Μια μέρα στον Σχινιά μέτρησα όλα τα «Ενδεχόμενα» της Βασιλικής Μιχαλοπούλου

Τα τραγούδια της Βασιλικής Μιχαλοπούλου έχουν μόνιμη θέση στις playlists μου. Η τελευταία φορά που συνάντησα την ίδια ωστόσο (τουλάχιστον «στο χαρτί») ήταν στις αρχές του 2025, τον Γενάρη, την πιο βροχερή μέρα του χρόνου, σε ένα καφέ στα Εξάρχεια. Ήταν η πρώτη μου μεγάλη συνέντευξη και πέρασα μαζί της σχεδόν όλη τη μέρα, συζητώντας εν ολίγοις τα πάντα. Νομίζω πως ευθύνεται λίγο και εκείνη για το πόσο έχω φτάσει να αγαπώ να μιλάω με ανθρώπους – βασικά σίγουρα ευθύνεται.

Πρακτικά όμως, την έχω ξαναδεί αρκετά από τότε. Εκτός από τα live της στον Σταυρό του Νότου – που ήταν σαν μικρές (ή, καλύτερα, μεγάλες) γιορτές με φίλους που ήταν άγνωστοι μεταξύ τους, αλλά αυτό δεν είχε καμία σημασία – τη συνάντησα και πριν από μερικές εβδομάδες, σε μία παραλία στον Σχινιά, για τα γυρίσματα του νέου βιντεοκλίπ της, για το ομώνυμο τραγούδι του άλμπουμ της, «Ενδεχόμενα». Αφήστε όμως να σας αφηγηθώ από την αρχή την ιστορία για το πώς κατέληξα, μια βαρετή Τρίτη, να κάνω το πρώτο μου μπάνιο, να συζητάω με ωραίους ανθρώπους, να γελάω με την καρδιά μου και – βασικά – να παίξω στο video clip της Βασιλικής. Φτιάξτε καφέ (ή καλύτερα βάλτε ένα aperol), να σας τα πω!

Η Βασιλική. @Μαρίζα Καψαμπέλη

Η Βασιλική, που λέτε, μου είχε πει τότε, σε εκείνη την κουβέντα μας, πως – εκτός των πολλών άλλων πραγμάτων που στοχεύει και ονειρεύεται να κάνει σε αυτή τη ζωή – το να «κινηματογραφίσει τη μουσική της» είναι από τα πιο σημαντικά για την ίδια. Ως άνθρωπος που αγαπά το σινεμά, και αντιλαμβάνεται ότι όλα φαίνονται πολύ πιο ρομαντικά και όμορφα μέσα από μία κάμερα, μαζί με μουσική, η συνθήκη ενός νέου βιντεοκλίπ για τον δίσκο της δεν ήταν καθόλου σοκαριστική. Η πρόταση, τώρα, αυτό το βιντεοκλίπ να διαδραματίζεται σε μία παραλία, μια μέρα του καλοκαιριού, και οι συμμετέχοντες να είναι η οικογένεια και οι φίλοι της – και η πρόταση να είμαι μία από αυτούς – ήταν κάπως σοκαριστική. Ταυτόχρονα όμως, απολύτως υπέροχη! Δεν υπήρχε περίπτωση να πω όχι σε μία συνθήκη τόσο καλοκαιρινή και παρεΐστικη. Γιατί, εκτός από τη Βασιλική – που την γνώριζα όλο και καλύτερα τον τελευταίο χρόνο – υπήρχαν επίσης δύο πολύ καλές μου φίλες που θα συμμετείχαν σε αυτή την “εκδρομή-βιντεοκλίπ”.

«Όλα φαίνονται πολύ πιο ρομαντικά και όμορφα μέσα από μία κάμερα» @Μαρίζα Καψαμπέλη

Άλλωστε, αυτή ακριβώς η πρόταση νομίζω ότι συμπεριλάμβανε μέσα της το μεγαλύτερο κοινό που έχω με τη Βασιλική. Στις εποχές που ζούμε, η συνθήκη του «μαζί» και του συνόλου είναι ο μόνος τρόπος για να δημιουργήσεις. Η καλή διάθεση, η προθυμοποίηση και η ανάδειξη του όποιου ταλέντου μέσα από κάτι που μπορεί να δημιουργήσει κάποιος άλλος είναι κάτι που πιστεύω βαθιά – το ίδιο νομίζω και όλοι οι άνθρωποι αυτής της νεοσυσταθείσας ομάδας που με επιτυχία δημιουργήθηκε αψηφώντας όλα τα  «Ενδεχόμενα».

Τα κορίτσια, ο Άκης και οι σαπουνόφουσκες. @Μαρίζα Καψαμπέλη

Μετά από μία ομαδική στο Instagram και μερικά τηλεφωνήματα για το concept, την ιδέα, τα ρούχα, συνεννοηθήκαμε και για τις μετακινήσεις. Ομαδικά αποφασίσαμε – ενώ όλες, εκτός από τη Βασιλική, είχαμε όρντινο στις 15:00 το μεσημέρι – να πάμε από το πρωί για να κάνουμε και μπάνιο. Κατά τις 11:00 ήμασταν ήδη εκεί και, μετά από τα σχεδόν αναμενόμενα ευτράπελα, το γύρισμα ξεκίνησε στις 12:00. Εμείς, εκείνη τη στιγμή, κάναμε την πρώτη βουτιά – πάντα με τις ευχές της σκηνοθέτιδας, της απίστευτα cool Μαρίζας Καψαμπέλη, η οποία μας προέτρεψε κιόλας να πάμε να κολυμπήσουμε και «για την ίδια». Μετά από λίγη ηλιοθεραπεία, τις τυπικές γνωριμίες και μερικά σου σου, μεταφερθήκαμε στον χώρο όπου είχαν απλώσει τα πράγματά τους όλοι: τις κάμερες, τα monitor, τα props, τα ρούχα… Και σε μια ατμόσφαιρα που είχε την αίσθηση και την ζεστασιά ενός girls night – αν και δεν ήμασταν μόνο κορίτσια εκεί – ετοιμαζόμασταν, καθώς η μία μιλούσε με την άλλη για το οτιδήποτε.

Τα κορίτσια. @Μαρίζα Καψαμπέλη

Γέλια, αλλαγές ρούχων, μακιγιάζ δια χειρός Μαριάννας Βαρλάμου και μια τρομερή χειροτεχνία, με τη συμμετοχή όλων, για ένα μπουκέτο με μπαλόνια… Και κάπως έτσι, πήραμε σειρά για να κάνει η καθεμιά τα προσωπικά της κοντινά -that was our moment to shine. Η Αθηνά θα έπαιζε με τον μεγεθυντικό φακό, η Ελένη θα έκανε τσιχλόφουσκες, η Νίνα θα κρατούσε μια κάμερα, η Γεωργία θα έτρωγε καρπούζι, εγώ θα άκουγα μουσική με ακουστικά και η Σταυρίνα θα έπαιζε γιουκαλίλι. Δεν το γνωρίζαμε τότε, αλλά τώρα μπορώ να σας πω με σιγουριά πως μας ταίριαζαν απόλυτα οι «ρόλοι» μας.

Το πικνικ. @Μαρίζα Καψαμπέλη

Από το ένα concept, ή σκηνή καλύτερα, πηγαίναμε στην άλλη. Από τρέξιμο ανάμεσα στα αλμυρίκια και επιτραπέζια στην άμμο, μέχρι το αγαπημένο μου πικνίκ – εκεί που φαίνεται πως ξεκαρδιζόμαστε, γιατί όντως ξεκαρδιζόμασταν. Αν και τα θέματα της κουβέντας μας δεν ήταν για γέλια αλλά, βασικά, για κλάματα: συζητούσαμε την τρέχουσα κοινωνική πραγματικότητα – του τρελού όλες. Αυτό που ήθελε η Βασιλική στην πραγματικότητα ήταν να υπάρχει μια αίσθηση παρέας. Ένα μικρό πάρτι, που είχαμε στήσει όλες ως οι εαυτοί μας – όχι ως κάτι στημένο ή διαφορετικό από τις προσωπικότητές μας. Έτσι μαζεύτηκαν επτά άνθρωποι με διαφορετικά στυλ, διαφορετικά σώματα, πρόσωπα, διαφορετικές ομορφιές – και με πολύ νοιάξιμο στήσαμε το όνειρο της Βασιλικής.

Η Βασιλική (ξανά) και η θάλασσα. @Μαρίζα Καψαμπέλη

Ωστόσο, όλη αυτή η ανέμελη διάθεση, οι βουτιές, τα φλερτ, τα ατελείωτα πάνω-κάτω μας δεν θα σήμαιναν τίποτα χωρίς την – επίσης εξαιρετική – ομάδα παραγωγής, που απαρτιζόταν από την Έλλη, τη Μαρκέλα, τον Ηλία και τον Κώστα, καθώς και τον διευθυντή φωτογραφίας και κουβαλητή του πανέμορφου «τέρατος» που ήταν εκείνη η κάμερα: τον Άκη Βαλεργάκη. Τους βγάζω το καπέλο ωστόσο – και το εννοώ όντως. Γιατί όλη αυτή η ενέργεια και η όρεξη που σας περιγράφω θα ήταν σχεδόν αδύνατο να υπάρξει, αν οι άνθρωποι που δούλευαν για αυτό το τόσο κινηματογραφικό αποτέλεσμα δεν είχαν καλή διάθεση και οι ενέργειες όλων μας δεν ταίριαζαν.

Τα παιδιά και η κάμερα. @Μαρίζα Καψαμπέλη

Δεν γνωριζόμασταν όλοι εμείς που βρεθήκαμε εκείνη την Τρίτη. Δεν ξέρω καν αν θα ξανασυναντηθούμε (καλά, με μερικές ξέρω με σιγουριά ότι θα ξαναβρεθούμε). Αλλά για μία ολόκληρη μέρα του Ιούνη, γίναμε παρέα. Από το πρωί μέχρι το βράδυ. Από τότε που ο ήλιος φώτιζε εκτυφλωτικά κάθε επιφάνεια, μέχρι τη στιγμή που ο ουρανός έγινε πορτοκαλί-ροζ, κι ύστερα βαθύ – βαθύ μπλε. Από τότε που η θάλασσα ήταν παγωμένη, μέχρι το βράδυ που ήταν σχεδόν ζεστή. Από το τρέξιμο στην άμμο και τον χορό κάτω από τα αλμυρίκια (και τα πολλά τσιμπήματα των κουνουπιών), μετρήσαμε όλα τα ενδεχόμενα, ένα-ένα – και νομίζω πως τα βγάλαμε υπέρ μας.

Το βράδυ. @Μαρίζα Καψαμπέλη

Κοιτάζοντας τη θάλασσα εκείνο το σούρουπο, συνειδητοποιώντας πως πλέον ήρθε το καλοκαίρι, ένιωσα πολύ τυχερή για τη ζεστασιά που με περιέβαλε. Όχι, δεν εννοώ τη θερμοκρασία (που τότε ήταν ακόμα σε “φυσιολογικά” επίπεδα). Εννοώ εκείνη τη ζεστασιά και το φως που εκπέμπουν οι άνθρωποι όταν δημιουργούν κάτι με την καρδιά τους και κάνουν πραγματικότητα τα θέλω τους. Όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που μαζευτήκαμε στον Σχινιά μια Τρίτη του Ιούνη, δημιουργήσαμε κάτι μοναδικό – και σημαντικό – και, με έναν τρόπο, αιώνιο. Το βίντεο κλιπ για τα «Ενδεχόμενα» της Βασιλικής ήταν το ζητούμενο, αλλά στη διαδικασία δημιουργίας του ζήσαμε στιγμές που άξιζαν να ρομαντικοποιηθούν μέσα από την κάμερα, όσο η φωνή της Βάσως (όπως την αποκαλούν οι δικοί της άνθρωποι) τραγουδάει: «Εγώ τη θέλω τη ζωή μαζί με σένα» (όποιο κι αν είσαι εσύ). Πατήστε το play, λοιπόν – γιατί από σήμερα 1/7 είμαστε στον αέρα – και πείτε μου αν νιώσατε κι εσείς όλα όσα εγώ τόση ώρα προσπαθώ να χωρέσω στις λέξεις. Η Μαρίζα, ο Άκης και η Βασιλική όμως νομίζω θα σας τα «πουν» καλύτερα, μέσα από τις τέλειες κινούμενες εικόνες τους. Και όπως είπε και η σκηνοθέτιδα, όταν η Σταυρίνα τη ρώτησε αν θέλει να βγάλει το πουκάμισό της για τη «συνέπεια» στις σκηνές: εκείνη χαμογέλασε και απάντησε – «Εδώ δεν έχουμε συνέπεια, μόνο Ενδεχόμενα!».