Θεατής: Σίρλεϋ Βαλεντάιν στο θέατρο Άλμα

 

Η υπόθεση
Η Σίρλεϋ, μια Αγγλίδα λίγο μετά τα 50, είναι μητέρα δύο ενήλικων παιδιών και σύζυγος ενός άνδρα που η σχέση τους μοιάζει τελειωμένη εδώ και αρκετό καιρό. Κύριο μέλημα της είναι να ετοιμάζει το φαγητό προκειμένου να το βρίσκει έτοιμο ο σύζυγός – αφέντης όταν επιστρέφει σπίτι. Μοναδική της συντροφιά ο τοίχος της κουζίνας με τον οποίο συνομιλεί ατελείωτες ώρες με παρηγοριά ένα ποτήρι κρασί. Μια φεμινίστρια φίλη της κερδίζει ένα ταξίδι για δύο στην Ελλάδα και τότε η επανάσταση της ξεκινά. Αφήνει κατά μέρους τις δεύτερες σκέψεις και αποφασίζει να διεκδικήσει αυτό που της αξίζει: την ελευθερία της, εξωτερική και κυρίως εσωτερική. Το ταξίδι στην άγνωστη χώρα που φαντάζει ως γη της επαγγελίας, ένα τραπεζάκι μπροστά στη θάλασσα, ένα αγιόκλημα, ένα φλερτ, πράγματα απλά και συνάμα άγνωστα για κείνη ζωντανεύουν το όνειρό της και τη χαμένη της ελπίδα, την κάνουν να πιστέψει στον εαυτό της, να πατήσει πόδι στο κατεστημένο και να δώσει μια δεύτερη ευκαιρία πρωτίστως στη δική της ζωή.

Αν και εκ φύσεως δεν πρόκειται για απαιτητικό κείμενο, η απόδοσή του, κυρίως σκηνοθετικά, μοιάζει απλοϊκή, συντηρητική, μένοντας σε ένα επιφανειακό επίπεδο, το δια γυμνού οφθαλμού, χωρίς να εισχωρεί στα ενδότερα και ουσιαστικότερα. Γέλιο, συγκίνηση, απρόοπτα, όλα γίνονται κουβάρι χωρίς άκρες, με αποτέλεσμα να μπερδεύονται μέσα σε αυτό και να μην αναδύονται. Δημιουργείται λοιπόν από νωρίς η εντύπωση μιας άνευρης και χλιαρής παράστασης, που αργεί εξαιρετικά να αποκτήσει ενδιαφέρον (λίγο πριν το τέλος του πρώτου μέρους) και να αποκτήσει ρυθμό. Πραγματικά ό,τι διασώζεται οφείλεται στη συμπαθητική ερμηνεία της Ελένης Καστάνη (Σίρλεϋ), που από μόνη της όμως διεκπεραιώνει εν μέρει το σύνολο, δίνοντας μόνο καλές στιγμές (η συνάντηση με την παλιά της φίλη μια από αυτές), αφού οι όποιες άλλες προσεγγίσεις, που δεν έχουν να κάνουν με εκείνη, λειτουργούν περιοριστικά ακόμα και προς την ίδια. Ίσως μια πιο συνοπτική οπτική, πρωτίστως σκηνοθετική -με έμφαση στο μέτρο για το τι και πώς αποδίδεται επί σκηνής- θα μπορούσε να συνδράμει σε ένα γενικό μάζεμα -ειδικά στο β μέρος-, να εξασφαλίσει δομή και σύνδεση μεγαλύτερη, σκηνές λιγότερες και διάρκεια μικρότερη, όλα απαραίτητα και ουσιώδη.