Η βράβευση έγινε την Παρασκευή 7 Μαρτίου στο Ολύμπιον, πριν την προβολή της βραβευμένης με Χρυσή Άρκτο ταινίας Στο ποταμόπλοιο (On the Adamant, 2023). Στον σπουδαίο γάλλο σκηνοθέτη απένειμαν το βραβείο η γενική διευθύντρια του Φεστιβάλ, Ελίζ Ζαλαντό, και ο επικεφαλής προγράμματος, Γιώργος Κρασσακόπουλος, οι οποίοι καλωσόρισαν το κοινό.
«Απόψε έχουμε την τιμή να απονείμουμε τον Χρυσό Αλέξανδρο σε έναν από τους σημαντικότερους ντοκιμαντερίστες της εποχής μας, τον Νικολά Φιλιμπέρ. Έναν δημιουργό που χαρακτηρίζεται από την υπομονή, την ευαισθησία και τη βαθιά του δέσμευση να καταγράψει με ακρίβεια, σεβασμό και ανθρωπιά την πολυπλοκότητα και την ομορφιά της καθημερινής ζωής. Ο Νικολά Φιλιμπέρ έχει βρεθεί κοντά μας ξανά και, μέσα στα χρόνια, είχαμε τη χαρά να προβάλλουμε σχεδόν ολόκληρο το έργο του. Από το εμβληματικό Είμαι και Έχω, που έγινε σημείο αναφοράς για το σύγχρονο ντοκιμαντέρ, μέχρι την τρυφερή καταγραφή μιας μονάδας φροντίδας ψυχικής υγείας στην ταινία Στο ποταμόπλοιο που θα προβάλλουμε απόψε, οι δημιουργίες του διαμόρφωσαν τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε την τέχνη του ντοκιμαντέρ» ανέφεραν.
Ο Νικολά Φιλιμπέρ ανέβηκε στη σκηνή και ευχαρίστησε το Φεστιβάλ: «σας ευχαριστώ πάρα πολύ μέσα από την καρδιά μου, πραγματικά είναι υπέροχο όλο αυτό. Είναι πολύ σημαντικό για μένα να μοιραστώ αυτό το βραβείο με τη Λίντα, τη σύντροφο και συνοδοιπόρο μου σε όλη αυτή τη διαδρομή, η οποία κάνει το έργο μου πιο φωτεινό και πιο λαμπερό και η οποία είναι και σήμερα μαζί μου εδώ, στη Θεσσαλονίκη. Θα ήθελα να σας πω ότι αυτό το πάρα πολύ όμορφο δώρο που μου κάνατε θα βρει τη θέση του στο σπίτι μου, και πιο συγκεκριμένα σε έναν διάδρομο από τον οποίο περνάω σίγουρα 20 με 30 φορές την ημέρα, που σημαίνει ότι θα σας σκέφτομαι πολύ συχνά. Εντάξει, ίσως όχι και 30 φορές την ημέρα, αλλά σίγουρα πολύ» δήλωσε αρχικά ο Νικολά Φιλιμπέρ.
[relart 1]
Στη συνέχεια, διηγήθηκε μια απολαυστική ιστορία στο κοινό. «Πριν δύο χρόνια, η Μπερλινάλε με τίμησε με τη Χρυσή Αρκτο, για την ταινία Στο ποταμόπλοιο, και την επόμενη μέρα είχα προβλήματα στο αεροδρόμιο. Η Χρυσή Αρκτος είναι στη βαλίτσα μου, ήσυχη ήσυχη και, προφανώς, όταν την περνάω από το μηχάνημα, εκείνο αρχίζει να χτυπάει. Η κυρία πίσω από τον υπολογιστή της μου λέει να την ανοίξω. Βγάζω το μικρό αγαλματάκι και η κυρία φωνάζει αμέσως τον προϊστάμενό της. Ο προϊστάμενος φωνάζει με τη σειρά του τον δικό του προϊστάμενό, και εκείνος καταλήγει να φωνάξει την αστυνομία. Σας ορκίζομαι ότι όλα αυτά που σας διηγούμαι είναι αλήθεια. Φτάνουν δυο γερμανοί αστυνομικοί, τεράστιοι, με αλεξίσφαιρα γιλέκα, και κοιτάζουν τη μικρή αρκουδίτσα πολύ διερευνητικά. Και φωνάζουν κι αυτοί τον προϊστάμενό τους. Εκείνος φτάνει, αναγνωρίζει το αντικείμενο και μου σφίγγει το χέρι, δίνοντάς μου συγχαρητήρια».
Μετά την ολοκλήρωση της προβολής, ακολούθησαν ερωτήσεις από το κοινό. Απαντώντας για το πόσο καιρό πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα είχε ξεκινήσει να επισκέπτεται τη δομή που φιλοξενείται στο ποταμόπλοιο, ώστε να αναπτυχθεί μια σχέση εμπιστοσύνης με τους ανθρώπους που εμφανίζονται στην ταινία, ο Νικολά Φιλιμπέρ απάντησε: «Χρειάστηκε ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα μέχρι να μας εμπιστευτούν. Αυτή δεν είναι η πρώτη ταινία που γυρίζω σε σχέση με την ψυχική υγεία, είχε προηγηθεί μία ακόμη πριν περίπου 30 χρόνια, η οποία είχε μείνει διάσημη στον ψυχιατρικό χώρο — φανταστείτε πως την ξέρουν τόσο οι ασθενείς όσο και οι φροντιστές τους. Πηγαίνοντας στο Adamant για να γυρίσω αυτή την ταινία που μόλις παρακολουθήσατε, ήταν ήδη γνωστή η φήμη μου και οι άνθρωποι μού ανοίχτηκαν πολύ εύκολα. Πραγματικά, δεν προσπάθησα σχεδόν καθόλου για να μου ανοιχτούν και να με εμπιστευτούν. Τους εξήγησα την ιδέα, τι είναι αυτό που είχαμε κατά νου και ήταν όλοι έτοιμοι να διηγηθούν την ιστορία τους».
