Γκουλτούρα Απόψε: Το Κενό Αυτοπροσώπως

Δεν ξέρω τι να υποθέσω για ξεκάθαρα gay παραστάσεις οι οποίες κρύβουν περίτεχνα την ταυτότητα τους στα δελτία τύπου. Αλλά εδώ κρύβεται και η ίδια η πλοκή, η οποία είναι υπερ-αβανταδόρικη για να πιάσει το κατάλληλο κοινό, αντί για την πλημμύρα από καλοντυμένες κυράτσες που είδαμε χτες (sorrynotsorry).

Ο Δάνης Κατρανίδης μας δίνει εδώ έναν gay (;) χαρακτήρα με εξαιρετικά δουλεμένες ισορροπίες. Χωρίς να το περιμένουμε (ουδεμία αναφορά στο δελτίο τύπου), χωρίς να κραυγάζει, χωρίς στερεότυπα και χωρίς να δηλώνεται ξεκάθαρα μέχρι αρκετά μέσα στο έργο (ή ίσως και να μη γίνεται ποτέ ρητά αποδεκτό από τον ίδιο τον σεξουαλικά μπερδεμένο χαρακτήρα), καταλάβαμε από την πρώτη στιγμή που μπήκε στη σκηνή, ακόμα κι αν το κείμενο παραμένει σε σημείο μπερδεμένο απέναντι στις διαθέσεις του, με αρκετά δικά του κενά.

Ο χαρακτήρας του Κατρανίδη, ηλικιωμένος ανοιχτά queer σκηνοθέτης και κριτικός θεάτρου δέχεται επίσκεψη από μια παλιά του φίλη και πετυχημένη σχεδιάστρια μόδας (Βλαντή). Μαζί της όμως φέρνει και έναν 21χρονο gay νεαρό, ο οποίος *ίσως* είναι 50% δικός του, καρπός μιας δεν-μιλάμε-γι’αυτή καυτής/άβολης νύχτας μεταξύ τριών φίλων και *ίσως* είναι η έφηβη drag queen με την οποία ο ίδιος φλέρταρε μερικά χρόνια πριν στην Ισπανία.

Η Παναγιώτα Βλαντή με τον Κατρανίδη έχουν δουλέψει μια εντυπωσιακή χημεία μεταξύ τους, ένα αψεγάδιαστο κωμικό μπρος-πίσω στη φρέσκια γλώσσα του Δήμου που υπογραμμίζει την μοναδική σχέση μεταξύ των χαρακτήρων τους: νεανική φιλία, αποτυχημένος έρωτας της μιας βραδιάς και τώρα… δυογερασμένοι (;) φίλοι που ζουν μακριά αλλά μαζί ξαναθυμούνται οτι δεν έχουν όντως μεγαλώσει, απλά ο χρόνος έχει περάσει γύρω τους. Υπέροχο συναίσθημα.

Πλαισιώνοντας τους, οι δύο νέοι ηθοποιοί, ο Κώστας Κουνέλλας και η Σίσσυ Τουμάση δεν έχουν ιδιαίτερο υλικό για να δουλέψουν και απλά περιφέρονται συχνά άσκοπα στη σκηνή σαν εξτρά διακόσμηση – ευτυχώς ο Κουνέλλας έχει έστω μια υπέροχη πρώτη σκηνή drag show για να μαγέψει το κοινό. Κρίμα γιατί ξέρουμε και τις δικές τους δυνατότητες από άλλες δουλειές.

Ο Άκης Δήμου φέρεται με αξιοθαύμαστη λεπτότητα απέναντι στο θέμα του προσανατολισμού και της σεξουαλικής απελευθέρωσης των ηρώων του – ο αληθινός πυρήνας και ουσία αυτού του έργου. Και είναι ουσιαστικό να υπάρχει μια σύγχρονη κωμωδία που αντιμετωπίζει τόσο ανοιχτά και διακριτικά τέτοιες συνιστώσες. Μακάρι να υπήρχε και η ίδια διακριτικότητα στον τρόπο με τον οποίο διανθίζει το έργο με εύκολα επιθεωρησιακού επιπέδου πολιτικά σχόλια. Σε μια αποτυχημένη προσπάθεια να δώσει το στίγμα της σημερινής Αθήνας στην οποία κατοικούν οι χαρακτήρες, κάτι που θα μπορούσε να είναι ένα διαχρονικό και intimate έργο χαρακτήρων ευτελίζεται σε μια «ξεπέτα» κοινωνικοπολιτικής επικαιρότητας.

Από πάνω, προσβολή στην πληγή, η σκηνοθεσία του Ρήγου καπελώνει ολόκληρη τη σκηνή του διαμερίσματος με βίντεο προβολές από μοντέρνα ειδησεογραφία, δελτία του Star, ουρές στις τράπεζες, συζητήσεις στη Βουλή. Δεν είναι μόνο χοντροκομμένο, είναι φτηνό και εύκολο και λαϊκό, και περίμενα πολύ καλύτερα από τους συγκεκριμένους συντελεστές.

Μόνη στιγμή ξεκάθαρα Ρηγική, το φινάλε, μια συναισθηματικά φορτισμένη στιγμή που κατακλύζει ολόκληρο το θέατρο με μια εντυπωσιακή σκηνογραφική παρέμβαση. Έρχεται όμως σε απρόσμενο και πρόωρο δραματουργικό σημείο, μια κατακλείδα σαν shortcut που πηδάει αρκετές σκηνές της εξέλιξης της δυναμικής των χαρακτήρων – και το κοινό μένει να ψουψουρίζει απορημένο γιατί οι ηθοποιοί έχουν βγει και υποκλίνονται σε αυτό που περιμέναμε να είναι το διάλειμμα της παράστασης.

Όπως σχολιάστηκε στο πηγαδάκι μετά, ίσως βιάστηκε ο Δήμου να παραδώσει αυτό το κείμενο, φορτισμένος από ανησυχίες μετά τις τελευταίες εκλογές, χωρίς φίλτρο δεύτερης ανάγνωσης, καθώς αποτελεί ένα εξαιρετικό πρώτο draft για ένα αξιόλογο κωμικό δράμα χαρακτήρων.