Σε πρώτο πρόσωπο: Θάνος Κόνιαρης, ηθοποιός

Δεν ξέρω αν με διέπει κάποια καλλιτεχνική ανησυχία αλλά αναγνωρίζω ότι από τότε που μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου, είχα την ανάγκη να έρχομαι σε επαφή με την Τέχνη σε οποιαδήποτε μορφή της και με τον τρόπο που μπορούσα εγώ να την αντιληφθώ. Πρώτο ερέθισμα ήταν σίγουρα η ζωγραφική που, μέχρι και σήμερα, είναι κάτι με το οποίο ασχολούμαι· με το που ανακάλυψα ότι μπορείς να δημιουργείς ιστορίες με χαρτί και μπογιές βυθίστηκα σε αυτό.

Ως πολύ ντροπαλό παιδί ένιωσα εκείνα τα λεπτά ότι όλος ο κόσμος μέσα μου γκρεμίζεται και ξαναχτίζεται. Το κράτησα δικό μου και στην εφηβεία που άρχισα να παρακολουθώ μανιακά κινηματογράφο έγινε δεδομένο για μένα, ότι θέλω να υπάρξω μέσα σε αυτά τα τόσο διαφορετικά σύμπαντα. Οπότε, με έχουν καθορίσει πολύ, σκηνοθέτες από τις ταινίες που αγάπησα και αγαπώ. Μόλις πέρασα στο πανεπιστήμιο μπήκα στη θεατρική ομάδα, ερχόμενος πρώτη φορά ως ενήλικας σε επαφή με το θέατρο· και με τους ανθρώπους που γνώρισα εκεί, ένιωσα ότι ανήκω κάπου. Βέβαια, το τι ηθοποιός είμαι σήμερα δεν το ξέρω, ούτε μπορώ να το απαντήσω, αλλά το εξερευνώ συνεχώς.

και βρίσκω πολλά κομμάτια ευτυχίας και πληρότητας – την ίδια στιγμή που αναγνωρίζω τον αγώνα ο οποίος χρειάζεται και το πόσο πρέπει να κοπιάσεις, μαζί με όλες τις δυσκολίες που υπάρχουν. Είναι σπουδαίο το πόσοι διαφορετικοί τρόποι υπάρχουν με τους οποίους καλλιτέχνες που έχω συνεργαστεί προσεγγίζουν την τέχνη. Αυτό είναι κάτι που με έχει γοητεύσει βαθιά. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ για το μετά είναι να συνεχίσω με ωραίες συνεργασίες και δουλειές που μου αρέσουν και μπορώ να βρίσκω τον εαυτό μου μέσα σε αυτές.

Γενικά, αγαπώ τις επιστήμες και είχα την επιθυμία να σπουδάσω και να έρθω σε επαφή με τα μαθηματικά. Είναι μία άλλη γλώσσα και το να μπαίνω στην διαδικασία επίλυσης προβλημάτων μου φαινόταν δελεαστικό και η επίλυση τους καθαρτική. Τα Μαθηματικά γειτνιάζουν με την τέχνη σε πολύ μεγάλο βαθμό· ένα ωραίο πράγμα που έχει πει ο Αϊνστάιν και ταυτίζομαι με αυτό είναι ότι η Επιστήμη και η Τέχνη έχουν τα ίδια υλικά που είναι η δημιουργικότητα και η φαντασία.

οπότε διάβασα αποσπασματικά σημεία του βιβλίου που μου φάνηκαν χρήσιμα και ενδιαφέροντα για τη δουλειά που κάναμε. Έδωσα μεγάλη βαρύτητα στην υπέροχη διασκευή που έκαναν η Ιόλη Ανδρεάδη και ο Άρης Ασπρούλης και το αντιμετώπισα ως αυτοτελές έργο αντλώντας από αυτό ότι χρειαζόμουν. Την ταινία του Φλέμινγκ την είχα δει σε μικρή ηλικία, απέφυγα να την ξαναδώ για να μην κάνω συγκρίσεις, αλλά να αντιμετωπίσω την παράσταση ως κάτι νέο και άμορφο. Πάντως, θυμάμαι ακόμα χαρακτηριστικά την τελευταία ατάκα και μπορώ να πω πως την έχω κουβαλήσει μαζί μου για χρόνια.

αλλά είναι ένα έργο τέχνης του καιρού του και είναι σημαντικό σήμερα να αναγνωρίζουμε τα προβληματικά σημεία και να τα κοινοποιούμε παρατηρώντας τα μόνο ως ένα θέμα κοινωνιολογικό. Η αξία του έργου δεν σχετίζεται με αυτό, ο κόσμος και ο καιρός τότε ήταν έτσι, δεν φταίει το έργο και το καλλιτεχνικό δημιούργημα. Οπότε είναι και σαφές, πως στο συγκεκριμένο ανέβασμα ήταν προαπαιτούμενο και αναγκαίο να ληφθεί υπόψιν και να παρθεί καθαρή θέση απέναντι του.

Η ανάγκη για ελευθερία και ειρήνη φωτίζονται στο έργο. Είναι πολύ ενδιαφέρον κομμάτι το πως οι ήρωες δεν αφήνονται και μάχονται για την επιβίωση, πέφτουν συνέχεια και σηκώνονται. Ό,τι και να γίνει η αγάπη πάντα θα κινεί τα πάντα και σε οποιαδήποτε κατάσταση ο έρωτας μπορεί να βρει χώρο να φυτρώσει.

αλλά ίσως κινητήριος δύναμη για να δημιουργηθούν τα πάντα γύρω του. Μπορεί ο άνθρωπος για να επιβιώσει να έρχεται σε καταστάσεις που δεν αναγνωρίζει τον εαυτό του και μετατρέπεται σε τέρας, αλλά ίσως να μην έχει άλλη επιλογή. Αυτό είναι το σημείο που θα κριθεί για το αξιακό και ηθικό του σύστημα και το παιχνίδι ορίων που θα θέσει σε αυτά.

Θλίβομαι που πάντα κυνηγούσαν και κυνηγούν τις μειονότητες, ο αγώνας απέναντι στις μειονότητες είναι ένας αγώνας για τον άνθρωπο. Πρέπει να αγωνιζόμαστε για την ισότητα και ορατότητα όλων των κοινωνικών ομάδων. Ήδη, αυτήν τη στιγμή, ανέβηκε η θερμοκρασία μου γιατί δεν μπορεί να χωρέσει το κεφάλι μου πως κάποιος άνθρωπος μπορεί να θεωρήσει με τον ‘ετσιθελισμό’ του ότι είναι ανώτερος από κάποιον άλλον και να έχει άποψη ή και παρεμβατικές συμπεριφορές απέναντι στις επιλογές του άλλου.

το μίσος που ρέει χωρίς έλεγχο, τις γνώμες που προσπαθούν να τις περάσουν για νόμους σχετικά με πράγματα που δεν τους αφορούν, τις συγκαλύψεις, τα ψέματα, τις αδικίες, την κοροϊδία, την αγένεια… και δεν έχει τελειωμό. Δεν ξέρω αν θα χωρέσουν κάπου όλες αυτές οι σκόνες που θα παρασύρει ο άνεμος. Προσπαθώ να μην μολύνομαι από όλα αυτά· κι αν έχω να πω κάτι είναι να μην μισείς αυτό που δεν μπορείς να καταλάβεις.

Είμαι πολύ χαρούμενος για τις συγκεκριμένες δουλειές και για τα πράγματα που πήρα από αυτές. Δεν είναι κάποιο συγκεκριμένο είδος θεάτρου που με κεντρίζει, αλλά οι συνεργασίες και οι άνθρωποι. Το θέατρο και η περφόρμανς είναι από μόνο του, αυτό που μου αρέσει και το πως μοιράζομαι αυτές τις στιγμές με τους υπόλοιπους ανθρώπους.

Από την, μέχρι τώρα, εμπειρία μου έχω συμπεράνει ότι το σινεμά και το θέατρο είναι δύο τελείως διαφορετικοί χώροι με κοινά εργαλεία, τα οποία για μένα είναι το σώμα μου και η ύπαρξη μου. Κάπως, βλέπω το θέατρο ως ένα μεγάλο μοίρασμα και αγκάλιασμα, ενώ το σινεμά ως ένα προσωπικό ερωτικό γράμμα. Λατρεύω το σινεμά και με ενδιαφέρει εξίσου με το θέατρο. Μέσα στο καλοκαίρι έχω κλείσει κάποιες ταινίες και η ανυπομονησία μου είναι τεράστια.

Η ενασχόληση μου με τα ακροβατικά και τις πολεμικές τέχνες με έχουν βοηθήσει στο να έχω μια σωματική ακρίβεια και εγρήγορση στο θέατρο. Το να φέρνω το σώμα μου σε καταστάσεις και στάσεις που δεν περίμενα είναι επίσης κάτι που με ξαφνιάζει πάντα ευχάριστα. Το σώμα μου πάντα ήταν ένας πυρηνικός τρόπος να εκφράζω το μέσα μου και να το στέλνω στους γύρω μου.