Είδαμε τις «Μικρές Αλεπούδες» στο φεστιβάλ Αθηνών

Με μια νέα πρόταση, τις «Μικρές Αλεπούδες», επανήλθε φέτος ο Τόμας Όστερμαϊερ και η ομάδα Schaubühne Berlin, αποδεικνύοντας ότι παραμένει μια από τις πιο σταθερές και αναμενόμενες αξίες και του ελληνικού Φεστιβάλ.

Το έργο
Στο παλιό κείμενο του 1939 της Λίλιαν Χέλμαν παρακολουθούμε τις αγωνίες του ανθρώπου που σχετίζονται με το τρίπτυχο απληστία – εξουσία – εκδίκηση. Τα διαχρονικά αυτά “ελαττώματα” προσαρμοσμένα στον κόσμο του σήμερα επικεντρώνονται σε μια φαινομενικά άψογη οικογένεια που η απληστία για χρήματα και περισσότερα κέρδη θα την οδηγήσει στην αυτοδιάλυση. Οι εναρκτήριες σκηνές χαράς γύρω από το οικογενειακό τραπέζι γρήγορα θα δώσουν τη θέση τους σε έναν αλληλοσπαραγμό επιβίωσης, οι ισορροπίες και τα προσχήματα θα καταρρεύσουν, ο οικονομικός ανταγωνισμός θα γίνει κανόνας ζωής, οι μηχανορραφίες και η εξαπάτηση στόχοι επιβίωσης.

Παράσταση-Ερμηνείες
Στην παράσταση παρακολουθήσαμε την πτώση και την παρακμή μιας οικογένειας που δρα μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα. Το μήνυμα-στόχος έγινε αντιληπτό από αρκετά νωρίς, αν και η παράσταση στο σύνολό της άργησε να πάρει ροή. Μεγάλες, μακρόσυρτες, ειδικά στην αρχή, διαλογικές σκηνές περισσότερο κούρασαν παρά προσέφεραν κάτι επουσιώδες. Μια πιο συντομευμένη εκδοχή της ιστορίας ίσως παρακολουθούταν με μεγαλύτερη άνεση από τους θεατές. Άξιος λόγου ο άψογος σκηνικά συντονισμός των ηρώων-ηθοποιών, που για μια ακόμα φορά προσέφεραν υποδειγματικές ερμηνείες, αντάξιες της φήμης του θιάσου. Με μαεστρία κατάφεραν και έβγαλαν στην επιφάνεια την εσωτερική πάλη των συναισθημάτων που πολλές στιγμές έφτανε μέχρι την έκρηξη, δίνοντας σκηνές ρεαλισμού.

Το Σύνολο
Σίγουρα περιμέναμε κάτι περισσότερο ευφάνταστο από ένα όνομα όπως η Σαουμπίνε. Τελικά είδαμε μια παράσταση φροντισμένη στα βασικά της σημεία, χωρίς όμως να δώσει αυτό το κάτι παραπάνω που θα την έκανε ξεχωριστή. Ίσως και οι μεγάλοι θίασοι δικαιούνται να έχουν ένα διάλειμμα “ηρεμίας”.