MENU
Κερδίστε Προσκλήσεις
ΣΑΒΒΑΤΟ
14
ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ
ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Status Update: Στέλλα Βογιατζάκη, ηθοποιός

Απόφοιτη της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου και της Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Έζησε τα εφηβικά της χρόνια στην Κύπρο. Υποδύεται την εμβληματική ηρωίδα του Χρήστου Βακαλόπουλου, Ρέα Φραντζή.

KEIMENO: Στέλλα Χαραμή | 28.09.2021 Φωτογραφίες: Νίκος Πανταζάρας

Αν κοιτάξω πίσω θα θυμηθώ κάτι ατελείωτα μεσημέρια, όπου για να διώξω τη μοναξιά που είχα ως μοναχοπαίδι,

έπρεπε να διαρκώς να εφευρίσκω τρόπους να απασχολώ το μυαλό μου, να φτιάχνω κάτι με τα χέρια μου, με τη φαντασία μου. Το καλύτερο δώρο ήρθε στο Δημοτικό. Ήταν ένα κουκλόσπιτο, μια ξύλινη βάση με δύο κουρτίνες που ανοιγόκλειναν και κάτι φοβερούς τύπους για κούκλες. Οι κούκλες ήταν ο ρακένδυτος φτωχός, ο κακός, η μάγισσα, η γριά και φυσικά ο ωραίος και η όμορφη. Αυτό που με ξετρέλανε ήταν, ουσιαστικά, να πλάθω ιστορίες, να ζωγραφίζω ιστορίες και μετά ουσιαστικά να τις διηγούμαι.

Αν υπήρχε μία εμπειρία ήταν καθοριστική, αυτή ήρθε αργότερα λόγω της δουλειάς του πατέρα μου οπότε και μετακομίσαμε στην Λευκωσία.

Εκεί ήμουν πολύ τυχερή γιατί στο Λύκειο έδιναν πολύ μεγάλη σημασία στα καλλιτεχνικά, πράγμα που δεν είχα βιώσει στην Ελλάδα. Εκεί ένιωσα πως βρέθηκα ξαφνικά σε μία όαση. Θυμάμαι οι φίλοι μου στην Ελλάδα να δυσκολεύονται με τις εξετάσεις, να έχουν τον Γολγοθά τους και εγώ απλά με θυμάμαι να ζωγραφίζω, να είμαι σε μία θεατρική ομάδα τότε, και να ασχολούμαι πολύ σοβαρά με τη θεατρική παράσταση που ήταν να ανέβει. Αυτό με έκανε ευτυχισμένη, οπότε τελειώνοντας το σχολείο ήξερα ότι θέλω να ασχοληθώ με το θέατρο.

Δεν προέρχομαι από μία καλλιτεχνική οικογένεια, αλλά είμαι τυχερή γιατί οι γονείς μου με είδαν,

με κατάλαβαν και με άφησαν – με ένα τρόπο – να ακολουθήσω το δρόμο που ήθελα. Γι’ αυτό και όταν ήμουν πιο μικρή δεν ήξερα ακριβώς τι ήταν αυτό που ήθελα να κάνω. Ήξερα, όμως, ότι ήθελα να ασχοληθώ με το θέατρο, γι’ αυτό και η πρώτη μου επιλογή ήταν να περάσω στην Καλών Τεχνών στο Τμήμα Θεάτρου, για να ανακαλύψω μέσα σε αυτή τη σχολή, τι ακριβώς με γοήτευε περισσότερο στον κόσμο αυτό. Εκεί έκανα τα πάντα, σχέδιο, μακέτα, μαθήματα σκηνοθεσίας, υποκριτικής, αλλά τελικά συνειδητοποίησα ότι η υποκριτική ήταν αυτό που με είχε κερδίσει περισσότερο. Γι’ αυτό και αργότερα έδωσα εξετάσεις και στην σχολή του Εθνικού. Νιώθω τυχερή· παρ’ όλα αυτά έχω κοπιάσει πολύ στη ζωή μου, οπότε νομίζω πως είναι ένας συνδυασμός τύχης και δουλειάς.

Η πρώτη μου επαγγελματική δουλειά ήταν το «Πώς να πω» το 2010.

Ήταν μια συρραφή από έργα του Μπέκετ. Ουσιαστικά ήταν η διπλωματική μου, η οποία μετά έγινε παράσταση με σκηνοθέτη τον Δαμιανό Κωνσταντινίδη στο Θέατρο Σοφούλη. Έπειτα, αποφάσισα να δώσω στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου και να κατέβω από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα. Εκεί γνώρισα τον δάσκαλο μου Ακύλλα Καραζήση, τους συμφοιτητές μου και αργότερα αποφοίτησα από το Εθνικό με την «Πενθεσίλεια». Επειδή κάνουμε ένα επάγγελμα που σχετίζεται πάρα πολύ με το μάταιο, τον θάνατο, το τέλος, τελειώνει η παράσταση και νιώθεις ένα κενό. Αυτό που μένει είναι οι σχέσεις, η ανθρώπινη αλυσίδα που δημιουργείται, οι δεσμοί. Αυτό είναι κάτι σπουδαίο. Για μένα αυτοί οι άνθρωποι είναι οικογένεια. Αυτό κρατώ.

Στη σχολή του Εθνικού πέρασα του 2010 – δηλαδή με το που αποφοίτησα από τη σχολή μου στη Θεσσαλονίκη.

Είχα πολύ μεγάλη λαχτάρα, δεν ήξερα κανένα στην Αθήνα. Το μόνο που είχα κάνει είναι να έρχομαι κάποιες φορές, Σαββατοκύριακα, για να βλέπω θέατρο από τη Θεσσαλονίκη. Και κάπως ένιωθα πως το Εθνικό θα μου δώσει την ευκαιρία να μάθω περισσότερα, να γνωρίσω και άλλα παιδιά με τα ίδια όνειρα με εμένα. Αποφοίτησα το 2013: Ήμασταν επίσημα τα παιδιά της κρίσης, ήταν δύσκολα και είναι δύσκολα, απλά εγώ νιώθω τυχερή αρκετά, γιατί και μέσα από τη Σχολή, βρέθηκαν στον δρόμο μου άνθρωποι που τους εμπιστεύτηκα και με εμπιστεύτηκαν· και αυτό είναι σπουδαίο.

Το θέατρο είναι σε κρίση και αυτό το αποδεικνύει το γεγονός ότι πολλές φορές οι ηθοποιοί αναγκάζονται να κάνουν δύο δουλειές ή να κάνουν διπλές πρόβες.

Και αυτό όχι επειδή έχουν το ψώνιο -όπως πολύ νομίζουν- αλλά επειδή δεν πληρώνονται όσο θα έπρεπε. Είναι τόσο απλό. Νιώθω ότι η δική μου η γενιά πρέπει να ξεμπερδέψει με κάποια παλιά στερεότυπα και παλιές πεποιθήσεις που μυρίζουν μούχλα. Δεν γνωρίζω και δεν θέλω να γνωρίσω κανέναν καταραμένο καλλιτέχνη, δεν ξέρω τι θα πει αυτό. Ξέρω ότι οι καλλιτέχνες είναι άνθρωποι ευαίσθητοι, που δουλεύουν σκληρά. Οι βίαιες και οι ναρκισσιστικές συμπεριφορές δεν έχουν πια χώρο. Ας τελειώνουμε με αυτά. Έχουμε, ήδη, να αντιμετωπίσουμε την κρίση και την καινούργια κρίση που έφερε ο κορωνοϊός. Νομίζω πως η μόνη λύση για την επανεκκίνηση των θεάτρων είναι να είμαστε ενωμένοι. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

Ήταν ένας πολύ δύσκολος χειμώνας πέρσι για το θέατρο και για όλους τους καλλιτέχνες,

έγιναν κάποιες προσπάθειες, ραδιοφωνικές προσπάθειες, κάποια live streaming. Ήταν μια κάπως αναγκαία λύση, υποθέτω. Παρόλα αυτά πιστεύω πως δεν είμαστε έτοιμοι για κάτι τέτοιο, δεν είχαμε τα μέσα. Και όλο αυτό έμοιαζε φτωχό. Το θέατρο είναι οι σχέσεις που αναπτύσσονται πάνω στη σκηνή, οι σχέσεις που αναπτύσσονται με τον κόσμο που σε παρακολουθεί, η ιστορία που θέλεις να αφηγηθείς και να την ακούσει. Και αυτό έχει κάτι συγκινητικό. Το live streaming ήταν κάτι άχαρο. Ελπίζω να λειτουργήσουν κανονικά τα θέατρα φέτος.

Αν πρέπει να απαντήσω ποιο είναι το θέατρο που αγαπώ νομίζω ότι θα μιλήσω επηρεασμένη από την «Γραμμή του Ορίζοντος»,

από ένα κομμάτι όπου ο Βακαλόπουλος εξηγεί πολύ εύστοχα τι γινόταν όταν υπήρχε μόνο ένα νησί. Γιατί τώρα οι άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα να ταξιδεύουν σε όλα τα νησιά, να πίνουν όλα τα ποτά και τελικά νιώθουν πως δεν είδαν τίποτα, δεν πήγαν πουθενά. Και εξηγεί πως κάποτε υπήρχε μόνο ένα νησί για τον καθένα. Ξεκινούσαν με δέος και έφταναν στο νησί. Το καλοκαίρι θα πήγαιναν όλοι στο νησί. Επηρεασμένη, λοιπόν, από τον κόσμο του νιώθω πως θέλοντας να ελέγξουμε το χάος που επικρατεί γύρω μας, δίνουμε ονόματα στα πράγματα και τα βαφτίζουμε ξανά, να τα κατηγοριοποιούμε. Η αλήθεια είναι ότι για μένατο θέατρο είναι ένα, όποιο όνομα και αν θέλουμε να του δώσουμε, θέατρο πρόζας, αρχαίο θέατρο, μουσικό θέατρο, επιθεώρηση. Για μένα το θέατρο είναι ένα και το αγαπώ, και μακάρι να παίζω όσο πιο πολύ θέατρο μπορώ και να μαθαίνω από αυτά τα ταξίδια.

Το έργο του Βακαλόπουλου μου το έδωσε η Ηλέκτρα Ελληνικιώτη κι έτσι ήρθα πρώτη φορά σε επαφή με τη «Γραμμή του Ορίζοντος».

Από τις πρώτες σελίδες μου κίνησε το ενδιαφέρον. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια φράση που, καθώς ξεφύλλιζα το βιβλίο, έπεσε το μάτι μου εκεί και μετά έπαιζε συνέχεια στο μυαλό μου. Λέει «μόλις εξηγήσεις κάτι, αρχίζει να σχηματίζεται μέσα σου το αντίθετο, όλοι το ξέρουν αυτό και όμως συνεχίζουν να εξηγούν. Φοβούνται πως κάτι θα γίνει και πεθάνουν αν σταματήσουν να εξηγούν». Είναι ένα κείμενο που μου άνοιξε ένα παράθυρο στο μυαλό μου, με ταξίδεψε. Ενώ το διαβάζεις σε βάζει να αναμετρηθείς με πολλά πράγματα, με έναν άκρως ποιητικό τρόπο. Είναι μεγάλη εμπειρία να διαβάζεις Βακαλόπουλο. Είναι ένα φιλοσοφικό κείμενο.

Ο Βακαλόπουλος απευθύνθηκε στην εποχή της Μεταπολίτευσης,

στην εποχή του, στα παιδιά και τη γενιά του Πολυτεχνείου που ξεκίνησαν με φόρα και για το τι έκαναν μετά το Πολυτεχνείο.

Το πρόβλημα με τη δική μου γενιά είναι ότι ζούμε σε ένα παράλληλο σύμπαν μέσα από τις ηλεκτρονικές συσκευές και τις αμέτρητες εφαρμογές.

Ασχέτως επαγγέλματος το μόνο που έχει σημασία, είναι να πουλάς, να προωθείς αυτό που είσαι για να επιβιώσεις. Είναι στενάχωρο και τρομακτικό να φτιάχνει ο καθένας καθημερινά μια περσόνα και να την τροφοδοτεί όσο καλύτερα μπορεί. Όταν αναλώνεσαι τόσο πολύ στο να φτιάξεις το τέλειο προφίλ, πώς θα συναντηθείς με το άλλο, πως θα συσπειρωθείς, Αυτό είναι ένα από τα προβλήματα της δικής μου γενιάς.

Ποια είμαι; Δυσκολεύομαι λίγο να απαντήσω.

Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι δεν θέλω να πω κάτι συγκεκριμένο γιατί είναι σαν να καταλήγω κάπου. Αυτό μου μυρίζει λίγο θάνατο – ότι «είμαι αυτό». Όχι δεν είμαι αυτό, είμαι ένας άνθρωπος που αλλάζει συνεχώς, καθημερινά. Το πιστεύω και οφείλω να αλλάζω. Θέλω να πω πως ζω σ’ ένα σύμπαν όπου όλα αλλάζουν καθημερινά. Εγώ γιατί να είμαι ένα πράγμα ή να παραμένω ίδια σε κάτι; Νομίζω είμαι ήρεμη, έτοιμη να εκραγώ… διττή φύση.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Η Στέλλα Βογιατζάκη πρωταγωνιστεί στη «Γραμμή του ορίζοντος» του Χρήστου Βακαλόπουλου. Η παράσταση ανεβαίνει στο νέο χώρο της «Κάμιρος» (Ιθάκης 32, Κυψέλη)

Σκηνοθετεί η Ηλέκτρα Ελληνικιώτη

Συμπρωταγωνιστούν οι Στέλλα Βογιατζάκη, Γιώργος Κριθάρας, Μαρία Μαμούρη, Άννα Μαρία Παπαϊωάννου, Ηρώ Σοφία Σμυρνιούδη.

Παραστάσεις

23-26 Σεπτεμβρίου 2021, 30 Σεπτεμβρίου 2021, 1-2 Οκτωβρίου 2021, 14-17 Οκτωβρίου 2021
Ώρα Έναρξης: 21:00. Διάρκεια: 110 λεπτά
Τιμές εισιτηρίων: 8 ευρώ (μειωμένο), 12 (Κανονικό)
Προπώληση εισιτηρίων: www.grammiorizontos.com
Τηλεφωνικές κρατήσεις – Πληροφορίες: 2117251384, 6989945228 (10:00 – 18:00)

 

Περισσότερα από Πρόσωπα