Bella Ciao#17: Οι ρίζες του μύθου

Ένα σμήνος από μύγες με ακολουθεί…
Σα να έχω γίνει ένα με τα σκατά, καμία μυρουδιά δε με ενοχλεί κι αν με ενοχλεί τη συνηθίζω, από τον καναπέ ή από κάποια κερκίδα θεάτρου νομίζοντας ότι κάνω επανάσταση φωνάζοντας «Λευτεριά στην Παλαιστίνη» αλλά και μια κρυφή επιθυμία άντε να τελειώνουμε (γιατί 3 ώρες και 20 λεπτά δεν περνάνε εύκολα παρέα με τις χαριτωμένες σαύρες να γλιστράνε στα μάρμαρα της Επιδαύρου), με έντονη επιθυμία να χωθούμε στα λίπη της προβατίνας στα κάρβουνα ως άλλος αρχαίος Έλλην με τη χλαμύδα κάνοντας χοές στο Λυγουριό, ζω κι εγώ την Ελληνική Δημοκρατία και άλλες τόσες δημοκρατίες στον κόσμο που έχουν καπηλευτεί τη λέξη Δημοκρατία.

Της Δημοκρατίας που κακοποιείται και χρησιμοποιείται ως άλλοθι στο βωμό του όλα πουλιούνται και όλα αγοράζονται. Τη Δημοκρατία της εξουσίας δίπλα στην άρχουσα τάξη. Και ενώ η τραγωδία ποτέ δε δίνει τη λύση, έρχεται ως Aπό Mηχανής θεός η Αθηνά με δόλια πειθώ και λογικοφανή επιχειρήματα και διαλύει τα πάντα, εγκαθιδρύει αυτό το οποίο θέλει, φτάνει στο σημείο να μετατρέψει το δίκαιο σε άδικο.

Τράτζικ.

Και ενώ ο κορυφαίος του χορού τσακώνεται με τις μύγες, αρχίζει η μέθεξη, δε φοράει καμία μάσκα, όπως στην αρχαία τραγωδία, η μάσκα είναι το πρόσωπό του. Άλλοτε ανοίγουν τα μάτια τεράστια κι άλλοτε το πρόσωπο χαλαρώνει.

Το στόμα ανοίγει, κλείνει, παραμορφώνεται και φτάνει στ’ αυτιά μου τόσο μα τόσο καθαρά το κείμενο, η πνευματική παρακαταθήκη από τον Αισχύλο που όσο μεγαλώνω ταυτίζομαι όλο και περισσότερο -πώς αλλάζει ο άνθρωπος-  στα νιάτα μου είχα αγάπη για τον Ευριπίδη και τον Σοφοκλή και τώρα και τώρα τι;

Κομμάτι του συστήματος κι εγώ στον κόσμο.

Από το στόμα σε όλο το σώμα, ξετυλίγεται ο μύθος, μπαίνεις μέσα στο μύθο, στην πραγματικότητα, μέσα στην κοινωνία, όλα γίνονται σαφή, σαφή και έντονα, έρχεσαι αντιμέτωπος με το δίπολο ζωή και θάνατος.

Κάτι γίνεται δεν είναι απλά μια περιγραφή του μύθου, δεν είναι μόνο ένας αισθητικός δρόμος, είναι μια εικόνα γεμάτη ενέργεια, δεν είναι μανιέρα, είναι ένας τρόπος ύπαρξης ζωής, άποψης, τελετουργίας, μέθοδος αναζήτησης, εμβάθυνσης.

Μπαίνουν τα χορικά, όχι απλά, επενδύει, ξέρει καλά ότι η τραγωδία χωρίς χορικά γίνεται δράμα, δεν πετσοκόβει.

Ο Χορός, ο λόγος μια φωνή όλων, κρατάει τη μνήμη γερά στο χρόνο. Το διάφραγμα για του ηθοποιούς γίνεται ο πυρήνας της δύναμης της εκφοράς του λόγου.

Το πρόσωπο- μάσκα συνεχίζει να συσπάται, να μεταβάλλεται, νομίζεις ότι έχουν χάσει τον έλεγχο και όμως όχι, είναι μια διαδικασία μεταμόρφωσης, τα σάλια πετάγονται παντού, το σώμα μεταμορφώνεται και οι Ερινύες, σκύλες έτοιμες να σε κατασπαράξουν.

Χωρίς τεχνητά μέσα, ένας περιστρεφόμενος ίλιγγος σωμάτων από τις πατούσες μέχρι το κεφάλι και πέρα από αυτό, μεταβάλλεται συνέχεια, χωρίς να υπάρχει μια μόνιμη κατάσταση και στη μέση ο Ορέστης.

Παύση, ηρεμία και μέσα από την ηρεμία αναδημιουργία της συνθήκης, με τόλμη διαλύει τα πλαίσια, κάνει βουτιά στα σκοτάδια, πραγματεύεται την επικράτεια του θανάτου έναντι στη ζωή, τον φόβο του θανάτου ή τον εναγκαλισμό και την συμφιλίωση με το θάνατο. Αναπάντητα ερωτήματα των εργατών της τέχνης

Ο Τερζόπουλος φίλος των Βογιατζή, Μπέργκμαν, Μίλλερ, Κουνέλη.
«Με μέλημα των δακρύων η ελπίδα  με κάνει να φωνάζω: έλα φως»
Ο Τερζόπουλος στην Ορέστεια θύμισε το «κόντος της μαστίχας».

Πρόκληση στη σκέψη για ελευθερία, αφήνει χώρο να ερμηνεύσουμε και να διασχίσουμε το παρόν, κουβαλώντας τις ρίζες του μύθου.

Σας ευχαριστώ κε Τερζόπουλε.