Ζητείται κλόουν ηλικιωμένος…

Τα κόκκινα ματωμένα γράμματα, δεν ήταν βέβαια πολλά υποσχόμενα. Αλλά η λεπτή ειρωνεία και η απόγνωση μέσα τους, με έκαναν να τα απαθανατίσω, να τα πάρω μαζί μου και να αναρρωτιέμαι το νόημά τους επί μέρες. Τι εννοεί ο ποιητής; Είναι κάποιο σύνθημα παλιό, που μόνο εγώ δεν το έχω αντιληφθεί; Είναι μια νέα συνομωτική συνεννόηση για τους περιπατητές της Αθήνας; Ένα “Γέλα Παλιάτσο” επιτακτικό; Μια προσταγή αδιαπραγμάτευτη; Μια απαίτηση;… Ή μήπως ένα πικρό αστείο, που χωρά μέσα του τα νέα εργασιακά δεδομένα; Κοίτα που θα ‘ναι αυτό που μου λένε οι φίλοι, ότι τελικά αν μας σώζει κάτι και χαμογελάμε, είναι η θετική μας ενέργεια, που επιμένει αγέραστη μέσα μας; Κι αν είναι όλα αυτά μαζί;

Το google-αρα το θέμα. Τέχνη είναι. Επιβεβαιώνεται το μικρό μου μότο: In Art we trust… Η ατάκα είναι τίτλος μονόπρακτου του Ματέι Βίζνιεκ. Ρουμάνος ποιητής, που το έσκασε επί Τσαουσέσκου. Τι να ‘κανε…

“Εθνικότητά μου είναι το χρώμα του ανέμου…”, έγραψε κάποια στιγμή κι έγινε και αυτό σύνθημα στους τοίχους των Εξαρχείων. Την ποίηση την τίμησε και την αγάπησε. Την άφησε εν καιρώ, όπως άφησε την χώρα του και ζει πλέον στην Γαλλία. Γράφει στα Γαλλικά, αλλά διαβάζεται παντού. Ντρέπομαι. Να δεις που μάλλον είμαι η τελευταία, που τον μαθαίνω… Ο οιωνός είναι για να τον διαβάσω; Θα τον διαβάσω. Τελικά υπάρχει μια χαραμάδα χαράς, ακόμη κι όταν πέφτεις πάνω σε τοίχο. Αν βέβαια η τύχη τα φέρει έτσι και αυτοί οι τοίχοι μιλάνε… Τελικά κάτι μου λέει, πως ίσως και να ‘ναι ακόμη νωρίς. Μπορεί και να ‘χουμε ακόμη χρόνο, πριν χρειαστούμε κόκκινη μύτη και ζωγραφισμένα χαμόγελα για να ζήσουμε. Ζητείται κλόουν ηλικιωμένος… Σε όλη την πόλη… Το μέλλον θα έχει χαμόγελο. Πάση θυσία. Ακόμη και αν χρειαστεί να το ζωγραφίσουμε… 😉

Μίρκα Γιαννούλη

Βρείτε τους Αdartes στο facebook