MENU
Κερδίστε Προσκλήσεις
ΤΡΙΤΗ
19
ΜΑΡΤΙΟΥ
ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ
F_ACT

F_act#7: Μικρές παραστάσεις, μεγάλες συγκινήσεις ή εδώ κερδίζεται η σεζόν

Ειδήσεις, γεγονότα, εκτιμήσεις, επισκέψεις σε παραστάσεις. Η νέα small talk στήλη του Monopoli για την αθηναϊκή θεατρική ζωή.

author-image Στέλλα Χαραμή

Η αιτία του διαζυγίου

Σε διαφωνία απόψεων με τον ΟΠΑΝ του Δήμου Πειραιά αποδίδεται η απόφαση του Νίκου Διαμαντή να δηλώσει παραίτηση από την θέση της καλλιτεχνικής διεύθυνσης του Δημοτικού Θεάτρου. Και παρότι η θητεία του είχε ανανεωθεί μόλις ένα μήνα νωρίτερα, ο δήμαρχος Πειραιά Γιάννης Μώραλης δεν δοκίμασε να συμβιβάσει το τεταμένο κλίμα, κάνοντας τελικά αποδεκτή την παραίτηση Διαμαντή.
Κι έτσι, μέσα στις επόμενες εβδομάδες αναμένεται να μελετηθούν οι προτάσεις που έχουν κατατεθεί στο δήμο Πειραιά ώστε, μέχρι τα μέσα Μαρτίου, να ανακοινωθεί ο νέος καλλιτεχνικός προϊστάμενος που θα διαδεχθεί την πενταετία του Νίκου Διαμαντή.

Αναζητείται σκηνοθεσία

Για την ώρα, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά – και εν αναμονή της συμπαραγωγής του «Μάκβεθ» που έχει ήδη κάνει πρεμιέρα στο Εθνικό θέατρο – ανεβαίνουν οι «Επτά αναζητήσεις» – το project επτά μονολόγων όπως προέκυψαν από τις ραδιοφωνικές αναζητήσεις του Ερυθρού Σταυρού. Και παρότι, η κεντρική ιδέα και κάποια επί μέρους έργα παρουσιάζουν έντονο ενδιαφέρον, το συνολικό αποτέλεσμα είναι αίολο. Καταρχάς, γιατί η χωροθέτηση μονολόγων στην αχανή σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου “καταπίνει” τους πρωταγωνιστές που στέκουν αβοήθητοι και από το αδιάφορο σκηνικό που μοιάζει να έχει σαν μέλημα του να γεμίσει το χώρο. Κατά δεύτερον, γιατί το συνθετικό πλαίσιο μεταξύ των μονολόγων είναι ανύπαρκτο. Ωστόσο, δεν μπορούμε να μην ξεχωρίσουμε την «Ειρήνη» του Γιάννη Τσίρου με την Ηλέκτρα Ελληνικιώτη να σκηνοθετεί τον Λεωνίδα Κακούρη, το μπρίο της Ηρώς Μπέζου καθώς ερμηνεύει τον μονόλογο «Ούτε μέρα» σε σκηνοθεσία Προμηθέα Αλειφερόπουλου και τον «Ιατροδικαστή» του Γιώργου Σκαμπαρδώνη που υποδύεται με σπαραγμό ο Μάνος Βακούσης σε σκηνοθεσία του Θανάση Χαλκιά.

Στις μικρές σκηνές

Σ’ αυτή την δύσκολη ταμειακά σεζόν που έχει ήδη ξεπεράσει τα μισά, τον τόνο φαίνεται πως δίνουν οι, μικρής κλίμακας, παραστάσεις. Όχι πως υπάρχει έλλειμμα μεγάλων παραγωγών, αλλά οι μικρότερες προσπάθειες μοιάζουν, φέτος, να καρποφορούν και συνάμα να προτείνουν έργα, τρόπους και φόρμες. Σήμερα αναφέρουμε, μερικά, μόνο, δείγματα αυτής της τάσης – που τα συνδέει μια λεπτή αλλά διακριτή γραμμή: Η διαχρονική και διαπολιτισμική άσκηση βίας του άνδρα στην γυναίκα ως εργαλείο εξουσίας. Γεγονός που προδίδει κάτι ακόμα: Τα αντανακλαστικά του θεάτρου στο φαινόμενο των γυναικοκτονιών που διευρύνεται παγκοσμίως.

Από την Κυψέλη στο Παρίσι

Ο Παντελής Δεντάκης, σε μια πολύ παραγωγική στιγμή του, έχει ανακαλύψει ένα μικρό απόσπασμα από τις «Μεταμορφώσεις» του Οβίδιου, τον μύθο «Πρόκνη και Φιλομήλα» (όπως τον έχει διασκευάσει ελεύθερα ύστερα από παραγγελία της Comedie Francaise, ο Γάλλος Φιλίπ Μινιανά) και τον παρουσιάζει στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων. Ο τρόπος του εξαιρετικά πρωτότυπος: Συνδυάζοντας την αφήγηση, το video art, το ηχητικό περιβάλλον και την κούκλα μινιατούρα, συνθέτει ένα πολυμεσικό εφιαλτικό παραμύθι που καθηλώνει. Αυτό τον μηχανισμό θέτουν θαυμάσια σε λειτουργία οι ηθοποιοί Πολύδωρος Βογιατζής και η Κατερίνα Λούβαρη Φασόη όχι μόνο ως αφηγητές και φωνητικοί ερμηνευτές αλλά και ως ανθρώπινες εγκαταστάσεις ενός θρίλερ – παραβολή για την εξουσία, την βία και την εκδίκηση με χαρακτηριστικά αρχαίας τραγωδίας. ‘Ηδη ο Παντελής Δεντάκης δρομολογεί την μετάκληση της παράστασης στο Παρίσι – μια πόλη με την οποία έχει δημιουργήσει από καιρό καλλιτεχνικούς δεσμούς. Μακάρι αυτή να είναι μόνο η αρχή για μια πορεία της «Μικρής» εκτός Ελλάδας.

Με πόδια ανοιχτά και την ανάσα κομμένη

Το θέατρο του σοκ φαίνεται πως κερδίζει έδαφος στην ελληνική σκηνή. Αλλά αυτό δεν αναιρεί την σημαντικότητα του έργου του Μάριου Ποντίκα «Ο γάμος», όπως το αναδεικνύει η συν-σκηνοθεσία του Κώστα Παπακωνσταντίνου και της Αγγελικής Μαρίνου – μιας ομάδας που έχει δώσει τη «Μαζώχτρα» και τους «Θαλασσοχώρηδες» – στο θέατρο «Σταθμός». Επιμένοντας στην ελληνική δραματουργία επιλέγουν ένα κείμενο που κόβει την ανάσα και δεν αφήνει ούτε μια ακτίνα φωτός να διαφανεί: Η αγριότητα της ελληνικής οικογένειας, κοινωνίας, δικαιοσύνης και ενημέρωσης προβάλλουν ανάγλυφα και δίχως περιστροφές με αφορμή τον βιασμό ενός κοριτσιού. Μαινόμενα θηρία μπροστά σ’ ένα αβοήθητο θύμα το κανιβαλίζουν με κάθε τρόπο, οδηγημένοι από τους νεοσυντηρητικούς κανόνες που οργανώνουν, μέχρι και σήμερα, τον κόσμο μας.
Οι δύο σκηνοθέτες ανοίγουν την παράσταση με μια σκηνή που πιθανώς να προκαλεί κι αποστροφή: Το γυμνό σώμα του βιασμένου κοριτσιού (την ερμηνεύει βουβά η χορεύτρια και χορογράφος Μαργαρίτα Τρίκκα) εκτεθειμένο στο δημόσιο βλέμμα, με τα πόδια ανοιχτά, όπως μια γυναίκα γεννά το παιδί της. Και καθώς το σοκ ανακυκλώνεται για ώρα (με τον ενδεχόμενο κίνδυνο της όποιας δυσαρέσκειας) γίνεται σαφής και η σκηνοθετική πρόθεση: Το γυναικείο σώμα και αιδοίο ως βορά, ως αντικείμενο ανθρωποφαγίας αφού η κουλτούρα του βιασμού παραμένει η ίδια όσο κι αν φαινομενικά προοδεύσουν οι κοινωνίες. Εκτός από την θαρραλέα Τρίκκα, τρεις ακόμα αρχετυπικές φιγούρες ξεχωρίζουν: Η Βάσω Καμαράτου με μια αφοπλιστική στωϊκότητα ως μάνα, ο Ελισσαίος Βλάχος ως πατέρας – κτήνος και ο Δημήτρης Κουτρουβιδέας ως εκφραστής των πατριαρχικών δομών της δικαιοσύνης. Από τις παραστάσεις της σεζόν και που σίγουρα θα συζητηθούν.

Ντεμπούτο επί 2

Δύο χρόνια μετά την παγκόσμια πρεμιέρα του στο Λονδίνο, η σκηνή του 104 παρουσιάζει σε πανελλήνια πρεμιέρα το «Girls and boys», το νέο έργο του Ντένις Κέλι («Τα ορφανά») και μας γνωρίζει μια νέα ηθοποιό σε δυναμικό ντεμπούτο. Η Δώρα Παρδαλή ερμηνεύει μια σύγχρονη γυναίκα που παντρεύεται και αποκτά παιδιά με τον έρωτα της ζωής της. Η επαγγελματική της καταξίωση, ωστόσο, θα ταράξει τις, μεταξύ τους, ισορροπίες μ’ έναν αμετάκλητο τρόπο… Παρά τις, κατά τόπους, ερμηνευτικές και κυρίως κινησιολογικές αμηχανίες της Παρδαλή, διακρίνουμε μια νέα ηθοποιό, με πάθος, αντοχή και διαύγεια για να κάνει σαφή τα θέματα του έργου: Την ανδρική βία και τη θέση της γυναίκας στη δυτική, «ανοιχτόμυαλη» δήθεν, κοινωνία.

Και τώρα η Ελένη Ευθυμίου

Με γυναικείο μονόλογο για πολλές φωνές και η Σκηνή Κατίνα Παξινού του Εθνικού – η πρώην Πειραματική. Η νέα σκηνοθεσία της Ελένης Ευθυμίου δίνει το σήμα του επείγοντος πάνω – στο κοφτερό σαν λεπίδι – έργο της Σιμπίλε Μπεργκ «Και τώρα ο κόσμος ή Αυτό που αποκαλείτε Εξω εμένα δεν μου λέει τίποτα». Μια παράσταση – που μετά τα «Ερωτευμένα άλογα» του περασμένου φεστιβαλικού καλοκαιριού – τη βάζει οριστικά στο χάρτη των νέων δημιουργών προτεραιότητας. Θα επανέλθουμε σ’ αυτήν την παράσταση στο επόμενο F_act.

Περισσότερα από Art & Culture
VIMA_WEB3b