αποτυπώνονται (τουλάχιστον ερμηνευτικά) είναι κενός τρυφερότητας και αισθηματικής ζεστασιάς. Κι έτσι, η ταινία της Σελίν Σονγκ απομακρύνεται από τη μελαγχολική, ερωτική ποιητικότητα των “Περασμένων ζωών” και πέφτει στην παγίδα των αμερικανικών ρομάντζων.
Πάντως, επειδή η σκηνοθετική της αισθητική εξακολουθεί να έχει ενδιαφέρον (κυρίως τα νεοϋρκέζικα κάδρα που επιλέγει) κι επειδή όλοι έχουμε ανάγκη να ξανασκεφτούμε πάνω στον αληθινό έρωτα (έστω και με κλισέ αφορμές) είναι μια γλυκιά πρόταση για έξοδο σε θερινό σινεμά.
Στέλλα Χαραμή
Επιστροφή σε γνώριμα θεματικά λημέρια για τον Aronofsky με ένα neo noir που βρίσκει τον Hank του Austin Butler μπλεγμένο στο επίκεντρο ενός ξεκαθαρίσματος. Στην ατμόσφαιρα της Νέας Υόρκης του 1998, η νύχτα, οι κακές συνήθειες και παρέες αποκτούν χαρακτήρα μαφίας και επικινδυνότητας. Οι συμμαχίες δημιουργούν ανατροπές. Στον θεματικό άξονα της εκπλήρωσης των δυνατοτήτων του ήρωα, όπως βλέπουμε και στο “The Wrestler” ή στο “Black Swan”, ο Aronofsky ενδιαφέρεται για τον ήρωα μέσα από το πλαίσιο και πετυχαίνει μέσα στον άγριο κόσμο της βίας, να «γιατρέψει» τον ήρωα απομακρύνοντάς τον σε νέο ξεκίνημα. Στη πραγματικότητα, η αμερικανική διάσταση απεικονίζεται στα καλύτερά της: ένας πρώην μπεισμπολιστας με τραυματικό παρελθόν διεκδικεί μέσα από αλλεπάλληλες αναποδιές (ίσως και επιρρέπεια) την λύτρωση από τον ιστό των ενόχων και της βίας. Η όμορφη και υποστηρικτική γυναίκα της Zoe Kravitz θέλοντας και μη γίνεται ο στόχος της ρωσικής μαφίας και η αχίλλειος πτέρνα του ήρωα και μπαίνει στην εξίσωση σαν αναπόφευκτη σεναριακή εξόδος. Σχεδόν με μια ανάλαφρη φωνή αισιοδοξίας και κωμικοτραγικότητας ωστόσο η ταινία φέρει χιούμορ στην καταστροφή και εκπληρώνει μικρούς σπόρους που έχει φυτρώσει κατά τη διάρκειά της. Μέσα στο χάος, στο ανθρωποκυνηγητό, στον πόνο, όλα γίνονται για ένα κλειδί που ξεκλειδώνει κάτι σημαντικό, κάτι συμβολικό στο σύμπαν της ταινίας για τον σκοπό, τις πόρτες και τις ευκαιρίες που μπορεί να αρπάξει κανείς κοιτώντας πίσω από αυτή τη κλειδαρότρυπα, πίσω από το αδιαχείριστο παρελθόν, πίσω από την καταστροφή των «παράπλευρων απωλειών».
Λίνα Ρόκα
Δεν είμαι φανατική των K-Dramas, αλλά αυτό το καλοκαίρι ήθελα να δω κάτι που να με συγκινήσει, χωρίς να με «ρίξει». Έτσι, έπεσα πάνω στη σειρά «Όταν η ζωή σου δίνει μανταρίνια» στο Netflix – και πραγματικά με κέρδισε από την πρώτη στιγμή.
Η ιστορία ακολουθεί την Ae-sun, μια ηλικιωμένη γυναίκα στη Σεούλ, που γυρίζει πίσω στις μνήμες της στο νησί Jeju – έναν τόπο γεμάτο θρύλους, παραδόσεις και δυναμικές γυναίκες που δουλεύουν στη θάλασσα. Ο χρόνος κινείται μπρος πίσω κι εμείς παρακολουθούμε τη ζωή της, από τη δεκαετία του ’60, όταν η Ae-sun, νεαρή ακόμη, ονειρευόταν να σπουδάσει και να γίνει ποιήτρια. Να γίνει πραγματικά σπουδαία. Όμως η ζωή στα 60s δεν περιμένει από κανένα κορίτσι να επιθυμεί να γίνει οτιδήποτε άλλο πέρα μια καλή και φροντιστική κόρη και μελλοντική σύζυγος. Δίπλα της, ο Gwan-sik, ο αθόρυβος αλλά πάντα σταθερός φίλος και σύντροφος, γίνεται το στήριγμά της σε μια πορεία γεμάτη έρωτα, απώλειες, αλλαγές και μικρές νίκες της καθημερινότητας.
Με φόντο τις δυνατές γυναίκες της θάλασσας, την ομορφιά του Jeju και την αλήθεια του χρόνου που κυλάει, που μάς παίρνει και μάς χαρίζει, η σειρά μιλάει για τη δύναμη της αγάπης και για το πώς, ακόμη κι όταν η ζωή δεν μας φέρνει όλα όσα ονειρευτήκαμε, μας δίνει πάντα κάτι πολύτιμο. Αρκεί να έχουμε τα μάτια να το δούμε.
Τρυφερή, καλογραμμένη, με υπέροχους χαρακτήρες, το «Όταν η ζωή σου δίνει μανταρίνια» δεν είναι απλώς μια σειρά για να περάσεις την ώρα σου. Είναι μια υπενθύμιση ότι, τελικά, η ζωή έχει πάντα τον τρόπο της να μας χαμογελά.
Ευδοκία Βαζούκη
Την 1η Σεπτεμβρίου βρέθηκα στο Θέατρο Άλσους Ηλιούπολης «Δημήτρης Κιντής» για να δω τον Υπηρέτη Δύο Αφεντάδων σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα. Δεν είχα δει καμία κωμωδία φέτος και, μιας και η περιοδεία της παράστασης πλησίαζε στο τέλος της, ήθελα πολύ να ζήσω κάτι διαφορετικό. Και πράγματι, μαζί με το ζεστό αεράκι που μας συνόδευε όλο το βράδυ, η γεμάτη πλατεία ήταν έτοιμη να γελάσει με την ψυχή της.
Το έργο, βασισμένο στην παράδοση της Commedia dell’Arte, ακολουθεί τον παμπόνηρο υπηρέτη Τρουφαλντίνο (Βασίλης Χαραλαμπόπουλος), που αποφασίζει να δουλέψει ταυτόχρονα για δύο αφεντικά (Φαίη Ξυλά, Κωνσταντίνος Γαβαλάς) χωρίς κανείς να το γνωρίζει. Από εκεί ξεκινά ένα γαϊτανάκι από παρεξηγήσεις, ανατροπές και ξεκαρδιστικές καταστάσεις, με φόντο το διαχρονικό σχόλιο πάνω στη διαφθορά, την υποκρισία και τις ταξικές αντιθέσεις.
Από την αρχή με κέρδισε η ενέργεια της παράστασης. Οι χορογραφίες της Στεφανίας Σωτηροπούλου ήταν για μένα οι πιο απολαυστικές στιγμές. Οι χορευτές με τις μάσκες και τα βενετσιάνικα κοστούμια τους έδιναν ρυθμό και χρώμα, δημιουργώντας μαζί με τη ζωντανή μουσική ένα σκηνικό που θύμιζε καρναβάλι, ένα «θέατρο μέσα στο θέατρο».
Και φυσικά, ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος στον ρόλο του Τρουφαλντίνου ήταν απολαυστικός. Η σωματική του εκφραστικότητα έδινε χιούμορ ακόμα και στις πιο μικρές κινήσεις, κρατώντας το κοινό συνεχώς σε εγρήγορση. Ήταν ο απόλυτος άξονας γύρω από τον οποίο περιστρεφόταν όλο το έργο.
Φεύγοντας από το θέατρο, είχα μια αίσθηση ζωντάνιας και ανάλαφρης χαράς. Ο Υπηρέτης Δύο Αφεντάδων δεν ήταν απλώς μια ευχάριστη βραδιά· ήταν μια υπενθύμιση ότι οι κωμωδίες έχουν τη δύναμη να μας αποφορτίζουν, να μας κάνουν να γελάμε με την καρδιά μας και να αφήνουμε για λίγο πίσω την καθημερινότητα. Κι αυτό είναι ανεκτίμητο.
Κάτια Τριανταφύλλου
Το βράδυ της Τρίτης βρέθηκα στο Ηρώδειο για το αφιέρωμα στον Μάνο Χατζηδάκι – μια βραδιά που αποδείχτηκε μοναδική, όχι μόνο γιατί σύντομα το εμβληματικό θέατρο θα κλείσει για ανακαίνιση, αλλά και γιατί η ατμόσφαιρα ήταν γεμάτη συγκίνηση και μουσική που μένει. Όταν βρήκαμε τις θέσεις μας κι αντίκρισα το σχεδόν γεμάτο θέατρο, ήξερα ότι η εμπειρία θα είναι ξεχωριστή…
Το πρώτο μέρος της συναυλίας ήταν αφιερωμένο στους Δεκαπέντε Εσπερινούς και είχε αποκλειστικά ορχηστρικό χαρακτήρα. Οι μουσικοί μάγεψαν τον χώρο με τις νότες από λύρες, βιολιά και πνευστά, κι οι μελωδίες του Χατζηδάκι με έκαναν να ξεχάσω τον χρόνο στον οποίο βρισκόμαστε. Ήταν σαν να μεταφέρθηκα σε μια Ελλάδα που είναι ταυτόχρονα του τότε και του σήμερα. Κι αν κρίνω από το κοινό που σιγοτραγουδούσε από μνήμης λόγια που δεν ακούγονταν, δεν ήμουν η μόνη που παρασύρθηκε. Αυτή η αγάπη του κόσμου, να θυμάται και να ψιθυρίζει στίχους ακόμα κι όταν «λείπουν», ήταν από μόνη της συγκινητική.
Μετά το διάλειμμα, ακολούθησε ο Μεγάλος Ερωτικός με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, τη Μαρία Κωστράκη και τη Χορωδία του Δήμου Αθηναίων. Το «Με την πρώτη σταγόνα της βροχής» άνοιξε το δεύτερο μέρος και συμπύκνωσε με τον στίχο του όλη τη μελαγχολία αυτής της εποχής: το καλοκαίρι που τελειώνει, το καινούργιο που ξεκινά. Η φωνή της Μαρίας Κωστράκη, οπερατική και γεμάτη ένταση, ξεχώρισε στα «Πάθη από τον Έρωτα», ενώ οι εναλλαγές της με τον Αλκίνοο άλλοτε έμοιαζαν να μη συναντιούνται κι άλλοτε να συμπληρώνονται ιδανικά. Όμως και οι δύο είχαν μια αλήθεια που ταίριαζε στις μουσικές του Χατζηδάκη.
Το επίσημο πρόγραμμα ολοκληρώθηκε, αλλά τα χειροκροτήματα δεν σταματούσαν. Έτσι, οι καλλιτέχνες επέστρεψαν για τρία encore, με τον κόσμο να δείχνει πρόθυμος να ακούσει ξανά και ξανά τις ίδιες μελωδίες. Τελικά, η βραδιά έκλεισε με το «Κραταία ως Θάνατος Αγάπη» – ένα συγκινητικό φινάλε σε μια συναυλία που δεν ήταν απλώς μουσική εμπειρία, αλλά κάτι πολύ παραπάνω: μια ανάμνηση που θα μας συντροφεύει σε όλο τον δύσκολο Σεπτέμβρη που έχουμε μπροστά μας.
Ερμιόνη Τσακιράκη
Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής τον τελευταίο έναν χρόνο έχουν μετατραπεί από το μέρος που τα όνειρα «φτιάχνονται» (όπως λέει κι η Alicia Keys) στο μέρος που πραγματικότητα μοιάζει εφιάλτης. Την τελευταία εβδομάδα, η ελπίδα του μισού και παραπάνω διαδικτύου, ήταν πως ο τωρινός πρόεδρος των ΗΠΑ ήταν νεκρός, και αυτό γιατί έχει πάνω από μία εβδομάδα να κάνει δημόσια εμφάνιση, ενώ οι φήμες για την υγεία του οργίαζαν. Ταυτόχρονα, πριν δύο μέρες, ο Trump υπέγραψε μια εκτελεστική εντολή με την οποία μετονομάζει το Υπουργείο Άμυνας σε Υπουργείο Πολέμου, όρος που χρησιμοποιήθηκε τελευταία φορά το 1947. Οι New York Times δημοσίευσαν το Σάββατο αποκλειστικό ρεπορτάζ που αφορούσε μυστική αποστολή του 2019, όταν η επίλεκτη ομάδα βατραχανθρώπων «6» επιχείρησε αποστολή στη Βόρεια Κορέα με στόχο την παρακολούθηση του ηγέτη της χώρας, Kim Jong-un, και των πυρηνικών του σχεδίων· αποστολή που απέτυχε παταγωδώς υπό τις οδηγίες του τωρινού προέδρου.
Ακόμα, η Φλόριντα γίνεται η πρώτη πολιτεία της ηπείρου όπου τα ιατρικά εμβόλια δεν είναι υποχρεωτικά από το Υπουργείο Υγείας ούτε καν για την ένταξη στα σχολεία. Απλά να αναφέρω πως το TikTok έχει επιλέξει να χαρακτηρίσει αυτό το γεγονός ως «πείραμα» για να δούμε τα επόμενα πέντε χρόνια πώς μοιάζει μια δυστοπία.
Τέλος, τα μόνα θετικά νέα της εβδομάδας από την υπερδύναμη του πλανήτη είναι πως, με απόφαση ομοσπονδιακού δικαστή, το Harvard κέρδισε τη δίκη εναντίον του υπάρχοντος προέδρου Trump, ο οποίος ήθελε να κόψει τη χρηματοδότηση στο πανεπιστήμιο καθώς δεν ακολουθούσε τις… πολιτικές του.
Η τοπική πραγματικότητα μας ξεπερνάει καθημερινά, αλλά το ίδιο κάνει και η παγκόσμια, χωρίς κανείς να γνωρίζει πού οδηγεί όλο αυτό το τρομακτικό χάος. Πότε ακριβώς το “American Dream” αντικαταστάθηκε από τον τρόμο του να ταξιδέψεις στην, υποτίθεται, πιο απελευθερωμένη χώρα του κόσμου — γιατί, δεν ξέρεις αν θα γυρίσεις;
Μαρία Βαλτζάκη
(+) «Ηλέκτρα»: Ο Δημήτρης Τάρλοου αναβίωσε όλα όσα είπε κάποτε ο Σοφοκλής
O Σεπτέμβρης έχει μπει και με βρίσκει ενθουσιασμένη στην ιδέα ότι επιτέλους θα δω παράσταση σε ανοιχτό θέατρο – γιατί αν δεν γινόταν αυτό, τότε κάτι σίγουρα θα έλειπε από το καλοκαίρι μου. Και μάλιστα όχι μια απλή παράσταση, αλλά αρχαία τραγωδία, η οποία τελικά κατάφερε να διατηρήσει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που την ξεχωρίζουν σαν είδος, μιλώντας ταυτόχρονα στον άνθρωπο του σήμερα. Η ύπαρξη του χορού, που βρίσκεται πάντα στο πλευρό του πρωταγωνιστή, ο προσωπικός ‘θρήνος’ κάθε χαρακτήρα και η ευθεία απεύθυνση στον θεατή είναι όσα καθιστούν μοναδικό αυτό το δραματικό είδος.
“Αυτό δεν είναι το δίκαιο;”, “έτσι δεν έπρεπε να πράξω;” είναι μερικά από τα ερωτήματα που τίθενται στο κοινό, το οποίο καλείται να προβληματιστεί για ζητήματα διαχρονικής φύσεως, όπως η τυφλή υποταγή στην εξουσία, η ισορροπία ανάμεσα στην επανάσταση και τη συγκαταβατικότητα, τα όρια της εκδίκησης και τον ορισμό της δικαιοσύνης. Μία Ηλέκτρα σαν ένα ηφαίστειο που σιγοβράζει, μια παραδομένη στη μοίρα της Χρυσόθεμις, μια αμετανόητη Κλυταιμνήστρα, ένας προκλητικός Αίγισθος. Και φυσικά, ένας “μάνα εξ’ ουρανού Ορέστης“, που εμφανίζεται ως αρσενικό -‘μεσσίας’, για να δώσει τέλος στη φρίκη που βιώνουν τα θηλυκά.
Μέσα σε όλο αυτό το τοπίο λοιπόν, η Λουκία Μιχαλοπούλου φέρνει στο προσκήνιο μια πρωταγωνίστρια που πάσχει μεν, αλλά δεν στέκεται παθητικά απέναντι σε αυτό, αποδίδοντας επιτυχώς ένα πρόσωπο που εναλλάσσεται μεταξύ οργής, πίκρας και απόγνωσης. Κοντά της ένας παντοτινά συγκινητικός Αναστάσης Ροϊλός, μία ανέκαθεν επιβλητική και αρχοντική Ιωάννα Παππά και μία πολλά υποσχόμενη Γρηγορία Μεθενίτη, οι οποίοι “δένουν” απόλυτα χάρη σε μία πολύ ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία, που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού μέχρι και τη συγκλονιστική τελευταία σκηνή της κορύφωσης.
Μιλένα Αργυροπούλου
Φωτογραφία: Αριστούλα Ζαχαρίου
Καθώς την εβδομάδα που μας πέρασε βρέθηκα για μια ακόμη φορά στην Καλαμάτα για να παρακολουθήσω τις 9ες Διεθνείς Μουσικές Ημέρες, βρήκα την ευκαιρία να επισκεφτώ το Μουσείο παραδοσιακής φορεσιάς και κοσμήματος του Λυκείου των Ελληνίδων Καλαμάτας, στο ιστορικό κέντρο της πόλης, όπου και στεγάζεται η Συλλογή ελληνικών ενδυμασιών «Βικτωρία Γ. Καρέλια». Η συλλογή -μια από τις πληρέστερες σε πανελλήνιο επίπεδο- περιλαμβάνει πλήρη ενδυματολογικά σύνολα, γυναικεία και ανδρικά, από όλες τις περιοχές της Ελλάδας, χρυσοκέντητους επενδυτές, κοσμήματα, πόρπες και άλλα αξεσουάρ που δίνουν μια εντυπωσιακή «γεύση» της ελληνικής ενδυματολογικής παράδοσης. Ενώ τη συλλογή συμπληρώνουν τα σκίτσα του Γιάννη Μετζικώφ στην είσοδο του Μουσείου που αποτυπώνουν με εντυπωσιακή λεπτομέρεια γυναικείες παραδοσιακές ενδυμασίες από τα νησιά.
Είναι η δεύτερη φορά που επισκέπτομαι τη Συλλογή ελληνικών ενδυμασιών «Βικτωρία Γ. Καρέλια», στην Καλαμάτα. Μπορώ να παρατηρώ με τις ώρες το κάθε ένδυμα, να θαυμάζω την φροντίδα, την προσοχή και την απαράμιλλη τεχνική, την χειρωνακτική εργασία και τον χρόνο που απαιτούνταν για να δημιουργηθούν, το εκπληκτικό αισθητικό αποτέλεσμα και την αντοχή τους στον χρόνο, την συναισθηματική και πολιτισμική τους αξία καθώς περνούσαν από γενιά σε γενιά. Και εύλογα το μυαλό μου πηγαίνει στη δική μας εποχή, στην παντοδυναμία της fast fashion, τη γρήγορη και μαζική παραγωγή φτηνών ρούχων χαμηλής ποιότητας, την εργασιακή εκμετάλλευση και το τεράστιο περιβαλλοντικό τους αποτύπωμα με τη χρήση μη ανακυκλώσιμων υλικών και των τόνων αποριμμάτων που παράγονται κάθε χρόνο.
Τον Μάιο του 2023 το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος είχε παρουσιάσει την έκθεση της Αφρικανικής καλλιτεχνικής κολλεκτίβας NEST με τίτλο «Return to Sender». Καθώς περιηγούμουν στην Συλλογή της Βικτωρίας Γ. Καρέλια, ο παραλληλισμός με ότι είχα δει στο ΚΠΙΣΝ δημιουργήθηκε αναπόφευκτα στο μυαλό μου. Η τότε έκθεση στην Αθήνα αποτελούσε μια εγκατάσταση με την απίστευτη ποσότητα «υφασμάτινων σκουπιδιών», μεταχειρισμένων ρούχων και υφασμάτων –στην πλειονότητα τους άχρηστων- που μεταφέρονται κάθε χρόνο από τη «Δύση» στις χώρες της Αφρικής, με το 60% να καταλήγει στις χωματερές δημιουργώντας μια άνευ προηγουμένου περιβαλλοντική -και όχι μόνο- κρίση. Συγκρίνοντας τις δύο αυτές εκθέσεις δεν μπορώ παρά να μην σκεφτώ πως η παραδοσιακή ενδυμασία δεν αποτελεί μόνο παράδειγμα απίστευτου πολιτιστικού πλούτου αλλά και βιώσιμότητας σε σχέση με τη βιομηχανία του ενδύματος σήμερα και τον τρόπο που εμείς οι ίδιοι έχουμε μάθει να λειτουργούμε ως καταναλωτές.
Άριστούλα Ζαχαρίου
Το βράδυ της Τετάρτης βρέθηκα να ανεβαίνω στο θέατρο Πέτρας για μια συναυλία, που θα ήταν για εμένα μια από τις πιο σημαντικές της φετινής χρονιάς. Τη στιγμή που εκατομμύρια λαού ζουν τη φρίκη του πολέμου σε όλο τον κόσμο, που η γενοκτονία στην Παλαιστίνη κλιμακώνεται, που τα εγκλήματα πολέμου και οι δολοφονίες δημοσιογράφων έχουν γίνει καθημερινότητα στην Γάζα, οι “πάνω” σιωπούν, με τον πιο προκλητικό τρόπο. Πέφτει, λοιπόν, σε εμάς ο κλήρος να φωνάζουμε για το δίκιο – με κάθε δυνατό τρόπο. Αυτό κάναμε και στη συναυλία των Κοινών Θνητών στο Θέατρο Πέτρας, μια πρωτοβουλία του Συνδικάτου Οικοδόμων Αθήνας. Αυτή είναι μία από τις πολλές εκδηλώσεις του Δήμου Πετρούπολης σε συνεργασία με την Παροικιά Παλαιστίνης, και από την αρχή έγινε ξεκάθαρο ότι ήμασταν εκεί για να στείλουμε το πιο δυνατό μήνυμα αλληλεγγύης για «του κόσμου τους λαούς» και φυσικά για τον λαό της Παλαιστίνης.
Είναι το λιγότερο ελπιδοφόρο να βλέπεις καλλιτέχνες, εργαζομένους, δήμους να στέκονται με τη σωστη πλευρά της ιστορίας, με τους λαούς όλου του κόσμου, όπως διαβάζαμε και στο μεγάλο πανό που είχε αναρτηθεί στον αρχαιολογικό χώρο του θεάτρου. Για τα της συναυλίας δεν θα πω πολλά, εξάλλου οι Κοινοί Θνητοί έχουν αποδείξει ότι είναι εξαιρετικοί στα live τους – ακόμα κι αν έλειπε ο Βασίλης Φωτιάς. Στην πραγματικότητα, οι Κοινοί Θνητοί έδωσαν τον παλμό σε μία συναυλία που πολύ γρήγορα μετατράπηκε σε διαδήλωση, με τα τραγούδια να διαδέχονται τα συνθήματα για “Λευτεριά στην Παλαιστίνη”. Ίσως στην πιο συγκινητική στιγμή της βραδιάς, ο Πρέσβης της Παλαιστίνης ανέβηκε στη σκηνή για να ευχαριστήσει όλους, όσοι χρησιμοποιούν τη φωνή τους για να μην ξεχαστεί το έγκλημα του Ισραήλ και των συμμάχων του. «Σας ευχαριστούμε που υψώνετε τη φωνή σας, όχι μόνο με λόγια αλλά και με τραγούδια και μουσική, ενάντια στη γενοκτονία, ενάντια στο απαρτχάιντ, ενάντια στον πόλεμο, ενάντια στην λιμοκτονία των παιδιών μας» είπε και δεν θα ξεχάσω εύκολα τα λόγια του.
Όπως δεν θα ξεχάσω και το μήνυμα του ΓΓ του Συνδικάτου Οικοδόμων Αθήνας σε όλους τους εργαζόμενους, μεγάλους, νέους, Έλληνες, μετανάστες να είναι “μαζί, ενωμένοι, μια γροθιά” ενάντια στον πόλεμο, στις επιθέσεις των κυβερνήσεων, στο νέο – τρομακτικό – νομοσχέδιο για τις 13 ώρες εργασίες. “Τραγουδάμε και διαδηλώνουμε για τη ζωή που μας αξίζει. Στέλνουμε δυνατό και ξεκάθαρο μήνυμα, δεν αποδεχόμαστε την εκμετάλλευση που ολοένα εντείνεται, δεν υποτασσομαστε στις κυβερνήσεις που στηρίζουν την εργοδοσία, δεν συμβιβαζόμαστε.Το τραγούδι μας γίνεται όπλο ανυπακοής, για ένα καλύτερο αύριο χωρίς εκμετάλλευση, πολέμους, φτώχεια και προσφυγιά” είπε μεταξύ άλλων. Ήρθε η ώρα οι δρόμοι να γεμίσουν τραγούδια και συνθήματα για τη σωστή πλευρά της ιστορίας, για μια ελεύθερη Παλαιστίνη – γιατί αν δεν το κάνουμε εμείς, τότε ποιος;
Τατιάνα Γεωργακοπούλου
