Η Ιουλία Σιάμου και η Ζωρζίνα Τζουμάκα συναντούν τη “Τζούλια στο ντιβάνι”

Στην αρχή είναι μια σκέψη, αβέβαιη αλλά επίμονη. Για μια ηρωίδα, για ένα πάθος, για μια σύγκρουση. Η έμπνευση προέρχεται συνήθως από το υλικό, αλλά καμιά φορά μπορεί να προϋπάρχει. Το υλικό είναι τις περισσότερες φορές ένα κλασσικό θεατρικό έργο ή ένα μυθιστόρημα. Η μετατόπιση της οπτικής πάνω σ’ ένα κλασσικό έργο μας δίνει κάθε φορά τη δυνατότητα να οραματιστούμε πάνω σε ζητήματα που έχουν τεθεί χρόνια πριν αλλά που μας αφορούν ακόμη. Μόνο έτσι, η δική μας άποψη για πράγματα παλιά, που παραμένουν επίκαιρα και ζωντανά, θα έχει λόγο να ακουστεί σήμερα.

Έπειτα έρχεται η ιδέα με την οποία αντιπαραβάλλουμε το έργο για να δημιουργήσουμε την προσωπική μας πρόταση, μια σύνθεση. Η σύνθεση είναι το ζητούμενο, αλλά προϋποθέτει την βαθιά ανάλυση και κατανόηση του έργου. Συνδιαλεγόμαστε με τα κενά που άφησε κάποτε ο συγγραφέας παραδίδοντας το έργο του στις επόμενες γενιές χωρίς να περιφρονούμε τις βεβαιότητες που κατάφερε να εδραιώσει. Συζητούμε για τα προφανή και αναζητούμε τα μυστικά του κειμένου για να δώσουμε τη δική μας ερμηνεία.

Κατά την διάρκεια των προβών, η ανταλλαγή απόψεων, η αντιπαράθεση σωμάτων και λέξεων, η δοκιμασία του νέου κειμένου που προκύπτει μέσα από τη σύνθεση είναι πολύτιμη και καθοριστική. Είτε πρόκειται για διασκευή είτε για ένα καινούργιο κείμενο, αυτό προκύπτει πάντα μέσα από τη θεατρική διαδικασία.

Ο τρόπος με τον οποίο η ιδέα μας θα μετατραπεί σε πράξη είναι η σκηνική λιτότητα. Από την πρόβα μέχρι την τελική παράσταση η σκηνική λιτότητα που δίνει απεριόριστο χώρο στη φαντασία και την επινοητικότητα του ηθοποιού είναι για μας άσκηση και κυρίαρχη αισθητική. Ο μινιμαλισμός δεν είναι μια λύση ανάγκης μέσα στην ένδεια των καιρών. Μας δίνει τη δυνατότητα να αναπτύξουμε την ιδέα μας με πραγματική ελευθερία έκφρασης. Μια καρέκλα που συμβολίζει κάτι ή που μπορείς να τη μεταμορφώσεις μέσα από τη φαντασία σου δεν σε δεσμεύει ρεαλιστικά, για την ακρίβεια παύει να είναι αντικείμενο, μεταμορφώνεται όπως οι ηθοποιοί. Ένα κοστούμι που σκιαγραφεί χωρίς να ορίζει, ένας φωτισμός που επισημαίνει τη δράση υποκαθιστώντας τη σκηνογραφία με τρόπο εξπρεσιονιστικό, αυτά διαμορφώνουν την αισθητική μας.