Αλέξανδρος Μυλωνάς: Το «Ζητείται κλόουν ηλικιωμένος» είναι ένα έργο που χτυπάει το σύστημα

Αυτή την περίοδο πρωταγωνιστεί την παράσταση «Ζητείται Κλόουν Ηλικιωμένος» του Ρουνάνου συγγραφέα Ματέι Βίσνιεκ. Το έργο αυτό απαγορεύθηκε στη Ρουμανία του Τσαουσέσκου, καθώς χτυπάει το σύστημα. Επίσης, το «Ζητείται Κλόουν Ηλικιωμένος» έχει αρκετά στοιχεία από το θέατρο του παραλόγου. Κι η Ελλάδα, όμως, σύμφωνα με τον κ. Μυλωνά, πάντα ήταν κι αυτή ένα θέατρο του παραλόγου, όπου τα πράγματα λειτουργούσαν και λειτουργούν με βάση τα διάφορα συμφέροντα και όχι με βάση τη λογική.

Ο Αλέξανδρος Μυλωνάς μας παραχώρησε συνέντευξη. Σε αυτή μας μιλάει για τον «Κλόουν», τις διαφορές και τις ομοιότητες που έχει με τον θεατρίνο. Το κατά πόσο η Ελλάδα είναι ένα θέατρο του παραλόγου. Αναφέρεται όμως και στη συμμετοχή του στην πολύκροτη «Οδύσσεια» του Μπομπ Ουίλσον και μας εξηγεί, γιατί οι Ιταλοί αγκάλιασαν την παράσταση πιο ζεστά από τους Έλληνες.

-Ο τίτλος «Ζητείται κλόουν ηλικιωμένος» δεν είναι ένας αξιοπρόσεχτος τίτλος για έργο;
Μου αρέσει ο τίτλος αυτός. Τραβάει την προσοχή. Βέβαια, είναι και η υπόθεση του έργου. Ζητούν έναν κλόουν ηλικιωμένο. Ο συγγραφέας επέλεξε τους κλόουν ως επάγγελμα. Ο κλόουν θεωρείται μία ελεύθερη ψυχή, που δεν υπακούει στους νόμους και στα συνηθισμένα πράγματα. Αλλά, στην κοινωνία που ζούμε, όπως και στο έργο, ακόμα κι ο κλόουν δεν είναι κανονικός- είναι πια ένας ναρκωμένος κλόουν. Ζούμε σε μια εποχή, που είμαστε σαν πρόβατα.

-Ποια είναι η σχέση του θεατρίνου με τον κλόουν;
Είναι πάρα πολύ κοντινή. Με τη διαφορά ότι ο κλόουν δεν προσπαθεί να πείσει, πως αυτό που κάνει είναι η αλήθεια. Ενώ ο ηθοποιός προσπαθεί να πείσει για ένα ρεαλισμό.

-Το έργο γράφτηκε λίγο πριν το τέλος του καθεστώτος Τσαουσέσκου. Υπάρχουν στοιχεία στο έργο που χτυπάνε το σύστημα;
Το έργο είχε απαγορευθεί στη Ρουμανία από το καθεστώς Τσαουσέσκου. Όλο το έργο χτυπάει το σύστημα. Αυτοί που τους έχουν φωνάξει δεν υπάρχουνε. Είναι μια κοροϊδία. Ο ίδιος ο συγγραφέας, ο Βίσνιεκ, έλεγε ότι η ζωή στη Ρουμανία είναι η ζωή του παραλόγου. Είχε διαβάσει τον Ιονέσκο, συγγραφέα που έγραψε θέατρο του παραλόγου, και είχε σχολιάσει: «Μα εμείς το ζούμε αυτό το παράλογο στην καθημερινότητά μας.» Κι εμείς σήμερα στην Αθήνα μπορούμε να πούμε ότι ζούμε το παράλογο. Όταν μπλέκει κανείς, ας πούμε, με την γραφειοκρατία. Όταν άλλα σου λέει η μία εφορία, άλλα η άλλη… Και τα πράγματα στην Ελλάδα λειτουργούν σύμφωνα με συμφέροντα, όχι σύμφωνα με τη λογική. Είναι η Ελλάδα του σήμερα. Κι όχι μόνο του σήμερα δηλαδή. Πάντα έτσι ήταν η Ελλάδα.

-Το έργο έχει επιρροές από το θέατρο του παραλόγου;
Ναι, βέβαια. Και από τον Μπέκετ έχει επιρροές. Για παράδειγμα, είναι σαν να λέει ότι βαδίζουμε τελικά όλοι προς το θάνατο. Δεν υπάρχει σωτηρία. Αλλά παρ’ όλ’ αυτά, οφείλουμε να συνεχίζουμε.

-Είχατε πάρει μέρος και στην πολύκροτη παράσταση «Οδύσσεια» του Μπομπ Ουίλσον. Πώς βλέπετε την κριτική που αντιμετώπισε η παράσταση;
Δεν συμφωνώ με αυτή την κριτική. Πιστεύω ότι έγινε μια παράσταση εξαιρετική. Η Ελλάδα προβλήθηκε στο εξωτερικό. Ανεβάσαμε την παράσταση και στην Ιταλία και κερδίσαμε το βραβείο της καλύτερης ξένης παραγωγής στην Ιταλία. Νομίζω ότι ήταν στενόμυαλη αυτή η κριτική. Είναι μεν αλήθεια ότι αυτή η παράσταση κόστισε πολλά λεφτά. Ότι θα μπορούσαν να γίνουν 3-4 παραστάσεις άλλες, αντί γι’ αυτήν. Όμως, το θέμα είναι πως πρόκειται για μία παράσταση, η οποία έμεινε και έχει και συνέχεια. Υπάρχει περίπτωση να πάμε ξανά στην Ιταλία. Να πάμε στην Γεωργία υπάρχει μια πιθανότητα. Εγώ νομίζω ότι ήταν καλό που έγινε αυτή η παράσταση. Και στην Ιταλία αντιμετώπισαν την παράσταση με πολύ περισσότερη ζεστασιά. Ίσως επειδή εδώ πέρα υπάρχει μία άποψη, του πώς πρέπει να ανεβαίνει ο Όμηρος. Όπως λένε: «Ουδείς προφήτης στον τόπο του».

-Όμως και στην Ελλάδα έγινε sold out η παράσταση.
Ναι, έγινε sold out, αλλά δεν υπήρχε εδώ ο ενθουσιασμός που νιώσαμε στην Ιταλία. Εκεί στο τέλος της παράστασης φώναζαν και σηκώνονταν όρθιοι οι θεατές. Και μας έλεγαν από το Πίκολο ότι χρόνια είχαν να δουν τέτοια παράσταση, που να έχει τέτοια ανταπόκριση από το κοινό. Αυτό νομίζω ότι οφείλεται στο ότι οι Ιταλοί δεν είχαν κάποιο θέμα με τον Όμηρο, ότι είναι δικός τους και πρέπει να τον παρουσιάσουν κάπως. Απλώς έβλεπαν μια πολύ ωραία παράσταση. Ενώ εδώ ήταν πολλοί άνθρωποι που τους ξένισε η παράσταση, λέγοντας ότι δεν είναι έτσι ο Όμηρος.

-Σε όλα σας τα χρόνια στο θέατρο, έχετε κάποιους ρόλους που ξεχωρίζετε;
Ο Αγάθωνας, που είχα παίξει πριν από δέκα χρόνια στις Θεσμοφοριάζουσες ήταν μια από τις μεγάλες μου επιτυχίες.Και πολλοί άλλοι ρόλοι, όπως στο Φέστεν, που είχα παίξει.

-Έχετε δηλώσει στο παρελθόν ότι σας πειράζει περισσότερο από όλα η βλακεία των ανθρώπων. Όλα τα προβλήματα οφείλονται στη βλακεία;
Η βλακεία των ανθρώπων είναι κάτι πολύ επικίνδυνο. Ωστόσο, δεν οφείλονται εκεί όλα τα προβλήματα. Υπάρχει και πολύ μπαγαποντιά και απατεωνιά. Είμαστε μαθημένοι έτσι στην Ελλάδα. Δεν έχει έρθει ο Διαφωτισμός εδώ κι όλοι κοιτάμε την πάρτη μας.

-Γιατί αποφασίσατε να γίνετε ηθοποιός;
Γιατί πίστευα ότι ήταν κάτι, που μπορούσα να το κάνω καλά. Από μικρό παιδί ήθελα να κάνω αυτό το επάγγελμα. Περπατούσα στο δρόμο, όταν ήμουν μικρός και έπεσα πάνω σε ένα γύρισμα ταινίας. Παρακολούθησα λίγο και δε μου άρεσε ο τρόπος που έπαιζαν. Και λέω: «Παίζουνε χάλια». Επίσης, στο σχολείο, ήμουνα καλαμπουρτζής κι έκανα τους συμμαθητές μου να γελάνε. Και όταν οι συμμαθητές μου έμαθαν ότι θα γίνω ηθοποιός, το θεώρησαν φυσική εξέλιξη.

– Δηλαδή από μικρός θέλατε να γίνετε κωμικός ηθοποιός, απ’ ό,τι καταλαβαίνω.
Νομίζω ότι μπορώ να τα κάνω και τα δύο, και το κωμικό και το δραματικό. Έχω όμως μια περισσότερη ευκολία προς την κωμωδία.

-Πώς έχει επηρεάσει η οικονομική κρίση το θέατρο;
Έχει επηρεάσει, οπωσδήποτε. Έχουν πέσει οι τιμές των εισιτηρίων, αλλά ο κόσμος δυσκολεύεται. Παρ’ όλ’ αυτά, αν μάλιστα λάβει κανείς υπ’ όψη πόσες εκατοντάδες παραστάσεις ανεβαίνουν κάθε Χειμώνα, μου κάνει εντύπωση πώς πάει ο κόσμος ακόμα στο θέατρο. Δηλαδή, εδώ και χρόνια παραπονιούνται οι ηθοποιοί για την κρίση, εγώ όμως βλέπω κόσμο στο θέατρο. Νομίζω ότι η Αθήνα πρέπει να είναι η πόλη με τις περισσότερες θεατρικές παραστάσεις στον κόσμο. Δεν μπορών να σκεφτώ άλλη πόλη. Είναι απίστευτο δηλαδή: 300 ή 400 παραστάσεις το χρόνο! Δεν ισχύει βέβαια το ίδιο από πλευράς κοινού. Σίγουρα στο Λονδίνο το θεατρόφιλο κοινό είναι πολύ περισσότερο, αλλά και σε άλλες πόλεις. Όμως είναι απίστευτη η πληθώρα θεατρικών παραστάσεων. Και αυτό είναι καλό. Γιατί ανάμεσα σε αυτές τις 300 παραστάσεις, οι 30 μπορεί να είναι καλές. Ή και παραπάνω. Και το να έχουμε τόσες καλές παραστάσεις κάθε Χειμώνα, είναι σημαντικό. Πόσες πόλεις μπορούν να το πουν αυτό; Εγώ πιστεύω ότι το θέατρο είναι σε καλή κατάσταση στην Ελλάδα.

INFO: Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας, Κεφαλληνίας 16 Κυψέλη, τηλ. 210.8838727
Παραστάσεις: Τετάρτη, Κυριακή στις 19.00, Πέμπτη, Παρασκευή Σάββατο στις 21.00
Τιμές εισιτηρίων: 16, 13 (Πέμπτη), 10 (φοιτητικό)