Βραβεία ΓκουλτουροΜελίνα – 10 Σημαντικοί Ρόλοι της Χρονιάς ‘14-’15

Έχει αρθεί ο αρχικός όρος των 5 ετών από την αποφοίτηση από δραματική σχολή για τους υποψηφίους και μαζί με αυτόν έχει μπουρδουκλωθεί και ο σκοπός ύπαρξης τους – είναι ακόμα ένα βραβείο που αναδεικνύει νέους καλλιτέχνες ή γενικά ένα βραβείο για τις καλύτερες ερμηνείες της χρονιάς; Και αν είναι το τελευταίο, υπάρχει οποιοσδήποτε περιορισμός, ή μπορούμε να δούμε του χρόνου να βραβεύεται άξια και η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη με το Μελίνα;

Με την αφορμή της αποψινής απονομής των Μελίνα Μερκούρη, τα οποία παρομοίως φέτος φαίνονται να έχουν στις υποψηφιότητες ένα μείγμα από ικανές ηθοποιούς της νέας και της παλαιότερης γενιάς, βγάζουμε τις δικές μας ξεχωριστές ερμηνείες της χρονιάς.

Χωρίζουμε όμως αυτές τις υποψηφιότητες σε δύο κατηγορίες, διατηρώντας το αρχικό, σημαντικό, νόημα των Χορν και των Μερκούρη. Επιλέγουμε και αναδεικνύουμε τις αγαπημένες μας ερμηνείες από γυναικες ηθοποιούς οι οποίες έχουν τελειώσει πριν 5-6 χρόνια την δραματική σχολή, και τιμούμε παράλληλα τις εξαιρετικές πιο έμπειρες ηθοποιούς από τις προηγούμενες γενιές.

Αυτές είναι οι 10* αγαπημένες μας ερμηνείες της περιόδου ‘14-’15 από τις ηθοποιούς των παλιότερων γενιών:

Η queer ερμηνεία της χρονιάς, χωρίς λόγια. Η πιο γκράντε οργασμική ερμηνεία του Τέχνης, με σπασμένα πιάτα.

Είχαμε γράψει:

Η Παρθενόπη Μπουζούρη γκράντ νταμ του ρεμπέτικου, σπάει επί ένα δεκάλεπτο πιάτα με το ψηλοτάκουνο της μέσα σε μια θάλασσα από γαρύφαλλα και το εθνικό φολκλόρ γίνεται μέσο για μια θεατρική εμπειρία αέναης και γκροτέσκας σεξουαλικής κορύφωσης, πιο ψηλά, πιο δυνατά, πιο βρώμικα, πιο αιματηρά, πιο λαϊκά, μέχρι την eventual εκρηκτική εκτόνωση του πάθους…και τη συγκλονιστική αδυσώπητη διαύγεια της ελεύθερης πτώσης στην άβυσσο του εαυτού που την ακολουθεί.

Στεφανία Γουλιώτη (Η Γυναίκα από τα Παλιά, Ευμενίδες)

Η Μήδεια έρχεται επίσκεψη στο σπίτι του πρώην της. Οι Ευμενίδες στοιχειώνουν μέσω ζωντανής προβολής το πρόσωπο μιας ακίνητης περφόρμερ.

Είχαμε γράψει:

Το φινάλε της τριλογίας της Ορέστειας γίνεται ένα one-woman show για την επί μία ώρα ακίνητη σαν άγαλμα Στεφανία Γουλιώτη και έναν προτζέκτορα ο οποίος προβάλει πάνω στο πρόσωπο της ζωντανές, κινούμενες μάσκες με υποβλητικά ειδικά εφέ. Ένα μαραθώνιο στοίχειωμα από τις Ερινύες και τα πνεύματα των animated Αρχαίων Θεών.

Βίκυ Βολιώτη (Το Νησί των Σκλάβων, Μαύρο Αίμα)

Αφεντικά και δούλοι… ξέρετε.

Είχαμε γράψει:

Γελάσαμε, ανατριχιάσαμε, δακρύσαμε και νιώσαμε μια συγκλονιστική αηδία κάτω από το πετσί μας. Όλα αυτά, όλη η παράσταση, συνοψίζεται σε αυτό το συγκλονιστικό βλέμμα της Βίκυ Βολιώτη, απόλυτα αφοσιωμένης με κάθε ανάσα της σε αυτή τη γκράντε παρωδία της Μεγάλης Κυρίας. Το ίδιο χάσιμο και η απέχθεια στο βλέμμα, τα οποία στην αρχή φαντάζουν κωμικά, εξελίσσονται μέσα από την πλοκή του έργου σε στοιχεία αιχμηρής δραματικότητας. Στο νησί των σκλάβων, όπου βρίσκονται ναυαγημένοι, οι ρόλοι αφεντικών και δούλων αντιστρέφονται, και η κωμική αυτή κυρία γίνεται αδύναμο έρμαιο θύμα της σκλάβας της, εξευτελίζεται, βασανίζεται, πουλιέται σε έναν άντρα, σχεδόν βιάζεται – πάντα όμως πιστή απόλυτα στον χαρακτήρα αυτό που κάποτε φάνταζε κωμικός.

Αλεξάνδρα Αϊδίνη (Η Μεγάλη Χίμαιρα)

Το μεγαλύτερο μπαμ νεαρής ηθοποιού τα τελευταία χρόνια. Δίκαια.

Είχαμε γράψει:

Αριστουργηματική     

Λουκία Μιχαλοπούλου (Ξαφνικά Πέρσι το Καλοκαίρι)

Ξεγυμνωμένη και ευάλωτη ψυχή σε ένα ανεπανάληπτο κρεσέντο μονόλογου.

Γαλήνη Χατζηπασχάλη (Βυσσινόκηπος, Το Δεκαήμερο)

Αυτή η σκηνή με τα πράσα. Σχολή.

Ελένη Ουζουνίδου (Σταματία, το Γένος Αργυροπούλου)

Μια ημίτρελη, υπερσυντηρητική, κρυφοεθνικίστρια, καταπιεσμένη/υπερδιεγερμένη χήρα που ζει μόνη με τα σεμέν της σε ένα δώμα στον Νέο Κόσμο.

Είχαμε γράψει:

Η Ελένη Ουζουνίδου παραδίδει, με τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Βαγγέλη Θεωδορόπουλου, ένα υπόδειγμα μονολόγου – αστείο αλλά και τραγικό, σε κάθε παύση και βλέμμα του γεμάτος διπλά και τριπλά νοήματα, για την ηρωίδα και για την εποχή της/μας. Αυτός ο μονόλογος είναι η μεγάλη στιγμή της Ουζουνίδου και προβλέπουμε πως θα παίζεται ακόμα για πολλά, πολλά χρόνια μέχρι τα αμέτρητα σεμεδάκια που απαρτίζουν τον πρωτότυπο σκηνικό χώρο να κιτρινίσουν, όπως και η ξεχασμένη σε κάποιο μπαούλο με τα αζήτητα προίκα της Σταματίας!

Κόρα Καρβούνη (Παράσιτα)

Μια (αυτό- και αλληλο-) καταστροφική δύναμη και τα πουθενά-σαν-το-σπίτι κόκκινα γοβάκια.

Είχαμε γράψει:

Συνδυάζοντας το επίπονο δράμα και τους ρεαλιστικούς μαννερισμούς με κοφτερό χιούμορ, χιομοριστικά αθώα ημιμάθεια και παιδικά όνειρα για κόκκινα γοβάκια Πουθένα-Σαν-Στο-Σπίτι, δημιουργούν αληθινούς χαρακτήρες εκεί που έχεις συνηθίσει να νομίζεις πως υπάρχουν μόνο… «ανθρώπινα σκουπίδια». Όσο σκληρές-αληθινές κι αν είναι οι ερμηνει(αρ)ες, ξέρεις -νιώθεις άβολα- πως η αλήθεια έξω είναι ΠΙΟ σκληρή.

Σύρμω Κεκέ, Τατιάννα-Άννα Πίττα, Ανθή Ευστρατιάδου (Περσινή Αρραβωνιαστικιά)

Ερμηνεία 3-σε-1. Η αρραβωνιαστικιά του αδικοχαμένου Μάρκου αφηγείται/θυμάται/ζει τα ίδια λόγια σε 3 ηλικίες.

Είχαμε γράψει:

Πιάνουν η καθεμία μικρές, πολύτιμες λεπτομέρειες του κειμένου και της ψυχολογίας της αφηγήτριας, δίνοντας ένα σημαντικό κομμάτι της εικόνας. Και όταν συντονίζονται, πατώντας η μια πάνω στη φωνή της άλλης, αντηχώντας, ολοκληρώνοντας, με τη γνώριμη άνεση κάποιου που έχει ζήσει αυτά ακριβώς που έχεις και συ, συντελείται κάτι ανήκουστο, που συχνά συναντάμε σαν πρόθεση/προσπάθεια, σπάνια όμως υπερβαίνει τα όρια του. Αλληλοσυμπληρώνονται, ενώνονται σαν κομμάτια του ίδιου παζλ. Μέσα από μια μόνο εξιστόρηση αλλά με το πλεονέκτημα της παρατήρησης των συναισθημάτων που ωριμάζουν, την ίδια στιγμή όπου πρωτοβιώνονται, έχεις μπροστά σου μια ολόκληρη ζωή, μια ευθεία, από ένα και μόνο σημείο. Μια αληθινή τρισδιάστατη εικόνα της προσωπικότητας της «αρραβωνιαστικιάς», με απροσδόκητο βάθος που δεν θα μπορούσε να στηρίξει μόνη της οποιαδήποτε ερμηνεύτρια, όσο ικανή. Ένα ζωντανό ον μνήμης που γεμίζει τον χώρο του θεάτρου.
   
 

Καρυοφυλλιά Καραμπέτη (Τα Πικρά Δάκρυα της Πέτρα φον Καντ, Ραμόνα Τράβελ)

Δάκρυα για τη Μπλανς. Δάκρυα για την Πέτρα.