Hot or Not #6: Όσα μας άρεσαν και όσα μας “χάλασαν” αυτή την εβδομάδα

Άλλη μια εβδομάδα πέρασε, που οι συζητήσεις στο γραφείο περιστρέφονταν σχεδόν αποκλειστικά γύρω από τα νέα bar, εστιατόρια και χώρους τέχνης που ανακαλύψαμε στην πόλη, τις καλύτερες (και χειρότερες) ταινίες που είδαμε στο σινεμά, τις θεατρικές παραστάσεις που μάς ενθουσίασαν και άλλες που μάς απογοήτευσαν, τις σειρές που είδαμε στην τηλεόραση και γενικότερα τις καλύτερες (και χειρότερες) εμπειρίες μάς στην πόλη – ή και εκτός.

Έτσι, αποφασίσαμε να κάνουμε έναν απολογισμό της εβδομάδας που μόλις πέρασε και να συγκεντρώσουμε όλα όσα μάς τράβηξαν το ενδιαφέρον – είτε με καλό, είτε με κακό τρόπο.

Πρέπει να ψάξεις για να το βρεις, παρότι βρίσκεται κεντρικότατα, στου Γκύζη. Αλλά δεν είναι θεατρικός χώρος, παρά ένα κουρείο που, μέχρι να κλείσει, χρέωνε το κούρεμα στα 3 ευρώ… Εκεί, σ’ αυτή την εγκαταλειμμένη αστική γωνίτσα των ελάχιστων τετραγωνικών, ο Ηλίας Κουνέλας επέλεξε να ανεβάσει την «Παράσταση»: Ένα νέο αυτοσχεδιαστικό έργο, που χωνεύει όσες περισσότερες παραστάσεις μπορεί και όσα περισσότερα ερωτήματα μπορεί για το ίδιο το θέατρο, για τον ηθοποιό.
Αν είδα φέτος – μετά από μια ισοπεδωτική διετία για τον ελληνικό πολιτισμό – μια παράσταση που συμβάλλει ουσιαστικά στον διάλογο του «που πάει επιτέλους το ελληνικό θέατρο» των 1000 παραστάσεων, των δεκάδων δραματικών σχολών, των εκατοντάδων νέων, άνεργων και φιλόδοξων ηθοποιών, είναι αυτή. Παρά τα δραματουργικά της προβλήματα και την τσιμπημένη της διάρκεια, «Η παράσταση» έχει την τόλμη να αναρωτηθεί δημοσίως, για όσα οι θεατρίνοι βασανίζονται ιδιωτικώς. Ο Κουνέλας τα καταφέρνει μαζί με δύο ακούραστους ηθοποιούς της νεότερης γενιάς: τον Παναγιώτη Καμμένο και την Ελίνα Παπαθεοδώρου.
Καταφέρνει, βγαίνοντας από την γωνία των Λομβάρδου και Λύτρα, ν’ αναρωτιέσαι αν το θέατρο θα έχει την τύχη του κουρείου που το φιλοξενεί. Αν θα απαξιώνεται ολοένα, μέχρι να σβήσει οριστικά. Η αν θα υπάρχει όσο και όπου υπάρχουν ηθοποιοί. Διεύθυνση χώρου: Νικηφόρου Λύτρα 13 & Λομβάρδου, Γκύζη. Τηλέφωνο κρατήσεων: 6949458343
Στέλλα Χαραμή

Credits: Butterfly All Day Bar 

Ως… γέννημα θρέμμα Δυτικής Αττικής, σπάνια επιλέγω τα Βόρεια Προάστια για να περάσω το Σαββατόβραδό μου. Όταν όμως τελικά με πείσει η φίλη μου από τα «βου που» να κάνω ένα οριακά βασανιστικό 1,5ωρο «ταξίδι» με τα μέσα (τα «τυχερά» του να ζεις μακριά από μετρό) και να βγούμε στα μέρη της, πάντα περνάω καλά. Έτσι το προηγούμενο Σάββατο επιλέξαμε για την έξοδό μας το Χαλάνδρι και συγκεκριμένα το Butterfly, ένα μέρος που μυρίζει πάντα καλοκαίρι. Γεμάτο πράσινες γωνιές και λουλούδια, το Butterfly All Day Bar μάς θυμίζει με έντονα γράμματα σε έναν από τους όμορφους τοίχους του να «ονειρευόμαστε σαν κάμπιες αλλά να ζούμε σαν πεταλούδες». Εμείς το επισκεφτήκαμε βράδυ και απολαύσαμε μόνο τα ψαγμένα ποτά του, ο κατάλογος όμως του brunch μας τράβηξε και ανανεώσαμε το ραντεβού μας με το μαγαζί για το επόμενο ηλιόλουστο Κυριακάτικο πρωινό. Αν λοιπόν ο δρόμος σας σάς βγάλει από το Χαλάνδρι, να έχετε σίγουρα σαν επιλογή τον όμορφο αυτόν κήπο, παντός καιρού.
Θα το βρείτε στη Λεωφόρο Πεντέλης 8 και Στρατάρχου Παπάγου 5 στο Χαλάνδρι.
Ειρήνη Μωραΐτη

Σχεδόν πριν έναν μήνα κυκλοφόρησε ο τελευταίος δίσκος της μυθικής alternative rock μπάντας, Sonic Youth. Ο δίσκος In/Out/In της Τhree Lobed περιλαμβάνει πέντε κατά βάση ορχηστρικές ηχογραφήσεις μεταξύ του 2000 -2010. Επιτέλους άκουσα τον δίσκο και μου άφησε μονάχα θετικές εντυπώσεις. Τα τραγούδια έχουν μια υπέροχη συνεκτικότητα μεταξύ τους παρόλο που ηχογραφήθηκαν σε διαφορετικά χρόνια, τοποθεσίες και καταστάσεις. Ο δίσκος συνολικά, παραπέμπει σε ένα χαλαρό τζαμάρισμα της μπάντας, δημιουργώντας την αίσθηση ότι ο ακροατής βρίσκεται κάπου ανάμεσα στον χωροχρόνο που εξασκήθηκε η μπάντα βλέποντάς τους να αυτοσχεδιάζουν με μαεστρία. Μια ακόμα επιτυχία των Sonic Youth! *Ξεχώρισα το «Social Static»: https://www.youtube.com/watch?v=FALKnUjEmTk
Ασημακοπούλου Νικολέτα

Είναι ωραίο η αρχή της εβδομάδας να ξεκινάει με θέατρο. Τουλάχιστον σε εμένα δίνει την ώθηση που χρειάζομαι για να βγάλω μια εβδομάδα που περιμένει μπροστά μου, γεμάτη υποχρεώσεις. Όταν μάλιστα πρόκειται για καλό θέατρο τότε ντάξει, έχω πετύχει και με το παραπάνω αυτό που ήθελα και η Δευτέρα μου αλλάζει πρόσωπο. Έτσι λοιπόν, η πρώτη ημέρα αυτή της εβδομάδας με βρήκε στο Θέατρο Μικρό Άνεσις, για να παρακολουθήσω τους «Αστερισμούς», του Nick Payne, σε σκηνοθεσία Αικατερίνης Παπαγεωργίου. Ο Αλέξανδρος Βάρθης και η Ελίζα Σκολίδη υποδύονται αντίστοιχα έναν μελισσοκόμο και μια θεωρητική φυσικό – δύο  μυαλά που κινούνται «αλλού», σε άλλες συχνότητες, αλλά η ερωτική έλξη, τους τοποθετεί «εδώ». Η ιστορία των δυο τους εξελίσσεται με καταιγιστικούς ρυθμούς, έτσι όπως αυτοί οι ίδιοι ορίζουν – ή και όχι – και σε κάνει την ίδια στιγμή να συγκινείσαι αλλά και να γελάς,  σου γεννά ερωτήματα γύρω από τον χρόνο, τα «θέλω» μας και τον έρωτα, ενώ σε κάνει να σκέφτεσαι πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή σου σε ένα παράλληλο σύμπαν και πού θα βρισκόσουν εάν είχες πάρει κάποιες διαφορετικές αποφάσεις. Και αυτές οι σκέψεις που σε ακολουθούν ακόμη στον δρόμο της επιστροφής για το σπίτι σου αποδεικνύουν ένα και μόνο πράγμα. Πως το καλό θέατρο πέτυχε για ακόμη μια φορά τον σκοπό του.
Ευδοκία Βαζούκη 

Φωτογραφία από τη συναυλία του Γιώργου Περρή στο Παλλάς

Η εβδομάδα μου ξεκίνησε πολύ καλά, αφού το βράδυ της Δευτέρας βρέθηκα στο Θέατρο Παλλάς, για τη συναυλία του Γιώργου Περρή. Στην πρώτη του συναυλία σε κλειστό χώρο εδώ και λίγα χρόνια λόγω της πανδημίας, ο Περρής απέδειξε ακριβώς γιατί οι κλειστές αίθουσες και τα θέατρα είναι το “φυσικό του περιβάλλον”. Ερμήνευσε με την καρδιά του, τραγούδια δικά του που έχουμε αγαπήσει πολύ (ναι, και το “Καρδιά Κοίτα”), μερικά νέα τραγούδια από τον νέο ξενόγλωσσο δίσκο του, το τελευταίο άκρως καλοκαιρινό single του “Όλα και Πολύ”, αλλά και διασκευές που όλοι έχουμε τραγουδήσει. Μπορεί στην αρχή της συναυλίας να αστειεύτηκε ότι δεν θα πει πολλά “χαρούμενα” τραγούδια, τελικά όμως χορέψαμε (στις καρέκλες μας πάντα) παραπάνω απ’ όσο περιμέναμε, χτυπήσαμε παλαμάκια στον ρυθμό όπως μας ζήτησε και γενικά φύγαμε “γεμάτοι” από μία πολύ όμορφη μουσική βραδιά. Με λίγα λόγια, όσοι βρίσκεστε στη Θεσσαλονίκη, μην τον χάσετε αύριο, Δευτέρα 11 Απριλίου στο Radio City!
Τατιάνα Γεωργακοπούλου

Την προηγούμενη Κυριακή αφού απόλαυσα τη βόλτα μου στην ηλιόλουστη και γεμάτη κόσμο Πλάκα, βρέθηκα στο Θέατρο ΕΛΕΡ για να παρακολουθήσω την παράσταση «Enron» της Lucy Prebble, σε σκηνοθεσία Άρη Λάσκου. Η υπόθεση του έργου, μια αληθινή ιστορία που αφορά την άνοδο και την ακόμη πιο εντυπωσιακή πτώση ενός ενεργειακού κολοσσού από το Τέξας, ήταν από μόνη της εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Το χιούμορ, η ειρωνεία, ο κυνισμός και ο υπολανθάνων αυτοσαρκασμός (των ηρώων) με τα οποία τα πραγματικά αυτά γεγονότα παρουσιάζονται την έκανε απλώς ακόμη πιο ελκυστική. Στα ακόμη πιο θετικά: Ο Άρης Λάσκος και η ομάδα του παρέδωσαν μια παράσταση όπου η μυθοπλασία συνδυάστηκε με το ντοκουμέντο σε βαθμό όσο χρειαζόταν ώστε να κυλάει απρόσκοπτα ο γρήγορος ρυθμός της. Με ζωντάνια και αυθεντική θεατρικότητα στήθηκε μπροστά στα μάτια μας ένα από τα μεγαλύτερα εταιρικά σκάνδαλα στην ιστορία με τους πέντε ηθοποιούς που κλήθηκαν να υποδυθούν όλους τους χαρακτήρες να τα δίνουν όλα πάνω στη σκηνή. Ευχάριστη πινελιά προς το τέλος η εύστοχη σύνδεση με την ελληνική πραγματικότητα. Η «επίγευση» που μου άφησε η παράσταση σε γενικές γραμμές υπήρξε θετική.
Αριστούλα Ζαχαρίου

Το περασμένο Σάββατο βρέθηκα στο 22ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου. Δεν επέλεξα να δω μια πρόσφατη ταινία ή μια ταινία του Διαγωνιστικού Τμήματος αλλά μια παλιά που βγήκε σε επανέκδοση. Έτσι, έφτασα στο «Άστορ» για να δω «Το Μεγάλο Φαγοπότι», μια ταινία του 1973 σε σκηνοθεσία του Μαρκο Φερέρι και με πρωταγωνιστές τους θρύλους της 7 ης τέχνης Μαρτσέλο Μαστρογιάννι και Μισέλ Πικολί. Η ταινία μάλιστα κέρδισε και το βραβείο FIPRESCI στις Κάννες! Με όλα αυτά στο μυαλό και με μια δελεαστική πλοκή – 4 άνδρες συγκεντρώνονται σε μια βίλα για να αυτοκτονήσουν δια του φαγητού – έκανα την επιλογή μου. Τα συναισθήματά μου, ακόμη και τώρα που γράφω, είναι ανάμεικτα. Δεν μπορώ να πω πως δεν μου άρεσε, δεν μπορώ να πω όμως και πως μου άρεσε. Για την ακρίβεια είχε ορισμένες σκηνές που «αδικούσαν» την αίγλη των δύο μεγάλων σταρ που προανέφερα – όπως εγώ την είχα στο μυαλό μου. Ίσως, από την άλλη, να την πήρα πιο σοβαρά απ’ ότι έπρεπε. Πάντως, το Φεστιβάλ εν γένει είχε πολύ καλή οργάνωση και είναι πάντα μια καλή ευκαιρία για…περισσότερο σινεμά!
Φωτεινή Νικολίτσα