Για τον Δημήτρη Μπάκουλη, το πολιτικό και το κοινωνικό τραγούδι οφείλουν να είναι ύπουλα

Μετά τα «Κβάντα» τίποτα δεν ήταν πια το ίδιο. Αφενός για εμάς, που ανακαλύψαμε έναν από τους πιο ταλαντούχους και ξεχωριστούς τραγουδοποιούς της νέας γενιάς, αφετέρου για τον ίδιο. Ο Δημήτρης Μπάκουλης είδε ξαφνικά το τραγούδι του, σε στίχους της Ουρανίας Πατέλη, να ‘εκτοξέυεται’, με εκατομμύρια streams στις πλατφόρμες.

Από τότε έχουν μεσολαβήσει πολλά τραγούδια, που έχουμε αγαπήσει – από τον Επίλογο μέχρι τον Κλώνο – συνεργασίες με σπουδαίους καλλιτέχνες, όπως η Μελίνα Ασλανίδου, ο Μίλτος Πασχαλίδης, ο Σωκράτης Μάλαμας – για να αναφέρουμε μερικούς – και φυσικά sold out συναυλίες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Είναι ξεκάθαρο, ότι η πορεία του δε βασίστηκε στην ταχύτητα αλλά στη συνέπεια ενός τραγουδοποιού που πάνω απ’ όλα θέλει να μοιράζεται ιστορίες.

Κάπως έτσι φτάνουμε στο σήμερα, Τετάρτη 2 Ιουλίου, που ανεβαίνει στη σκηνή του Gazarte, σε μια συναυλία που, όπως λέει και ο ίδιος, είναι το “απόσταγμα του περασμένου χειμώνα και η μεγάλη πρόβα του επόμενου”. Με φρέσκο υλικό και εκείνο το “άγιο άγχος” που νιώθει κάθε φορά που μοιράζεται κάτι δικό του με το κοινό, ετοιμάζεται να αφηγηθεί – όπως πάντα – ιστορίες. Όχι με πρόθεση να δώσει απαντήσεις, αλλά για να αφήσει τον καθένα να φύγει με τα δικά του ερωτήματα και συγκινήσεις. Ίσως και με έναν στίχο στο στόμα.

Λίγο πριν ανέβει στη σκηνή, μιλήσαμε μαζί του για την πορεία του, τον ρόλο του έρωτα στη μουσική του, αλλά και για το νέο του δισκογραφικό βήμα, με τίτλο ‘Η Άνθρωπος’, που έρχεται μέσα στο 2025.

Ο Δημήτρης Μπάκουλης κυκλοφόρησε μόλις ένα ακυκλοφόρητο τραγούδι του Αντώνη Βαρδή, Φωτογραφία: Γιώργος Σπανός

Γεννήθηκα στο Αλιβέρι Ευβοίας κι έζησα τα πρώτα μου 18 χρόνια εκεί. Η πιο έντονη ανάμνηση ήταν η κιθάρα του μπαμπά, που έμελλε να είναι η παντοτινή μου παρηγοριά.

Σε έναν δίσκο από αυτούς που μας κρατούσαν συντροφιά στα ταξίδια με τους γονείς μου, υπήρχαν τα πάγια του Σωκράτη Μάλαμα. Ο στίχος “να ‘σαι μονάχος σου θα πει, να είσαι ανδρειωμένος, να μη σε πιάνει πανικός, ούτε κι ο ίδιος ο Θεός, αλλιώς στα πάγια κολλάς, σερνεσαι βρίζεις και πονάς” μου άλλαξε τη ζωή. Αυτά τα λόγια αρκούσαν για να μετακομίσουν τα αυτιά κι η ψυχή μου μια για πάντα.

Η αλήθεια είναι πως δεν θυμάμαι και πολλά. Βρίσκομαι από μικρό παιδί στη σκηνή, οπότε όλα είναι λίγο θολά. Το μόνο που θυμάμαι με σιγουριά είναι εκείνο το άγιο άγχος που μου πριόνιζε τα γόνατα, την πρώτη φορά που ανέβηκα στη σκηνή να πω δικά μου τραγούδια.

Δεν έχω καταλάβει ακόμα τι σημαίνει να με εμπιστεύονται οι ήρωες κι οι ηρωίδες των παιδικών μου χρόνων

Νομίζω οι στίχοι της Ουράνιας Πατέλλη. Εγώ δεν κατάφερα ποτέ να πετύχω αυτήν την αφοπλιστική απαλότητα που έχει ο λόγος της. Οι ερωτικές μου ιστορίες είναι πάντα περίπλοκες, υπερεαλιστικές κι ίσως ώρες ώρες να κουράζουν.

Δεν νομίζω ότι έχω προλάβει να επεξεργαστώ όλο αυτό που συμβαίνει. Έχει περάσει μόνο ένας χρόνος.

Δεν την διαχειριζομαι και πολύ να πω την αλήθεια μου. Είμαι ντροπαλός άνθρωπος, οριακά απροσάρμοστος ώρες ώρες και δεν ξέρω πως να διαχειριστώ την διαχυτικότητα του κόσμου. Σίγουρα όσο περνάει ο καιρός έχω περισσότερη ψυχραιμία κι υπομονή, αλλά θέλω δουλειά ακόμα.

Το “δυστοπικό” γράφτηκε πριν ένα χρόνο, Πάσχα σε μια ερημωμένη Αθήνα, που εγώ κι ένα κατοικίδιο περιμέναμε πως και πως την άνθρωπό μας να γυρίσει. Έτσι χάνοντας κάθε υπομονή που μπορεί να έχει ένας ερωτευμένος, έγραψα ένα παντοτινό κάλεσμα προς εκείνη.

Πάντα θα χρησιμοποιώ τον έρωτα σαν κάλυμμα για να πω στην πραγματικότητα πολύ πιο άγριες ιστορίες.

Αρχικά χαίρομαι που αυτή η ερώτηση, αφορά αυτό το τραγούδι. Το τραγούδι από μόνο του περιέχει τον/την άνθρωπο, άρα και την κοινωνία. Το πολιτικό και το κοινωνικό τραγούδι οφείλουν να είναι ύπουλα. Δεν ξέρω αν έχω κάποια ευθύνη, ξέρω πως πάντα θα χρησιμοποιώ τον έρωτα σαν κάλυμμα για να πω στην πραγματικότητα πολύ πιο άγριες ιστορίες.

Η έλλειψη ενσυναίσθησης. Όλα τα κακά από εκεί ξεκινούν. Στεναχωριέμαι σίγουρα που έρχονται, αν δεν έχουν ήδη έρθει, καιροί πολιτικής ανορθότητας. Αισθάνομαι πως γίνεται πάλι κουλ το να είσαι ακραίος και αυτό με θλίβει. Το παιδί μου σίγουρα δε το φοβάμαι, θα νικήσει απέναντι σε αυτή τη βαρβαρότητα, του το οφείλω.

Το παιδί μου κι η σύντροφός μου. Είναι φάροι στο απόλυτο σκοτάδι.

Είναι πέντε και μια (ένα ποίημα δηλαδή που έγινε bonus track) μουσικές φωτογραφίες που τράβηξα την άνθρωπό μου, για να θυμάμαι αυτό που ζω αυτόν τον καιρό για πάντα. Τα τραγούδια γράφτηκαν σε έξι μήνες, και ηχογραφήθηκαν μέσα σε ένα απόγευμα με μια κιθάρα και δυο φωνές. Θα κυκλοφορήσει το ερχόμενο φθινόπωρο.

Όλα ξεκίνησαν από ένα σφύριγμα και μια κιθάρα που μαγνητοφωνησε ο Αντώνης Βαρδής πολλά χρόνια πριν. Ο γιος του Γιάννης σκάλισε το συρτάρι του, βρήκε αυτή τη μελωδία, και μου τη χάρισε. Ύστερα η υπέροχη Όλγα Βλαχοπούλου, το έντυσε με τα πολύτιμά της λόγια, κι έτσι εγώ, χρόνια μετά το χαμό του Αντώνη, βρέθηκα με ένα τραγούδι του στα χείλη μου.

Ο Σωκράτης Μάλαμας με όρισε σαν δημιουργό

Όλα ξεκίνησαν με την πρόσκληση της Φωτεινής Λαμπρίδη, να παίξω στην παρουσίαση του βιβλίου της για τον Σωκράτη Μάλαμα. Υλικό από την συγκεκριμένη παράσταση έφτασε στα αυτιά του Σωκράτη, ο οποίος λίγες μέρες αργότερα με πήρε τηλέφωνο και μου ζήτησε να τραγουδήσω στο δίσκο του. Είναι μια πολύ ευτυχισμένη στιγμή στην πορεία μου, ο Σωκράτης πραγματικά με όρισε σαν δημιουργό.

Για ένα πιτσιρίκι από την επαρχία, που οριακά έχει πετάξει το χωριό από πάνω του μετά από 12 χρόνια στην πόλη, όλα αυτά μοιάζουν σαν τηλεφωνική φάρσα. Δεν έχω καταλάβει ακόμα τι σημαίνει να με εμπιστεύονται οι ήρωες κι οι ηρωίδες των παιδικών μου χρόνων. Ξέρω σίγουρα πως μέσα σε αυτή τη δουλειά αγάπησα κι αγαπήθηκα πολύ, με μικρά και μεγάλα ονόματα, χωρίς να παίζουν ρόλο ποτέ τα μεγέθη.

Θα ‘ναι το απόσταγμα του περασμένου χειμώνα και η μεγάλη πρόβα του επόμενου. Θα ακούσετε σίγουρα φρέσκο υλικό και διασκευές!

Δεν νομίζω ότι μπορώ να πάρω θέση σε κάτι τέτοιο. Εγώ κάθε βράδυ λέω κάποιες ιστορίες. Το τι παίρνει η καθεμία και ο καθένας μαζί του φεύγοντας, είναι εντελώς προσωπικό. Ας μη χαθεί αυτή η μαγεία.