Σε πρώτο πρόσωπο: Λαμπρινή Καρακώστα, τραγουδίστρια

Οι πιο γλυκιές παιδικές αναμνήσεις μου είναι τα καλοκαίρια στη Σούρπη Μαγνησίας με τον παππού και τη γιαγιά. Μία από τις αγαπημένες μου παιδικές αναμνήσεις; Θυμάμαι να γυρνάμε απο τις Νηές αργά τη νύχτα, να είμαι ξαπλωμένη στα πίσω καθίσματα του αυτοκινήτου μισοκοιμισμένη και να παρατηρώ μέσ’ την νυχτερινή σιωπή σα χάδι τον ήχο του χεριού του στο τιμόνι. «Λάμπρομ’ μηπως ξεχάσαμε το παιδί;» του λέγε η γιαγιά… Κι εγώ να κάνω πως κοιμάμαι, αλλά να χαμογελάω. «Αλεπού Αλεπού!» φώναζε ο παππούς και πεταγόμουν πάντα πάνω «που που;»

Μητροπάνος, Διονυσίου, Αλεξίου, Πάριος κτλ. Έπειτα παράλληλα με τη φοίτησή μου στο Μουσικό Γυμνάσιο και Λύκειο Βόλου, άνοιξαν πολύ οι μουσικοί μου ορίζοντες. Κλασική μουσική, παραδοσιακή, βυζαντινή. Με παρεάκια ακούγαμε αρκετά ροκ. Μόνη μου όμως πάντα αναζητούσα ήρεμη μουσική, κατά προτίμηση ορχηστρική. Είχα κι έχω πολύ μεγάλη αδυναμία στη μινιμαλιστική μουσική και στα soundtrack.

Από τις πρώτες μου εικόνες είναι να τραγουδάω παρέα με την αδερφή μου Βασιλική, ο αδερφός μας να παίζει πιάνο και ο μπαμπάς μπουζούκι. Απ’ όσο με θυμάμαι δηλαδή δίναμε οικογενειακώς παραστάσεις! Στην ουσία λοιπόν δεν νιώθω πως διάλεξα εγώ τη μουσική. Η μουσική διάλεξε εμένα και νιώθω τεράστια ευγνωμοσύνη για αυτό.

Γιατί είμαι μέρος αυτού. Το μόνο που ξέρω είναι το τι νιώθω και τι επιζητώ. Αγαπώ την απλότητα, τη δωρικότητα, την αμεσότητα, τη συγκίνηση και τη θεραπεία μέσα από τη μουσική. Εύχομαι λοιπόν αυτά να εκπέμπω.

Παρ’ όλα αυτά, σίγουρα η συνεργασία μου με το Σωκράτη Μάλαμα είναι η πιο κομβική. Έμαθα και έζησα πάρα πολλά πράγματα. Θα έλεγα πως με κάποιο τρόπο ήταν το πανεπιστήμιό μου, όπου μετά από αυτό άνοιξα τα φτερά μου και ξεκίνησα να ψάχνω και να δημιουργώ το δικό μου προσωπικό μονοπάτι.

Η ιδέα αυτή γεννήθηκε μέσα από την ανάγκη μου για συνύπαρξη. Σηματοδοτεί μια νέα εποχή για εμένα, όπου από την απόλυτη μοναχικότητα που ζούσα, είναι σαν να ξύπνησα και το πρώτο φυσικά που ήθελα είναι να συνδεθώ. Ήταν μετά από τον πρώτο μου δίσκο όπου πέρα από τραγουδίστρια, βίωσα επίσης και το μοναχικό ταξίδι της τραγουδοποιοιας, δηλαδή του συνθέτω, γράφω, ερμηνεύω, ενορχηστρώνω, πληρώνω, επικοινωνώ, διοργανώνω, παρουσιάζω, όπου έτσι άρχισα ακόμα περισσότερο να θαυμάζω συναδέλφους, όχι μόνο για το μουσικό τους ταλέντο και το έργο τους, αλλά και για τη στάση τους και την επιμονή τους στην πορεία τους μέσα στα χρόνια. Έτσι γεννήθηκε η επιθυμία να τραγουδήσω συνθέσεις τους και με τον τρόπο αυτό να έρθουμε κοντά. Με αρκετούς ήμασταν ήδη φίλοι, με κάποιους άλλους ήταν η καλύτερη ευκαιρία και αφορμή να γνωριστούμε… “Γεια! Θαυμάζω πολύ αυτό που κάνεις! Θα μου δώσεις ένα αυτόγραφο;”. Η ονομασία, δε, Αυτόγραφα, μου βγάζει μια αθωότητα κι έναν ρομαντισμό που έχω ανάγκη να νιώθω για τη μουσική. Είναι ένα project που θέλω να μείνει ενεργό και ανοιχτό. Δεν είναι ένας δίσκος. Είναι σαν το προσωπικό μου λεύκωμα όπου θα ακούω και θα λέω κοίτα, περπατήσαμε μαζί στην ίδια εποχή.

Του έχω μια μεγάλη αδυναμία… Θυμάμαι πολύ έντονα τη πρώτη φορά που το άκουσα! Το τραγούδι αυτό έχει πλάκα, διότι είναι ζωντανό παράδειγμα της άχρονης διάστασης της τέχνης. Διότι παρότι δεν αντικατοπτρίζει καθόλου την τωρινή συναισθηματική μου κατάσταση, όταν το ερμηνεύω, το ζω απόλυτα, συνδέομαι απόλυτα με το αίσθημα αυτό του ανεκπλήρωτου έρωτα και της πληγωμένης γυναίκας που δεν νιώθει αρκετή.

Το δύσκολο κομμάτι της επιβίωσης, το να παραμένεις πιστός στην αλήθεια σου, στα πιστεύω σου και στη μοναδικότητά σου, χωρίς να αλλοιώνεσαι και να παρασύρεσαι από τη φορά της τόσο ταχύτατης εποχής. Να συνεχίζεις να προσπαθείς να χτίσεις τον κόσμο που ονειρεύεσαι, όχι μόνο χωρίς καμία στήριξη αλλά και με εμπόδια.

Η μία είναι η ενδοεπικοινωνία με τους συνεργάτες μου, όπου πέφτει και πολύ γέλιο, η δεύτερη είναι η απόλυτη σύνδεση με τον εαυτό μου, όπου είναι η μοναδική συνθήκη στη ζωή μου που είμαι πραγματικά, ολόκληρα παρούσα στην κάθε στιγμή, ταξιδεύοντας στον κόσμο και τις εικόνες του κάθε τραγουδιού. Τρίτο και πιο πολύτιμο, ότι την ώρα που σας τραγουδώ το αίσθημα της αγάπης μέσα μου πολλαπλασιάζεται εις άπειρον. Κι αν υπάρχει ανοιχτό κανάλι και τα μάτια σας ζωντανεύουν και γίνονται διαμάντια, βιώνω το απόλυτο. Το πολλαπλασιασμένο πολλαπλασιάζεται. Έκρηξη!

Το πρώτο πράγμα είναι αυτό! Αλήθεια, έχω πολύ καλή σχέση με τον ύπνο. Επίσης, ως σπιτόγατα, απολαμβάνω να φροντίζω το σπίτι, να περνάω χρόνο με το αγόρι μου, την ψιψίνα μου, ποπ κορν και ταινιούλες αγκαλιά!

Αγαπώ την απλότητα, τη δωρικότητα, την αμεσότητα, τη συγκίνηση και τη θεραπεία μέσα από τη μουσική. Εύχομαι αυτά να εκπέμπω κι εγώ

Για το ότι όταν πάνε στη κουζίνα δεν καταλαβαίνουν τι έχουν μέσα τα βαζάκια, γιατί βγάζω όλες τις ετικέτες!

Στην Αθήνα συνεχίζω τις ηχογραφήσεις των επόμενων αυτογράφων και παράλληλα τελειώνω το τρίτο έτος στη συμβουλευτική ψυχικής υγείας που παρακολουθώ. Στο νησί ετοιμάζουμε με τον σύντροφο μου να ανοίξουμε έναν πολύ όμορφο χώρο για το καλοκαίρι, ένα παραμυθένιο μπαλκονάκι – μπαράκι και παράλληλα ετοιμάζω στο σπιτικό-στούντιο μου τον επόμενο προσωπικό μου δίσκο με δικό μου υλικό, σε αρκετά πειραματική προσέγγιση…