MENU
Κερδίστε Προσκλήσεις
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
29
ΜΑΡΤΙΟΥ
ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ
ΡΕΠΟΡΤΑΖ

Tι λένε οι θεατές για την κρίση στον πολιτισμό;

Στη νέα κρίση που βιώνει ο πολιτισμός, με αιτήματα, διεκδικήσεις κι απόψεις να διατυπώνονται από όλους, λείπει ένα θεμελιώδες κομμάτι του παζλ: Ο θεατής. Του δίνουμε το βήμα.

| Φωτογραφία εξωφύλλου: Unsplash - Jan Střecha
author-image Στέλλα Χαραμή

Καρολίνα Σακελλαρίου, απόφοιτη Νομικής και Ιστορίας της Τέχνης:

«Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή χωρίς θέατρο. Για μένα είναι τρόπος ζωής»

Αναγνωρίζω πως δεν είμαι ο μέσος όρος θεατή στο θέατρο. Βλέπω τέσσερις ή και πέντε παραστάσεις κάθε εβδομάδα. Επίσης, έχω έρωτα με τις παιδικές παραγωγές. Και θέλω να τα βλέπω όλα αμέσως. Τέτοια λαχτάρα. Δίνω ευκαιρίες σε όλα: Σε νέους τρόπους σκηνικής συμπεριφοράς, στο πειραματικό θέατρο και στις πιο κλασικές προσεγγίσεις. Παρακολούθησα ακόμα και on line παραστάσεις – αυτές όχι δεν με κέρδισαν. Που ήταν η αλληλεπίδραση με τον ηθοποιό, που ήταν η συγκέντρωση στο ζωντανό θέαμα;

Ασφαλώς και σκέφτομαι τις νέες συνθήκες ως τροχοπέδη για την σχέση μου με το θέατρο. Δεν θα είναι η ίδια εμπειρία, θα υπάρχει το άγχος, ο φόβος, όλα θα φιλτράρονται μέσα από παρόμοιες σκέψεις. Αν θα το τολμήσω; Ναι, και το χειμώνα – εννοείται. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή χωρίς θέατρο. Για μένα είναι τρόπος ζωής, δεν είναι μια εναλλακτική ψυχαγωγίας. Γι’ αυτό κι έχω απορρίψει πολλές προτάσεις για εξόδους με φίλους, προκειμένου να μην θυσιάσω μια παράσταση. Ξεκίνησα να πηγαίνω στο θέατρο μαζί με τη γιαγιά μου; Λες να μου έβαλε αυτή η συνήθεια το σπόρο; Επίσης, ζωγραφίζω, ασχολούμαι με την κεραμεική. Είμαι, εντελώς ερασιτεχνικά, καλλιτεχνική φύση. Γι’ αυτό και συναισθάνομαι την αγωνία αυτών των ανθρώπων, των εργαζόμενων στον πολιτισμό τώρα που όλα μοιάζουν γι’ αυτούς αβέβαια. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε τη σημαντικότητα της τέχνης. Χωρίς αυτήν, η ζωή θα χάσει τις εικόνες της.

credit: Unsplash – Renate Vanaga

Νάνσυ Τρικαλίτη, θεατρολόγος – εκπαιδευτικός:

«Η τέχνη ήταν πάντα μέρος μιας ανθρώπινης κανονικότητας»

Η αγάπη μου προς το θέατρο ήταν διαγνωσμένη από τα παιδικά μου χρόνια. Κι έτσι κανείς δεν εξεπλάγην όταν έγινε και το αντικείμενο της σπουδής μου – άρα κι επιλογή ζωής. ‘Εχω βαθύ σεβασμό προς την επιστήμη αλλά ρέπω προς την συγκίνηση: Εκεί ανασαίνω. Νομίζω, πως τον τελευταίο καιρό, πολλοί άνθρωποι έφτασαν στην ίδια διαπίστωση: Αναγνώρισαν πως η τέχνη και η ζωή είναι μονοπάτια που θα διασταυρωθούν μοιραία. Πάντα αυτό συμβαίνει σε δύσκολους καιρούς. Σε μια εποχή σαν την τωρινή που η ανθρώπινη επαφή θα μπορούσε να αποβεί φονικό όπλο.

Κι έτσι, αυτούς τους μήνες, παρά την απόσταση μας από την ζωντανή τέχνη, ήταν αυτή που μας έθρεψε σαν ψωμί, που μαζικά και γρήγορα μας προσφέρθηκε για να μην τρελαθούμε και θεαματικά απέδειξε την δύναμη της – ή τουλάχιστον εκ νέου την επιβεβαίωσε. ‘Οχι, η τέχνη δεν είναι περιττή· είναι εξόχως αναγκαία. Φανταστείτε, ας πούμε, αυτή την περίοδο των μεγάλων αλλαγών, του επαναπροσδιορισμού των πάντων να μας απαγόρευε κάποιος όχι την ανθρώπινη επαφή αλλά την ανάγνωση των βιβλίων, την παρακολούθηση ταινιών, το άκουσμα της μουσικής. Αδύνατον! Να γιατί η σχέση μας με την τέχνη πιστώνεται στα σημαντικά που νιώσαμε στη διάρκεια της καραντίνας. Η τέχνη ήταν πάντα μέρος μιας ανθρώπινης κανονικότητας. Κι αυτό το συναισθανθήκαμε όλοι, ανεξαιρέτως, ανακαλύπτοντας παράλληλα εκείνη την ξεχασμένη κανονικότητα που έχουμε απολέσει.

Δυστυχώς, για προσωπικούς λόγους δεν ανήκω στους θαρραλέους που θα σπεύσουν στο θέατρο με την πρώτη ευκαιρία. Μην γελιόμαστε, το πρόβλημα δεν έχει λυθεί. Για την ώρα, δύσκολα θα το τολμούσα. Δύσκολα θα το τολμήσω και το χειμώνα. Σκέφτομαι, εξάλλου, πως δεν θέλω να βιώσω κάτι που αγαπώ τόσο πολύ και τόσο συνειδητά με σφίξιμο καρδιάς. Θα προτιμούσα να το απολαύσω ολόψυχα κι όπως του πρέπει, όταν έρθει η ώρα. Θα μου πείτε, πως εκτός από την καρδιά μου σφίγγεται και η τέχνη η ίδια ως ζωντανός οργανισμός που είναι. Ποια θα είναι η τέχνη, ποιο το θέατρο χωρίς κοινό; Πως θα στηριχτούν οικονομικά οι δημιουργοί;

Ξαφνικά, κόντυνε ο ορίζοντας μας, δεν έχουμε απαντήσεις για το μέλλον. Είμαστε υποχρεωμένοι να ζούμε στο παρόν και να το εξετάζουμε με προσοχή. Για μένα, χωρίς υπερβολή, πιο στενάχωρο κομμάτι είναι αυτό το αίσθημα απώλειας, της κοινωνικοποίησης μέσα από την τέχνη. Με παρηγορεί η σκέψη ότι θα την αναζητώ όσο καιρό χρειαστεί ν’ απέχω από αυτήν.

Περισσότερα από Art & Culture
VIMA_WEB3b