Hot or Not #171: Όλα όσα μας άρεσαν (ή μας χάλασαν) αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε πήγαμε θέατρο και σινεμά, ακούσαμε μουσική, κάναμε βόλτες στην πόλη, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και όσα κρατήσαμε θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

Η μεγάλη «εξέγερση» στο χώρο του θεάτρου έχει περάσει. Οι καταγγελίες για κακοποιητικές συμπεριφορές, σεξουαλικές παρενοχλήσεις και επιθέσεις που σάρωναν την επικαιρότητα πριν από πέντε χρόνια, κόπασαν. Συνομιλώντας με πολλούς ανθρώπους της θεατρικής κοινότητας, οι περισσότεροι πιστεύουν πως, όντως, κάτι έχει μετακινηθεί στον τρόπο που λειτουργούν τα πράγματα – και σίγουρα στον βαθμό ανοχής των εργαζόμενων της.

Παρόλα αυτά, σήμερα, όπου πολλές από τις ποινικές υποθέσεις που αποκαλύφθηκαν τότε εκδικάζονται, φαίνεται να επιστρέφει η ίδια ρητορική που θεωρούσαμε  πως – σε μεγάλο βαθμό εντός του θεάτρου – έχει υποχωρήσει. Περήφανος θιασώτης της τοξικής αρρενωπής πτέρυγας ο «παλαιάς κοπής» Παύλος Χαϊκάλης που, όπως όλα δείχνουν, τίποτα δεν έχει αντιληφθεί από όσα έχουν μεσολαβήσει.

Διαβάζοντας την απομαγνητοφώνηση της κατάθεσης του στη δίκη Φιλιππίδη  κάνει λόγο για την «ελευθεριότητα» και «το μεγάλο κρεβάτι» του θεάτρου, για ανθρώπους που φθονούσαν τον ηθοποιό και ήθελαν να τον καταστρέψουν, για γυναίκες (εννοεί τις καταγγέλλουσες) που εποφθαλμιούσαν να πάρουν την θέση  της συζύγου του και πως μέσα σε αυτό το πλαίσιο ο κ. Φιλιππίδης (προς υπεράσπιση του οποίου κλήθηκε) υπήρξε απλώς ‘δραστήριος’. «Αν έχει κάνει βιασμούς ο Πέτρος; Όχι, σε καμία των περιπτώσεων» απάντησε ο κ. Χαϊκάλης, με ακλόνητη σιγουριά – λες και ήταν παρών.

Ακόμα κι αν το δικαστήριο και ουδείς άλλος (από την κοινή γνώμη) δεν βρει καμία σκοπιμότητα στα λεγόμενα Χαϊκάλη – επί χρόνια σταθερού συνεργάτη του Πέτρου Φιλιππίδη – τα λόγια του αναδίδουν μια νοσηρή θλίψη.΄Όχι μόνο γιατί παρουσιάζει το ελληνικό θέατρο σαν ένα οργιώδες περιβάλλον όπου όλα μπορούσαν να συμβούν και από όλους. Αλλά κυρίως, γιατί πέντε χρόνια μετά – κι ενώ ένα υπολογίσιμο κομμάτι της κοινωνίας έχει αποκτήσει άλλα αντανακλαστικά, κι ενώ οι γυναικοκτονίες και η βία κατά γυναικών στην Ελλάδα συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό – ο κ. Χαϊκάλης επιμένει στο γνωστό πατριαρχικό και άκρως επικίνδυνο μοτίβο: οι καταγγέλλουσες είναι άτομα με σκοπιμότητες που ήθελαν να βλάψουν το φίλο και συνεργάτη του. Δηλαδή – κατά την θεωρία Χαϊκάλη – οι καταγγέλλουσες αποφάσισαν να τα βάλουν με το σύστημα, να διασυρθούν από τα ΜΜΕ, να μπουν σε δικαστικές περιπέτειες ετών, να τοποθετήσουν τον εαυτό και το οικείο περιβάλλον τους σε κρίση, γιατί; Για να εκδικηθούν τον Πέτρο Φιλιππίδη.

Γι’ αυτό το κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που, στη διάρκεια της πενταετία έχει προχωρήσει, λογικά ο κ. Χαϊκάλης βρίσκεται εκτός του οπτικού και ιδεολογικού του πεδίου.
Στέλλα Χαραμή

Ο Τομ Κρουζ επιβιβάζεται σε αεροπλάνα, βουτάει στα βάθη ωκεανών, ελίσσεται σε σπηλιές, και φοράει μάσκες για τελευταία φορά στο Mission Impossible:The Final Reckoning. Υπόσχεται όπως πάντα μοναδικό stunt work, και παραδίδει ίσως από τα καλύτερα του franchise σε αυτή την ταινία. Σε γενικές γραμμές απόλαυσα στο έπακρο το κλείσιμο αυτό, που αναδίδει άρωμα νοσταλγίας, ενδοσκόπησης και φέρνει πρόσωπα αγαπημένα στην μνήμη του ακούραστου Ίθαν Χάντ, ο οποίος σε αυτό το τελευταίο κεφάλαιο τα βάζει με την Οντότητα, ένα υπερεξελιγμένο AI που θέτει σε κίνδυνο την ύπαρξη της ανθρωπότητας. Από άποψη πλοκής έχουμε αντίστροφη μέτρηση, έχουμε το ηθικό δίλημμα για το αν θα πρέπει να εξοντωθεί ολοκληρωτικά η Οντότητα ή το ποιος θα δαμάσει την δύναμή της, έχουμε θανάτους, ελπίδα, και φυσικά σεκάνς δράσης που επιβεβαιώνουν ότι οι ταινίες θέλουν movie stars σαν τον Κρουζ. Τι δεν έχουμε; Μια Rebecca Ferguson στον τοπ γυναικείο χαρακτήρα όλης της σειράς ταινιών, Ilsa Faust, η απουσία της οποίας κραυγάζει στην τελευταία ταινία ή μια Vanessa Kirby να φέρνει την δικιά της quirky σέξι ενέργεια.

Η Hayley Atwell στον ρόλο της Grace προσπαθεί φιλότιμα για τον ρόλο που έχει αλλά δυστυχώς από σεναρίου πλευράς μοιάζει φυτεμένη και η ίδια δεν έχει χρόνο να βάλει τις πινελιές της παρά την καλή παρουσία της. Ving Rhames και Simon Pegg, οι συνεργάτες του Cruise σε αυτό το ταξίδι, δίνουν ωραία βλέμματα και συγκινητικές στιγμές ενώ οι Hannah Waddingham και Tramell Tillman συμπληρώνουν όμορφα περιφερειακούς ρόλους κλειδιά. Δεν είναι η καλύτερη σειρά του Franchise, μου έβγαλε την αίσθηση ότι το έχω ξαναδεί, όμως την απόλαυσα εντελώς για αυτό που είναι, pure entertaining σινεμά που κλείνει βεβαίως με ένα άρρητο ευχαριστώ, ένα νεύμα στην ομάδα (αλλά και όσους αγάπησαν τις ταινίες) και την υποψία ότι ίσως κάποια στιγμή μια νέα επικίνδυνη αποστολή καλέσει τον Ίθαν Χάντ να ξανασυναντηθεί με την ομάδα του.
Αυτή η κριτική θα αυτοκαταστραφεί σε 5’.
Λίνα Ρόκα

Θεωρώ τον εαυτό μου fan της ελληνικής stand-up κοινότητας-  παρακολουθώ εδώ και χρόνια όλες τις βιντεοσκοπημένες παραστάσεις ελληνικού stand-up που ανεβαίνουν στο Youtube καθώς και πολλά άλλα project Ελλήνων κωμικών, από podcasts μέχρι σειρές- κι όμως αυτή την εβδομάδα ήταν η πρώτη φορά που είδα από κοντά stand-up παράσταση! Κι αυτό γιατί ποτέ δεν είχα παρέα που να ενδιαφέρεται να πάει, οπότε κι εγώ δεν ήθελα να πάω μόνη μου (κακώς, το ξέρω), μέχρι που εντελώς τυχαία ανακάλυψα ότι μια παιδική μου φίλη εδώ και καιρό αναζητεί κάποιον να την συνοδέψει στο «Θα Φτιάξω Τυρί» του Βύρωνα Θεοδωρόπουλου και Μιχάλη Μαθιουδάκη. Ε και κάπως έτσι βρεθήκαμε αυτή την Πέμπτη το βράδυ στο θερινό σινεμά Παναθήναια να πίνουμε γρανίτες φράουλα και να γελάμε με ιστορίες από καλοκαίρια στη Δονούσα και χόμπι που προκύπτουν μετά τα 40.

Η παράσταση «Θα Φτιάξω Τυρί» παίζεται τρία χρόνια περίπου τώρα, κι εμείς ίσα που την προλάβαμε πριν κλείσει σιγά-σιγά τον κύκλο της. Είναι η 4^η κοινή παράσταση του κωμικού ντουέτου Μαθιουδάκη-Θεοδωρόπουλου, οι οποίοι είναι από τους αγαπημένους μου, αν και εντελώς διαφορετικής γενιάς και βιωμάτων. Έχουν ένα «μπαρμπαδοχιούμορ» (δικά τους λόγια, όχι δικά μου!) αλλά ταυτόχρονα και όχι. Κάνουν αστεία για τα παιδιά τους και για την κρίση μέσης ηλικίας αλλά ταυτόχρονα ταυτίζομαι κάπως και εγώ στα 22 μου (το οποίο δεν ξέρω αν είναι φυσιολογικό αλλά αυτό είναι μια συζήτηση για άλλη φορά).

Συνολικά το στυλ της κωμωδίας ταίριαζε απόλυτα με την παρεΐστικη ατμόσφαιρα του θερινού σινεμά, συνθέτοντας το τέλειο καλοκαιρινό vibe. Και επιβεβαιώθηκε αυτό που ήξερα και από πριν: ότι κάθε είδος τέχνης αλλιώς βιώνεται από κοντά και αλλιώς από το Youtube. Γι’ αυτό αν δεν βρίσκετε να παρέα να πηγαίνετε μόνοι σας και να μην χάνετε όμορφες εμπειρίες περιμένοντας κάποιον άλλο να σας πάρει από το χέρι.
Ιωάννα Λυκουροπούλου

Άλλο ένα βράδυ στην Πειραιώς 260 για το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, και αυτή τη φορά είδα χορό – σύγχρονο χορό – και πιο συγκεκριμένα τη «Στιγμή της Καρδιάς» της Alexandra Waierstall. Μια παράσταση 60 λεπτών, που όταν τα φώτα άναψαν και οι χορευτές ανέβηκαν στη σκηνή, άκουσα στα αυτιά μου και είδα μπροστά μου την καρδιά μου να πάλλεται – ωστόσο, ασχέτως της παρομοίωσης, η παράσταση ξεκίνησε με ήχους χτύπους καρδιάς, κυριολεκτικά. Και σε όλη τη διάρκεια της παράστασης ήταν λες και προσπαθούσαν οι υπερταλαντούχοι άνθρωποι που βρίσκονταν πάνω στη σκηνή να φωνάξουν τη λέξη «μαζί», αλλά δεν είχαν φωνή – είχαν σώμα. Αγαπώ τον σύγχρονο χορό για πολλούς λόγους – τα χρόνια που πέρασα σε παρκέ αποτελεί έναν από τους λόγους, ναι, αλλά ο βασικότερος είναι πως είναι συνώνυμος με τη λέξη ελευθερία. Σε μια περίοδο που τη συγκεκριμένη λέξη μάλλον την έχουν πάρει ως μια δεδομένη έννοια, ο σύγχρονος χορός, το σώμα, το «μαζί», η έννοια του χώρου όχι ως περιορισμός αλλά ως επιφάνεια, μου θυμίζει συνέχεια πόσο τυχερή είμαι να νιώθω – να νιώθω ελεύθερη.

Σε συζήτηση που ακολούθησε μετά, και αφού ενδιάμεσα οι συντελεστές ύψωσαν τη σημαία της Παλαιστίνης και φώναξαν «FREE PALESTINE», οι χορευτές το έθεσαν καλύτερα απ’ ό,τι εγώ προσπαθώ να σας δείξω πώς: «In this performance you are taken by the space. You can do the choreography without ever having done it before and you feel secure and safe.» Δεν είδαμε μια παράσταση, ζήσαμε μια εμπειρία βίωσης – επιβίωσης, κατά μια έννοια.

Θέλω όμως να κλείσω με κάτι που η φίλη μου  σχολίασε τη στιγμή που οι χορευτές φώναζαν «Λευτεριά στην Παλαιστίνη» και αρκετοί άνθρωποι επιδεικτικά σηκώθηκαν και έφυγαν. Η φίλη μου γυρνάει και μου λέει: «Θέλω να ουρλιάξω και να τους πω πως δεν θα φύγει κανείς από δω, δεν υπάρχει κάτι σημαντικότερο να κάνετε, δεν έχετε κάτι σημαντικότερο να κάνετε – θα κάτσετε και θα ακούσετε αυτή την επαναλαμβανόμενη φράση που λένε.» Γιατί αυτό είναι το λιγότερο που μπορούμε να ακούσουμε εμείς εδώ αλλά αυτός είναι ο πραγματικός ορισμός της τέχνης: να ταρακουνάει, να φωνάζει, να είναι ελεύθερη και να χορεύει.
Μαρία Βαλτζάκη 

Επιτρέψτε μου να παραφράσω ελάχιστα το τραγούδι, σε στίχους του Ναζίμ Χικμέτ. Από την αρχή της κλιμάκωσης της επίθεσης κατά των Παλαιστινίων, τα βλέμματα όλων ήταν και είναι στραμμένα στην Γάζα, στη Ράφα, σε όλη την Παλαιστίνη. Παρά την αδιαφορία των απανταχού κέντρων εξουσίας αυτού του κόσμου – που ακόμη και μετά την έφοδο στο Madleen αρκέστηκαν στην καλύτερη σε “αυστηρές” προτροπές για την “ήρεμη επίλυση” του ζητήματος – ο απλός κόσμος μίλησε. Ή μάλλον δεν μίλησε απλά, αλλά βροντοφώναξε “Λευτεριά στην Παλαιστίνη”, κάνοντας ξεκάθαρο ότι δεν δέχεται την ανοχή προς ένα κράτος δολοφόνο. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι από όλο τον κόσμο δείχνουν στην πράξη τι θα πει διεθνιστική αλληλεγγύη, υπομένοντας μια οδύσσεια για να επιχειρήσουν να σπάσουν τον αποπνικτικό αποκλεισμό της περιοχής από τις δυνάμεις του Ισραήλ. Απο την Τυνησία ξεκίνησε αυτοκινητοπομπή αλληλεγγύης προς τη Γάζα, με 14 λεωφορεία και περίπου 100 οχήματα, στα οποία επιβαίνουν περίπου 1.500 άνθρωποι και μέλη της Τυνησιακής Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών, του Συνδικάτου Τυνήσιων Δημοσιογράφων, του Δικηγορικού Συλλόγου Τυνησίας κ.α. Και φυσικά βρίσκεται σε εξέλιξη η μεγαλειώδης «Διεθνής Πορεία στη Γάζα» (Global March to Gaza), η οποία επίσης μετρά χιλιάδες κόσμου. Μάλιστα, περίπου 200 Έλληνες μέλη του March to Gaza Greece παίρνουν μέρος στην πρωτοβουλία, η οποία έφτασε στο Κάιρο την Πέμπτη 12 Ιουνίου. Εκεί ξεκίνησε η πρώτη επίθεση, με τις αιγυπτιακές αρχές να τούς αρνούνται την είσοδο – απελάσοντας μάλιστα καποιους. Εννοείται ότι η επίθεση δεν έμεινε εκεί, αφού μια μέρα μετά στην Ισμαηλία, παρακρατικοί και αστυνομία ξυλοκόπησαν τα μέλη της διεθνούς κίνησης και προσπάθησαν με τη βία να αποτρέψουν την διεθνή πορεία προς τη Γάζα. Παρά την απροκάλυπτη βία, ο στόχος του March to Gaza βέβαια παραμένει να φτάσει στα σύνορα με τη Ράφα, αφού ενωθούν με το καραβάνι των Τυνήσιων. Ωστόσο, την ώρα που γράφω το κείμενο αυτό, πραγματικά δεν ξέρουμε τι μπορεί να συμβεί. Τρομάζω και μόνο στην ιδέα, του τι θα αντιμετωπίσουν στα σύνορα. Το κράτος του Ισραήλ δεν έχει κρύψει ποτέ την βαρβαρότητα του – και δεν θα το κάνει τώρα. Ας μην γελιομαστε, ο μόνος λόγος που τα μέλη του Madleen είναι ακόμα ζωντανά, είναι γιατί επρόκειτο για αναγνωρίσιμα πρόσωπα – ένα προνόμιο που δεν έχουν όσοι συντάσσονται με το March to Gaza. Είναι απλοί άνθρωποι σαν εσένα κι εμένα, άνθρωποι που άφησαν τα πάντα πίσω τους για να βοηθήσουν έμπρακτα τους εκατοντάδες χιλιάδες αποκλεισμένους Παλαιστίνιους – με κόστος ακόμα και την ίδια τους τη ζωή. Εμείς οφείλουμε να παρακολουθούμε τις εξελίξεις. Να αφήσουμε ένα κομμάτι από την καρδιά μας εκεί, στα σύνορα με τη Ράφα, μέχρι να επιστρέψουν ασφαλείς από την αποστολή τους.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου

Κατά καιρούς έχουν συντελεστεί πολλές προσπάθειες, προκειμένου τα γλυπτά του Παρθενώνα να επιστρέψουν στο σπίτι τους – αυτό οφείλουμε να το παραδεχτούμε. Με κορυφαία φυσικά αυτή της αείμνηστης Μελίνας Μερκούρη, που προσπάθησε να αφυπνίσει συνειδήσεις σε διεθνές επίπεδο με την ομιλία της στη Διάσκεψη της Unesco το 1982. «Ελπίζω να τα δω πίσω πριν πεθάνω», είχε χαρακτηριστικά πει, όμως η επιθυμία της έμελλε να μη γίνει πραγματικότητα. Και σήμερα, 43 χρόνια μετά, δεν έχουμε κάνει βήμα μπροστά, είμαστε ακόμα στις διαπραγματεύσεις. Η γυναίκα του πρωθυπουργού της χώρας θέτει στο “Parthenon Project” τα αυτονόητα – τη σημασία της πολιτιστικής κληρονομιάς. Ενώ μετράμε τόσα μνημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, αυτή η μικρή χώρα της Μεσογείου δεν δικαιούται να διατηρήσει ακέραιο το μνημείο που ίσως περισσότερο από όλα χαρακτηρίζει την πρωτεύουσάς της. Δεν τίθεται θέμα εγωιστικής υπεροχής προς Θεού ούτε επικράτησης του ισχυρότερου “πολιτιστικά” κράτους. Τίθεται απλώς θέμα σεβασμού σε κάθε χώρα να έχει στην κατοχή της αυτά που αποτελούν την ιστορία της και τον πολιτισμό της ανά τους αιώνες. Κι αυτό είναι δικαίωμά της, όσο κι αν τυπικά δεν έχει κατοχυρωθεί. Ας ελπίσουμε ότι κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον αυτό θα γίνει κατανοητό.

Μιλένα Αργυροπούλου  

Με αυτή τη φράση η Άννα Βαγενά, απευθυνόμενη στους ηθοποιούς της, έκλεισε την παράσταση, με τίτλο «Τα Συντρίμμια του Αμερικάνικου Ονείρου», την Παρασκευή που μάς πέρασε, σε μια μικρή γιορτή αποχαιρετισμού μιας γεμάτης και δημιουργικής καλλιτεχνικά σεζόν για το Θέατρο Μεταξουργείο.

Είτε ανήκεις στη σκηνή είτε στην πλατεία, από τη στιγμή που μπαίνεις μέσα στο θέατρο έχεις εναποθέσει, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, την ψυχή σου στα χέρια του εκάστοτε δημιουργού-σκηνοθέτη και είναι αυτόν τον βαθιά ουσιαστικό και αδιάρρηκτο δεσμό εμπιστοσύνης που η σπουδαία ηθοποιός, σκηνοθέτις και θιασάρχισσα κατάφερε να περικλείσει σε τόσο μικρή αλλά δυνατή φράση.

Η παράσταση ήταν αποτέλεσμα του σεμιναρίου που πραγματοποίησε η Άννα Βαγενά τη θεατρική σεζόν 2024-25 πάνω στο αμερικάνικο θέατρο, με την ίδια στο «τιμόνι» της σκηνοθεσίας. Όπως μας εξήγησε, στην εισαγωγική της ομιλία, εμπνεύστηκε την ιδέα της δομής από τα παλιά μπουλούκια του ελληνικού θεάτρου, με θιάσους που φτιάχνονταν «στο πόδι» και περιόδευαν με ότι ρόλους γνώριζε το κάθε ένα από τα μέλη του δημιουργώντας κάτι σαν θεατρικό «κολάζ».

Στα «Συντρίμμια του αμερικανικού ονείρου», το συγκεκριμένο κόνσεπς μεταφέρθηκε στην Αμερική με τον θίασο να εκκινεί το ταξίδι του από τη Νέα Ορλεάνη, για να μάς αφηγηθεί την πικρή ιστορία του αμερικανικού ονείρου -μια ιστορία που δεν τελείωσε ποτέ- μέσα από αποσπάσματα έργων εμβληματικών Αμερικανών συγγραφέων: Την ηθική παρακμή στην οποία είναι ικανός να φτάσει ένας άνθρωπος στο κυνήγι της επιβίωσης και της επιτυχίας («Οικόπεδα με Θέα» Ντέιβιντ Μάμετ), τη συνειδητοποίηση πως στο «αμερικανικό όνειρο» δεν υπάρχει θέση για τους ευάλωτους και τους ασθενείς -ιδιαίτερα όσους μεγαλώνουν- («Χαιρετίσματα από τη Μπέρθα» Τενεσί Ουίλιαμς), την κενότητα, την τοξικότητα και τη δυσλειτουργικότητα μιας «τέλειας» φαινομενικά μεσοαστικής οικογένειας («Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;» Έντουαρντ Άλμπι), τις ψευδαισθήσεις που δημιουργεί κάποιος σε μια απόπειρα να δραπετεύσει από την επώδυνη πραγματικότητα του μέσα σε μια κοινωνία που υπολογίζει το χρήμα περισσότερο από τη συμπόνια («Λαίδη Φθειροζόλ» Τενεσί Ουίλιαμς), πως η αποξένωση, η συναισθηματική κενότητα και η κοινωνική αδιαφορία, τροφοδοτούμενες από το αμερικάνικο όνειρο, οδηγούν στη βία και την αυτοκαταστροφή («Ιστορία ζωολογικού κήπου» Έντουαρντ Άλμπι), ο στιγματισμός της ψυχικής υγείας, η σεξουαλική εκμετάλλευση, το σπίτι ως χώρος φόβου, κακοποίησης, καταπίεσης και κινδύνου, εκεί που το «τι θα πει ο κόσμος» κυριαρχεί («Το Σκοτεινό Δωμάτιο» Τενεσί Ουίλιαμς), το αμερικανικό όνειρο με την «ιδανική αναπαράσταση» της θηλυκότητας και αρρενωπότητας, τα διπλά στάνταρτ, που συντρίβει τις εύθραυστες ψυχές που δεν συμμορφώνονται με τους κανόνες («Λεωφορείο, ο πόθος» Τένεσι Ουίλιαμς»), την χαμένη αθωότητα και παιδικότητα σε εκείνο το περιθώριο όπου η κοινωνία αφήνει πάνω σε ανθρώπους και ερείπια το σημείωμα «Προς κατεδάφιση» (Τενεσί Ουίλιαμς), πόσο ανούσιο αποδεικνύεται το κυνήγι της δόξας όταν η λάμψη θαμπώνει («Αδέσμευτη» Τενεσί Ουίλιαμς), η αορατότητα της ατομικότητας σε ένα μηχανοποιημένο σύστημα και οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο ηθοποιός στη show biz («Ήρθες και θα μείνεις» Ταίηλορ Ρενέ, Μπολόνια Τζόζεφ).

Οι ηθοποιοί Ελεάννα Αγγέλου, Σμαράγδα Αποστολάτου, Ηλίας Γιαννικόπουλος, Μαρία Γιαννιώτη, Ιωάννα Κατσαρού, Φώτης Κοτάνογλου, Γιώργος Κουσκουλής, Γωγώ Μαρινάκου, Μαριάννα Μαυριανού, Δημήτρης Παναρετάκης, Δήμητρα Παρασκευοπούλου και Ράνια Τζιφοπούλου ερμήνευσαν ήρωες ψυχικά και σωματικά εξουθενωμένους από τις ψεύτικες υποσχέσεις, τις αυταπάτες και τις ματαιώσεις του αμερικάνικου ονείρου, συναισθηματικά, οικονομικά και κοινωνικά «εξόριστους» ακόμη και μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, που βιώνουν την απώλεια, τη μοναξιά, την εγκατάλειψη, την αρρώστια, την εκμετάλλευση και την αδιαφορία, που είτε ενδόμυχα είτε πιο ανοιχτά ζητούν μια «σταγόνα» συμπόνιας, κάποιον να βρεθεί να τους δώσει το χέρι, να τους κάνει να αισθανθούν ότι δεν είναι μόνοι τους. Οι συμμετέχοντες του σεμιναρίου εμπιστεύτηκαν τις ψυχές τους στην Άννα Βαγενά εκκινώντας σε ένα πλούσιο συναισθηματικά θεατρικό ταξίδι που μας προέτρεψε να επαναξιολογήσουμε τον βαθμό στον οποίο εμείς, στο σήμερα, κλείνουμε τα μάτια μας στον πόνο και την ανάγκη που υπάρχει γύρω μας.
Αριστούλα Ζαχαρίου