ΚΥΡΙΑΚΗ
31
ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ
Την εβδομάδα που πέρασε πήγαμε θέατρο και σινεμά, ακούσαμε μουσική, διαβάσαμε βιβλία, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και όσα κρατήσαμε θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!
(+) Με την Νατάσσα – για όλους τους σωστούς λόγους
Κάπως φτάσαμε (και) αυτό το καλοκαίρι να συζητάμε το σώμα μιας γυναίκας. Ή μάλλον το γυναικείο σώμα να μπαίνει στο στόχαστρο, με πολιτική προφανώς σκοπιμότητα. Και μέσα σ’ όλα να προσπαθούν να μας πείσουν ότι το κάθε αηδιαστικό σχόλιο του κάθε μισογύνη είναι “χιουμοράκι”. Κι όμως, αυτά τα “αστεία” τα έχουμε αφήσει πίσω, σε προηγούμενες δεκαετίες και πολύ θα λυπηθεί να μάθει και ο συντάκτης του φοβερού αυτού αστείου – και όλοι οι όμοιοί του – ότι καθόλου δεν μας ακουμπούν. Όπως πολλοί σωστά το έθεσε και η συνάδελφος Μαρία Βαλτζάκη, εμείς επιλέγουμε πολύ συνειδητά ελευθερία και αυτοδιάθεση. Αν νομίζουν ότι με τέτοιες επιθέσεις, θα μας κάνουν να σωπάσουμε, ε είναι πολύ γελασμένοι. Η ίδια η Νατάσσα, έδωσε την καλύτερη απάντηση, ανεβάζοντας ξανά την ίδια φωτογραφία, δείχνοντας ότι δεν την αγγίζει ο κάθε Μάνος Βουλαρινός.
Εξάλλου, υπάρχουν πολλοί λόγοι για να μιλήσει κάποιος για την Νατάσσα Μποφίλιου: Μπορείς να μιλήσεις για τις ιδέες της, τις αξίες, τα ιδανικά της. Μπορείς να μιλήσεις για τη μουσική της, τις δισκογραφικές δουλειές και τις παραστάσεις της. Κι όμως, κατά καιρούς βλέπουμε ότι διάφορα μέσα και διαδικτυακά trolls “ασχολούνται” μαζί της για όλους τους λάθος λόγους. Γενικότερα, αυτό γίνεται όταν δεν μπορείς να “χτυπήσεις” ούτε τις ιδέες, ούτε το ταλέντο μιας γυναίκας. “Χτυπάς” αλλού. Και δυστυχώς, η Νατάσσα Μποφίλιου έχει δεχτεί πολλές φορές αυτού του είδους τις στοχευμένες επιθέσεις. Θα σχολιάσουν τα ρούχα της, το χιούμορ της, το σώμα της, μόνο και μόνο γιατί τολμάει να υπάρχει (και να αγωνίζεται) ως μια σκεπτόμενη γυναίκα, που εκφράζει δυνατά και χωρίς φόβο τις απόψεις της (απόψεις, που προφανώς ενοχλούν ανθρώπους, όπως ο κ. Βουλαρινός). Τη στιγμή, που ο κ. Βουλαρινός ασχολείται με το ποσοστό… ρουφήγματος σε μια φωτογραφία, η Νατάσσα Μποφίλιου αγωνίζεται για όλα τα μικρά και τα μεγάλα που μας απασχολούν. Κι αυτό μας αρκεί για να βρισκόμαστε πάντα στο πλευρό της.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου
Photo: Unsplash
Μπορεί το νέο εργασιακό νομοσχέδιο που θέλει να περάσει η κυβέρνηση να ονομάζεται «Δίκαιη εργασία για όλους», όμως μέχρι στιγμής αν κρίνουμε από τις αντιδράσεις, δεν θα λέγαμε ότι φαίνεται και πολύ δίκαιο. Τα συνδικάτα έχουν εκφράσει την εναντίωση τους κι έχουν γίνει κινητοποιήσεις με σκοπό την απόσυρσή του, συμπεριλαμβανομένου αυτής στο Σύνταγμα την Πέμπτη, καθώς το νομοσχέδιο προβλέπει τη νόμιμη 13ωρη εργασία σε έναν εργοδότη, κάτι που μέχρι τώρα ίσχυε για δύο εργοδότες, με 11 ώρες «υποχρεωτικής ανάπαυσης» – οι οποίες, όπως ξέρει όποιος δουλεύει, δεν είναι τόσο πολλές όσο ακούγονται. Η μετακίνηση από μόνη της παίρνει αρκετό χρόνο από την καθημερινότητα όλων μας. Ιδίως όσοι ζούμε Αθήνα μπορούμε να επιβεβαιώσουμε ότι έχει τόση κίνηση, που δε χρειάζεται να εργάζεσαι κάπου πολύ μακριά για να αναλώνεις τουλάχιστον δύο ώρες στη μετακίνηση.
Ακόμη και να μην έχεις τη μετακίνηση, όμως, υπάρχουν λόγοι που οι άνθρωποι πάλεψαν για να διεκδικήσουν το πενθήμερο οκτάωρο. Εκτός από την ξεκούραση και τον ύπνο έκαναν τις διεκδικήσεις, για να υπάρχει χρόνος για κοινωνικοποίηση, μόρφωση και ψυχαγωγία. Τι ενέργεια να έχει ένας άνθρωπος που δουλεύει όλη μέρα για να καλλιεργηθεί, να συντηρήσει σχέσεις με άλλους ανθρώπους αλλά και να αντισταθεί και να υπερασπιστεί τις ελευθερίες του, αν τον καταπιέζουν; Πόσο μπορούμε να λέμε ότι ζούμε τη ζωή μας ελεύθεροι και με τους δικούς μας όρους όταν δεν έχουμε το χρόνο να ασχοληθούμε με αυτά που μας ενδιαφέρουν πέρα από τη δουλειά; Η απάντηση, βέβαια, που θα δώσουν σε όλα αυτά είναι ότι η 13ωρη εργασία δεν είναι υποχρεωτική, και ότι συνεχίζουν να τηρούνται οι προδιαγραφές για να μην υπάρχει εκμετάλλευση. Όμως στην Ελλάδα οι καταπατήσεις εργατικών δικαιωμάτων δεν είναι σπάνιο φαινόμενο, χωρίς να χρειάζεται να υπάρχουν και τα νομικά πλαίσια που τις διευκολύνουν. Και πόσο μπορούμε να μιλάμε για ελεύθερη επιλογή του εργαζομένου, από τη στιγμή που έχουν αυξηθεί οι τιμές στα πάντα, με αποτέλεσμα να είναι όλο και πιο δύσκολο να συντηρήσεις ένα σπίτι, πόσο μάλλον μία οικογένεια;
Ερμιόνη Τσακιράκη
Εσείς ακούτε ολόκληρα άλμπουμ που ουσιαστικά είναι soundtrack ταινιών; Προσωπικά, δεν το κάνω συχνά αλλά αυτή τη φορά περίμενα καρτερικά να κυκλοφορήσει το συγκεκριμένο. Πρόκειται για το άλμπουμ που έβγαλαν οι Idles, η post-punk μπάντα από το Μπρίστολ, ως soundtrack για τη νέα ταινία του Darren Aronofsky με τίτλο “Caught Stealing” (στα ελληνικά: «Κλέφτης από Σπόντα»). Η μουσική, βέβαια, έχει γραφτεί από τον Rob Simonsen, γνωστό συνθέτη ταινιών του Χόλιγουντ, αλλά την ηχογράφηση ανέλαβαν οι Idles, οι οποίοι πρόσθεσαν και τέσσερα ολοκαίνουργια δικά τους τραγούδια, συν τη διασκευή “Police & Thieves” του Junior Murvin.
Η ταινία είναι μια μείξη μαύρης κωμωδίας με gangster thriller για έναν τύπο που δέχεται να προσέξει για λίγες μέρες τη γάτα του πανκιά γείτονά του και, απ’ το πουθενά, γίνεται στόχος όλου του υποκόσμου της πόλης. Κλασική ιστορία, δηλαδή, για κάποιον που μπλέκεται στην παρανομία εν αγνοία του. Σίγουρα δεν περίμενα μια ταινία αυτού του είδους από τον Aronofsky αλλά, τουλάχιστον, αλλάζει -επιτέλους- ύφος από την τελευταία του δουλειά, το “The Whale”. Ακόμη, το cast περιλαμβάνει πολύ hot ονόματα- Austin Butler, Regina King, Zoë Kravitz, Matt Smith και Bad Bunny (!).
Τώρα για το άλμπουμ. Έχοντας δει το τρέιλερ κι έχοντας ήδη ακούσει το κομμάτι “Rabbit Run”, που είχε κιόλας κυκλοφορήσει, όταν άκουσα όλο το άλμπουμ, αντιλήφθηκα και πιο πολύ το vibe της ταινίας και γιατί οι Idles ήταν τόσο ταιριαστοί. Το ύφος που κινήθηκε μουσικά ο Simonsen «φωνάζει» Idles –παραμορφώσεις στην κιθάρα, κολλητικά riffάκια, έντονα ντραμς, σκοτεινή ατμόσφαιρα. Παράλληλα, ακούς το σασπένς να χτίζεται και βυθίζεσαι σ’ ένα punk, άγριο παιχνίδι καταδίωξης λες και το ζεις. Πραγματικά δεν ξέρω αν με ενδιαφέρει και τόσο αυτή η ταινία (σίγουρα με ενδιέφερε περισσότερο να ακούσω κάτι νέο απ’ το συγκρότημα) αλλά, μόνο και μόνο, για να ακούσω στην σκοτεινή αίθουσα αυτά τα κομμάτια, λέω να δώσω μια ευκαιρία. Αν θέλετε να κάνετε το ίδιο, η ταινία βγαίνει στις αίθουσες στις 4 Σεπτεμβρίου.
Φωτεινή Νικολίτσα
Την εβδομάδα που μας πέρασε το Instagram κράσαρε για λίγο καθώς «our fav blonde», όπως την χαρακτηρίζουν οι Swifties, κατά κόσμον Taylor Swift, ανακοίνωσε τον αρραβώνα της με τον σταρ του αμερικανικού ποδοσφαίρου Travis Kelce. Η ατάκα “έπεσε το ίντερνετ” εδώ μάλλον δεν είναι αρκετή. Όποια πλατφόρμα και να άνοιγες, σε όποιο μέρος του διαδικτύου κι αν σύχναζες δεν μπορούσες να χάσεις τα νέα. Στην αρχή η αρχική μου στο TikTok γέμισε με βιντεάκια – reaction από απλούς ανθρώπους που μαθαίνουν τα νέα και χαίρονται λες και κέρδισαν το λαχείο ή παντρεύονταν οι ίδιοι. Κάποιοι άλλοι ήταν πιο ρομαντικοί και είπαν πως αν η γυναίκα που έχει γράψει το τραγούδι “The Prophecy” έχει επιτέλους το happy ending της, τότε η ελπίδα για έρωτα δεν έχει πεθάνει στον κόσμο – και άλλα τέτοια, ψύχραιμα.
Πολύ γρήγορα ωστόσο η πληροφορία άρχισε να μεστώνει, μάλλον, στον κόσμο του διαδικτύου και αρκετός κόσμος εκεί έξω έβλεπε τον γάμο της μεγαλύτερης ποπ σταρ της γενιάς μας ως κάτι περισσότερο από ένα ακόμα ευτυχές συμβάν. Εξ αρχής το γεγονός πως δισεκατομμύρια κόσμος εκεί έξω έχει επενδύσει τόσο πολύ στη ζωή μιας γυναίκας για την οποία στην πραγματικότητα γνωρίζουμε ελάχιστα και την θεωρεί σχεδόν φίλη αποτελεί αντικείμενο έρευνας. Γενικότερα, ο τρόπος που η Swift έχει χτίσει το brand της και την περσόνα της πρέπει να διδάσκεται στα πανεπιστήμια (έχω μια υπόνοια πως ήδη διδάσκεται). Όπως και να ’χει, το πιο ενδιαφέρον για μένα ήταν ο σχολιασμός και η ανάλυση πάνω στην επιλογή της να παντρεύεται έναν άνθρωπο που έχει αμφιλεγόμενες ηθικές αξίες, προέρχεται από ένα περιβάλλον γεμάτο διακρίσεις και οι συναναστροφές του είναι κατά κύριο λόγο υποστηρικτές του Τραμπ. Από την άλλη άνοιξε πολύ περισσότερο μια συζήτηση που ήδη υπήρχε: κατά πόσο η Taylor Swift είναι ο άνθρωπος τον οποίο ο κόσμος έχει πλάσει στο κεφάλι του πως είναι. Η πιο επιδραστική γυναίκα στον κόσμο αυτή τη στιγμή (αυτός δεν είναι υπερβολικός χαρακτηρισμός) δεν χρησιμοποιεί την πλατφόρμα της για τίποτα πέρα από την καπιταλοποίηση της μουσικής της. Βγάζει 7 διαφορετικές εκδοχές βινυλίου του νέου απερχόμενου άλμπουμ της , καινούριο merch κάθε εβδομάδα, και συνεχώς πουλάει μια καινούρια version ενός ήδη υπάρχοντος προϊόντος (capitalism 101). Την ίδια στιγμή έχει μείνει αμέτοχη απέναντι σε κοινωνικοπολιτικά ζητήματα που μέχρι πρότινος φαίνονταν να την απασχολούν. Συνήθιζε να εκφράζει όπου βρισκόταν την απέχθειά της για τον πρόεδρο Τραμπ και για τις πολιτικές που πρεσβεύει ο ίδιος και οι όμοιοί του.
Συμβαίνει μια γενοκτονία αυτή τη στιγμή που έχει διχάσει όσο λίγα πράγματα το Hollywood (αυτό φυσικά είναι το λιγότερο) και εκείνη είναι απούσα. Στο ίντερνετ η συμπεριφορά της χαρακτηρίζεται ως μια προσπάθειά να παραμείνει μετριοπαθής – προσπαθεί να τα έχει καλά με όλους και αυτό είναι κάτι που το fan base της δεν είναι σίγουρο πως μπορεί να διαχειριστεί. Την ίδια στιγμή το Google πετάει ροζ ή πορτοκαλί κονφετί όποτε πατάς στην αναζήτηση “Taylor Swift wedding”.
Μαρία Βαλτζάκη
(+) Το μήνυμα Λάνθιμου ή αλλιώς όταν η τέχνη εξυπηρετεί τον σκοπό της ύπαρξής της
Το 82ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου στη Βενετία έχει και επίσημα ξεκινήσει και σίγουρα όλοι λίγο πολύ έχουμε πέσει σε κάποιο ποστ από τις εντυπωσιακές εμφανίσεις στο κόκκινο χαλί – είναι κι αυτές μέρος του παιχνιδιού και δεν υπάρχει άλλωστε χρονιά που να μην έχουν σχολιαστεί. Κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, έχει πράγματι και την πλάκα του όλη αυτή η ανυπομονησία για τα σύνολα που επέλεξε η διεθνής showbiz. Είναι βέβαια και θλιβερό να βλέπεις φωτογραφίες με τα πιο ακριβά και εντυπωσιακά φορέματα δίπλα δίπλα με αυτές σκελετωμένων παιδιών και απελπισμένων μανάδων να τα κρατούν στην αγκαλιά, εκλιπαρώντας για μερικά μόνο ψίχουλα για να τα κρατήσουν στη ζωή. “Δύο αντίθετοι κόσμοι” – όπως πολύ πετυχημένα είχα δει να αναγράφεται σε μια ανάρτηση – που όμως συνυπάρχουν και η πλειονότητα της ανθρωπότητας μοιάζει να ρίχνει τα φώτα της μόνο στον έναν. Τον φανταχτερό, τον λαμπερό, εκείνον που φροντίζει να “επισκιάζει” όποια τραγωδία εκτυλίσσεται ακριβώς την ίδια στιγμή σε κάποια άλλη γωνιά της γης.
Σε αυτόν τον “φανταχτερό” κόσμο λοιπόν ο Γιώργος Λάνθιμος φέρνει στο προσκήνιο την ωμή πραγματικότητα, αυτή που ίσως κανείς δεν θέλει να δει ή πιο σωστά κάνει ότι δεν βλέπει. Μιλά ως όφειλε για την ταινία “Bugonia” και φορά καρφίτσα της παλαιστινιακής σημαίας, υπενθυμίζοντας πως “ναι, ωραία μιλάμε εμείς εδώ, μερικά χιλιόμετρα πιο δίπλα μας όμως δεν υπάρχει αυτή η πολυτέλεια. Και εγώ ως δημιουργός και υπηρέτης της τέχνης δεν σιωπώ”. Κόντρα σε όποιο “εθνικό συμφέρον” – γιατί ακούσαμε βέβαια και πως η Ελλάδα δεν πρέπει να αντιτάσσεται στο Ισραήλ γιατί δεν τη “συμφέρει” – οι καλλιτέχνες μιλούν ανοιχτά και έρχονται να μας ρίξουν από το συννεφάκι μας. Γιατί, ποιος είναι τελικά ο σκοπός της τέχνης αν όχι να αφυπνίζει συνειδήσεις;
Μιλένα Αργυροπούλου
