Θεατής: Η Τσερλίνε και το σπίτι των κυνηγών στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας

Το Έργο

Στην ουσία πρόκειται για μια ανασύνθεση από νουβέλες με λυρικά στοιχεία, που τείνουν σε ένα ενιαίο έργο, με εστία στη βαθύτατη κρίση των ηθικών αξιών μετά από τους δύο Παγκοσμίους Πολέμους. Η νέα φύση των ανθρώπων διαμορφώνει καινούργιους κανόνες ηθικής που σχετίζονται κατά κύριο λόγο με την επιβίωση. Οι πάσης φύσεως ραδιουργίες είναι εκείνες που θα εξασφαλίσουν το μέλλον. Επιείκεια και συναισθηματισμός δεν έχουν καμιά θέση μέσα σε αυτό. Η Τσερλίνε, η υπηρέτρια ενός πλουσιόσπιτου θα αποδειχτεί ισχυρότερη από τη βαρόνη και την κόρη της. Οι τρεις τους διαμορφώνουν ένα άτυπο πεδίο δράσης, όλα εξελίσσονται και ελέγχονται εκεί μέσα, ακόμα και οι εξωτερικοί πρωταγωνιστές που προκύπτουν (ενοικιαστής και ερωμένη του) θα λειτουργήσουν -εν αγνοία τους θα υποταχθούν- και εν τέλει θα χαθούν μέσα σε αυτό.

Παράσταση- Ερμηνείες

Η ιστορία εξελίσσεται σε δύο φάσεις, στο παρόν και στην αναδρομή στο παρελθόν. Μικρές σκηνές, ολοκληρωμένες, εικόνες καθαρές δημιουργούν μια ρέουσα γενικά παράσταση. Μέσα από μια οικογενειακή δραματική ιστορία φωτογραφίζονται ευρύτερα κοινωνικά θέματα (ναζισμός).

Η Μπέτυ Αρβανίτη δημιούργησε έναν χαρακτήρα με υποχθόνιο μίσος, εσωτερικά τραύματα, φαινομενική ηρεμία, έτοιμο να κατασπαράξει τα θύματα που πέφτουν στα δίχτυα της. Ο καθένας που θα βρεθεί στο διάβα της είναι καταδικασμένος αργά ή γρήγορα σε άδοξο τέλος μέσα από συνοπτικές, λογικοφανείς διεργασίες. Ο Κώστας Βασαρδάνης στον ρόλο του ενοικιαστή, με μια δουλεμένη ερμηνεία, γοητεύει και πείθει. Η Μαρία Κατσιαδάκη, ισχυρή βαρόνη, μόνο κατά τίτλο, έπλασε τον πλέον ανθρώπινο χαρακτήρα του έργου, διαθέτοντας μέτρο και εσωτερική ισορροπία. Συμπαθείς παρουσίες η Συρμώ Κεκέ, στον ρόλο της ψυχρής κόρης με τους εκάστοτε παραλογισμούς και η Εύα Σιμάτου στον δευτερεύοντα ρόλο της Μελίτας. Ενδιαφέρον και συμβολικό το σκηνικό με τους ιστούς και τα παλιά έπιπλα, δημιουργεί κλίμα υπόγειου τρόμου.

Σύνολο

Πρόκειται για μια παράσταση χωρίς πρωτοτυπίες, δίνοντας την τελική αίσθηση μιας προδιαγεγραμμένης πορείας, χωρίς ιδιαίτερα στοιχεία, με συμβατική μονοτονία. Σε κάποια σημεία οι φιλοσοφικές δηλώσεις εξελίσσονται σε συστάσεις ζωής για να καταλήξουν σε φιλοσοφικό και κατά κάποιο τρόπο φλύαρο και άνευ λόγου παραλήρημα. Είναι αλήθεια ότι περιμέναμε από τον Καλαβριανό μια προσέγγιση με περισσότερο νεύρο, με αίσθηση μοντέρνου, λιγότερο κλασικότροπη, που θα έβρισκε απήχηση και στις νεότερες ηλικίες.