όταν ένα απόγευμα ο παππούς μου  -κι ενώ εγώ ήμουν μικρή σε ηλικία (5-6 χρνών) – έβαλε στο βίντεο να δούμε το μπαλέτο «Η Λίμνη των κύκνων». Σάστισα, μαγεύτηκα και θυμάμαι πως ένιωσα ότι ήταν το ωραιότερο παραμύθι που είδα και άκουσα ποτέ.

έχει παίξει και εξακολουθεί να παίζει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της καλλιτεχνικής μου ταυτότητας.

με ώθησε μια βαθύτερη ανάγκη κατανόησης του «εαυτού». Και ίσως η ίδια ανάγκη να με απομάκρυνε και από αυτήν. Με την έννοια ότι προσπάθησα να εξερευνήσω έναν άλλο δρόμο, πιο σωματικό.

τα θυμάμαι ως επίπονα και αποκαλυπτικά.

‘Ισως οι λέξεις μου έχουν τη δυνατότητα να διαμορφώσουν πιο συγκεκριμένα ψυχικά τοπία.

Περισσότερο το αντιμετωπίζω ως μια ενιαία πορεία μέσα από διαφορετικές διαδρομές.

με τα οποία θα ασχοληθώ στο μέλλον. Αλλά τα αφήνω να μου αποκαλυφθούν.

είχαν να κάνουν με περισσότερο ρεαλισμό, σθένος και επανεκτίμηση της έννοιας του χρόνου. Πάντως, θα επέστρεφα με μεγάλη χαρά στην Αμερική με αφορμή μια δουλειά ή κάποιο νέο αντικείμενο γνώσης.

το εκάστοτε κείμενο και οι συνεργάτες σε μια παραγωγή.

Στην πραγματική ζωή πάλι αισθάνομαι ότι εξελίσσομαι σε μια ωραία γυναίκα.

Εξ αντιθέτου, πάντοτε έψαχνα και αγωνιούσα να φωτίσω το «μέσα».

Αλλά εξίσου παθιάζομαι κι εγώ…

ένα αίσθημα βάρους καθώς και η απουσία ευγνωμοσύνης, είναι τα “καμπανάκια” μου για να αντιληφθώ και να μετατοπιστώ από μια στάσιμη κατάσταση.