Τα κόκκινα κρασιά: Αγιοργίτικο Νεμέας

Η πιο γνωστή και πολυσυζητημένη αμπελουργική περιοχή της Πελοποννήσου είναι αναμφισβήτητα η Νεμέα με το Αγιωργίτικο. Το Ξινόμαυροείναι η ευγενέστερη ερυθρή ποικιλία του βορειοελλαδίτικου χώρου. Δύο περιοχές και δύο ποικιλίες που αποτελούν το πιο αξιοποιήσιμο δυναμικό για ελληνικό κρασί ποιότητας. Έχουν και οι δύο ποικιλίες μοναδικούς φανατικούς οπαδούς που θυμίζει η κόντρα τους ντέρμπι Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού (στο πιο ευγενές!). Το σημαντικό όμως είναι πως αποτελούν την ελπίδα μας για μεγάλα κρασιά και κερδισμένοι θα είμαστε εμείς οι καταναλωτές.

Το Αγιωργίτικο της Νεμέας
Ποικιλία που μπορεί να δώσει μια μεγάλη γκάμα εξαιρετικών κρασιών. Η πατρίδα του Αγιωργίτικου, η Νεμέα, αποκαλείται στις μέρες μας «μικρή Βουργουνδία», αφού αποτελεί μία από τις σημαντικότερες οινοπαραγωγικές ζώνες της Ελλάδας στο κόκκινο κρασί. Οι αμπελώνες βρίσκονται σε υψόμετρο από 250 – 850 μ. Είκοσι δύο χιλιάδες στρέμματα αποτελούν τη ζώνη «ΟΠΑΠ Νεμέα» και δεκαέξι συνολικά κοινότητες του Νομού Κορινθίας και Αργολίδας: Κεφαλάρι (750 μ.), Μποζικάς, Τιτάνη, Καστράκι, Ασπρόκαμπος (750 μ.), Δάφνη (450 μ.), Ψάρι (650 μ.), Πετρί, Αηδόνια, Κούτσι (450 μ.), Γαλατάς, Λεόντιο, Νεμέα (300 μ.), Αρχαίες Κλεωνές (300 μ.), Γυμνό (300 μ.), Μαλαντρένι (300 μ.).

Η Νεμέα ταυτίζεται με τον αρχαίο Φλιούντα, όπου παραγόταν ο Φλιάσιος Οίνος, το «βασιλικό κρασί» που εικάζεται ότι έπινε ο Αγαμέμνονας στα ανάκτορα των Μυκηνών. Οι αμπελώνες του Φλιούντα κατά παράδοξο τρόπο επέζησαν της οθωμανικής κατοχής, ενώ η πόλη καταστράφηκε περίπου το 1460. Το 1820 όμως ανακαλύπτουμε σε γραπτά ξένων περιηγητών τον Aγιο Γεώργιο, χωριό σε μικρή απόσταση από την αρχαία πόλη (σήμερα αποτελεί την πόλη της Νεμέας) που κρατάει στα χέρια του την οινοπαραγωγή της περιοχής. Να, λοιπόν, πώς προέκυψε το όνομα Αγιωργίτικο για μία από τις πιο γνωστές, πολυδυναμικές ελληνικές κόκκινες ποικιλίες.

Οι αμπελώνες της Νεμέας βγήκαν νικητές και στον αγώνα τους ενάντια στη φυλλοξήρα που μάστιζε για μεγάλο διάστημα το βορειοανατολικό τμήμα της Πελοποννήσου. Οι αμπελουργοί της περιοχής το πέτυχαν αυτό ζητώντας τη συμπαράσταση της σύγχρονης αμπελουργικής επιστήμης και όχι επιστρέφοντας στην αρχαία παράδοση που ήθελε να στολίζουν επίχρυσες κατσίκες!
Οι μεγάλες υψομετρικές διαφορές που χαρακτηρίζουν τη ζώνη, αλλά και οι διαφορές στο ανάγλυφο και στη σύσταση του εδάφους των αμπελώνων, οδηγούν σε σταφυλική παραγωγή και, κατ’ επέκταση, σε κρασιά με διαφορετικά χαρακτηριστικά.

Oι αμπελώνες της ζώνης κατατάσσονται σε τρεις ομάδες με βάση το υψόμετρο. Στην πρώτη ομάδα (550-850 μ.) η ωρίμαση καθυστερεί πολύ σε σχέση με τους άλλους αμπελώνες, ενώ οι χαμηλές θερμοκρασίες που επικρατούν κατά τη διάρκεια του τρυγητού, ο οποίος εκ των πραγμάτων είναι πάντα όψιμος, δίνει σταφύλια που έχουν αρκετή συγκέντρωση οξέων (τρυγικού, μηλικού κ.ά.), που με τη σειρά τους μπορούν να μας δώσουν οίνους ερυθρούς φρέσκους ή ερυθρωπούς (ροζέ), με πλούσια αρώματα φρέσκων φρούτων και λουλουδιών, με τονισμένη οξύτητα.

Στη δεύτερη ομάδα, περιλαμβάνονται οι αμπελώνες που βρίσκονται σε υψόμετρο από 320-550 μ. Αμπελώνες που δίνουν συνήθως ερυθρούς οίνους υψηλής ποιότητας, βαθύχρωμους, με αρμονικούς γευστικούς χαρακτήρες. Από πλευράς ωρίμασης, δεν αντιμετωπίζουν προβλήματα και θεωρούνται από τους πιο πρώιμους. Σε αυτές τις περιοχές, αμπελώνες με χαμηλή στρεμματική απόδοση δίνουν σταφύλια τα οποία με την ανάλογη, μέθοδο οινοποίησης δίνουν εξαιρετικούς οίνους βαθιάς παλαίωσης, με σύνθετο μπουκέτο, αρμονικές γεύσεις, ισορροπημένη οξύτητα, πληθώρα ευγενών ταννινών και αρκετά υψηλόβαθμα , συνήθως 13 έως και 14% vol.

Η τρίτη ομάδα περιλαμβάνει αμπελώνες που βρίσκονται σε υψόμετρο από 200-320μ. και παρουσιάζουν σημαντική ανομοιομορφία στα χαρακτηριστικά τους και κατ’ επέκταση στην ποιότητα των παραγόμενων οίνων. Σε αυτή την περιοχή, αμπελώνες που δεν έχουν μεγάλη στρεμματική απόδοση και είναι σε εδάφη καλά στραγγιζόμενα ωριμάζουν πολύ σύντομα, χωρίς προβλήματα και δίνουν κρασιά υψηλόβααθμα,14 έως και 15% vol. Τα σταφύλια αυτής της περιοχής, αποκτούν σύσταση που προσφ