Angelika Dusk: Τώρα μπορώ να λέω ότι είμαι περήφανη για ‘μένα

Είναι μεσημέρι, ο καύσωνας είναι στο peak του κι εγώ φτάνω στο καταπράσινο μουσικό καταφύγιο της Angelika Dusk, στο στούντιο NOISY KING που αποτελεί δημιουργική στέγη για την ίδια, αλλά και για τους μουσικούς που ηχογραφούν εκεί. Τη συναντω λίγους μόλις μήνες μετά την τελευταία μας συζήτηση, με αφορμή το Deeper Love, αυτό το ανεβαστικό κομμάτι που μας έκανε να χορέψουμε α λα Flashdance, την περασμένη άνοιξη. Αυτό το κομμάτι σηματοδότησε την επιστροφή της στη μουσική, μετά από πέντε χρόνια αποχής από το τραγούδι – πέντε χρόνια πολύ καθοριστικά για την ίδια, αφού προέκυψε η μητρότητα, αλλά και ένα προσωπικό ταξίδι που τη βρίσκει σήμερα σε ένα στάδιο αποδοχής και αστείρευτης δημιουργίας.

Το Deeper Love, που αποδόθηκε και στα ελληνικά, με τίτλο Σύνδεση Αληθινή το πρώτο ελληνικό τραγούδι της, ήταν μόνο η αρχή για αυτή τη νέα εποχή της Angelika, που πυροδότησε μεταξύ άλλων ένα μεγάλο live – γιορτή στο Piraeus Club Academy. Τη σκυτάλη πήρε λίγους μήνες μετά, η πιο πρόσφατη κυκλοφορία της, με τίτλο Breaking Μy Ηeart. Είχα ακούσει αυτό το τραγούδι στο ραδιόφωνο και όπως πολύ συχνά συμβαίνει με τα τραγούδια της Angelika Dusk, από το ντεμπούτο της Marionette μέχρι σήμερα, δεν κατάλαβα αμέσως ότι ήταν τραγούδι Έλληνα καλλιτέχνη. Όπως, δεν πίστευα και ότι είναι ένα ‘σημερινό’ τραγούδι, αφού ο ήχος του σε μεταφέρει από την πρώτα νότα, στα φωτεινά ’80s.

Η Angelika Dusk έχει στραφεί σε αυτή την εποχή, που όλοι έχουμε συνδέσει με την απελευθέρωση, το πάθος, τον χορό – πολύ απλά γιατί αυτό της αρέσει, αυτό την εκφράζει. Εξάλλου, αυτό είναι που την ενδιαφέρει πλέον, έχει μάθει να ακούει τον εαυτό της – και αν κρίνουμε από τις πρόσφατες κυκλοφορίες της, αυτό της βγήκε σε πολύ καλό. Τώρα, τραγουδά, για να μεταφέρει λίγη από την ελπίδα και ευφορία που η ίδια αισθάνεται όταν χορεύει και γράφει μουσική, σε μια εποχή που έχουμε το φως περισσότερο από ποτέ ανάγκη.

Αυτή τη φωτεινή διάθεση μάς μετέδωσε και στη φωτογράφιση για το νέο editorial του Art Meets Fashion, που πραγματοποιήθηκε – όχι τυχαία – στο ατμοσφαιρικό, νοσταλγικό σκηνικό του φιλόξενου Diner 72. Εκεί, μέσα σε ένα περιβάλλον που έμοιαζε να έχει ξεπηδήσει κατευθείαν από τα ’80s, η Angelika Dusk έλαμψε με την αυθεντικότητα και την ανεπιτήδευτη ενέργειά της, αποτυπώνοντας σε κάθε καρέ αυτή τη νέα εποχή της: γεμάτη φως, ρυθμό και μια βαθιά ανάγκη για σύνδεση – αληθινή.

Παντελόνι SAVE THE DUCK. Τοπ GUESS. Μπουφάν PEPE JEANS / Shop & Trade.

Οι πρώτες μου αναμνήσεις με μουσική ξεκινούν από πολύ νωρίς. Θυμάμαι ότι ήμουν τριών ετών στο πρώτο μας σπίτι. Ο μπαμπάς μου αγαπούσε πολύ τη μουσική και έβαζε σε ένα κασετόφωνο όλα αυτά τα τραγούδια που τελικά έχουν διαμορφώσει τον σημερινό μου ήχο, τον ήχο που με εκφράζει μέχρι τώρα, δηλαδή τα ’80s. Ακούγαμε Michael Jackson, Madonna, Stevie Wonder, Brian Ferry, Joe Cocker, Cock Robin – μάλιστα έχω κάνει τατουάζ έναν στίχο από το αγαπημένο μου τραγούδι, το Just Around the Corner, το οποίο νιώθω ότι κάπως με συνδέει με τον πατέρα μου. Η μητέρα μου, από την άλλη, έβαζε βιντεοκασέτες από soundtracks. Δηλαδή μεγάλωσα με το Grease, το Flashdance, το Footloose, την Jane Fonda και τα επικά aerobics της. Φορούσα κι εγώ εννοείται κορμάκι και προσπαθούσα να κάνω ό,τι έκαναν στα χορευτικά. Αυτά τα ακούσματα έχουν εγγραφεί μέσα μου ως το πιο γλυκό κομμάτι της μουσικής και της ζωής μου, ίσως γιατί είναι συνδεδεμένα με τα πιο ανέμελα χρόνια μου. Κάθε φορά που ακούω αυτή τη μουσική με αγγίζει όσο καμία άλλη.

Όχι, δεν θα το έλεγα. Θυμάμαι, βέβαια, αυτή τη χαρακτηριστική ιστορία, την οποία συχνά αναπολώ, από όταν ήμουν μικρή και τραγουδούσα με μία βούρτσα, αγκαλιά με τον σκύλο μου. Γενικά αναπολώ αυτή την εποχή. Ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια τότε ήταν το soundtrack του Beverly Hills Cop, στο οποίο συμμετείχε και η Patti Labelle μεταξύ άλλων, και πραγματικά αυτά τα τραγούδια με έκαναν να χορεύω τόσο πολύ. Μπορεί να ακουστεί περίεργο, αλλά για κάποιο λόγο το είχα ξεχάσει εντελώς για περίπου τριάντα χρόνια. Κάπως το θυμήθηκα και όταν τα άκουσα ξανά, άρχισα να κλαίω, γιατί ξαφνικά με πήγαν πίσω, στα 4 μου. Μου έφεραν στο μυαλό όλες αυτές τις εικόνες από την παιδική μου ηλικία: Το δωμάτιο μου, ένα υφασμάτινο μπαούλο με βούλες, όπου έβαζα τα παιχνίδια μου, ή ότι χόρευα με τον σκύλο μου και με τους γονείς μου. Όσο και να μου άρεσε να τραγουδώ και να χορεύω, όμως, δεν νομίζω ότι είχα σκεφτεί ότι θέλω να γίνω τραγουδίστρια.

Πουκάμισο και σορτς SANDRO. Γυαλιά ηλίου TRUSSARDI, Prime Optics

Στα 15 – 16 μου. Μου άρεσε να παίζω μουσική με φίλους – εντελώς ερασιτεχνικά εννοείται – σε διάφορα μπαράκια. Αργότερα, πήγα στο Πανεπιστήμιο και θυμάμαι ότι όταν άνοιξα τον κατάλογο με όλα τα διαθέσιμα μαθήματα που θα μπορούσα να επιλέξω, τα μάτια μου έπεσαν κατευθείαν πάνω στη μουσική – και είπα “αυτό θέλω να κάνω”. Πράγματι, ασχολήθηκα μόνο με τη μουσική – αν και τα πρώτα χρόνια τα βρήκα σκούρα. Δεν είχαμε κάνει μουσική στο σχολείο δυστυχώς, ούτε τις νότες δεν ήξερα, έπρεπε να κάνω εντατικά μαθήματα. Μετά μπήκαν στη ζωή μου τα “πρέπει”. “Έπρεπε” να κάνω μια “κανονική” δουλειά, δεν γινόταν να γίνω performer, δεν μου περνούσε καν από το μυαλό, εξάλλου τότε δεν είχα γράψει ποτέ τραγούδια. Οπότε για οχτώ χρόνια, δούλευα μεν στον χώρο της μουσικής, αλλά στο κομμάτι της παραγωγής, στο να οργανώνω συναυλίες για τις Ορχήστρες και τις Χορωδίες της ΕΡΤ, για το Φεστιβάλ Αθηνών, αλλά και στην Αγγλία για την Philarmonia Orchestra… Μέχρι που μιζέριασα πάρα πολύ, έπαθα σχεδόν κατάθλιψη.

Όταν αποφάσισα να αλλάξω όλη μου τη ζωή και να γίνω τραγουδοποιός – τραγουδίστρια, έπρεπε να έρθω σε ρήξη με τον εαυτό μου. Αλλά και με τους γύρω μου.

Κάποια στιγμή, παρακολουθούσα μια μουσικό, της οποίας τη συναυλία είχα διοργανώσει εγώ. Όπως εκείνη έπαιζε πιάνο πάνω στη σκηνή, εγώ ήμουν στα παρασκήνια και άρχισα να σκέφτομαι “τι κάνω εγώ εδώ; Αφού εκεί θέλω να είμαι”. Ήμουν ήδη 30 χρονών, όταν αποφάσισα να αλλάξω όλη μου τη ζωή και να γίνω τραγουδοποιός – τραγουδίστρια. Φυσικά, δεν ήταν εύκολο, έπρεπε να έρθω σε ρήξη με τον εαυτό μου, αλλά και με τους γύρω μου. Ο περίγυρός μου είχε συνηθίσει ένα καλό κορίτσι, που έκανε πάντα αυτό που περίμεναν οι άλλοι από εκείνη, που πάντα ήταν εκεί για τους άλλους και δεν κοιτούσε ποτέ τον εαυτό της. Ήταν μια πολύ δύσκολη εποχή και αυτά τα 2 – 3 χρόνια μέχρι τα 33 μου, πάθαινα συχνά κρίσεις πανικού, γιατί δεν είχα αλλάξει μόνο επάγγελμα, έκανα ουσιαστικά την επανάστασή μου. Ήταν διαφορετικό και για τους γύρω μου. Η Αγγελικούλα που ήταν ένα ήσυχο κορίτσι, που ντυνόταν σεμνά και δούλευε σε ένα γραφείο, ξαφνικά να απελευθερώνεται. Επίσης ξεκίνησα από το μηδέν. Μπορεί κάποιος να πει “έλα μωρε, αφού είχες την άνεση από την οικογένειά σου”. Ναι, αλλά δεν είχα καμία απολύτως γνωριμία. Ο πατέρας μου δεν είχε σχέση με τον χώρο. Έχω ακόμα το χαρτί, στο οποίο έγραφα όποιον ήξερα και δεν ήξερα, από τον μπάρμαν στο τάδε μπαρ μέχρι τον συμμαθητή μου που έπαιζε μουσική στο σχολείο, που μπορεί να ήξερε κάτι ή κάποιον σχετικό. Σιγά σιγά μετά από 2 – 3 χρόνια, είχα την εξαιρετική τύχη να γνωρίσω στην Αγγλία, μέσω κοινών γνωστών, κάποιους ανθρώπους – ‘κλειδιά’, όπως τον Jonny Lattimer, με τον οποίο ταιριάξαμε πολύ και γράφουμε ακόμα μουσική μέχρι και τώρα. Έπεσα, φυσικά, και σε διάφορες “άκυρες” περιπτώσεις, σε κάποιους παραγωγούς – “καρχαρίες”. Δεν τους ένοιαζε, ήθελαν απλά να κάνουμε κάτι στα γρήγορα και φυσικά δεν ήταν τόσο καλό το αποτέλεσμα ή κάποιοι δεν έδιναν σημασία στο τι θέλω εγώ. Μετά γνώρισα τον Rupert Christie, με τον οποίο επίσης συνεργαζόμαστε μέχρι σήμερα. Είναι ένας φανταστικός άνθρωπος.

Για την επιλογή της να κυκλοφορήσει τραγούδια και με ελληνικούς στίχους αναφέρει: “Πλέον δεν με ενδιαφέρει να γίνω εγώ γνωστή, αλλά τα κομμάτια μου – και δεν εννοώ για εμπορικούς λόγους. Εγώ θέλω μόνο να ακουστούν αυτά που θέλω να πω.”

Δεν μπορώ να σου πω ότι ένιωσα περήφανη, όπως νιώθω τώρα. Γιατί είχα πάρα πολύ το “μαστίγιο”. Σκεφτόμουν δηλαδή ότι δεν είμαι αρκετά καλή, ότι δεν θα έπρεπε να να το κάνω αυτό, γιατί δεν είμαι η καλύτερη. Δεν ήμουν σε πολύ καλή ψυχολογική κατάσταση τότε είναι η αλήθεια, και μπορώ να πω ότι το άλμπουμ αυτό απέδιδε όλα όσα αισθανόμουν τότε. Την ένταση που είχα μέσα μου, τις σχέσεις μου με τους φίλους και την οικογένειά μου, αλλά και τον ψυχολογικό πόλεμο που δεχόμουν. Γι’ αυτό είχα γράψει “Δεν θα είμαι η μαριονέτα σου πια” ή το Black Dragon, ένα τραγούδι που παρομοιάζει τον ψυχολογικό εκβιασμό με έναν μαύρο δράκο. Υπήρχαν αρκετές απογοητεύσεις – όχι μόνο ερωτικές αλλά και στις υπόλοιπες σχέσεις μου – αλλά και θυμός, και όλα αυτά βγήκαν μέσα από ένα παραμυθένιο άλμπουμ. Χρησιμοποιούσα πολλές μεταφορές και εικόνες, όπως καρουζέλ, άλογα, δράκους, φυσικά γιατί μου άρεσε, αλλά και ίσως για να κρύψω αυτά που πραγματικά ήθελα να πω. Χαίρομαι που έκανα το Marionette, ήταν ένας ωραίος pop δίσκος, όπως τότε τον ήθελα, πιο έφηβος ίσως – γιατί, αν και ήμουν 33 τότε, είχα αργήσει να κάνω την εφηβική μου επανάσταση.

Στον πρώτο δίσκο μου χρησιμοποιούσα πολλές μεταφορές και εικόνες – ίσως για να κρύψω αυτά που πραγματικά ήθελα να πω.

Το κάθε άλμπουμ είναι αληθινό στην τότε εποχή του και νομίζω ότι είναι λάθος να γυρνάς πίσω και να λες “γιατί το έκανα;”. Δεν θέλω να το κάνω αυτό, εφόσον τότε αυτή ήταν η αλήθεια μου: Beautiful Mess, ένα όμορφο χάος. Εγώ ήμουν ένα χάος, έκανα αυτή την προσπάθεια, κάτι τελείως διαφορετικό από ό,τι είχα συνηθίσει – γιατί στο σπίτι μου ήμασταν χαμηλών τόνων και ξαφνικά εγώ έκανα συνεντεύξεις, έπαιζα σε live – και παράλληλα μου ήταν δύσκολη η δέσμευση, οπότε έδιωχνα ανθρώπους από τη ζωή μου που μπορεί να με αγαπούσαν. Γι’ αυτό, σε αυτόν τον δίσκο, υπάρχουν τραγούδια για την αυτοκαταστροφή, για τον θάνατο, που είναι η απόλυτη καταστροφή, οπότε και ο ήχος του ήταν πιο dark, πιο ροκ – που είναι ένας ήχος που λατρεύω, είμαι ροκού. Ο πατέρας μου μού ειχε μάθει και την κλασική ροκ, Led Zeppelin, Pink Floyd, όλα αυτά, οπότε μου βγήκε και αυτή η πλευρά μου, που φυσικά ταίριαζε με όποια οργή ένιωθα ή με τις σκοτεινές σκέψεις που έκανα. Οπότε και αυτός ο δίσκος ήταν για εμένα αληθινός.

Η πανδημία ήρθε μια εποχή που είχα χασει κάπως την ταυτότητά μου, το ποια ήμουν, είχα αρχίσει να ακούω τι μου λένε οι γύρω μου και να επηρεάζομαι από την γνώμη άλλων.

Συνέπεσαν πολλά μαζί, όντως. Η πανδημία ήρθε μια εποχή που είχα χασει κάπως την ταυτότητά μου, το ποια ήμουν, είχα αρχίσει να ακούω τι μου λένε οι γύρω μου και να επηρεάζομαι από την γνώμη άλλων. Με γνώμονα το “πάμε να γίνω εγώ γνωστή, αντί για τα κομμάτια μου”, το οποίο ήταν προφανώς τεράστιο λάθος, έκανα κινήσεις που δεν είχαν συνοχή μεταξύ τους. Δηλαδή, μου έλεγε κάποιος να τραγουδήσω και καμπαρέ και blues, και ελληνικά και γαλλικά και είχα κάνει έναν αχταρμά. Ούτε το κοινό ηξερε τι κάνω πια, ούτε και εγώ η ίδια. Κάποια στιγμή το σιχάθηκα όλο αυτό και τα παράτησα όλα. Παράλληλα, έμεινα έγκυος, οπότε ήμουν ταγμένη εκεί πέρα, ήθελα να είμαι εκεί για το παιδί μου. Μετά ήρθε και η πανδημία, οπότε αυτός ήταν και κάποιος τρόπος για να έχω μια δικαιολογία να κάνω πίσω. Θυμάμαι ότι στην πανδημία έπαιζα συνέχεια πιάνο, αλλά δεν τραγουδούσα καθόλου. Μάλιστα, έλεγα ότι δεν θα τραγουδήσω ποτέ ξανά – και το εννοούσα. Το έλεγα και στους φίλους μου, έλεγα ότι τελείωσε “γιατί δεν είμαι καλή”.

Για το επόμενο κομμάτι που θα κυκλοφορήσει και έχει τίτλο “Cry” αναφέρει: “Αυτό το τραγούδι είναι και για τη μικρή Αγγέλικα που είχε ανάγκη την άνευ κριτικής αγκαλιά, την αποδοχή”…

Βοήθησε πολύ η ψυχανάλυση στο να σκεφτώ και να καταλάβω ότι το θέλω τόσο πολύ αυτό και καίγομαι τόσο μέσα μου να εκφραστώ, να γράψω, να τραγουδήσω, που δεν μπορώ να το αφήσω. Συνειδητοποίησα ότι έφταιγαν άλλοι παράγοντες, όπως το γεγονός ότι έχω μονίμως έναν κριτή μέσα μου, που μου λέει ότι δεν είμαι αρκετά καλή. Είχα χάσει τον εαυτό μου, δεν ήξερα ποια είμαι και τι με εκφράζει. Τελικά, μερικά χρόνια μετά, ο σύζυγός μου, κάλεσε τον Rupert Christie εδώ, στο στούντιο, γιατί ήθελε κι αυτός να ξεκινήσει μια νέα μπάντα. Οπότε έζησα ξανά τον Rupert στο στούντιο και θυμήθηκα γιατί το αγάπησα αυτό. Ήταν βέβαια μια τεράστια αλλαγή, γιατί είχα συνηθίσει να είμαι συνέχεια στο σπίτι, με το παιδί. Αλλά μου άρεσε τόσο πολύ, που επικοινώνησα με τον Jonny Lattimer, για να γράψουμε ξανά μαζί και τελικά όταν ήρθε “ξέρασα” πέντε τραγούδια μέσα σε τρεις μέρες. Είχα τόσα να πω, ήταν σαν να είχα μέσα μου ένα ηφαίστειο, έτοιμο να εκραγεί. Και τελικά εξεράγη.

Έλεγα ότι δεν θα τραγουδήσω ποτέ ξανά – και το εννοούσα. Το έλεγα και στους φιλους μου, έλεγα ότι τελείωσε “γιατί δεν είμαι καλή”.

Αυτή τη φορά βγήκαν τραγούδια πολύ πιο συναισθηματικά, πιο εσωτερικά, αλλά και αισιόδοξα. Δεν ήθελα πια να γράφω για αρνητικά συναισθήματα. Φαντάσου ότι είχα κρατήσει παλιές σημειώσεις με διάφορες σκέψεις μου, τις οποίες ξαναδιάβασα και τρόμαξα, είπα “όχι, δεν θέλω καθόλου να γράψω έτσι”. Άρχισα, λοιπόν, να γράφω τραγούδια, όπως το επόμενο κομμάτι μου που θα κυκλοφορήσει, με τίτλο “Cry” – το οποίο μάλιστα μετέφρασα μόνη μου στα ελληνικά και είμαι πολύ περήφανη για αυτό. Έγραψα “θα είμαι εδώ όταν κλαις, δεν θα σε κρίνω ποτέ, ό,τι κι αν νιώθεις δεν είναι λάθος” και το εννοώ. Αυτό το τραγούδι είναι και για τη μικρή Αγγέλικα που είχε ανάγκη αυτή την άνευ κριτικής αγκαλιά, την αποδοχή, αλλά είναι και για την κόρη μου – όλοι πιστεύω ότι θα ταυτιστούν, βέβαια. Ποιος δεν θέλει αυτή την αγκαλιά; Το τελευταίο πράγμα που θέλεις, όταν κλαις, είναι να σου πει κάποιος “μη”. Υπάρχουν κάποια ρήματα που δεν παίρνουν την άρνηση μπροστά. Δεν μπορείς να λες σε κάποιον “μην κλαις” ή “μην φοβάσαι”. Όλη μας τη ζωή το ακούμε αυτό, οπότε κι εγώ ήθελα να γράψω το αντίθετο. Θέλω να κλάψω και να με πάρεις αγκαλιά – και δεν χρειάζεται να πεις τίποτα, απλά να με αποδεχτείς.

Πουκάμισο και σορτς SANDRO. Γυαλιά ηλίου TRUSSARDI, Prime Optics

Αυτό είναι ένα τραγούδι για μια πιο βαθιά αγάπη, για τη σύνδεση αυτή που αποζητούσα, αλλά έδιωχνα συνέχεια. Στην αρχή δεν έγραφα σκεπτόμενη να κάνω έναν ’80s δίσκο. Γράφαμε σε τελείως ντέμο μορφή, παίζοντας πιάνο ή κιθάρα. Άρχισε όμως να γίνεται διαυγές μπροστά μου το τι ήθελα να κάνω, το οποίο είναι μουσική, που θα είναι απολύτως αληθινή με το ποια είμαι. Αυτό είναι η ’80s μουσική για εμένα, γιατί όπως σου είπα και πριν, δεν υπάρχει άλλη μουσική που να αγγίζει τη ψυχή μου, όπως αυτή. Οπότε σκέφτηκα “γιατί να μην το κάνω;”. Αφού αυτό με εκφράζει, αυτό ακούω.

Είμαι σε μια φάση που λέω “γιατί όχι;” – σε αυτά που εγώ θέλω, όμως, όχι στις επιθυμίες των άλλων

Το αποφάσισα πολύ εύκολα και απλά. Είχα καταλάβει ότι κάπως κρυβόμουν πίσω από τον αγγλικό στίχο. Μου πήρε φυσικά καιρό να το καταλάβω. Παλιότερα έλεγα ότι γράφω στα αγγλικά, γιατί αυτά ήταν τα ακούσματα μου. Σίγουρα με εκφράζει και ο αγγλικός στίχος – εξάλλου στην Αμερική γεννήθηκα και νιώθω συνδεδεμένη με την κουλτούρα αυτή. Συνειδητοποίησα όμως ότι είμαι στην Ελλάδα και εδώ θέλω να περάσω το μήνυμα και την ουσία της μουσικής μου. Εξάλλου, πλέον δεν με ενδιαφέρει να γίνω εγώ γνωστή, αλλά τα κομμάτια μου – και δεν εννοώ για εμπορικούς λόγους. Εγώ θέλω μόνο να ακουστούν αυτά που θέλω να πω. Για παράδειγμα το “θα είμαι εδώ όταν κλαις“, είναι ένα μήνυμα πολύ οικουμενικό. Και δυστυχώς, πιο δύσκολα θα ακούσει και θα συνδεθεί κανείς, στα αγγλικά. Εδώ, οι φίλοι μου, δεν ακούν καλά-καλά τον στίχο, όταν είναι στα αγγλικά, επικεντρώνονται στη μελωδία. Οπότε είπα να το δοκιμάσω. Είμαι γενικά σε μια φάση που λέω “γιατί όχι;” – σε αυτά που εγώ θέλω, όμως, όχι σε αυτά που λένε οι άλλοι. Γιατί παλιά, το “γιατί όχι” ήταν η απάντηση στις επιθυμίες των άλλων.

Όχι, δεν ακούω πια κανέναν, πέρα από το ένστικτό μου. Και στο “Σύνδεση Αληθινή” αυτό ακολούθησα, όταν μου έλεγαν ότι σε αυτό το είδος δεν ταιριάζουν τα ελληνικά. Τελικά, το έκανα, σε στίχους -απόδοση δικούς μου και του Νίκου Μωραΐτη, μπήκα στο στούντιο και όταν το τραγουδούσα, μου βγήκε τόσο φυσικά το συναίσθημα, σαν να μπορούσα να συνδεθώ ακόμα περισσότερο με το σώμα και τον εαυτό μου. Γι’ αυτό αποφάσισα να μεταφράσω και το επόμενο τραγούδι μου στα ελληνικά. Είναι ένας τρόπος συνομιλίας και σύνδεσης με το κοινό αυτός.

Ολόσωμο μαγιό GUESS. Γούνα PEPE JEANS/ Shop & Trade.

Ναι ίσως, αλλά πλέον δεν με νοιάζει. Παλιά, είχα μεγάλο θέμα, έβαζα ένα τείχος, χωρίς να το έχω καταλάβει. Τώρα λέω, όχι, όποιος θέλει να ακούσει, θα είναι εκεί και εκεί θα είμαι κι εγώ, για να τραγουδάω και να τον κοιτάω στα μάτια. Αυτό είναι που μου αρέσει στα live, να τραγουδάω και να κοιτάζω τον άλλον, να συνδέομαι μαζί του. Δεν θέλω να κοιτάω μόνο την μπάντα μου και να είμαι αλλού. Αυτό είναι το ωραίο, όταν κάποιος τελικά είναι εκεί και εισπράττει αυτό που θα πεις. Και θα ήθελα να μπορώ να “εκτεθώ” κι άλλο. Για παράδειγμα, στη συναυλία της Μαρίζας Ρίζου, ένιωσα τόσο όμορφα που μιλούσε με το κοινό και εκφράζει ακριβώς αυτά που νιώθει – πράγματα, με τα οποία ο κόσμος μπορεί να ταυτιστεί. Για να φτάσεις σε αυτό το σημείο, βέβαια, πρέπει να το δουλέψεις μέσα σου, να μάθεις να ανοίγεσαι, να απελευθερώνεσαι, χωρίς να σε νοιάζει τι θα πει ο κόσμος.

Είμαι περήφανη που πέρασα τέσσερα πάρα πολύ δύσκολα χρόνια για τη ψυχική μου υγεία και πάλι σηκώθηκα

Ναι και παλιότερα δεν το είχα κατακτήσει αυτό το συναίσθημα, αυτή την αποδοχή. Τώρα, μπορώ να λέω “ειμαι περήφανη για εμένα”. Είμαι περήφανη που πέρασα τέσσερα πάρα πολύ δύσκολα χρόνια για τη ψυχική μου υγεία και πάλι σηκώθηκα, τόλμησα ξανά πράγματα τα οποία φοβόμουν πολύ, όπως το να μπω στο στούντιο, να γράψω και να τραγουδήσω ξανά. Και όχι μόνο το έκανα, αλλά μου αρέσει και το αποτέλεσμα. Ή όταν μετέφρασα τους στίχους και τραγούδησα στα ελληνικά, κάτι που δεν είχα ξανακάνει, είπα μπράβο στον εαυτό μου. Πλέον θα λέω “μπράβο” πολύ πιο εύκολα. Το λέω και μάλιστα δεν έχω αυτό το διαβολάκι μέσα μου να μου λέει ότι δεν είμαι αρκετά καλή. Φυσικά ακούω την κριτική και ξέρω ότι δεν γίνεται να είμαι σε όλα τέλεια, αλλά αντί να απογοητευτώ και να ακυρώσω τον εαυτό μου, θα πω ότι απλά θα το δουλέψω, ότι θα προσπαθήσω να κάνω κάτι καλύτερο.

“Μαθαίνω στην κόρη μου πώς να λέει “όχι” – σε διάφορα πλαίσια, από το να αρνηθεί μια αγκαλιά, μέχρι το να θέτει όρια σε αγνώστους. Εμείς αυτά δεν τα είχαμε μάθει. Θυμάμαι ότι όταν ένας δάσκαλος, με είχε αγγίξει όταν ήμουν 12 χρόνων, δεν τόλμησα να πω κάτι, γιατί δεν ξέραμε τι σήμαινε αυτό ούτε πώς να προφυλαχτούμε. Δεν ξέραμε πώς να βάζουμε όρια.”

Σίγουρα, γιατί με την μητρότητα ενηλικιώθηκα – αν και αργά, στα 39 μου (γελάει). Κατάλαβα ότι δεν υπάρχει κάποιος άλλος εδώ για αυτό το παιδί, έχει μόνο τους γονείς του. Εμείς είμαστε η οικογένειά της, αυτοί που θα δώσουμε αγάπη και αποδοχή. Αυτό το παιδί σε έχει ανάγκη, σου μαθαίνει την υπομονή και πάρα πολλές φορές έχει υπάρξει κάτι καινούριο και να μην ξέρεις πώς να αντιμετωπίσεις. Τελικά το καλύτερο είναι να αφήνεις το ένστικτό σου να απαντήσει. Και ξέρεις ότι θα κάνεις λάθη, αλλά τουλάχιστον είναι διαφορετικά από τα λάθη των γονιών σού. Πρωτίστως, αυτό που της δίνω είναι η αποδοχή, η κατανόηση και φυσικά τα όρια, αλλά με διαφορετικό τρόπο από εκείνον που ζήσαμε εμείς. Τώρα ψάχνεις άλλους τρόπους.

Αυτό ήθελα και χάρηκα τόσο πολύ όταν μάθαμε ότι είναι κορίτσι. Αν αφήσω τον εαυτό μου, όμως, να κάνει αρνητικές σκέψεις, αγχώνομαι εξαιρετικά πολύ. Αρχικά με τα κινητά δεν ξέρεις τι μπορεί να βρει μπροστά της, από bullying, μέχρι να επηρεαστεί από τα πρότυπα ομορφιάς. Από την άλλη, εγώ σαν μητέρα, σε αυτή την εποχή που έχει αρχίσει να γίνεται πολύ πιο ανεκτική και είναι πιο εύκολο το να μιλάς και να ενημερώνεις τα παιδιά, επιλέγω να της μιλάω με ειλικρίνεια – αναλόγως με το πόσα μπορούν να καταλάβουν σε κάθε ηλικία, φυσικά. Όταν με ρώτησε για τον θάνατο, για παράδειγμα, με αφορμή το σκυλάκι μας, μπήκαμε σε μια τέτοια συζήτηση και σιγά σιγά το κατάλαβε. Όταν στεναχωρέθηκε, της είπα είμαι εδώ, το καταλαβαίνω. Επίσης, αυτό που της μαθαίνω είναι πώς να λέει “όχι” – σε διάφορα πλαίσια, από το να αρνηθεί μια αγκαλιά, μέχρι το να θέτει όρια σε αγνώστους. Εμείς αυτά δεν τα είχαμε μάθει. Θυμάμαι ότι όταν ένας δάσκαλος, με είχε αγγίξει όταν ήμουν 12 χρόνων, δεν τόλμησα να πω κάτι, γιατί δεν ξέραμε τι σήμαινε αυτό ούτε πώς να προφυλαχτούμε. Δεν ξέραμε πώς να βάζουμε όρια.

Σίγουρα έχει προχωρήσει η κοινωνία, αλλά και πάλι στην Ελλάδα είμαστε πολύ πίσω. Εγώ έχω την τύχη να έχω έναν άνθρωπο, τον σύζυγό μου, που με στηρίζει και δεν πιστεύει ότι μόνο η γυναίκα έχει ευθύνες στην οικογένεια. Τα μοιράζουμε όλα.

Μπικίνι GUESS. Φούστα ELLESSE / Shop & Trade.

Δεν νομίζω ότι αν είχα γεννηθεί τη δεκαετία του ’90, θα μου άρεσε η μουσική της εποχής εκείνης. Νομίζω και πάλι για τα ’80s θα τρελαινόμουν. Η μουσική αυτή έχει τόσο ωραίες μελωδίες, τόσο υπέροχα εφέ, με τα synth, τα reverb, τα drums. Επίσης υπήρχε κάτι πιο άμεσο, πιο αυθεντικό την εποχή εκείνη. Αναπολώ τις εποχές που δεν είχαμε κινητά, που δεν ήμασταν αποξενωμένοι, που δεν ήμασταν κολλημένοι σε μία οθόνη. Τότε περιμέναμε το λεωφορείο και… κοιτούσαμε τα παπούτσια μας. Ή μπορεί να σκεφτόμασταν κάτι ή να μιλούσαμε με τον διπλανό μας. Βέβαια ήμουν παιδί τότε, αλλά νιώθω πως μπορούσες να βγεις έξω χωρίς να φοβάσαι. Σήκωνες το τηλέφωνο για να μιλήσεις στον άλλον, έπρεπε να περιμένεις στο ραδιόφωνο ή να αγοράσεις την κασέτα, για να ακούσεις το αγαπημένο σου τραγούδι. Τώρα η πληροφορία είναι τόση και μέσα σε ένα δευτερόλεπτο έχεις προχωρήσει στην επόμενη πληροφορία. Ήταν πιο πραγματικά τα πράγματα τότε.

Αυτό το τραγούδι γεννήθηκε από τον ήχο, κυρίως. Κάποια τραγούδια γεννιούνται πρωτίστως από τον στίχο, όταν θέλω να πω κάτι συγκεκριμένο, χτίζουμε τη μουσική ανάλογα. Αυτό όμως γεννήθηκε από τον ήχο. Ήθελα να κάνω αυτό που κάνει ο Quincy Jones και ο Michael Jackson, που έχουν μία μελωδία, ένα riff, στην αρχή, το οποίο είναι πολύ δύνατό και το επαναλαμβάνουν – αυτό το έχουν κάνει σε όλο το Thriller και το Bad. Οπότε είπα στον Jonny ότι ήθελα να βρουμε ένα riff, μια μπασογραμμή, που θα την επαναλάβουμε και μετά αρχίσαμε να χτίζουμε τα ντραμς – ήξερα πλέον ότι ήθελα να κάνω κατι ’80s, οποτε όλοι οι ήχοι είναι από vintage εξοπλισμό. Βγήκε, λοιπόν, ένα τραγούδι πολύ πιο διασκεδαστικό, πιο fun, πιο παιχνιδιάρικο, που μιλά για τις ερωτικές σχέσεις. Ότι μπορείς να φλερτάρεις με κάποιον που δεν μπορείς ακριβώς να έχεις – πόσοι το έχουμε κάνει αυτό; Βέβαια δεν είναι ένα δακρυβρεχτο κομμάτι, παρά τον τίτλο, γιατί αυτό είναι ένα παιχνίδι, λες στον άλλον “θα δεις οτι τελικά θα είμαστε μαζί”.

Ναι, λάτρεψα και το βίντεο κλιπ – θέλω το οπτικό κομμάτι να δένει με τη μουσική, και το έχω φανταστεί γενικά αυτό για αυτό το άλμπουμ. Για αυτό το βίντεο κλιπ συγκεκριμένα, είπαμε με την ομάδα μου, τον Γιώργο Αθανασίου και την White Room, να κάνουμε κάτι καρα80s. Ο Γιώργος Αθανασίου είναι πολύ φρέσκος σκηνοθέτης, έβαλε και το κωμικό στοιχείο στο βίντεο. Περάσαμε πολύ ωραία, ρίξαμε πολύ γέλιο, χόρεψα πολύ. Αυτό είναι ένα τραγούδι που θα έβαζα στην playlist με τα ’80s fun κομμάτια, που με κάνουν να θέλω να χορεύω. Έχω πολλά τέτοια τραγούδια στον δίσκο.

“Παλιά τραγουδούσα και περνούσαν χίλιες σκέψεις από το μυαλό μου: αν θα πιάσω τη νότα, αν αρέσω, αν στέκομαι σωστά, γιατί – όσα μαθήματα κι αν είχα κάνει – κανείς καθηγητής δεν με είχε μάθει να χρησιμοποιήσω σωστά και να εμπιστευτώ τη φωνή μου”.

Αυτό το άλμπουμ είναι ένα μείγμα από fun, αλλά και μελαγχολικά ’80s τραγούδια που με κάνουν να αναπολώ. Για παράδειγμα, με πάνε πίσω σε κάποιες παραλίες, στις οποίες πήγαινα όταν ήμουν πιο μικρή, με έρωτες. Δεν μιλάω για παραλίες με κόσμο και φασαρία, αλλά με μια ηρεμιά, να έχουν φύγει όλοι, να φυσάει πάρα πολύ, μπορεί και να φθινοπωριάζει – σιχαίνομαι το καλοκαίρι εξάλλου. Μου έρχονται τέτοιες εικόνες στο μυαλό. Ή να είμαι στο αυτοκινητό μου, με κατεβασμένο το παράθυρο και να ακούω μουσική – για εμένα το αυτοκίνητο είναι κατεξοχήν ο χώρος που θα ακούσω μουσική, μπορεί να έχω φτάσει στον προορισμό μου και να μην θέλω να κατέβω από το αμάξι για να ακούσω όλο το τραγούδι. Οπότε ναι, αυτό το άλμπουμ έχει και τα πιο dreamy κομμάτια, της ονειροπόλησης, αλλά και σίγουρα τραγούδια που με κάνουν να χορεύω – το Breaking my Heart είναι ένα από αυτά.

Δούλεψα πάρα πολύ για να μπορέσω να αφεθώ, να μη σκέφτομαι τη νότα, αλλά τη σύνδεση με τον κόσμο και τον εαυτό μου

Γενικά εγώ νιώθω ασφάλεια και μόνη μου. Μου αρέσει να περνάω χρόνο με τον εαυτό μου. Ακόμα και όταν είχα σταματήσει το τραγούδι και μελετούσα μόνο κλασικό πιάνο, καθόμουν 5-6 ώρες την ημέρα μόνη μου – και μου αρέσει να δουλεύω και μόνη κάποιες φορές. Αλλά ναι, εννοείται ότι θέλω να είμαι σε μια ομάδα και όταν τελικά δένει μια συνεργασία με έναν άνθρωπο, δεν τον αλλάζω. Γιατί είναι πολύ δυσεύρετοι οι καλοί άνθρωποι. Υπάρχει πολλή υποκρισία και το βλέπω στα μάτια τους, το καταλαβαίνω αμέσως και με κουράζει. Οπότε δεν είναι τυχαίο ότι μετά από τόσα χρόνια συνεργάζομαι ακόμα με αυτούς τους ανθρώπους. Δεν είναι απλά ότι είναι καλοί επαγγελματίες, γιατί υπάρχουν πολλοί, καλοί επαγγελματίες, που όμως δεν είναι καλοι άνθρωποι. Αυτοί οι άνθρωποι όλοι είναι τόσο καλά παιδιά, και πράγματι με δύο από τα μέλη της μπάντας είμαστε μαζί από τότε που ξεκίνησα, πριν από έντεκα χρόνια. Τους εκτιμώ και με εκτιμούν κι αυτοί και βλέπω ότι γουστάρουν το πρότζεκτ. Μάλιστα, ο μπασίστας, ο Πέτρος, μου είπε ότι με είχε πιστέψει από την πρώτη στιγμή, από την πρώτη φορά που του είχαν στείλει τα πρώτα τραγούδια του Marionette, για να τα παίξουμε. Είναι πολύ ωραίο συναίσθημα να μπορείς να εμπιστευτείς τον άλλον. Και ο Rupert είναι ένας παραγωγός που δουλεύει με πολύ μεγάλα ονόματα και έχει πάρα πολύ δουλειά κι όμως ασχολείται με την καρδιά του, δεν το κανει για τα χρήματα ή επειδή πρέπει. Κάνουμε τόσο ωραίες συζητήσεις, κάθε φορά που είμαστε στο Λονδίνο, μας αρέσει να μιλάμε για τη μουσική.

“Σε κάθε live eγώ φτιάχνω την playlist και έτσι κάνουμε ένα ταξίδι στον μαγικό κόσμο των ’80s, που είναι από το μελαγχολικό, σε πιο χορευτικό, αισιόδοξο, ελπιδοφόρο. Αυτό είναι το ταξίδι. Δεν θέλω ούτε να είναι σκέτο πάρτι, ούτε όμως να τα βάψουμε και μαύρα. Είναι μια ωραία διαδρομή”.

Όπως σου είπα, εγώ έλεγα ότι δεν θα ξανατραγουδήσω ποτέ ξανά. Τέτοιες βαρύγδουπες δηλώσεις έκανα (γελάει). Μετά έλεγα ότι δεν θα ξανατραγουδήσω ποτέ, εαν δεν μπορέσω να αφεθώ. Οπότε δούλεψα πάρα πολύ σε αυτό το κομμάτι. Παλιά τραγουδούσα και περνούσαν χίλιες σκέψεις από το μυαλό μου: αν θα πιάσω τη νότα, αν αρέσω, αν στέκομαι σωστά, γιατί – όσα μαθήματα κι αν είχα κάνει – κανείς καθηγητής δεν με είχε μάθει να χρησιμοποιήσω σωστά και να εμπιστευτώ τη φωνή μου. Μέχρι που βρήκα την τωρινή μου δασκάλα την Juliana Beltran, με την οποία κάνουμε ακόμα μαθήματα, μέσω Zoom, γιατί είναι στο Λος Άντζελες. Μέσα σε δύο χρόνια με έμαθε πολύ βασικά πράγματα. Οπότε αυτό μου έδωσε πολλή περισσότερη αυτοπεποίθηση και τώρα σιγά σιγά νιώθω πολύ καλύτερα. Δεν σκέφτομαι πια τη νότα, σκέφτομαι το συναίσθημα, αυτό που λέω, τη σύνδεση με τον κόσμο, με τον εαυτο μου, με την μπάντα μου. Οπότε είπα “ναι, τώρα μπορώ να βγω στη σκηνή”. Και το έκανα όταν εγώ ένιωσα έτοιμη, δεν υπήρχε “πρέπει”.

Το πρώτο live στο Piraeus Academy πήγε πολύ καλά. Είχαν έρθει και πολλοί συμμαθητές μου και όλοι μου έλεγαν πόσο ωραία πέρασαν. Για εμένα πλέον έχει σημασία πιο πολύ να έχω αγγίξει κάποιον από το κοινό από το να είμαι σωστή. Θέλω το κοινό να περάσει καλά. Στο πάρτι που έκανα στη Γαλιάντρα, από την άλλη, είχα λίγο άγχος. Έλεγα μέσα μου “μα γιατί κάνω αυτή τη δουλειά; θέλω να κρυφτώ” (γελάει). Είναι δύσκολο, γιατί θέλεις να περάσει καλά ο κόσμος, θέλεις να πάρει κάτι από αυτό, και όλο το “βάρος” είναι πάνω σου. Με το που ανέβηκα, όμως, στη σκηνή, όλα έφυγαν, γιατί λέω τα τραγούδια που μου αρέσουν. Εγώ φτιάχνω την playlist και έτσι κάνουμε ένα ταξίδι στον μαγικό κόσμο των ’80s, που είναι από το μελαγχολικό, σε πιο χορευτικό, αισιόδοξο, ελπιδοφόρο. Αυτό είναι το ταξίδι. Δεν θέλω ούτε να είναι σκέτο πάρτι, ούτε όμως να τα βάψουμε και μαύρα. Είναι μια ωραία διαδρομή.

Φόρεμα CASA BLANCA. Γυαλιά ηλίου PAUL FRANK, Prime Optics.

Αν με ρωτούσες πριν από μερικούς μήνες, θα σου έλεγα ότι με κουράζει αυτό. Πλέον τα απολαμβάνω, γιατί έχω αυτή την ομάδα, που είναι και ωραία η ατμόσφαιρα, η ενέργεια μεταξύ μας. Ούτως ή άλλως, γελάμε και λέμε ηλιθιότητες, οπότε απλά έχω την κάμερα πολλές φορές να τα απαθανατίζουμε κιόλας. Είναι μέρος αυτού του “αφήνομαι”, δηλαδή δεν σκέφτομαι ότι αυτό που ποστάρω πρέπει να είναι τέλειο – όπως παλιότερα. Είναι δύσκολο, δεν έχω φτάσει ακόμα σε σημείο να παίρνω το κινητό και να μιλάω μόνη μου γιατί μου φαίνεται λίγο περίεργο ακόμα, αλλά αν έχω παρέα δεν έχω πρόβλημα. Και νομίζω ότι είναι μια πολύ καλή λύση, γιατί τι θα κάνεις; θα περιμένεις μια δισκογραφική να σε προωθήσει, όπως παλιά; Όχι, θα πεις ο ίδιος την αλήθεια σου, θα δείξεις εσύ τον χαρακτήρα σου.

Σίγουρα. Η σύνδεση επιτυγχάνεται και μέσα από τα τραγούδια και στα live εννοείται, αλλά με τα social media μπορεί κάποιος να δει και άλλες πτυχές του εαυτού σου.

Προσπαθώ συνέχεια να ακούω τον εαυτό μου. Θέλω η καθοδήγηση να είμαι εγώ.

Αν ένα τραγούδι δεν με εκφράζει 100%, δεν μου δίνει χαρά το να γίνει viral. Οπότε, επειδή είναι πολύ δύσκολο ένα τραγούδι να γίνει viral, όπως ξέρουμε όλοι, είναι πολύ δύσκολη βιομηχανία, έχω αρχίσει πια να μην δίνω τόση σημασία στα views, στα likes και στα streams. Αν με ρωτήσεις τώρα τα νούμερα των νέων μου τραγουδιών δεν τα ξέρω και αν μου έλεγες ότι είναι μικρά, δεν με νοιάζει, θα γελάσω. Προσπαθώ συνέχεια να ακούω τον εαυτό μου. Θέλω η καθοδήγηση να είμαι εγώ. Να λέω “εμένα μου αρέσει;”. Ωραία τότε το μοιράζομαι. Δεν θα κάτσω να γράψω ένα τραγούδι και να σκεφτώ “ας βάλω ένα κλαρίνο ή έναν τράπερ, επειδή είναι τάση“. Μπορεί να είναι, αλλά αυτό δεν είμαι εγώ.

Δημιουργώ σε διαφορετικά επίπεδα – με την έννοια ότι δεν είναι μόνο τα δικά μου τραγούδια που δουλέυω τώρα, έχω όλο αυτό το κόνσεπτ, που είναι οπτικό, κάνω και διασκευές από τραγούδια που έχω αγαπήσει, όπως είναι το Poison, που έκανα πρόσφατα. Ξέρεις τι σχόλια ακούσαμε στο TikTok γι’αυτό; Δεν με πειράζει, όμως, εννοείται ότι σε κάποιους δεν θα αρέσει. Εμένα μου άρεσε και αυτό έχει σημασία. Και θα κάνουμε κι άλλες διασκευές και μάλιστα ελληνικά τραγούδια, με τα οποία μεγάλωσα, όπως Μαντώ, Ευρυδίκη, Αλέξια. Αρα με αυτόν τον γνώμονα δημιουργώ. Ότι είμαι αυτή που είμαι, μια γυναίκα 44 ετών, μητέρα, μουσικός, έχω τα δικά μου τραγούδια, διασκευάζω και τα αγαπημένα μου, ζω την εποχή των ’80s, γιατί με εκφράζει και δεν κρύβω κάτι, ούτε προσπαθώ να είμαι κάτι άλλο. Και σε όποιον αρέσει.

“Με αυτόν τον γνώμονα δημιουργώ. Ότι είμαι αυτή που είμαι, μια γυναίκα 44 ετών, μητέρα, μουσικός, έχω τα δικά μου τραγούδια, διασκευάζω και τα αγαπημένα μου, ζω την εποχή των ’80s, γιατί με εκφράζει και δεν κρύβω κάτι, ούτε προσπαθώ να είμαι κάτι άλλο. Και σε όποιον αρέσει.”

Το ξέρω, αλλά κι αυτό είναι μια συνειδητοποίηση. Και πρέπει να ξέρεις πού στοχεύεις. Θέλεις να γίνεις η Μαρίνα Σάττι; Δεν γίνεται αυτό. Η Μαρίνα είναι τόσο πολυσχιδής – και η προσωπικότητα και η μουσική της – που πιάνει πάρα πολλά είδη και κάνει κάτι που μπορεί να απευθυνθεί σε όλη την Ελλάδα, αλλά και εκτός Ελλάδας. Πρέπει να ξέρεις πού πας και να είσαι οκέι με αυτό. Πρέπει να είσαι οκέι με το ότι δεν θα σε μάθει όλη η Ελλάδα, για παράδειγμα.

Θέλω να αφήσω τα πράγματα να κυλήσουν μόνα τους, δεν έχω κάποιο timeline. Σίγουρα θα κυκλοφορήσω ένα τραγούδι τον Οκτώβριο, στα ελληνικά και στα αγγλικά, θα συνεχίσω με κάποια singles ακόμα. Στο μυαλό μου, θα ήθελα σε έναν χρόνο να έχω κυκλοφορήσει τον δίσκο αλλά και πάλι θα το κρίνω, ανάλογα με το πώς νιώθω εγώ. Γιατί ο δίσκος μπορεί να είναι έτοιμος, αλλά μπορεί να θέλω να μοιραστώ περισσότερα singles, για να πω μια ιστορία, για παράδειγμα. Εξάλλου, με την ταχύτητα που κυλούν τα πράγματα σήμερα, δύσκολα θα περιμένει κάποιος να ακούσει ένα ολόκληρο άλμπουμ. Το κάνω περισσότερο για εμένα αυτό. Παράλληλα, θα συνεχίσω τις διασκευές σε αγαπημένα τραγούδια και θα κάνω κι άλλα live από το φθινόπωρο. Θα ήθελα να εμφανίζομαι κάπου πιο σαθερά, για να μπορεί να έρθει κάποιος να ζήσει αυτό το ’80s ταξίδι.

Την αλήθεια μου. Αυτός ο δίσκος είναι εγώ, είναι η Αγγέλικα.