Μπορώ πολύ εύκολα να δουλέψω ομαδικά, να βρω το χώρο μου μέσα στο χώρο των άλλων. Με τους Abovo στήνουμε τα πάντα μαζί, από την πρώτη λέξη του κειμένου μέχρι το σφουγγάρισμα και το μάζεμα στο τέλος της παράστασης. Αυτό το κουβαλάω όπου και να πάω, είναι μέσα μου πια.
Σύμπτωση που παίζω σε μικρής κλίμακας παραστάσεις, αλλά ευτυχής σύμπτωση. Δεν θα απέκλεια φυσικά τη συμμετοχή σε μεγαλύτερα πράγματα, ξεκίνησα όμως με τη Γεωργία Μαυραγάνη και τους Abovo και είδα πώς μια μικρή παρέα μπορεί να αφορά πολύ κόσμο παραμένοντας απόλυτα ελεύθερη. Αυτό άλλωστε είναι και το στοίχημα του θεάτρου την τελευταία δεκαετία.
Σε επίπεδο απολαβών, εννοείται πως χρειάζεται θυσίες η alternative τέχνη. Από την άλλη δεν είναι θυσία να κάνεις δουλειές με κριτήριο μόνο την αμοιβή;
Δεν έχω καθόλου αποφασίσει αν αγαπώ την κωμωδία ή αν δοκιμάζω το δράμα. Είμαι κωμικός σίγουρα, αυτό μου βγαίνει πολύ εύκολα, η δουλειά όμως για παράδειγμα για την «Ηλέκτρα» ή για τον «Γλάρο» ήταν από τα πιο αποκαλυπτικά, για μένα, πράγματα.
Όχι, δεν έχω ζήσει το χάος της ασυνεννοησίας μεταξύ δύο εν δυνάμει ερωτικών συντρόφων – είμαι συνεννοήσιμος τύπος. Ή υπερβολικά χαώδης, οπότε δεν την καταλαβαίνω.
Τι έγινε όταν η Βάσω συνάντησε τον Φοίβο (Δεληβοριά); Ε, απ’τη Σάλι και το Χάρι καλύτερα τα πήγαμε. Δεν προσποιηθήκαμε ποτέ ότι ήμασταν φίλοι.
Αν είχα 72 ώρες στη διάθεση μου μόνο για τον εαυτό μου θα δεχόμουν μασάζ για τις πρώτες 24, θα έβλεπα παραστάσεις που χάνω για τις επόμενες 24 ώρες και για τις τελευταίες 24 θα έβλεπα σειρές ή ντοκιμαντέρ με δολοφόνους.
Νομίζω ότι ο έρωτας είναι ζήτημα timing – δεν θέλει χρόνο. 72 ώρες είναι ήδη πολλές για να κριθεί το παιχνίδι.
Θα ήθελα να έχω ζήσει τον έρωτα της Κάλλας για τον Ωνάση. Κάπως άρρωστο, το ξέρω, αλλά πάντα αυτή την ιστορία όποτε την ξανασυναντώ κάπως με ταράζει.
Οι άνθρωποι μεγαλώνοντας φοβούνται περισσότερο. Κάποια πληγωμένα αισθήματα έχουν ναρκωθεί και δεν αφήνονται εύκολα ελεύθερα.
Θα πνιγόμουν αν ζούσα μια ζωή χωρίς την τέχνη – όση αγάπη κι αν είχα στην προσωπική μου ζωή.
