ΚΥΡΙΑΚΗ
04
ΜΑΪΟΥ
Την εβδομάδα που πέρασε πήγαμε θέατρο και σινεμά, ακούσαμε μουσική, κάναμε βόλτες στην πόλη, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και όσα κρατήσαμε θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!
(+) Σάουντρακ για ένα πραξικόπημα: Το πολιτικό ντοκιμαντέρ στα καλύτερα του
Καιρό είχα να δω ένα συναρπαστικό ντοκιμαντέρ και μάλιστα πολιτικό. Συναρπαστικό δε, με όλη τη σημασία της λέξης αφού τα είδη των υλικών – από τις αρχειακές μαρτυρίες μέχρι την κινηματογράφιση – τους τρόπους της αφήγησης αλλά και τα πολλά θέματα που θίγει συνθέτουν ένα εκρηκτικό μείγμα που δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα, λες και βλέπεις ψυχολογικό θρίλερ.
Το θρίλερ εδώ είναι ιστορικό και αποικιοκρατικό. Στο Κονγκό του 1960 δημιουργείται ένα μεγάλο κίνημα για ανεξαρτησία από τους ιδιοκτήτες της χώρας, Βέλγους (ναι, ο αιμοσταγής Βασιλιάς Λεοπόλδος Β΄ κατάφερε να αποκτήσει την ιδιοκτησία της χώρας) που ελέγχουν την χώρα με βάρβαρα μέσα από τα τέλη του 19ου αιώνα. Η φωνή του λαού του Κονγκό ενώνεται με τη φωνή άλλων αφρικανικών κρατών που έχουν το ίδιο αίτημα: να απαλλαγούν από τους αποικιοκράτες οι οποίοι απομυζούν τον πλούτο τους και εξολοθρεύουν τον πληθυσμό τους. Ο πρώτος δημοκρατικά εκλεγμένος πρωθυπουργός του Κονγκό, Πατρίς Λουμούμπα ηγείται της προσπάθειας, γίνεται μια εμβληματική φυσιογνωμία για τη χώρα του όσο και για ολόκληρη την Αφρική και Ασία. Ωστόσο, η φασιστική βελγική αποικιοκρατία όσο και ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός που θέλει να αναμειχθεί στη νέα υποδούλωση του Κονγκό υπονομεύουν κάθε εγχείρημα.
Ο Βέλγος κινηματογραφιστής Γιόχαν Γριμονπρές ανασκαλεύει το παρελθόν των προγόνων του μετά βδελυγμίας, κάνει μια πλήρη ιστορική έρευνα για την καταπάτηση των ανθρώπινων και πολιτικών δικαιωμάτων στο Κονγκό και αποκαλύπτει όλες τις μηχανορραφίες της CIA που συνέδραμαν προς τον ίδιο στόχο. Μέχρι και τους θρύλους αμερικανικής τζαζ (από τον Λούις Άρμστρονγκ έως τη Νίνα Σιμόν) χρησιμοποίησαν ως δούρειο ίππο για να παραπλανήσουν τον αφρικανικό πληθυσμό και την παγκόσμια κοινότητα.
Το «Σάουντρακ για ένα πραξικόπημα», ήταν δικαίως υποψήφιο για Όσκαρ στην κατηγορία του καλύτερου ντοκιμαντέρ για τον αριστοτεχνικό τρόπο με τον οποίο καταθέτει ένα πολιτικό κατηγορώ χωρίς ίχνος διδακτισμού. Το είδα στην κατάμεστη αίθουσα 2 της Ταινιοθήκης της Ελλάδας στο Γκάζι.
Στέλλα Χαραμή
Κυκλοφόρησε αργά το βράδυ της Πρωτομαγιάς. Σκέφτηκα «άσε, καλύτερα το πρωί με τον καφέ». Έβαλα το κινητό στη σίγαση και έπεσα για ύπνο. Το πρωί της Παρασκευής (με τον καφέ ανά χείρας πια) φόρεσα τα ακουστικά, πάτησα το play και αφέθηκα. Με το που το άκουσα, ένιωσα να με παρασύρει αμέσως. Ο Κωστής Μαραβέγιας επιστρέφει αυτή την άνοιξη με ένα τραγούδι που μοιάζει περισσότερο με μια μικρή ιστορία, σαν αυτές που βλέπεις ένα γλυκό καλοκαιρινό βράδυ σε ένα θερινό σινεμά και κάπως μαγικά γίνεσαι μέρος της: ένα πλοίο με άδειο κατάστρωμα, μια παραλία που μοσχοβολά ελευθερία, χοροί στα κύματα, ήλιος, φως, και εκείνη η αγάπη στην οποία βυθίζεσαι ολόκληρος. Κάθε ακρόαση και ένα μικρό ταξίδι.
Παρότι βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή της άνοιξης, το νέο αυτό κομμάτι με ταξιδεύει σε ανέμελα καλοκαίρια – σε εκείνα τα απογεύματα που κρατάς το χέρι κάποιου, κάπου, και όλα μοιάζουν διαφορετικά. Γλυκό, μελωδικό, γεμάτο εικόνες και συναισθήματα για ένα καλοκαίρι που έχεις ζήσει (ή και όχι) αλλά σίγουρα το νοσταλγείς – και το repeat στο Spotify έρχεται χωρίς δεύτερη σκέψη. Αν ψάχνεις κάτι να σου φέρει στο μυαλό ένα τέτοιο καλοκαίρι, τότε το «Πρωτομαγιά στις 3» είναι για εσένα. Και θα μείνει στο repeat σου για πολύ, πολύ καιρό.
Ευδοκία Βαζούκη
Το «Girls & Boys» παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Θέατρο “Κατερίνα Βασιλάκου”
Είχα καιρό να πάω θέατρο – στην Αθήνα ίσως από τον Φεβρουάριο. Έκλεισε και η χειμερινή σεζόν, οπότε εκεί, κάπου στην μετάβαση, μπήκαν άλλες προτεραιότητες. Παρ’ όλα αυτά, η θερινή θεατρική σεζόν έχει ξεκινήσει (καλή αρχή ψυχούλες), και το πρόγραμμά της ίσως οριακά να συναγωνίζεται τη χειμερινή (και αντιλαμβάνομαι πως μια τέτοια δήλωση, όταν το θέατρο έχει ανεβεί τόσο πολύ τα τελευταία χρόνια, είναι ριψοκίνδυνη — κι όμως, θα την τολμήσω). Εκτός από το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, που φέτος κλείνει 70 χρόνια, με ένα πρόγραμμα σχεδόν απίστευτο, υπάρχουν παραστάσεις που κάνουν τώρα την αρχή τους, μαζί με την άνοιξη. Κάπου εδώ, θέλω να πω πως πρώτη φορά εγκαινιάζω την καλοκαιρινή θεατρική σεζόν, και κάπως αυτή η σκέψη με κάνει να χαμογελάω.
Τέλος πάντων, για να μην περιαυτολογώ, εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως η αρχή, για μένα, έγινε την Τρίτη (29/4) το βράδυ με τον μονόλογο της Νατάσσας Εξηνταβελώνη, «Girls and Boys», σε σκηνοθεσία της Λητώς Τριανταφυλλίδου (ναι, η ίδια που έκανε και τον Δον Ζουάν του Βλάχου). Αν εξαιρέσουμε, λοιπόν, τη διάρκεια – που πάτησε για τα καλά τις δύο ώρες (και συγγνώμη που θα το πω, αλλά κάπως… ζορίστηκα), τα Δευτερότριτα, στο Θέατρο “Κατερίνα Βασιλάκου”, η Νατάσσα δίνει όλη της την ψυχή – και χωρίς καμία υπερβολή, είναι υπέροχη.
Η σχεδόν “μαεστρική” – σίγουρα χορευτική – σκηνοθεσία της Τριανταφύλλίδου δίνει μια τρομερή ανάσα στο έργο, χωρίς ποτέ όμως να χάνεται ο στόχος ή το μήνυμα του κειμένου. Οι σωματικές, και ψυχικές κυρίως, αντοχές της Νατάσσας Εξηνταβελώνη αξίζουν πολλά περισσότερα από ένα δυνατό χειροκρότημα. Και όλη η δουλειά που την υποστηρίζει – από σκηνοθεσία, σκηνικά, μουσική, φωτισμούς κ.λπ. – πολλά, πολλά μπράβο. Και ναι, γνωρίζω πως συχνά βλέπουμε πολλά και διαφορετικά πράγματα (που όμως, καταλήγουν πάντα κάπως τα ίδια) στη σκηνή τον τελευταίο καιρό, αλλά το «Girls and Boys» της Νατάσσας και της Λητώς όντως έχει κάτι διαφορετικό να σας πει: σαν μάτια, σαν κείμενο και, σίγουρα, σαν “ταλέντο” – κυρίως γιατί είναι γεμάτο από τέτοιο.
Μαρία Βαλτζάκη
Τι θα έλεγαν τα σκυλιά αν μπορούσαν να μιλήσουν; Πώς θα αντιδρούσαν στις αδικίες των ανθρώπων και πώς θα σχολίαζαν τις ιδιοτροπίες μας; Αν σε ένα παράλληλο σύμπαν, τα ζώα είχαν όντως ‘φωνή’ φαντάζομαι ότι θα επικοινωνούσαν όπως ακριβώς το αποτυπώνουν οι Ανέστης Αζάς, Μιχάλης Πητίδης, Γεράσιμος Μπέκας: με χιούμορ, ευφράδεια, αθωότητα αλλά και εμπειρία, πάντως σίγουρα με απόγνωση για την εγκληματική αδιαφορία και τρομακτική αλαζονεία των ανθρώπων.
Ο Ανέζης Αζάς ονομάζει την παράστασή του Τα Σκυλιά, γιατί αυτοί είναι οι πραγματικοί πρωταγωνιστές της ιστορίας. Εκείνα τα σκυλιά που προσπαθούν να ρίξουν φως στην υπόθεση του σκυλάκου που δολοφονήθηκε στην Αράχωβα, τη στιγμή που η τοπική κοινωνία κουκουλώνει τα στοιχεία, για να μην αμαυρωθεί το καλό όνομα του χωριού. Δυστυχώς πέρα από το κομμάτι των ομιλούντων σκύλων, αυτή η ιστορία είναι αληθινή και τη ζήσαμε όλοι με την υπόθεση του Όλιβερ. Όσο τραγική – λόγω της ταύτισής της με την πραγματικότητα – κι αν είναι αυτή η ιστορία, βέβαια, ο Αζας και η ομάδα του καταφέρνουν με έναν μαγικό τρόπο να ποτίζουν την πλοκή με άπειρο χιούμορ, μουσική, ενώ οι δραματικές σκηνές σε ταρακουνούν και σε κάνουν να νιώθεις άβολα – όπως θα έπρεπε.
Βέβαια, η πιο τραγική σκηνή ανήκει στο φινάλε, που ήταν – και αυτό – εντελώς ρεαλιστικό. Δεν θέλω να πω πολλά για να αποφύγω τα σπόιλερ, θα πω όμως ότι είμαι ευγνώμων που υπάρχουν τόσο φρέσκα, επίκαιρα κείμενα – αλλά και ηθοποιοί που μπορούν να τα υποστηρίξουν. Μιλάμε εξάλλου για μια παράσταση απαιτητική ερμηνευτικά, ιδιαίτερα σωματικά. Μπορεί ο Cem Yiğit Üzümoğlu να έλειπε, μετά την απαγόρευση από το καθεστώς Ερντογάν να φύγει από την χώρα, ο υπόλοιπος θίασος όμως ‘κουβάλησε’ άξια ένα κείμενο, με γρήγορο ρυθμό, που ισορροπούσε ανάμεσα στη μαύρη κωμωδία και το δράμα μυστηρίου. Ένα μεγάλο μπράβο λοιπόν στους Γιώργο Κατσή, Κωνσταντίνο Μωραΐτη, Παναγιώτη Μανουηλίδη, Έλενα Μαυρίδου, Μαρία Πετεβή, Gary Salomon και Μιχάλη Πητίδη.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου
‘Ο Μάιος μας έφτασε’ – αισίως – αν κάνεις μια βόλτα λίγο πιο έξω από την πόλη θαυμάζεις παντού ανθισμένα τοπία. Όσο όμως και να θέλεις να αφεθείς να μυρίσεις άνοιξη, μια επικαιρότητα με θλιβερές ειδήσεις, που διαδέχονται η μία την άλλη με ‘τρομακτική’ ταχύτητα, δεν είναι και ο απόλυτα κατάλληλος σύμμαχος. Πρώτο και ‘καλύτερο’ θέμα – ειλικρινά δεν ξέρω πόσο πιο τραγικά μπορούν να γίνουν ακόμη τα πράγματα – τα Τέμπη. Για να είμαι ειλικρινής δεν πρόκειται και για κάτι που δεν περιμέναμε, ο Καραμανλής κατηγορείται ότι γνώριζε για την ανασφάλεια των συρμών, ο ίδιος δηλώνει αθώος και πάει λέγοντας. Προς Θεού δεν θέλω να παίξω τον ρόλο του δικαστή – μακάρι η δικαιοσύνη πράγματι να κάνει τη δουλειά της – ωστόσο η όλη εξέλιξη της υπόθεσης σε συνδυασμό με το ότι 10 μέρες πριν το τραγικό δυστύχημα υπάρχει βιντεοσκοπημένη η δήλωση του Καραμανλή από το βήμα της Βουλής «περί αισθήματος ντροπής σε όσους αμφισβητούν την ασφάλεια των τρένων» δεν θα έλεγα ότι διευκολύνει και πολύ τη θέση του κατηγορούμενου. Οι σκέψεις μου – όπως έχω ξαναεπισημάνει – είναι με τους συγγενείς των θυμάτων. Πόσο ακόμα άραγε να τους ‘μπήγεις’ το μαχαίρι στην πληγή; Από την άλλη, η απόπειρα βιασμού της 22χρονης στη Σόλωνος και το βίντεο που εδώ και μέρες κάνει τον γύρο του διαδικτύου. Τρόμος. Οργή. Θλίψη. Βέβαια ο δράστης προφυλακίστηκε και η κοπέλα σώθηκε χάρη στην κινητοποίηση πολλών περαστικών που δόξα τω Θεώ δεν σφύριξαν ΄κλέφτικα’ – για να πούμε και κάτι ενθαρρυντικό μέσα σε όλα. Το ερώτημα όμως είναι άλλο. Πόσο πρέπει τελικά να φοβόμαστε για να πράξουμε τα αυτονόητα, να κάνουμε το πιο απλό πράγμα του κόσμου, όπως έναν περίπατο στο κέντρο της Αθήνας ή ένα ταξίδι με τρένο μέχρι τη Θεσσαλονίκη; Δεν ξέρω τελικά αν θα πάρουμε απάντηση ποτέ.
Αν μάλιστα σε όλα αυτά προσθέσω – γιατί η τραγικότητα δεν αφορά μόνο την ελληνική πραγματικότητα – και τα βίντεο με τον άμαχο πληθυσμό στη Λωρίδα της Γάζας (αποστεωμένες μορφές παιδιών, μητέρες να θρηνούν πάνω από το νεκρό σπλάχνο τους, αίματα, πυροβολισμοί και τρομαγμένα βλέμματα) τα οποία αντί να περιορίζονται ολοένα και αυξάνονται, τότε είναι στιγμές που, όσο κι αν έχεις χάσει την ελπίδα σου, παλεύεις με όλη σου τη δύναμη να τη διατηρήσεις. Και ψιθυρίζεις: “you may say I’ m a dreamer, but I am not the only one”…
Μιλένα Αργυροπούλου
Η μίνι σειρά «Dope Thief» του Apple TV+ αποτελεί μια φιλόδοξη απόπειρα να συνδυάσει το αστικό έγκλημα με το ψυχολογικό δράμα, με πρωταγωνιστές τους Brian Tyree Henry και Wagner Moura. Η σειρά, σε σκηνοθεσία Ridley Scott και σενάριο του Peter Craig, βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Dennis Tafoya και αφηγείται την ιστορία δύο μικροαπατεώνων που προσποιούνται τους πράκτορες της DEA για να ληστέψουν εμπόρους ναρκωτικών στη Φιλαδέλφεια. Ενώ έχει δυνατές προοπτικές, η σειρά γρήγορα ξεφουσκώνει και η πλοκή περιπλέκεται χωρίς ουσία και απαντήσεις. Επιπλέον η προσπάθεια να συνδυαστεί το χιούμορ και το δράμα δεν είναι πάντα επιτυχής με αποτέλεσμα μια ασυνεπή τονική προσέγγιση. Ευτυχώς η ερμηνεία του Brian Tyree Henry ως Ray είναι εξαιρετική, ενώ ο ίδιος δίνει μια ταυτότητα στην σειρά και προσπαθεί να χτίσει ψυχολογικά layers σε έναν χαρακτήρα που παλεύει με το παρελθόν του. Ο Wagner Moura, ως Manny, προσφέρει μια ισορροπημένη παρουσία, με τη χημεία μεταξύ των δύο ηθοποιών να αποτελεί τον πυρήνα της σειράς. Οπτικά, η σειρά προσφέρει μια αυθεντική απεικόνιση της Φιλαδέλφειας και ένα ρεαλιστικό κλίμα, με τη σκηνοθεσία του Ridley Scott να δίνει κινηματογραφική ποιότητα στο πρώτο επεισόδιο. Συνολικά όμως δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, δεν διαφοροποιείται ούτε ξεχωρίζει στον (κορεσμένο) χώρο των αστυνομικών δραμάτων παρά την δυναμική αρχή της.
Λίνα Ρόκα
Αν η μουσική, ανάμεσα στα τόσα υπέροχα και θαυμαστά που μπορεί να σημαίνει για έναν άνθρωπο, είναι καταφύγιο, τότε εγώ, τουλάχιστον για φέτος, βρήκα το καταφύγιο μου στο νέο ομώνυμο άλμπουμ των Lucius που κυκλοφόρησε την Παρασκευή. Το υποψήφιο για Γκράμι indie pop Αμερικάνικο συγκρότημα μάς παρασύρει σε ένα ταξίδι στην περιπλοκότητα της ανθρώπινης εμπειρίας, τον κύκλο της ζωής και του θανάτου, την ειλικρίνεια των συναισθημάτων, το όμορφο χάος των διαπροσωπικών σχέσεων, την ευαλωττότητα, τη μαγεία που κρύβεται στα απλά πράγματα, την ανάγκη μας να προχωράμε παρακάτω, την αναζήτηση εκείνου του μέρους -υλικού η μη- που μπορούμε να αποκαλέσουμε «σπίτι», την επανασύνδεση μας με τη μητέρα φύση αλλά και με την ίδια μας τη φύση, με –όπως πάντα- τις δύο εξαιρετικές ιδρύτριες του συγκροτήματος, Jess Wolfe και Holly Laessig, στα φωνητικά με ερμηνείες άλλοτε δυναμικές, άλλοτε παιχνιδιάρικες και περιπαικτικές ή πιο ονειρικές, απαλές και μελαγχολικές, ενδεδυμένες με γεμάτες ενέργεια, χαρούμενες funk μελωδίες που θυμίζουν 70s, pop-noir αισθαντικές αποχρώσεις, indie folk ακούσματα, Αγαπημένα τραγούδια: Gold Rush, Final Days, Impressions, Stranger Danger, Do It All For You, Orange Blossoms και φυσικά η συνεργασία με τον Adam Granduciel των The War on Drugs με τίτλο «Old Tape».
Αριστούλα Ζαχαρίου
