Πειράξτε τα, αγόρια, πειράξτε τα όσο θέλετε!

Η αφίσα έγραφε λιτά «Στέφανος Κορκολής  – Club του Μύλου». Εγώ είδα κι άκουσα ένα καταπληκτικό σχήμα, τρεις χαρισματικούς μουσικούς, τρεις φίλους (Στέφανος, Μιχάλης, Αλέξης) που έπαιξαν και τραγούδησαν σ’ ένα πρόγραμμα που περιλάμβανε ό,τι μπορεί να βάλει ο νους σου. Κλασικό, λιγότερο κλασικό, ροκ, ποπ, ξένο και ελληνικό, του Κορκολή και του Μπετόβεν, του Rimsky-Korsakov και των Eagles, του Morricone και των Eurythmics, γνωστά μα αγνώριστα, αλλαγμένα, δεμένα, μοναδικά παιγμένα.
 

Ένα πρόγραμμα, με την υπογραφή του Στέφανου Κορκολή, που σου υπενθυμίζει το απέραντο ταλέντο του ως δημιουργού, συνθέτη, σολίστα κι ερμηνευτή. Τραγούδια που έχει γράψει για τον εαυτό του αλλά και για τη Γαλάνη, την Πρωτοψάλτη, τον Ρουβά, δικά του ορχηστρικά, μουσική απ΄τον κινηματογράφο σε απίθανες ενορχηστρώσεις, κομμάτια τρελά πειραγμένα. Κορυφαία στιγμή, αυτή που ξεκίνησε με το Fur Elise, που μπροστά στα μάτια μου μεταμορφώθηκε σε «τζαζιά», σε «μπιτιά», σε κάτι ζωντανό, ρευστό, σε κάτι που αναγνώριζα στιγμιαία αλλά μετά πάλι το έψαχνα, σε κάτι απίθανα σύγχρονο, που δεν πίστευα στ’ αυτιά μου!

Ο Στέφανος Κορκολής, ο Μιχάλης Πορφύρης και ο Κώστας Αλέξης είναι αναμφισβήτητα χαρισματικοί, ο καθένας καταξιωμένος στο είδος του. Ο συνδυασμός όμως είναι μαγικός. Βλέπεις πιάνο, τσέλο και κρουστά. Κλείνεις τα μάτια κι ακούς μια ολόκληρη ορχήστρα. Τραγουδιστής μπορεί να μην είναι κανείς τους. Αλλά, who cares? Το ταλέντο, ο αυθορμητισμός, το παιχνίδι, ο αυτοσχεδιασμός κερδίζουν αβίαστα τις εντυπώσεις και η μουσική βασιλεύει.

Πειράξτε τα κομμάτια, αγόρια, και παίξτε τα ξανά και ξανά. Γιατί η μουσική που άκουσα το Σάββατο το βράδυ στον Club του Μύλου της Θεσσαλονίκης είναι μουσική που θέλω να ακούσω πολλές φορές ακόμα!

Σημείωση: Μουσικοκριτικός δεν είμαι και δεν θέλω και να γίνω. Η άποψή μου είναι  καθαρά υποκειμενική και μπορείτε να την αγνοήσετε εντελώς. Εσείς θα χάσετε!