Με έμπνευση από το Παρίσι: Πώς γεννήθηκε η νέα χορογραφία του Σπύρου Κουβαρά;

Ο Σπύρος Κουβαράς και η Synthesis 748 Dance Co. στο πλαίσιο δημιουργίας του νέου τους έργου με τίτλο, “Natura Morta (a dance less)”, φιλοξενήθηκαν από το CND-Γαλλικό Εθνικό Κέντρο Χορού στο Παρίσι, σε ένα δεκαήμερο residency από τις 20 έως τις 30 Σεπτεμβρίου, διάστημα στο οποίο πραγματοποίησαν στα studios του Centre National de la Danse, μέρος των προβών της επερχόμενης δουλειάς τους.

Ο Σπύρος Κουβαράς μοιράζεται εδώ το moodboard του, λίγο πριν τις παραστάσεις του στο ΠΛΥΦΑ 24-28 Νοεμβρίου.

Επιστροφή στο δεύτερο σπίτι μου. Ή και πρώτο ίσως, μιας και τώρα που το σκέφτομαι είναι πραγματικά αμέτρητες οι ώρες που έχω περάσει εκεί τόσο ως σπουδαστής όσο και μετέπειτα ως χορογράφος, δημιουργός. Και πάλι, ως συνήθως, η ενέργεια αυτού του χώρου μοιάζει να είναι τόσο γενναιόδωρη μαζί μου.

Και, μεταξύ άλλων, έχει πόνο. Είναι η πρώτη φορά που είμαι χωρίς τον Γιώργο, αδερφό και επι χρόνια συνεργάτη μου. Η πρώτη φορά χωρίς την ψυχή της ομάδας, έχοντας όμως τη μουσική του βαθιά φυλαγμένη μέσα μου, έτοιμη να βουτήξει στα σώματα μας.

Η απώλεια πλανάται παντού, δεν έχω ξαναχορέψει και να κλαίω ταυτόχρονα. Το δάκρυ όμως σιγά σιγά γίνεται “νερό” και το νερό δημιουργική ορμή. Είναι ίσως ο μόνος τρόπος για να κρατηθώ όρθιος. Δεν είμαι σίγουρος ότι μπορώ όμως, για αυτό και επιστρέφω στις ρίζες μου (μας), ευάλωτος, σχεδόν γυμνός, βαδίζοντας στα τέσσερα.

καλλιτεχνικής συνεργάτιδας και συνοδοιπόρου, είναι πάντα εκεί. Με πόνο βαθύ και αυτή αλλά με το βλέμμα στο παρόν να προσπαθεί “να ισορροπήσει” τα σώματα και τις ψυχές μας. Με την καθαρότητα της εξωτερικής ματιάς που τελικά όμως αποδεικνύεται πάντα η βαθύτερη και πιο διεισδυτική ματιά στο κάθε μας έργο.

Το παράδοξο σε αυτή την πόλη είναι ότι μετά από έξι ώρες πρόβα η απόλυτη ξεκούραση έρχεται με το να ξεχύνεται κανείς μέσα της, περπατώντας για άλλες τόσες ώρες. Όλο αυτό λειτουργεί τελικά ως μια μορφή κινητικού διαλογισμού που ενεργοποιεί όλες τις αισθήσεις.

Κάθε φορά που έρχομαι σε αυτή την πόλη περνάω απο εδώ διασχίζοντας το, απο βορρά προς νότο. Είναι το μέρος που για κάποιο λόγο έχω συνδεδεμένο με την απόφαση μου να φύγω απο την Ελλάδα για τη Γαλλία πριν απο πολλά χρόνια. Κάτι σαν έρωτας με τη πρώτη ματιά, έμεινα άλλωστε για λίγο εκεί κοντά στην περιοχή, όταν πρωτοήρθα να ζήσω στο Παρίσι.

Οι πρόβες πάνε πολύ καλά, το έργο γεννιέται σιγά σιγά, η απουσία του Γιώργου, στιγμιαία έχει μαλακώσει μέσα μου. Νιώθω διάφανος για κάποιο λόγο. Μου θυμίζει και το τέλος του “NATURA MORTA (a dance less)” όπου οι δυο χορευτές, μετά το τελετουργικό τους, μεταξύ θρήνου και κάθαρσης, επιστρέφουν στην πρωταρχική, άμορφη, ύλη.

Έχει ξεκινήσει και το Festival d’Automne και παρά την κόπωση απο τις ώρες δουλειάς στο στούντιο δεν γίνεται να αντισταθούμε σε αυτή τη μυσταγωγία. Στο λίγο πριν, στο κατά τη διάρκεια και στο μετά από μια παράσταση σε αυτή την πόλη.

Ένα έργο για (από) τον Γιώργο. Χωρίς τον ίδιο αλλά με την τελευταία του μουσική σύνθεση να δονεί το στούντιο, την πρόβα μας, το σύμπαν ολόκληρο. Πονάω αλλά πλυμμηρίζω από επιθυμία ταυτόχρονα. Θέλω τόσο μα τόσο πολύ να χορέψω αυτή του τη σύνθεση που υπήρξαν στιγμές κατά τη διάρκεια του residency στο CND που ήθελα να μεταφερθώ δυο μήνες μπροστά απο τις πρόβες και να βρεθώ κατευθείαν στην παράσταση.

Περιμένοντας μια έκλειψη ή μια κοσμογονία. Ή κάτι τέτοιο. Κάτι που θα απαλύνει τους πόνους, θα επουλώσει τα προσωπικά και συλλογικά τραύματα και θα γεννήσει νέες φύσεις και νέους κόσμους.

Ένα ταξίδι και ένα residency με έντονες συναισθηματικές αναταράξεις φτάνει στο τέλος του. Και τώρα Αθήνα, για τη συνέχεια των προβών μέχρι και την πρεμιέρα. Και πως φτάνει όμως κανείς μέχρι εκεί χωρίς να λυγίσει; Με εμπιστοσύνη και αγάπη για αυτούς που μοιράζομαι αυτό το ταξίδι, σε αυτή την παραγωγή. Ατελείωτη ευγνωμοσύνη για εσάς, Κορίνα, Στέλλα, Χριστίνα, Θωμά, Μαρία, Αλεξάνδρα, Ορέστη και αγαπημένοι μου γονείς.