Μία βραδιά με τη Nalyssa Green αποδείξαμε ότι είμαστε… Πολύ Καλές Στα Πάρτυ!

Disclaimer: Για να διαβάσετε το παρακάτω άρθρο, είναι απαραίτητη η μουσική υπόκρουση – βάλτε στο background να παίζει το “Κοκτέιλ” ή το “Ταξίδι Αστρικό” της Nalyssa Green. Υπόσχομαι, η εμπειρία δεν θα είναι ίδια χωρίς μουσική.

Ήταν η πρώτη μέρα του καλοκαιριού – Κυριακή 1 Ιουνίου – και με τη βούλα πλέον έχουμε καλοκαίρι, και είναι λες και ο καιρός το ήξερε, τον ένοιαζε και μας το φύλαγε. Αν σε αυτή την υπέροχα τρελή πόλη υπάρχει ένας τρόπος να χαράξεις την αρχή μίας εποχής, είναι με εκείνη τη μία δραστηριότητα που κάνει όλα όσα μας πονούν ανώδυνα. Για το καλοκαίρι, αυτό είναι οι συναυλίες σε ανοιχτά θέατρα / οι μπύρες / οι πανέμορφοι άγνωστοι / οι χιλιοειπωμένοι στίχοι και οι φίλοι που είναι πάντα εκεί. Ακριβώς έτσι, λοιπόν, ιδανικά, ξεκίνησε το καλοκαίρι. Στο Δημοτικό Θέατρο του Λυκαβηττού – σε ένα ζεστό αλλά όχι καυτό βράδυ (δεν χρειαζόσουν ζακέτα) – και με τη σκηνή να γεμίζεται από ταλαντούχους ανθρώπους, με τραγούδια, drag show, stand-up, εξομολογήσεις, γέλια, ειρωνία, σχολιασμό, λευτεριά και, κυρίως, πάρτυ. Ήταν η Nalyssa Green και η “παρέα” της – που είναι Πολύ Καλή Στα Πάρτυ – στο Θέατρο του Λυκαβηττού, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών την πρώτη νύχτα του Pride Month – και ήμουν εκεί.

Μετά από κάποιο τρέξιμο (καθώς υπήρξε μια αργοπορία – δεν θα το αρνηθώ), βρεθήκαμε στους πρόποδες του Λυκαβηττού να προσπαθούμε να παρκάρουμε το αμάξι για να ανέβουμε με βανάκι στο θέατρο. Όταν όμως επιτέλους βρήκαμε πάρκινγκ, το βανάκι δεν ήταν εκεί και ξεκινήσαμε να το πάρουμε με τα πόδια, μέχρι που, διά μαγείας, εμφανίστηκε λίγο πριν χάσουμε κάθε ελπίδα – το καλοκαίρι είχε όντως ξεκινήσει. Βρεθήκαμε, που λες, στην “αρένα” του Λυκαβηττού και τη βρήκαμε γεμάτη αλλά όχι ασφυκτικά – είχες τον χώρο να χορέψεις. Με θάρρος, λοιπόν, και λίγο θράσος, βρεθήκαμε κάπου στη μέση του πλήθους, αρκετά κοντά στη σκηνή. Μετά από κάποιες μπύρες, τα απαραίτητα σου-σου και φυσικά μία ματιά στον κόσμο – που ήταν απίστευτα hot, καθώς στην πλειοψηφία του ήταν queer (και μπορείτε να με κάνετε quote εδώ: οι γκέι, queer, ακομπλεξάριστοι και γενικότερα ανοιχτοί άνθρωποι ανεξερτήτως σεξουαλικότητας είναι οι πιο HOT) – φτάσαμε στη στιγμή που πήραν τη “σκυτάλη του Λυκαβηττού” οι Σκιαδαρέσες, λίγο μετά τ@ PapithedogTV , το LOGOUT και τον Tsolimon.

Μετά από ένα “Φιλικά λοιπόν, έλα να κάνουμε σεξ”, το πιο καλοντυμένο και stylish άτομο της βραδιάς (φόρεσε από πιάνο στο κεφάλι μέχρι χρωματιστά τούλια – i love), ο Kristof, που ήταν ο παρουσιαστής της βραδιάς, ξαναήρθε στη σκηνή και τραγούδησε με τη Nalyssa – κάτι που συνέβαινε συχνά ανάμεσα στους υπόλοιπους guests ή μαζί τους – μέχρι να δώσει τη “σκυτάλη του Λυκαβηττού” (μία φωτογραφία του Λόφου τυπωμένη σε χοντρό χαρτί, που την παρέδιδαν στον εκάστοτε καλλιτέχνη όταν ερχόταν η σειρά του) στη Vassilina, που βγήκε με ένα εξαιρετικό κόκκινο φόρεμα, και φυσικά στη ΘΕΑ Dolly Vara – και κάπου εκεί όντως ξεκίνησε το πάρτυ. Κάπου εδώ απλά θέλω να αναφέρω πως ο αγαπημένος μου στίχος της βραδιάς – και ειπώθηκαν πολλά – μπορεί να ήταν αυτός που βγήκε από το στόμα της Vassilina όταν τραγουδούσε με τη Nalyssa: “ακούς Στανίση και Lamar” (όλη μου η προσωπικότητα σε δυο γραμμές, προχωράμε).

Η βραδιά συνεχίστηκε με την – πολύ φίλη μου – stand up comedian Δήμητρα Νικητέα, η οποία βγήκε στη σκηνή φορώντας μία φουσκωμένη μπάλα γύρω από το σώμα της, γιατί, όπως είπε, είχε μόνο πέντε λεπτά και έπρεπε κάπως να μας τραβήξει την προσοχή. Κάποια στιγμή έκανε ένα αστείο και ανέφερε το γεγονός πως έχει κατάθλιψη, και όλοι χειροκροτήσαμε και φωνάξαμε, και εκείνη σχολίασε το επικό: “Αγαπώ την queer κοινότητα που με ενθαρρύνει επειδή έχω κατάθλιψη, λες και είμαι πρώην τοξικομανής. Μπράβο αγάπη μου!” – ήταν η ταύτιση. Στη συνέχεια, ένας εξωγήινος προσγειώθηκε στη σκηνή – δεν ήταν εκείνος που είχε πει στο παιδί στον Υμηττό να αλλάξει φύλο, τουλάχιστον έτσι νομίζω – ήταν η μοναδική Chraja, η οποία έκανε ένα drag show που άλλαξε το vibe του κοινού από “νταμοντούμπα” (σε άπταιστα ελληνικά) στο να λικνίζεται στους ήχους του “Κι άλλο” της Έλλης Κοκκίνου. Αλήθεια, ώρες ώρες σκέφτομαι πόσο βαρετή είναι η ζωή για τους ανθρώπους που είναι μονόπλευροι, κλειστοί και τους αρέσει μόνο ένα είδος μουσικής ή ένα πράγμα γενικά. Αυτό είναι μια ενδιαφέρουσα απορία – για ένα άλλο κείμενο, μάλλον.

Επόμενος ανέβηκε στη σκηνή ο – πολύ αγαπημένος μου – The Boy – στην αρχή μόνος του, μετά παρέα με τη Nalyssa, αλλά και τη Δεσποινίς Τρίχρωμη, που ενώ υπήρχε κατά καιρούς πίσω από το σινθεσάιζερ της, λίγο αργότερα πήρε και μόνη της τη σκυτάλη.

Η έκπληξη όμως για μένα ήταν η Penny – και λέω “έκπληξη” γιατί εγώ δεν την είχα ανακαλύψει μέχρι το βράδυ στο Λυκαβηττό, και ενθουσιάστηκα τόσο με την παρουσία της αλλά κυρίως με τη φωνή της. Εμφανίστηκε στη σκηνή με μία μακριά μαύρη βούστα, έναν κορσέ, μία ασημένια μεταλλική ζώνη και μία σημαία της Παλαιστίνης στο χέρι. Τα τατουάζ της σου τραβούσαν αμέσως την προσοχή, αλλά μόλις άκουσα τη φωνή της, έπαθα σοκ. Βαριά, σταθερή, στητή και σίγουρη. Απόλαυσα πολύ το act της καθώς και τη μουσική της, και σίγουρα το τραγούδι της “VASSILISIS” θα παίζει στο repeat για καιρό. Η ώρα, ωστόσο, πέρασε απίστευτα γρήγορα και είχαμε φτάσει ήδη σχεδόν στο τέλος. Κάποια στιγμή, ο φίλος μου – με τον οποίο είχαμε πάει μαζί – με σκουντάει και μου λέει: “Να, παίζει αυτό που ήθελες!”. Η Nalyssa, με όλους τους υπόλοιπους να μαζεύονται γύρω της, τραγουδούσε το “Όλα τα πάρτυ του κόσμου”. Μαζί με κάθε ένα άτομο που μοιράστηκε την τέχνη του εκείνο το πρώτο βράδυ του καλοκαιριού, μας αποχαιρέτησε με το “Κοκτέιλ” της – που έχει πάντα τη μαγική ικανότητα να με μεταφέρει σε παγωμένα, γαλαζοπράσινα νερά που βρίσκονται κάπου στον νότο.

Έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου να ψάχνει – και να βρίσκει – το φεγγάρι δίπλα στη σκηνή. Κοιτούσα συχνά γύρω μου και πίσω, στις κερκίδες. Όχι για να χαζέψω τον κόσμο (τουλάχιστον όχι μόνο γι’ αυτό), αλλά για να πιστέψω πού ακριβώς βρίσκομαι. Δεν είχα ξαναβρεθεί σε συναυλία στο Λυκαβηττό· αυτό το πάρτυ της Nalyssa Green ήταν η πρώτη φορά που χόρεψα κάτω από τη σκηνή αυτού του μυθικού θεάτρου. Αλλά μαζί με την ανατριχίλα του να βρίσκεσαι σε ένα μέρος για το οποίο έχεις ακούσει τόσα πολλά, υπήρχε μέσα μου και μία αίσθηση γαλήνης και ενθουσιασμού. Ο κόσμος που με περιτριγύριζε με έκανε να νιώθω ασφαλής. Ήθελα να είμαι μέρος αυτού του όλου – και ναι, παίζει ρόλο που στην πλειοψηφία του όλο αυτό ήταν μία άτυπη έναρξη του Pride Month.

Δεν μπορώ να μιλήσω για όλους, αλλά προσωπικά πάντα θα αναζητώ τον queer κόσμο μέσα στο πλήθος· δίπλα του θα νιώσω ασφαλής, οικεία, θα νιώσω σπίτι μου – και την πρώτη μέρα του καλοκαιριού στο Λυκαβηττό ένιωσα φουλ σαν στο σπίτι μου. Τελικά, νομίζω το πόρισμα βγήκε: η Nalyssa Green, οι φίλοι της, αλλά κι όλοι εμείς που βρεθήκαμε εκεί, είμαστε Πολύ Καλές Στα Πάρτυ — και μεταξύ μας; Ανυπομονώ όσο τίποτα για τα επόμενα!