Πρόσωπα

Status update: Θανάσης Ζερίτης, ηθοποιός – σκηνοθέτης

Από το 2011 είναι μέλος της ομάδας των 4Frontal. Αυτή τη στιγμή δουλεύει σε τέσσερις παραστάσεις. Στο μεταξύ, πρέπει να μάθει να παίζει έστω κι ένα τραγούδι στη φυσαρμόνικα.

23.11.2016

Πρέπει να πάω πολύ πίσω για να θυμηθώ πότε ξεκίνησε να με απασχολεί το θέατρο. Όλα συνέβησαν σαν μια φυσική εξέλιξη. Κανείς δεν έπεσε από τα σύννεφα.

Μικρότερος είχα την εντύπωση ότι μία παράσταση μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Πλέον μου αρκεί να αλλάξει έναν θεατή. Είναι κι αυτό μια αρχή.

Σκηνοθετώ και παίζω με την ίδια χαρά. Η σκηνοθεσία φέρει μεγαλύτερη ευθύνη αλλά σε αναγκάζει να δεις τα πράγματα πιο σφαιρικά, να γίνεις λιγότερο εγωιστής. Από την άλλη μεριά, είναι τόσο ωραίο και απελευθερωτικό να βρίσκεσαι πάνω στη σκηνή, να επικοινωνείς με τον κόσμο και να αφηγείσαι μια ιστορία που δεν θα το άλλαζα με τίποτα. Είναι σαφές ότι δεν έχω αποφασίσει.

Γενικά ενθουσιάζομαι πολύ με κάθε καινούργια πρόταση ή ιδέα. Κάθε Σεπτέμβρη νομίζω ότι είμαι ο Σούπερμαν και ότι φυσικά θα βρω χρόνο να τα κάνω όλα. Όταν τα πράγματα δυσκολεύουν μουρμουράω και λέω ότι δεν θα το ξανακάνω· μέχρι να έρθει η επόμενη σεζόν και να κάνω τα ίδια, πάλι από την αρχή.

Φτιάξαμε την 4frontal σχεδόν αμέσως μόλις αποφοιτήσαμε από τη σχολή και μέχρι σήμερα αποτελεί την πιο σταθερή μου συνεργασία. Ό,τι έχω καταφέρει – αν έχω καταφέρει κάτι – το χρωστάω σε αυτήν την ομάδα και πιο συγκεκριμένα στους ανθρώπους που την απαρτίζουν.

Το θέμα της ελληνικής οικογένειας απασχολεί συχνά τις παραστάσεις μας γιατί η ελληνική οικογένεια είναι ένα θέμα που μας απασχολεί όλους μας. Κάτι δεν μπορούμε να εξηγήσουμε και γι’ αυτό επιστρέφουμε σχεδόν πάντα εκεί. Άλλωστε, όλα από την οικογένεια ξεκινάνε και εκεί, συνήθως, καταλήγουν. Νομίζω ότι γενικά σαν λαός δεν έχουμε καταφέρει ακόμα να σπάσουμε τα δεσμά της οικογένειας, να δούμε καθαρά τι έχει αφήσει στον καθένα μας και να το ξορκίσουμε.

Μια θεατρική ομάδα έχει σίγουρα «συμπτώματα» οικογένειας. Την γκρίνια, την ανασφάλεια, τους τσακωμούς αλλά έχει και την αποδοχή, την κατανόηση και φυσικά την αγάπη.

Zeritis Ktinos
_{Από την παράσταση «Είσαι ένα κτήνος, Βίσκοβιτς».}

Το χιούμορ είναι το φάρμακο για όλα. Χαίρομαι πραγματικά πολύ όταν κάνω τους άλλους να γελάνε. Τώρα δεν ξέρω αν είμαι αστείος και εκτός θεάτρου, πάντως οι γύρω μου γελάνε μαζί μου – ελπίζω όχι από ευγένεια.

Η καλύτερη κωμική ατάκα που έχω πει στο θέατρο; «Αποικιακός πόλεμος είναι ο πόλεμος που γίνεται για τα απίκια από το γνωστό “Πόσα απίκια βάνει ο σάκος”» Είναι τόσο λάθος που πραγματικά μου έχει μείνει αξέχαστο. Από το «Σσς..Κάποιος έρχεται» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.

Δυστυχώς, νομίζω πως η ελληνική πραγματικότητα ξεπερνάει και την πιο καλογραμμένη κωμωδία.

Το μυαλό μου αδειάζει όταν περπατάω χωρίς να βιάζομαι, όταν συναντάω κάτι απρόσμενα ωραίο, όταν μου λένε ένα καλό ανέκδοτο.

Θέλω να γυρίσω όλον τον κόσμο και να ζήσω έναν μυθιστορηματικό έρωτα· γενικά θα ήθελα να ζήσω μέσα σε μια ταινία έστω για κανένα μήνα…