Στο «I am positive» της Στέγης τελικά μιλάνε για την αγάπη

Από την σκηνή της Στέγης οι έννοιες συμπερίληψη, ορατότητα, ενσυναίσθηση, τρανς, φυλομετάβαση έχουν ακουστεί πολλές φορές κατά τα τελευταία χρόνια. Τόσες πολλές, που τα ηλεκτρονικά εθνικιστικά ανάθεμα, οι κατάρες των τρολ, οι χυδαιότητες και οι straight φανατισμοί μοιάζουν πια με τυπικές γραφικότητες – μολονότι εκπροσωπούν, τελικά, ένα υπολογίσιμο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας.

Από την άλλη, κάθε φορά που διοργανώνεται το «I am positive» (και άλλες συγγενικές εκδηλώσεις για τα έμφυλα δικαιώματα) νιώθεις ότι ο κόσμος μας, ο ελληνικός κόσμος έχει τη δυνατότητα να προχωρήσει μπροστά, να αναγνωρίσει πως η αυτοδιάθεση και η ελεύθερη διαχείριση του σεξουαλικού προσανατολισμού είναι κατοχυρωμένο δικαίωμα για τον πάσα ένα και την πάσα μία, είτε γεννήθηκε αγόρι είτε κορίτσι, ή νιώθει αγόρι ενώ γεννήθηκε κορίτσι και το ανάποδο.

To πάνελ της φετινής εκδήλωσης: Άνθρωποι που βίωσαν απόρριψη αλλά ήρθαν στο φως με τη βοήθεια των οικογενειών τους και όχι μόνο.

Βέβαια, κάθε τέτοια ιστορία πριν ανέβει στη σκηνή της Στέγης (ή όπου αλλού) έχει γραφτεί με πολύ πόνο, ματαίωση και απόρριψη, όχι μόνο γιατί έχει περάσει από ακατάληπτα bulling αλλά και γιατί οι πιο κοντινοί άνθρωποι σ’ αυτά τα αγόρια και τα κορίτσια, νικήθηκαν από τα στερεότυπα. Η΄ τα στερεότυπα ήταν πιο δεδομένα από την αγάπη τους. Κι εκεί μπαίνει ο θεραπευτικός ρόλος της αγάπης, που όταν υπάρχει ακυρώνει κάθε άλλο (λογικό ή παράλογο) επιχείρημα.

Πέντε χρόνια μετά, το «I am positive» εδραιώνεται – τουλάχιστον στα μάτια μου – ως μια χειρονομία αγάπης· είτε εκφράζεται από μια μάνα σαν την κυρία Ουρανία, μια τυπική νοικοκυρά, που αποδέχθηκε την κόρη της Μαρία ως λεσβία και ομοφυλόφιλη ακτιβίστρια, είτε εκφράζεται από ένα πατέρα που στάθηκε κοντά στο παιδί του όταν εκείνο του είπε πως θέλει να κάνει αλλαγή φύλου. Καθόλου αυτονόητες δεν είναι αυτές οι ιστορίες αποδοχής στις οικογένειες. Πόσο μάλλον όταν όλοι τούτοι οι άνθρωποι ζητούν, τρόπον τινά, αποδοχή και από ένα ανοίκειο ακροατήριο.

Μάριος, Αμαλία και Δήμητρα: Τρεις υπερήφανοι γονείς τρανς εφήβων. Και τρεις γονείς που έμειναν κοντά στα παιδιά τους άνευ όρων.

Κι έτσι όταν εκατοντάδες χειροκροτούν με θέρμη στο τέλος της συζήτησης, σκέφτεσαι πως θα ήταν αν όλοι αυτοί οι άνθρωποι έβγαιναν στο δρόμο και μιλούσαν στους διπλανούς τους για την «positive» εμπειρία. Σκέφτεσαι τους εκατοντάδες που συγκινούνται με την διαδρομή του Γιώργου – ενός γκέι αγοριού που στην «λεβεντογέννα» Ιεράπετρα ήταν «αδερφάρα», αλλά για κάποιους άλλους ήταν απλώς ένα ευάλωτο παιδί – και αν θα ήταν ικανοί να πιάσουν το χέρι στο επόμενο θύμα bulling. Σκέφτεσαι πως, ίσως, οι 700- 800 παρευρισκόμενοι σε αυτήν την προοδευτική συζήτηση είναι πιο ‘κανονικοί’ από όλους εκείνους που κραδαίνουν την ετεροφυλοφιλία τους ως μοναδική και απαράβατη αλήθεια. Σκέφτεσαι πως ποτέ και, μάλλον, πουθενά δεν θα υπάρξουν ιδανικές κοινωνίες, αλλά στην κεντρική σκηνή της Στέγης για μία ώρα, μια συλλογικότητα άκουσε προσεκτικά ιστορίες αποκλεισμού. Σκέφτεσαι, επίσης, αν οι ιδανικές κοινωνίες κρατάνε πάντα τόσο λίγο.

Ο παρουσιαστής της βραδιάς – μαζί με την Λυδία Παπαϊωάννου – Φώτης Σεργουλόπουλος, openly gay και πατέρας ενός μικρού αγοριού, ρωτήθηκε από το γιο του πως τον «έκαναν». Κι εκείνος, όπως εκμυστηρεύτηκε στην εισαγωγή της εκδήλωσης, του απάντησε «με αγάπη, μωρό μου, με αγάπη». Η αγάπη, λογικά, κρατάει περισσότερο – αν όχι για πάντα.