MENU
Κερδίστε Προσκλήσεις
ΠΕΜΠΤΗ
28
ΜΑΡΤΙΟΥ
ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ
ΘΕΑΤΡΟ

Μια Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου χωρίς Θέατρο

Πέντε προσωπικότητες της σύγχρονης θεατρικής δημιουργίας – Ο Σίμος Κακάλας, ο Γιάννης Καλαβριανός, ο Δημήτρης Καταλειφός, η Μαρία Μαγκανάρη και ο Γιάννος Περλέγκας – συνδιαλέγονται με την παύση καθήκοντος και στρέφουν το βλέμμα στην επόμενη μέρα για το θέατρο.

| Φωτογραφία εξωφύλου: Masaaki Komori
author-image Στέλλα Χαραμή

Γιάννης Καλαβριανός, συγγραφέας – σκηνοθέτης

«Ζούμε όλοι σε μια άνω τελεία. Και έχουμε πάρα πολλά χρόνια να ζήσουμε κάτι όλοι μαζί»

Η περίοδος εθελούσιου εγκλεισμού μου είναι οικεία και λειτουργεί ως προϋπόθεση στη φάση της ανάπτυξης μιας καινούριας ιδέας, η οποία συνήθως προβάλει σε προηγούμενη στιγμή έντονης κοινωνικότητας. Δεν λέω κάτι πρωτότυπο, η γέννηση ενός νέου κόσμου, σε πολλούς δημιουργούς γίνεται μόνο με την παύση της αλληλεπίδρασης. Όσο πιο ανοιχτός δέκτης είσαι, τόσο πιο υποβόλιμος κινδυνεύεις να γίνεις. Οπότε το να περνώ χρόνο στο σπίτι γράφοντας, μου είναι οικείο.

Η σημερινή κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική και ακόμη ανεξερεύνητη. Δεν γνωρίζουμε πόσο θα διαρκέσει, ούτε πώς θα εξελιχθεί. Επίσης, έχει εφαρμοσθεί αναγκαστικά και ακόμη είναι πολύ νωρίς για να επεξεργαστούμε και να λειτουργήσουμε στο πλαίσιο της επιβεβλημένης απομόνωσης. Μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα για να νιώθουμε δημιουργικοί. Αλλά πόσο στ’ αλήθεια είμαστε;

Έχοντας επιστρέψει πριν από μία εβδομάδα στην Αθήνα, και μετά από απουσία δύο μηνών, υπολόγιζα να ξαναδώ αγαπημένους ανθρώπους και παραστάσεις και να συνεχίσουμε τις συζητήσεις που έμειναν σε παύση. Και αυτό πλέον δεν μπορεί να γίνει με τη θέρμη που έχει μία κατά πρόσωπο κουβέντα.

Δεν μου λείπει ακριβώς το θέατρο. Μου λείπει το αυτεξούσιο της ζωής μου, μεγάλο μέρος της οποίας έχει να κάνει με το θέατρο. Και με προβληματίζει η αχαρτογράφητη ημέρα μετά. Όταν ήδη κοιτάμε καχύποπτα τους άλλους πελάτες στα σούπερ μάρκετ, πώς θα καταφέρουμε να ξαναέρθουμε κοντά;

Το θέατρο γίνεται με ανθρώπους και για ανθρώπους. Οι κοινωνικές αλλαγές συνεπάγονται και ατομικές. Να είμαστε ψύχραιμοι και υπομονετικοί. Το αβέβαιο μέλλον, το άγνωστο, αχαρτογράφητο, αγχογόνο, ελπιδοφόρο, η περίοδος που αποθέτουμε τις ελπίδες μας για βελτίωση και αλλαγή, δεν μπορεί πια να υπολογισθεί. Από την άλλη, η κοινή, απόλυτα παρόμοια εμπειρία, σίγουρα κάτι θα προκαλέσει και θα αποτυπωθεί. Ζούμε όλοι σε μια άνω τελεία. Και έχουμε πάρα πολλά χρόνια να ζήσουμε κάτι όλοι μαζί. Η ημέρα περνάει. Οι ημέρες δεν περνάνε. Θα δούμε…

Περισσότερα από Art & Culture
VIMA_WEB3b