Σκέψεις κατ’ οίκον#1: Ροζ παντού

Απόγευμα, έξι και κάτι. Αχνά σύννεφα στον ορίζοντα. Κολλάς το βλέμμα σου στο τζάμι – σαν παιδί που κοιτάζει παιχνίδια σε βιτρίνα – και κοιτάζεις εμμονικά το ηλιοβασίλεμα. Mέχρι τα μάτια σου να ζαλιστούν από το φως που χάνεται, μέχρι να χορτάσουν τα «λαμπρά και τα μαβιά» που έλεγε ο Καβάφης.

Αυτές τις μέρες που παρατηρώ νωχελικά τον κόσμο από τη γυάλα του σπιτιού, μου μοιάζει πιο όμορφος και πιο ειρηνικός. ‘Ισως επειδή τον επιθυμώ περισσότερο. ‘Ισως, πάλι επειδή είναι όμορφος.

Τα ηλιοβασιλέματα μόνο σε αυγουστιάτικες παραλίες τα έχω χαζέψει με την ίδια λαχτάρα γιατί και τότε ο χρόνος σταμάτα – για λίγο.

Επτά παρά είκοσι. Ο ήλιος βυθίζεται κινηματογραφικά στον ανθρώπινο κόσμο όπου ο χρόνος μοιάζει να έχει παγώσει. Ροζ παντού.