Βλέπουμε «Φάουστ» στο Εθνικό, σε συνθήκες καθολικής προσβασιμότητας

Ο Φάουστ, η βασισμένη στο ομώνυμο έργο του Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε, επιτυχημένη παράσταση σε διασκευή και σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη, παρουσιάζεται στις 23 και 25 Μαΐου, στην Κεντρική Σκηνή του Κτηρίου Τσίλλερ σε Συνθήκες Καθολικής Προσβασιμότητας.

Με διερμηνεία στην ελληνική Νοηματική Γλώσσα, Υπερτιτλισμό με αποτύπωση του ηχητικού καναλιού επικοινωνίας, Ακουστική Περιγραφή με αποτύπωση του οπτικού περιεχομένου για ισότιμη πρόσβαση, καθώς και απτική ξενάγηση για την καλύτερη κατανόηση του περιεχομένου, η «εμπύρετη» αυτή παράσταση έντονης μουσικότητας για την αγωνιώδη προσπάθεια του ανθρώπου να βρει το νόημα της ύπαρξης και τη λύτρωση, ολοκληρώνει τον φετινό κύκλο των παραστάσεων καθολικής προσβασιμότητας του Εθνικού Θεάτρου.

Η δράση πραγματοποιείται για δεύτερη συνεχή χρονιά, σε συνεργασία με την Alpha Bank, στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας της «Πολιτισμός για όλους». Τη θεατρική περίοδο 2024-25 είχαν προηγηθεί, στο ίδιο πλαίσιο, οι παραστάσεις «Τα γενέθλια της Ζωρζ Σαρή» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Αγαρτζίδη και Δέσποινας Αναστάσογλου και Το σχολείο των γυναικών του Μολιέρου σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Μυλώνα.

Η ιστορία του Φάουστ μεταφέρεται στο σήμερα σε μια παράσταση – εμβύθιση σε όλα εκείνα τα ένστικτα, τα συναισθήματα και τις σωματικές απολαύσεις που θυσιάζει η σύγχρονη εκδοχή του ήρωα στον βωμό του πνεύματος. Ο Φάουστ έρχεται σε επαφή με την ψυχοθεραπευτική διαδικασία, σε μια αγωνιώδη καταβύθιση στο ανεξερεύνητο μέχρι τώρα ασυνείδητό του. Το ψυχικό, όμως, αυτό ταξίδι έχει «σατανικές» προεκτάσεις. Οι κρυφές δυνάμεις της ανθρώπινης ψυχής, οι ασυνείδητες επιθυμίες και τα καταπιεσμένα ένστικτα, οι φόβοι και οι ενοχές, που κατοικοεδρεύουν στο ψυχικό του υπογάστριο, τον προ(σ)καλούν σε έναν πρωτόγνωρο αγώνα με τον σκιώδη αυτόν κόσμο. Και είναι ακριβώς αυτές οι σκιές, αυτό το περιφρονημένο κομμάτι της ύπαρξης, που θα τον οδηγήσει στη μεγαλύτερη ιδεώδη και συνάμα θρησκευτική εμπειρία: τον έρωτα. Μόνο αυτός θα σταθεί ικανός να φέρει το φως κόντρα σε κάθε πτυχή του που ο ίδιος νιώθει «ρυπαρή», σε κάθε ενοχή και σε κάθε επιθυμία του απωθημένη. Μόνο αυτός θα τον φέρει αντιμέτωπο με τη μεγαλύτερη ως τώρα πρόκλησή του: την ίδια τη ζωή. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.